Die arme Sergeant Garcia

Eén van mijn favoriete televisieseries is de serie Zorro uit de jaren vijftig. Hij staat bij mij met stip op nummer één, nog voor Are You Being Served, The A-team en Knight Rider. De serie speelt aan het begin van de negentiende eeuw in Californië, toen nog een onderdeel van het Spaanse Rijk. In de Pueblo des Los Angeles woont een spaanse don, Don Alejandro de la Vega, met zijn zoon Don Diego de la Vega. De kleine nederzetting L.A. staat onder militaire jurisdisctie, een smoes van de kapitein van het garnizoen om heel het stadje flink naar zijn pijpen te kunnen laten dansen en zelf zo rijk mogelijk te worden. In zijn pogingen daartoe wordt de kapitein flink dwarsgezeten door een gemaskerd man die zichzelf El Zorro noemt.

Maar El Zorro is niet de enige van wie Capitano Monastario last heeft. Aangezien Zorro er steeds weer in slaagt om onrechtvaardigheden van de Capitano recht te zetten, is het grootste deel van de bevolking – en dan vooral het arme deel, het deel wat niet terug kan vechten zonder dood te gaan wegens gebrek aan wapens en de kunde om ze te gebruiken – op Zorro's hand. Ze doen dan ook alles wat ze stiekem kunnen doen om het de Capitano en zijn mannen zo lastig mogelijk te maken en om Zorro te helpen ontsnappen als de vos in het nauw zit. De mannen van het garnizoen moeten uiteraard op de hand zijn van de Capitano, aangezien ze onder zijn bevel staan.

Maar toen ik eens kritisch naar één van de mannen keek, die dikke Sergeant Garcia, viel het me op dat het toch niet zo zeker is dat alle mannen pal staan voor de Capitano. De sergeant heeft toch wel een heel duidelijke mening over hoe de dingen zouden moeten zijn en hoe ze zijn. En dat die meestal niet overeenkomt met de orders van zijn kapitein, spreekt duidelijk uit zijn erg somber kijkende gezicht als hij weer eens een bevel krijgt dat hem niet aanstaat. En uit de toon van zijn stem, zijn "Si mi commandante" klinkt wel érg somber als hij het niet met zijn meerdere eens is.

In volgende afleveringen van de serie begon me ook iets anders op te vallen.
Onze dikke sergeant met het goede hart is namelijk nogal onhandig aangelegd. Een eigenschap die voor de Capitano dikwijls aanleiding is om de sergeant weer eens de huid vol te schelden als de plannen zijn mislukt. Aan het begin van de serie is Garcia gewoon onhandig, en niets meer. Later begint het op te vallen dat hij soms expres zo onhandig mogelijk lijkt te doen; dat komt hem dan wel op een nieuwe scheldpartij te staan, maar die komt toch wel. En hoe meer Garcia het oneens lijkt te zijn met zijn commandant, hoe onhandiger hij lijkt te worden. Alsof hij hoopt dat Zorro het weer lukt en een soort van onopvallend passief verzet pleegt om Zorro te helpen.

En toen kreeg ik toch wel wat medelijden met die arme Sergeant Garcia...
maar vond het toch ook wel handig gevonden van hem!


Ciao,
Ingrid.

Winterbeeld

Winter.
Kou en sneeuw,
Ski's en schaatsen,
Sjaals en mutsen,
Die van Unox natuurlijk.

Glibberende glijpartijen,
Wéér die autoruiten krabben!
Brrrrrrr...

Ik verlang naar de zomer
Naar zon en warmte
Lekker op een terrasje
In de zon en uit de wind.

Naar die milde zachte zomerregen,
Zo één waar je geeneens een plu voor nodig hebt
Naar lange lichte dagen.

Ik kijk naar buiten
Zie de zon
Hoor de vogels fluiten

Droom ik soms met open ogen?


Ciao,
Ingrid.

Stuiptrekkingen

Van het weekend keek ik voor de verandering eens "live" naar het nieuws. Meestal haal ik dat in via internet, uitzendinggemist.nl ofzo, maar ik was thuis en kon voor de verandering eens naar de echte televisie kijken. En daarbij uiteraard wachten op het allerbelangrijkste item van het nieuws: de weersvoorspelling!

Om daar te komen moet ik eerst een hele rits bosbrandellende uitzitten, iets over een blond tweede-kamerlid dat van tevoren wist dat 'ie Engeland niet in mocht en heel koppig toch is gegaan, en meer van dat soort dingen. En dan, net als ik denk: "Ha! Nu komt het weer!", zit ik weer fout, want ineens rolt er een reclame over het scherm. Ik weet gelijk weer waarom ik bijna nooit meer naar de echte televisie kijk, en in plaats daarvan Youtube kijk.

Maar uiteindelijk wordt mijn lange wachten beloond, want het weerpraatje begint. Eerst met een algemeen verhaaltje over hoe zo'n mooie dag het wel niet was, opgeluisterd met wat kijkersfoto's. Het zijn leuke foto's. Geduldig zit ik te wachten op de meerdaagse verwachting, en zie dat mijn hoop eindelijk eens uitkomt: maandag en dinsdag wordt het wel zeven graden. Ineens ben ik blij, het is dan misschien maar een kleine adempauze, maar ik vind het toch leuk om zo herinnerd te worden aan het feit dat de lente nu niet zo lang meer op zich laat wachten. Deze eerste stuiptrekking van de lente is mij erg welkom, na al die weken sjaals en handschoenen en mutsen en gladheid en vrieskou. En als ik de volgende dag de vogels hoor fluiten, ben ik helemaal blij.

Ik tel de weken en de dagen, nog maar een week of drie voordat de poffertjeskraam terug komt op de Grote Markt!. Alweer een teken dat we – wat de kalender betreft althans – de ergste ellende gehad hebben.

Nu maar hopen dat Maart zijn staart niet ál te enthousiast roert en dat April toch vooral geen vrieskou wil...

Ciao,
Ingrid