zondag 15 september 2013

Niks één maand

Aan het begin van de zomer is de afslag van de ringweg naar mijn wijk afgesloten. Ze waren al sinds vorig jaar bezig om de kruising ongelijkvloers te maken, en eind mei ging de afslag definitief dicht, zodat ze een viaduct konden installeren en op- en afritten konden maken en zo. Nu, eind september, zijn ze bijna klaar. En al die tijd moest ik een andere route rijden naar huis.

Dat betekende rechtdoor in plaats van linksaf. In het begin ging dat vaak fout, dan stond ik voor het stoplicht met mijn linksafknippertje aan en bedacht ik me soms net op tijd en soms net te laat dat ik helemaal niet linksaf moest, maar rechtdoor. Soms moest ik daardoor een aardig eindje omrijden. 

"Ach", dacht ik,"ze zeggen altijd dat het een maand kost om een nieuwe gewoonte aan te kweken dus dit is zo gewend.". Want dat zeggen ze, dat het aankweken van een nieuwe gewoonte één maand kost. Iedere keer dat ik dat hoor, vraag ik me af waarom. Waarom is dat zo? Is dat zo? Ik zou het onderzoek of de onderzoeken wel eens willen bestuderen waar die ene maand uitgerold is. 

Hoe dan ook, in het begin van de afsluiting was ik erg optimistisch. De nieuwe route was zo gewend, want één maand, immers. 
Nu, meer dan drie maanden later, rij ik nog steeds bijna elke dag de oude en tijdelijk foute route, en kom ik soms tijdig tot inkeer en rij ik soms een onnodig eind om. 

Ik vraag me serieus af waar die één-maand-onzin vandaan komt. Want in dit we-werken-aan-de-weg-dus-je-moet-je-maar-aanpassen-experiment is duidelijk gebleken dat die ene maand onzin is. In ieder geval in mijn geval. 
Anders zou ik immers niet nu nog steeds zowat elke dag fout rijden...

zaterdag 14 september 2013

Bereikeritis 2

Een poosje geleden heb ik een stukje geschreven over het fenomeen dat wij in de maatschappij om ons heen voordurend gepusht worden om van alles te bereiken. Bereikeritis, noemde ik dat. Dat iedereen je vraag waar je naartoe wilt, en wat je wilt bereiken en wat je met je toekomst wilt enzo. En dat het dan niet "hoort" om te vinden dat je eigenlijk best tevreden bent nu.

In grote bedrijven heb je veel verschillende functies, en de headhunters van zulke bedrijven roepen dan vrolijk: "ja maar wij hebben hele interessante carrièrepaden hoor!"  Hoewel ze dat allemaal roepen, is dat natuurlijk ook wel zo: ze hebben allemaal een flinke afdeling personeelszaken, of p&o, of hrm, of hoe het in dat specifieke bedrijf heet. Overal schermen ze met persoonlijke ontwikkelplannen, loopbaangesprekken en -begeleiding en hoe het allemaal ook maar mag heten. In grote bedrijven is alles kennelijk goed voor elkaar. 

Dat alles zweefde in mijn achterhoofd toen ik laatst weer eens in de kappersstoel zat. En ineens vroeg ik me af hoe dat dan gaat bij de kleine zelfstandige, die tegenwoordig ZZP'er heet. Die hebben geen flinke afdeling personeelszaken, geen loopbaangesprekken, geen functioneringsgesprekken en geen persoonlijke ontwikkelplannen. Die worden 's ochtends wakker met het besef dat elke dag hetzelfde werk wacht: kappen als je kapper bent, aan auto's sleutelen als je garagehouder bent, vis bakken als je een viskraam hebt. En die zijn toch ook tevreden met hun leven. Diegenen die ik ken tenminste wel. 

Het kan dus prima, gelukkig en tevreden zijn zonder zo'n heel circus om je heen waarvan je van alles moet en hoort te willen. Zou dat bij grote bedrijven ook kunnen? Of niet? Ik vraag me af wat beter is. Misschien is dat per persoon ook wel weer anders. 

Maar interessant is het verschil wel!

donderdag 12 september 2013

Eng zwart zespotig beest

Schijnt bedriegt, zeggen ze. En uiterlijk zegt niet alles, dat zeggen ze ook.

Vandeweek liep ik daar heel duidelijk tegenaan.
Het was al wat later op de avond, en ik zat heerlijk relaxt te wezen en aan slapen gaan te denken, toen ik een langwerpige zwarte zespotige vlek over het tapijt zag lopen. Gelijk vluchtte mijn relaxte stemming het raam uit, ik was klaarwakker en holde naar de kast om een glas te pakken om te proberen de langwerpige zwarte bewegende zespotige vlek te vangen. Want Chris-van-dansen had mij ooit verteld dat je in zo'n geval zo'n beest moet proberen te vangen. Dan kun je achteraf zien wat voor beest het is/was, en dan weten de mensen die er verstand van hebben of het beest een eng beest is of niet. En iets met mogelijke eitjes van zo'n onbekend zespotig beest.

Dus daar zat ik op mijn knieën op de grond, in mijn nachtpon en joggingbroek op mijn sloffen. Met een glas in de hand en het hart in de keel op jacht naar enge zwarte zespotige vlekken.

De vlek in kwestie bewoog redelijk snel, maar niet zo snel als bijvoorbeeld muggen kunnen. Dus toen ik het glas over hem heen zette, was het gelijk de eerste keer raak. Hij vond het niet leuk om onder een glas te zitten, want hij begon meteen paniekerig te bewegen en rondjes te lopen en zo. Ik liet het glas even staan en stond op om een bierviltje te pakken, om zo het beest definitief in het glas te vangen. Heel voorzichtig - want het diertje mocht immers niet ontsnappen - schoof ik het viltje onder het glas. Bingo!

Ik had een enge zwarte bewegende vlek gevangen die zijn achterlijf nu als een schorpioen omhoog krulde.
Maar wat was het nou? En moest ik hier nou bang voor zijn of niet? Was het een nuttig beest of een schadelijk beest? Ik had het dier nooit eerder gezien en het zag er erg eng uit.

Na wat hanessen kon ik een foto maken. Geen erg goede, maar toch. Via de slimme foon stuurde ik die naar Chris-van-dansen, die vond dat het beest wel wat op een stinkende kortschildkever leek. Dus ik googlen. En verrek, hij leek er precies op inderdaad!

Mijn enge bewegende zwarte vlek was dus waarschijnlijk een stinkende kortschildkever. Geïnteresseerd las ik op wikipedia dat het blijkbaar heel nuttige dier onder andere slakken eet en mensen kan bijten. En dat er bijgeloof omheen hing, vroeger. Na nog een keer naar hem gekeken te hebben, kon ik mezelf wel heel goed voorstellen dat mensen vroeger dachten dat hij een vriendje van de duivel was. Want hij ziet er best wel eng uit, zo'n stinkende kortschildkever. Om te beginnen natuurlijk de sinistere zwarte kleur, en hij is ook groot!

Maar als hij slakken eet, is hij ook nuttig. En zullen de planten in mijn slakkenrijke tuin hem wel heel aardig vinden. Dus heb ik me voorgenomen om - als ik er ooit nog een tegenkom - hem te vangen (voorzichtig uiteraard want het kan pijnlijk bijten volgens wikipedia) en in de tuin te zetten.

Zo blijkt maar weer eens dat uiterlijk lang niet alles zegt. Ook niet bij enge bewegende zwarte vlekken op het tapijt, ook al gruw ik nog steeds van het avontuur.

Nuttig of niet, ik vind het nog steeds een eng beest...

maandag 9 september 2013

Maxirok

Vroeger, voordat ik overspannen werd vooral, droeg ik graag een rok. Dat was leuk, en je voelde je sexy en vrouwelijk en zo. Tegenwoordig, na mijn overspannenheid, draag ik vaker een broek. Want dat is praktischer om te wandelen en te fotowandelen en zo. En het voelt veiliger. Neutraler. Rokken voelen tegenwoordig vaak te frivool, helemaal als ze tot op de knie hangen. Ik vind het wel vreemd dat dat onveilig voelt want tot op de knie is op zich een prima lengte. Plus dat ik daar vroeger geen last van had. Maar nu wel. Misschien ben ik gewoon nog niet helemaal beter. Soms pieker ik er over, soms krijg ik mezelf zover om dat niet te doen. "Whatever", denk ik dan tegen mezelf.


Totaal onverwacht boekte ik laatst een aardige vooruitgang op het rokkenfront.

Ik was even binnengelopen bij de lokale Miss Etam Plus-vestiging, en zag daar een maxirok hangen. Zo eentje tot op de enkel. Een rok, en dan nog met een werkje ook. Meestal zijn dat voor mij meteen minnetjes, maar deze vond ik meteen leuk. Ik trok mijn maat uit het rek, viste een bijpassende tuniek uit het naastgelegen rek en stoof naar de kleedkamer om te passen en even later naar de kassa om te kopen.

Nu heb ik een maxirok. En ik heb hem zo graag aan! Met mijn rode lange cowboylaarzen er onder en panty's. En vandewinter, als het kouder is, doe ik er gewoon een legging of zo onder. Ik ben helemaal verbaas over mezelf: ik hou van maxirokken! Nooit geweten, maar ik ben wel blij met de ontdekking. Een zwarte maxirok lijkt me ook wel wat, en dan een wijd kort tuniekje er op met een van mijn vele colbertjes. Gaat prima lijken.

Ik heb nog wel ergens een paar rokken slingeren die ik nooit draag. Die ga ik beslist opvissen om eens te kijken of ik daar ook maxirokken van kan maken!

zondag 8 september 2013

Meeneemhuis

In mijn tuin stikt het van de slakken. De planten zijn daar uiteraard niet zo blij mee en tonen mij hun ongenoegen door gele lelijke bladeren te hebben. Ondanks dat vind ik slakken stiekem toch leuk om naar te kijken. Vooral die met een huisje. En daarvan zijn er veel in de tuin.

Soms moet ik aan huisjesslakken denken als ik op het station treinen (en reizigers) zit te kijken. Dan verbeeld ik me dat ik zo in die trein kan stappen en net als een slak mijn huisje op mijn rug heb. Of misschien in zo'n klein tasje met een Harry-Potter-achtige onnaspeurbare zwelspreuk, of hoe dat volgens Hermelien Griffel ook heet. Dan zou je over de hele wereld kunnen reizen en allemaal spannende en mooie en vreemde en opmerkelijke en zo dingen zien en meemaken en toch altijd je eigen veilig voelende huisje bij je hebben.

Soms, als ik een treindag heb, ga ik dan onder andere naar Schiphol en dan naar de vliegtuigen kijken. En naar al die mensen met koffers die naar allerlei fantastisch exotische plaatsen op reis zijn. Stel je voor dat je zo zomaar overal naartoe zou kunnen reizen en dan toch je huisje en je eigen spulletjes en zo bij je kunnen hebben.

Misschien moest ik maar eens gaan kijken naar de mogelijkheden van een kamperhuurvakantie. Want een kamper, dat is toch immers bijna een meeneemhuis.