donderdag 26 december 2013

Veertig

Volgende week ben ik jarig en word ik veertig. "Dan komt er alweer een vier voor", zei iemand laatst. En ook: "voelt dat niet oud?"  Iedereen zegt dat ik best even aan zal moeten wennen en dat het toch echt wel oud zal gaan voelen; je bent dan ineens geen oudere jongere meer maar al bijna van middelbare leeftijd. 

Desalniettemin zijn er ook positieve dingen aan veertig. "Trouw niet voor je veertig bent", zongen de havenzangers. En vaak hoor je ook iemand zeggen:"het leven begint bij veertig". Dat laatste is in mijn geval misschien inderdaad wel waar, met die midlifecrisis van de laatste jaren. Als ik die komend jaar achter me kan laten, zou "het leven deel 2" inderdaad bij veertig beginnen. 

Ach en eigenlijk kan het getal zelf me niet zo schelen. Het is maar een getal, als we een ander talstelsel hadden was het een ander getal geweest. Hexadecimaal gerekend bijvoorbeeld, word ik volgende week iets van 28 of zo. Het is maar hoe je het bekijkt. 

Wel is het zo dat het me vaak verwondert dat mensen zo zwaar tillen aan ouder worden. Iedereen wil graag heel oud worden, maar tegelijkertijd heel jong blijven. Onder invloed van de media misschien. Maar hoe erg is ouder worden nu helemaal? Wat is daar mis mee? Je hebt meer ervaring en levenswijsheid enzo. 

En als je daar zin in hebt, mag je alle verkregen verstand en wijsheid allemaal ineens van je afzetten terwijl je vrolijk roept: "hoe ouder hoe gekker!"

vrijdag 20 december 2013

Caroling in de Herestraat

Soms is alles gewoon en saai en middelmatig en heerlijk rustig. Een gewone vrijdagmiddag. Zoals vanmiddag. En dan, heel soms, kom je op zo'n gewone middag iets moois tegen. 

Even moest ik nog de stad in voor wat boodschappen en terwijl ik de Herestraat in liep, hoorde ik gezang. Iets koor-achtigs, of althans tenminste een groep die a-capella zong. Wat verderop stond een groepje mensen in mooie doch ouderwetse kleding. 


Aha, dit waren dus de zangers en zangeressen. Terwijl de winkelaars en andere haasthebbende mensen doorliepen bleef ik even staan. Even luisteren. 
Ze zongen kerstliedjes. Je-weet-wel, jingle bells, stille nacht, komt allen tezamen, dat werk. Net als het caroling dat je in kerstfilms ziet. 

Ze zongen mooi! Stemmen pasten precies bij elkaar en het klonk zo mooi zuiver en zo. Het raakte je in het hart. Mij wel tenminste, en de anderen die bleven staan om te kijken ook. 

Toen ze klaar waren liep ik langzaam en onder de indruk verder terwijl ik manhaftig deed alsof ik geen traantje wegpinkte. 

Twee minuten later kickte de werkelijkheid in in de vorm van een langsrazende politiewagen met sirene en zwaailicht. 

Maar toch zongen ze heel erg mooi!

zondag 8 december 2013

Herinneringen aan een heerlijk avondje.

Sinterklaas is weer weg. Het heerlijk avondje waarop Pakjes, Pieten en Sint bijna weg woeien, ligt achter ons. En daags na Sinterklaas komen de kerstbomen. Mensen in mijn omgeving halen meteen de zesde december een kerstboom bij de Hornbach of de Praxis. Een echte uiteraard, want dat ruikt zo lekker. 

En eigenlijk geeft me dat soms een heel raar gevoel. Meteen de zesde december naar de winkel rennen om een kerstboom op te halen, of naar de zolder hollen om de doos met de kunstkerstboom onder het stof van een jaar vandaan te halen. Ik snap het wel, want kerstversieringen zijn mooi en gezellig. Maar toch lijkt het een beetje alsof we collectief niet kunnen wachten om de goedheiligman het land weer uit te schoppen. Niet eens even een dagje nagenieten van de sinterklaasversieringen. Want kerst, en gezellig. En wie heeft er tegenwoordig nog echt mooie sinterklaasversieringen in huis?. 

Beelden van mooie sinterklaasversieringen doen me altijd denken aan vroeger. Mijn grootvader was etaleur, en kon zodoende af en toe wel eens een mooie versiering van zijn werk meenemen. En ieder jaar kwamen al die mooie etalageversieringen weer tevoorschijn en hingen Opa en Oma ze weer op. Dan waren er overal pietjes, klazen en witte paardjes te zien bij Opa en Oma. Dan hadden ze warme chocolademelk en kregen we allemaal een stukje banket, op de zondagmiddag bij Oma in afwachting van De Sint, in wie we toen nog Echt Geloofden. Opa was er nooit bij. Die moest -gôh wat toevallig- werken. 

En dan kwam hij, en zat hij op de mooiste stoel in de kamer voor te lezen uit zijn Grote Boek met zijn bril op de neus, met de Pieten om hem heen dartelend terwijl ze kwistig pepernoten uitdeelden. Sinterklaas had net zo'n bril als Opa. Maar niet precies dezelfde stem. Later leerde ik dat Opa zijn stem verdraaide, zodat wij er niet achter zouden komen.
Elk jaar weer was het een angstig moment als je bij de Sint moest komen: was je wel braaf genoeg geweest? Piet had toen nog een echte roe, waarmee hij dreigend kon zwaaien: o wee als je het komende jaar niet braaf was!

Nu ik volwassen en vrijgezel ben, en iedereen om mij heen niet kan wachten tot de cadeautjes onder de kerstboom liggen, vier ik sinterklaas niet meer. Maar even een moment met een stukje banket, een kopje warme chocolademelk, sinterklaasliedjes op youtube en mooie herinneringen is toch stiekem ook wel eventjes erg fijn.