maandag 18 november 2013

Wat als geld geen issue was?

Dit jaar ben ik vaak bij de psycholoog geweest. Want loopbaan. En midlifecrisis. En verandering. En zo. Het traject heette "what's next", en was bedoeld om inzicht te krijgen in mezelf en in de volgende stap in mijn carrière. Veel oefeningen, moeilijke oefeningen, veel vragen, lastige vragen, ongewone vragen, en vooral vragen waar ik in eerste instantie geen antwoord op had. Ze wist precies hoe ze mij aan het denken moest zetten.

Één van de vele vragen die ze me stelde, was: "wat zou je willen doen als geld geen issue was?"  Daar had ik op dat moment zo snel geen antwoord op. "Ehhhh, nou, misschien weer gaan studeren of zo", stamelde ik nogal overrompeld. Aangezien geld nou eenmaal in de werkelijke wereld wel een issue is, had ik eigenlijk nooit nagedacht over die vraag.
Maar de vraag bleef wel aan mijn denken knabbelen in mijn achterhoofd. Soms, zo 's avonds, als ik thuis zat te relaxen, of 's nachts als ik in bed lag en niet kon slapen, kwam hij weer bovendrijven. Wat zou ik willen doen als geld geen issue was?

De psycholoog heeft me hele reeksen oefeningen voorgeschoteld, met foto's en zo meer. Met allerlei vragen over vroeger en nu en straks, over waar ik vandaan kwam en waar ik heen ging. En met adviezen voor na het traject. Met een aanrader voor een zelfhulpboek voor na het traject, waarvan ze dacht dat ik er veel aan zou hebben en dat ik verder kon met ontwikkelen van mezelf. Met veel tijd besteden aan denken over al die vragen die ze stelde. 

En al die tijd bleef in mijn achterhoofd die vraag rondcirkelen:"wat zou je doen als geld geen issue was?" 

En gaandeweg begon zich onbewust een antwoord op te dringen. Eigenlijk wou ik dat helemaal niet weten, maar toch. Ergens wist ik dat ik hier niet zomaar omheen zou kunnen.
Vroeger tekende ik namelijk veel en graag. Het was mijn favoriete vak op school, zelfs nog voor natuurkunde. Toen ik van de HTS af kwam, was kunstschilderen een grote hobby. We hebben er tijdens mijn sollicitatiegesprek bij Vertis meer dan een half uur over gepraat. 
Ruwweg een jaar geleden heb ik het tekenen weer wat opgepakt. Tekenen vergt om er mee te beginnen niet zo'n hoge investering: je gaat bij de HEMA langs en koopt een schetsblok, potloden en een gum en je kunt beginnen op de vrije vrijdagavond gewoon aan je eigen keukentafel. Met een boek van de bieb of wat lessen die je gegoogeld hebt op je ipad. Eerst alleen schetsen, had ik mezelf beloofd. Eerst maar eens weer leren tekenen. Ik had het zo lang niet gedaan. Tijdens het opruimen vond ik mijn houtskool terug. "Mooi!, misschien kan ik daar weer wat mee doen!", dacht ik meteen. 


En toen zag ik op een dag een advertentie voor de open dag bij Academie Minerva. 

Een heel zacht stemmetje in mijn achterhoofd riep meteen: "jaaaaa dat zou ik willen als geld geen issue was!"  Schilderen! Tekenen! Mooie dingen maken! Het stemmetje werd meteen overschreeuwd door andere stemmetjes. Ze vonden dat als je toch wat ging studeren, je beter voor iets verstandigs kon kiezen. Want geld was wel een issue, immers. Rekeningen betalen zichzelf niet. Zoiets frivools als kunst hoorde niet, dat deed je niet. Studeren was al duur en moeilijk genoeg, en het leven ook. 

Toch ben ik gegaan, naar die open dag. Want als ik dan toch eindelijk het antwoord op die rare vraag had, wou ik het ook helemáál weten ook. Het was best wel wat engig, om als veertigjarige tussen al die aankomende studenten rond te lopen. En om docenten aan te spreken en informatie te vragen en zo. Toen ik wegging was ik helemaal rillerig.

Maar ik heb het toch gedaan! En het deed me iets, om überhaupt na te durven denken over de mogelijkheid. Ik wil al zolang meer doen met mijn fotografie, mijn tekenen en mijn gedichten.

Oké, als ik van die roze wolk afkom en weer met beide benen op de grond sta, weet ik weer dat geld wel een issue is. Maar ik weet ook dat ik misschien toch eindelijk na jaren een droom gevonden heb. En ik weet ook dat ik vooral zeker weten doorga met tekenen! En weer ga beginnen met schilderen. Mijn schetsboek is nog lang niet vol, en oefening baart kunst tenslotte. Ook met als enige begeleiding de herinneringen aan tekenlessen op school, je eigen creativiteit en een boek uit de bibliotheek. 
Een eerste schilderprobeersel: Meetings and partings
Acrylverf op doek, nog beschikbaar.

zaterdag 9 november 2013

Binnenhuisarchitectje spelen

Sinds een jaar of zestien woon ik op dezelfde plek. In hetzelfde huis. En dat bevalt goed. Aan de rand van de stad, goede OV-verbinding maar toch hoef je maar vijf minuten te lopen en je staat op het platteland. Prima geregeld. 
een van de kasten die naar de kringloop gaat

Dat huis heeft al sinds jaar en dag dezelfde inrichting, de inrichting die het had toen ik er in trok. Ik dacht altijd dat ik daar prima tevreden mee was, maar kortgeleden begon ik daarover ineens anders te denken. Misschien was het toch tijd voor wat anders. Kleine dingen, niks rigoureus natuurlijk. Want ik dacht nog steeds dat ik wel blij was met de kastjes en stoelen. Gaandeweg kwam van het een het ander en de plannen werden steeds groter. 

Zo groot, dat ik toch ineens wel heel blij was dat ik al sinds jaar en dag maandelijks een klein bedrag opzij zet op een aparte spaarrekening. Want in plaats van een klein lampje hier en wat opruimen daar, begon ik te denken aan nieuwe kasten. Dit opruimen, dat kon wel weg, zus gebruikte ik toch nooit en zo kon ook wel in het grijze archief. 

Zoals ik samen met de psycholoog aan het opruimen was in mijn hoofd, zo begon ik ook op te ruimen om mij heen. De grote grijze container, waar ik normaliter vier week makkelijk mee kan doen, was ineens veel te klein en binnen een paar dagen vol. Ik maakte een marktplaatsaccount aan en raakte zo een paar kasten kwijt. De mensen van de kringloopwinkel begonnen me te herkennen. En ik leerde dat een mens in vijftien jaar best wel veel spullen kan verzamelen. Zelfs als je in een klein huis woont. 

Ik ben nog lang niet klaar, maar net begonnen aan de verandering. Ik ga mijn hele huis herinrichten en mijn eigen binnenhuisarchitectje spelen. Gespecialiseerd in spulletjes van de Ikea, natuurlijk, want het moet wel betaalbaar blijven. 

En al die verandering voelt eigenlijk best goed!