zondag 20 maart 2011

Is mooi zijn belangrijk? - Deel 2



Vorige keer heb ik het gehad over mooi.
Mijn voorlopige conclusie was dat mooi een subjectief iets is, en dat iedereen daar anders over denkt. Vandaar waarschijnlijk ook een spreekwoord als "op ieder potje past een dekseltje".

Maar die conclusie zat me niet helemaal lekker, want hoe verklaar je dan iets als een Miss-verkiezing?
Ergens bestaat kennelijk een setje van objectieve of semi-objectieve regels, zoals gebruikt bij bijvoorbeeld Miss-verkiezingen maar ook op de catwalk, in Hollywoodfilms en op reclameposters en dergelijke. Waar komen die regels dan vandaan? Wie maakt ze? En moeten wij ons er wat van aantrekken? Of moeten we dat zoveel mogelijk negeren en onze eigen weg volgen? Maar je er niks van aantrekken is moeilijk want je komt die regels overal tegen, bij elk bushokje en in elk tv-programma en ook in bladen als Elle en Vogue word je ermee geconfronteerd. Je kunt er gewoon niet omheen kijken en onbewust graven die catwalk/media-regels zich toch een weg je gehersenspoelde mening in.

En die "catwalkregels" zijn nogal streng. Size-zero-streng. Zo streng dat jonge meisjes die zich er veel van aantrekken anorexia nervosa en andere eetstoornissen ontwikkelen. Ze zeggen dat mode-ontwerpers dunne lichamen nodig hebben omdat hun kleding daarop het beste lijkt, en heel de looks-industrie kijkt natuurlijk naar de modeshows van Chanel en Victor en Rolf enzomeer. Kennelijk begint het dus daar. Maar als mode-ontwerpers echt goed in hun werk zijn, zouden ze dan niet ook kleding kunnen ontwerpen die wel mooi staat op iets vollere vrouwen dan size-zero? En als de huidige "grote ontwerpers" dat niet kunnen (of niet willen), zijn zij dan de titel "grote ontwerper" wel waard?

Eigenlijk vind ik van niet!

Dat alles werpt uiteindelijk de vraag op: wil ik wel mooi zijn? Daarop is het antwoord vrij eenvoudig: JA. Maar dan wel mooi volgens mijn regels want ik moet met mezelf leven. Laat de rest van de wereld maar naar de maan lopen!

Ciao,
Ingrid.

vrijdag 11 maart 2011

Is mooi zijn belangrijk? - Deel 1



Veel vrouwen willen mooi gevonden worden. Mooi gevonden worden is leuk, want dan krijg je complimentjes dat je mooi bent bijvoorbeeld, en mannen kijken je na op straat. En regelmatig komt er in het nieuws dat onderzoek weer eens uitwijst dat mooie vrouwen vaak ook meer salarisverhoging krijgen en gauwer promotie krijgen en zulke dingen meer. Helaas is het dan ook weer zo dat er nooit een link naar het originele onderzoek bijgeleverd wordt, zodat ik nooit kan controleren of dat onderzoek wel klopt en goed uitgevoerd is. Mooie kinderen krijgen onbewust meer aandacht van de onderwijzers (zegt alweer een nieuwsbericht zonder link naar het originele onderzoek :( ) waardoor ze het beter doen op school, hogere cijfers krijgen en dus het later in het werk ook beter doen, waardoor ze meer salaris en gauwer promotie krijgen enzo....

Mooi zijn is dus kennelijk best wel handig en ook wel belangrijk en dat mensen die zichzelf niet zo mooi vinden nog wel eens jaloers worden op mensen die ze wel mooi vinden is dus erg begrijpelijk. Vandeweek nog zag ik een intelligente vrouw die goed is in haar werk in twee woorden min of meer afgeserveerd worden omdat ze volgens de heren niet mooi genoeg was (en dat was alleen maar een gevalletje naar-de-kapper-sturen, daar konden die mannen niet eens doorheen kijken.......). Mooi zijn - of anders in elk geval je best doen om mooi te zijn - is dus handig, zo leert mijn ervaring.

En dan nu de hamvraag:
Wat is mooi?

In het engels is een spreekwoord dat zegt: "beauty is in the eye of the beholder". "Schoonheid is in het oog van de waarnemer", zeg maar. En als je tien mensen vraagt wat ze mooi en aantrekkelijk vinden, krijg je tien totaal verschillende antwoorden, dus het klopt ook best wel.
Een poosje commentaren op "dik-artikelen" op internet in de gaten houden - artikelen over de zogenaamde obesitax bijvoorbeeld leveren altijd weer heel veel heel heftige reacties op, levert een aardig rijtje tegenstellingen op wat mensen zoal mooi en aantrekkelijk kunnen vinden. Je komt dan bijvoorbeeld de klassieke tegenstellingen tegen als blond haar versus zwart haar, blauwe ogen versus bruine/zwarte ogen, slank figuur versus rubense schone en zulke dingen meer.

Mooi is dus subjectief, en daar denken we allemaal anders over. Tot zover alles prima, mooi is subjectief en iedereen denkt daar overduidelijk anders over. No problemo.

Alleen, daar eindigt het niet.
Want hoe verklaren we nu het bestaan van een ogenschijnlijk objectief setje regels die gebruikt worden op de catwalk, in reclameposters, op TV en in de film en last but not least Uiteraard De Miss-Verkiezing (en dan bedoel ik dus niet de Miss Maxi of Miss Plussize verkiezingen). Overal word je met dat setje regels geconfrontreerd, maar waar komen ze vandaan en hebben ze echt invloed op ons eigen en persoonlijke idee van mooi? En wat moet ik als Rubensvrouw dan met die regels?

Volgende keer in deel 2 verder!

Ciao,
Ingrid.

woensdag 2 maart 2011

Levensweg-spel-dinges



Jaren geleden, als kind, maakte ik kennis met het gezelschapsspel Levensweg. Het is net het echte leven: je begint met kind-zijn en dan studeren en dan krijg je een baan, en dan kom je op een vakje waar je moet trouwen (ieuw en jakkes maar je hebt in dat spel niet de keus om single te blijven of een LAT-relatie te hebben ofzo) en daarna zijn er vakjes waar je kinderen krijgt en belasting moet betalen en zulke dingen meer. Vooral veel betaalvakjes. En je krijgt steeds salaris, dat je met al die betaalvakjes ook wel nodig hebt. En als pionnetje hebben ze kleine plastic autootjes waar je ieniemienie-kleine poppetjes in kunt zetten: blauw voor mannetjes en roze voor vrouwtjes. Al met al kun je er een hoop leuke grappen over maken met elkaar, over levensweg, en dat maakt het voor mij best wel een leuk gezelschapsspel.

Maar dat is maar een spel, en niet echt.
Alhoewel...

Een goede vriend van mij zegt vaak dat ik het leven wat meer als een spel moet zien, en niet zo serieus moet zijn. In elk geval wat dat serieus zijn betreft heeft hij volkomen gelijk; ik ben inderdaad erg serieus aangelegd en dat is soms best lastig, vooral omdat het erg stevig verankerd zit in mijn karakter. Maar aangezien hij meestal gelijk heeft in dit soort dingen, zal hij nu ook wel gelijk hebben dat ik alles wat meer als een spel moet zien; een van mijn vorige bazen - Frank - zei ook vaak zoiets, bijvoorbeeld als hij uitlegde hoe bepaalde onderhandelingen verliepen zei hij vaak "maar dat is hoe het spelletje gespeeld moet worden". Toen dacht ik dat dat vaagtaal was of beeldspraak of jargon, net zoals je "iets handen en voeten moet geven" of "ergens een helder beeld van moet hebben" of zoiets. Maar ik vraag me nu af of Frank dat letterlijk zo bedoelde, dat het een spelletje is. Ik heb zijn e-mailadres, dus misschien ga ik wel eens een e-mailtje sturen om hem er naar te vragen.
In ieder geval, als meer mensen met verstand van zaken zeggen dat alles eigenlijk een spel is, zal er toch wel een hoop waars inzitten nietwaar?

Maar ik vind dat toch wel lastig, moeilijk zelfs.
Echt leven zien als een soort opgewaardeerde levensweg.

Want in het echte leven hebben mensen echt geluk en echt verdriet en echt leuke momenten en echte teleurstellingen en echt pijn en alles. En dat is geen kattepis (en ook geen katteNpis trouwens). Je kunt in één onnadenkend moment mensen om wie je geeft veel pijn doen, dus nadenken en serieus zijn lijkt me erg handig. Alles als een spelletje zien betekent dat de mensen om je heen alleen maar pionnen zijn op het spelbord, net zoals je dat zelf dan bent. En hoe belangrijk of onbelangrijk is een simpele pion? En als we met ons allen echt zo onbelangrijk zijn, wat maakt het dan nog uit of je goed of slecht bent, braaf of stout, egoïstisch of altruïstisch?

Is alles wat wij zoal leven noemen inderdaad een spel en is alleen de inzet hoger?

Ik lees graag hoe jullie er over denken, want ik weet het antwoord niet!

Ciao,
Ingrid.