zondag 29 november 2015

Hoe de kerstman de kerstman werd - deel 3 van een verhaal in 6 delen.


deel 1 | deel 2 | deel 3 | deel 4 | deel 5 | deel 6 

Hij droomde. Hij moest wel dromen. Tenminste, dat zei zijn verstand hem, want hij wist zeker dat dit niet echt kon zijn. Hij lag vast diep in slaap bij zijn vuurtje, met zijn rendieren om hem heen.

Om zich heen kijkend zag hij dat hij niet meer was waar hij in slaap gevallen was. Hier was het licht, en warm, en er lag geen sneeuw en er waren geen hoge dennenbomen en geen vuurtje waar hij bij warm zat te wezen. Hij keek om en zag zijn negen rendieren. Dat stelde hem weer een beetje gerust, in ieder geval was alles goed met hen. Hij aaide Rudolf over de kop. Het dier zag er zowaar weer wat beter uit, al was zijn neus beslist nog niet normaal, zo rood. Kris keek nog eens naar die neus: het leek haast wel of die neus lícht gaf! Dat was wel heel erg vreemd. Maar in ieder geval zat er verbetering in de situatie, dus misschien kwam alles toch nog goed. Hij rechtte de rug en begon te lopen. Verderop scheen een mooi helder licht. Daar was misschien iemand die hem kon vertellen waar ze waren.

Uren later hield hij even stil. Het licht kwam maar akelig langzaam dichterbij. Hij had niet verwacht dat het zo ver zou zijn. Zijn maag begon te knorren en ook de rendieren speurden verbeten de grond af naar iets eetbaars. Maar er was niets. Wat was dit voor een rare plek, waar dingen zoveel dichterbij leken dan ze waren?

Ineens kwam het licht hun kant op, bleef voor hen even stil in de lucht hangen en veranderde toen in een elf. Verbaasd deed Kris een stap achteruit, dat was wel het laatste dat hij verwacht had. Hij dacht altijd dat elfen maar sprookjes waren, bedacht om kinderen te plezieren. Maar hier stond er nu zo'n nijver persoontje voor hem. Dit was vast inderdaad een droom, dacht hij.

"Kris, jij bent uitgekozen!", zei de elf gewichtig.

"Uitgekozen?", zei Kris toen hij van zijn verbazing bekomen was, "waarvoor wel niet?"

De elf toverde een paar stoelen tevoorschijn en een tafel met een grote schaal koekjes en sandwiches erop met een groot glas melk er naast. Omkijkend naar de verontwaardigd snuivende rendieren toverde hij ook een smakelijk weitje. Tevreden begonnen de rendieren te eten.

"Laten we eerst zorgen dat jullie wat te eten krijgen", zei de elf. "Die magen van jullie kun je tien kilometer verderop nog horen rammelen!" Even werd er niks gezegd terwijl Kris hongerig de hele schaal wegwerkte.

Uiteindelijk leunde hij verzadigd achterover en keek even om naar de rendieren, die zich nu prima op hun gemak leken te voelen. Dat stelde Kris helemaal gerust; zijn rendieren voelden altijd precies aan wanneer het goed was en wanneer niet. "Zo", zei Kris, "dat smaakte. Bedankt."

De elf aankijkend ging hij geduldig zitten wachten op uitleg.

maandag 23 november 2015

Hoe de kerstman de kerstman werd - deel 2 van een verhaal in 6 delen


deel 1 | deel 2 | deel 3 | deel 4 | deel 5 | deel 6

Oké, dit was niet goed. Helemaal niet goed. Waar was de rest van de kudde gebleven? Alleen zijn negen lievelingen liepen nog achter hem aan, en Rudolf zag er nu echt helemáál niet goed uit, zijn neus was helemaal rood en hij moest steeds niezen. Kris maakte zich erge zorgen, hoe moest hij in leven blijven zonder rendieren? En zonder Rudolf?

Want wat was er nu eigenlijk mis met hem? Hij hield van Rudolf, het dier was al zo lang bij Kris dat die zichzelf helemaal niet meer voor kon stellen zonder Rudolf. Rudolf wist altijd de weg terug naar de kudde en naar de stam. Kris was daar in de loop der jaren zó op gaan vertrouwen, dat hij dat zelf een beetje verleerd was. En nu Rudolf ziek was, merkte je dat meteen, want hij was prompt verdwaald.

Kris keek om zich heen. Ja, hij was inderdaad verdwaald. Gompie wat was het donker. En koud. Hij keek omhoog, maar het was bewolkt dus hij kon ook niet aan de sterren zien welke kant hij op moest. Misschien moest hij morgen maar verder zoeken, want als hij nu geen vuur maakte zou hij vannacht bevriezen, en wie zou er dan voor zijn rendieren zorgen? Het werd hoog tijd om hout te gaan sprokkelen en een mooie beschutte plek te zoeken, dacht hij bibberend.

Verder sjokkend vond hij een mooie open plek. Beschut door de bomen zodat hij niet zoveel last had van akelig koude wind, maar hij kon er wel mooi een vuurtje stoken dat hem en zijn negen overgebleven rendieren 's nachts warm zou houden. Zijn rendieren krulden zich tegen hem en elkaar aan voor de warmte, en moe als hij was sliep hij al gauw in. Het laatste wat hij zag voordat hij in slaap viel, was een glimp van een ongewoon heldere ster tussen de voortjagende wolken aan de donkere winterhemel.

dinsdag 17 november 2015

Hoe de kerstman de kerstman werd - deel 1 van een verhaal in 6 delen.

deel 1 | deel 2 | deel 3 | deel 4 | deel 5 | deel 6

Er was eens een Lap. Je weet wel, een bewoner van Lapland. Hij was groot en sterk en had een grote kudde rendieren en een hele mooie baard. Een witte baard, want hij was eigenljik al best wel een beetje oud. Kris, zo heette de Lap, hield veel van kinderen. Als hij even een moment zijn rendieren niet in de gaten hoefde te houden, was hij altijd aan het houtsnijden en knutselen om leuke cadeautjes te maken voor de kinderen om hem heen.
Credit: http://twilighttheeevee.deviantart.com/
  

Kris was goed in dingetjes maken. Hij kon een vogel uit hout snijden die zo echt was dat je elke ochtend controleerde of hij die nacht niet stiekem weggevlogen was. Hij kon een vos maken die je de kriebels gaf als je hem aan keek. En hij kon arrensleeën maken met belletjes die echt klingelden, ondanks dat ze toch gewoon van hout waren. Als Kris één van de kinderen van een cadeautje gaf, lachte hij altijd vrolijk. "HO HO HO, veel plezier er mee kleine!", lachte hij dan.


Vaak wenste hij dat er meer tijd in een dag zat, want hij was dol op kinderen cadeautjes geven. En hij moest naast speelgoed maken voor kinderen ook nog zijn rendieren hoeden, zijn tent opzetten, zijn kleren repareren als die stuk waren en alle gewone dingen doen. Uiteindelijk bleef er op een dag meestal maar weinig tijd over om gezellig bij het vuur te gaan zitten om leuke dingetjes te maken en aan kinderen cadeau te geven.


Dik ingepakt tegen de kou stond Kris die ochtend te mopperen. Het was echt zo'n ochtend dat alles verkeerd ging: er zat een scheur in zijn tent, hij was zijn muts kwijt en zijn lievelingsrendier was verkouden. Bezorgd keel hij het dier aan. "Je wordt toch wel beter, Rudolf, ouwe jongen?", zei Kris terwijl hij het dier over de kop aaide. Het rendier zei niets, keek alleen sip terug vanonder zijn grote gewei. Kris pakte zijn spullen in en vertrok, achter zijn rendieren aan. Toen hij omkeek, zag hij aan de horizon een ongewoon heldere ster aan de donkere winterhemel.

maandag 2 november 2015

Luchtkastelen bouwen

Mijn luchtkasteel-in-aanbouw vanaf de grond
Als iemand het over luchtkastelen heeft, bedoelt 'ie doorgaans een nog heel ver weg zijnd vaag resultaat, of wens. In het boek "Onder moeders vleugels" (engels: Little women) noemt Jo bijvoorbeeld als haar luchtkasteel "een beroemde schrijfster worden en dan een huis hebben tjokvol boeken, inktpotten en paarden". Mijn fantasie zat en zit gewoonlijk ook altijd vol met luchtkastelen en aanverwante verzinsels; soms een overdrachtelijk bedoeld luchtkasteel, maar soms denk ik ook wel eens "stel je voor dat je echt een luchtkasteel bouwen kon, hoe zou de mijne er dan uitzien?"

In het echt kun je een luchtkasteel natuurlijk niet bouwen, want door de zwaartekracht dondert alles meteen weer naar beneden zodra je het bouwt. En we hebben nog geen startrekkiaanse antigrav-dingen uitgevonden, of een starwarsiaanse Force ontdekt, dus de zwaartekracht blijft ook nog wel even. Een luchtkasteel bouwen is er dus niet bij.

Maar in minecraft is dat anders.

Mijn huiskamer. Het grijze ding linksboven is een
wolk. Zo hoog in de lucht is het kasteel!
Minecraft is een nogal blokkerig vormgegeven spelletje, waar je - voorzover ik tot dusver ontdekt heb - zo'n beetje de keuze hebt tussen "overleven" en "creatief". Ik ben begonnen met overleven, en aan de hand van youtubevideos en youtubevideos ontdekte ik al heel snel dat minecraftzwaartekracht heel anders werkt dan echte zwaartekracht. Als je bijvoorbeeld stenen weghakt omdat je bijvoorbeeld een fornuis/smeltoven wil maken, kun je de onderste stenen eerst weghakken en de stenen daarboven blijven dan uit zichzelf in de lucht zweven, en vallen niet naar beneden.

Toen ik de creatieve modus ontdekte van minecraft, kreeg ik dus meteen zin om een mooi luchtkasteel te gaan bouwen! Een beetje architect zou dan dus eerst beginnen met een plan en zo, maar in creatieve modus heb je oneindig veel bouwmateriaal dus ik begon gewoon ergens. Op een mooi plekje aan het water bouwde ik een kleine steiger, met daarbij een trap omhoog. Een
Het begin van de boerderij met in de achtergrond de
heeeeeeeeeeeeele lange toegangstrap.
heeeeeeeeeeeele lange trap, natuurlijk. En vandaar bouw ik nu min of meer organisch verder, aan een huiskamer, een tuin, een slaapkamer, een paar weiden voor schapen en koeien en zo.

Van het weekend heb ik het idee gekregen om een brug te bouwen. Naar een hele hoge bergpiek even verderop. En op die bergpiek ga ik dan een alchemietoren bouwen, waar ik drankjes kan brouwen en dingen kan betoveren en zo. Dus ben ik nu bezig met een brug, en op zich is dat niet moeilijk (die blokken blijven uit zichzelf wel zweven) maar ik wil wel dat 'ie er bruggerig uitziet.

En dat betekent dat ik blij ben met internet, want op internet kun je toch wel veel gemakkelijker uitzoeken wat bruggerig lijkt dan in de bibliotheek. En de brug moet wel op een brug lijken, natuurlijk. Een boogbrug, of misschien een hangbrug. Misschien is een hangbrug makkelijker, want die pilonen kun je gewoon recht maken, en bij een boogbrug moet je iets ronds fröbelen.

En het luchtkasteel moet een orangerie hebben, en misschien wil ik wel een sterrenwacht bouwen (dat betekent dat ik op de een of andere manier een telescoop in mekaar moet bedenken, wat vast nog niet zo makkelijk is met al die blokjes).

't Is net lego met al die blokken, maar dan op de computer :)