Vind je wel eens iets raar? En waarom vind je dat specifieke iets dan raar? Omdat het abnormaal is, omdat het een buitenbeentjesding is, of misschien wel enkel en alleen omdat je het ding niet kent?
Dat laatste, daar betrap ik mezelf soms op (en anderen ook wel maar bij jezelf is het ergerlijker).
Dan ben ik net Obelix uit de Asterixalbums, die iets tegenkomt dat hij niet kent, en dan meteen roept: "rare jongens!" Obelix is dan doorgaans wel weer zo sportief dat hij zichzelf de kans geeft om dat raars te leren kennen, en dan is het op het laatst niet raar meer. Tenminste niet voor hem.
Zo is er een album waarin ze Iberiërs (nulde-eeuwse Spanjaarden) tegenkomen. Hoe het precies begint, dat weet ik niet meer, maar op een gegeven moment worden Asterix en Obelix opgezadeld met de taak om een klein Iberisch jongetje terug naar zijn stam te brengen. Obelix vindt het jongetje in eerste instantie maar raar: het jochie krijgt zijn zin door zijn adem in te houden totdat 'ie letterlijk blauw aanloopt.
Onderweg naar de stam van het kind, lopen ze tegen meer rare dingen aan. Zoals de gewoonten van de zigeuners die ze tegen het lijf lopen. Net als Asterix en Obelix van plan zijn maar eens te gaan slapen, begint hun gastheer te zingen, en zijn stamgenoten zingen mee, en dansen. En dan zingen en dansen ze ook nog eens heel anders dan thuis! Dat vindt Obelix maar raar.
Maar aan het eind van het album, als ze weer thuis zijn het aan het feestmaal deelnemen, laat Obelix zien dat hij wel degelijk een open geest heeft, want hij zingt en danst als een échte Iberiër!
En dat is dan toch wel weer heel erg mieters van hem.
De volgende keer dat ik iets raar vind, ga ik aan Obelix denken, en hoe hij van alles en nog wat raar vindt en hoe dat raar het alleen maar interessanter maakt voor hem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten