donderdag 15 december 2011

Kiiiaaaaiiiiii!!

Gisteravond heb ik de laatste les gehad van acht lessen van een weerbaarheidscursus. Die cursus is gestoeld op het gedachtegoed van Wendo (voor meer informatie lees hier en hier) en ik vond hem erg nuttig. Tegenwoordig raad ik hem dan ook aan iedereen aan die ik spreek (ohja ook aan jullie dus :) : www.wijsweerbaar.nl ).
Je leert een hoop nuttige dingen op zo'n cursus, we begonnen in de eerste les met fysieke zelfverdediging. We hebben een aantal technieken aangeleerd gekregen om ons te bevrijden als iemand ongewenst ons bij de pols pakt, ongewenst de armen om ons heenslaat en zulke dingen meer. En alleen al het besef dat je weet wat je doen kunt/moet in zo'n situatie geeft veel zelfvertrouwen en werkt heel bevrijdend; ik ben lang zo bang niet meer als vroeger. "Stel dat er wat gebeurt" dacht ik vroeger, "dan kan ik ja niks doen want zij zijn veel te sterk". Nu denk ik "ach ik weet wat ik kan en moet doen, dus ik kan het aan". Tegenwoordig loop ik 's avonds een stuk ontspannener op straat dan eerst.

Later hebben we ook een hoop oefeningen gehad die over grenzen gingen, hoe voel je dat iemand over je grens gaat, en wat is dan de beste manier om daar wat van te zeggen als je dat niet wilt? Ook erg nuttig, en dat heb ik in de praktijk ook al gebruikt en profijt van gehad. Het is erg handig dat je weet hoe je moet vertellen dat je iets niet wilt of iets niet prettig vindt zonder direct kwaad te moeten worden of ruzie te moeten maken om je probleem door te laten dringen tot de ander.

Gisteravond was de laatste les. Jammer genoeg. Maar het was wel een leuke les, en de laatste oefening was het meest spectaculair. Er werd een plankje t los op twee andere plankjes gelegd. En toen moesten we dat plankje doorslaan! Net als in een slechte karatefilm dus, en ik vroeg me dan ook af of dat wel kon. Maar het lukte!! Ik heb een plankje doorgeslagen met mijn blote vuist! Mijn twee helften heb ik bewaard, ik geloofde eerst helemaal niet dat het kon maar het is toch gelukt en ik ben er erg trots op.

Dus ga ik iets bedenken waardoor ik steeds naar die twee halve plankjes kan kijken en hieraan kan terugdenken, en weer weet dat je heel veel kunt zolang je zelf maar gelooft dat je het kunt.

Ciao,
Ingrid.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten