Niet echt, net echt

Eindelijk is het klaar. Bijna dan, ik wil nog één dingetje hebben maar ik weet nog niet precies wat. Dat is het enige wat nog over is.

Wat klaar is?

De herinrichting van mijn huis!

Vandezomer ging ik steeds naar de psycholoog, en begon een proces van opruimen in mijn hoofd. En, zoals die dingen gaan, kruipt dat van binnen naar buiten en begon ik van lieverlee ook op te ruimen in mijn huis. Eerst alleen opruimen, weggooien. Ik had zoveel kopjes en schoteltjes en melkbekers, daar kon heus wel wat van weg. Immers, ik woon alleen en bezoek komt hoogstens met één of twee tegelijk. Dan hoef je geen twintig melkbekers, twintig kopjes en schoteltjes en dertig glazen in de kast te hebben staan.

Zo gezegd, zo gedaan dus. Maar toen ik eenmaal begon, wist ik van geen ophouden meer! Ik begon te rekenen: als ik die-en-die-en-die kastjes nou leeg maak, dan kan dat uit het dressoir daarin en dan kan dat dressoir zelfs helemaal weg! Ik stofte mijn marktplaatsaccount af, zocht uit hoe je bij de vuilstort kon komen en begon regelmatige bezoeken af te leggen bij de kringloopwinkel. Om in te brengen. Het voelde goed, om overbodige ballast weg te doen.

Aangezien een mens toch niet in een kaal en leeg huis wil leven, begon ik ook na te denken over wat ik dan wou. Ik had allemaal donker eiken, ouderwets en zo. Heel gezellig en knus, maar toch was het niet mij. Niet meer, tenminste, sinds een poosje. Maar wat was dan wel mij? Ik ging een keer naar de Ikea, om te kijken. En kreeg allemaal ideeën. Zocht thuis de rolmaat op, en mat, mat, mat en mat. En rekende. "Als ik daar nou díe kast neerzet, dan kunnen daar de boeken in en als ik dát nou zus-en-zo doe....", dacht ik dan in mezelf.

Uiteindelijk ben ik nu flink wat spaargeld armer, maar een mooie ruimere, licht berken inrichting rijjker. Er is niets overgebleven in de kamer van het oude spul, alles is heerlijk nieuw en licht en ruim enzo. Zalig.
Maar al die nieuwe kasten zagen er wel erg leeg uit. Nergens een plant of een bloemetje. Ik heb een nogal donker huis, en inmiddels wist ik wel dat echte planten en bloemen niet echt goed groeien bij mij, tenzij ze op de vensterbank staan. Er moest dus kunst komen.

Gelukkig heeft een lieve vriendin van mij een winkel in Bedum, de 4 Jaargetijden. Ze verkopen daar allemaal leuke frutsels en fratsels voor huis en tuin, en ook hebben ze een heleboel zijdebloemen. Erg mooie bloemen ook, ik had ze een keer gezien en je moet ze aanraken om er achter te komen dat ze niet echt zijn. Dat leek me een perfecte oplossing, dus werden het zijdebloemen.

Niet echt, net echt kleden ze mooi mijn huisje aan en maken het helemaal af:

Niet echt, net echt.

Ik ben blij en helemaal happy met mijn nieuwe inrichting. 

En ik heb geleerd dat ik Ikeakasten in elkaar zetten hartstikke leuk vind om te doen!

Wat als geld geen issue was?

Dit jaar ben ik vaak bij de psycholoog geweest. Want loopbaan. En midlifecrisis. En verandering. En zo. Het traject heette "what's next", en was bedoeld om inzicht te krijgen in mezelf en in de volgende stap in mijn carrière. Veel oefeningen, moeilijke oefeningen, veel vragen, lastige vragen, ongewone vragen, en vooral vragen waar ik in eerste instantie geen antwoord op had. Ze wist precies hoe ze mij aan het denken moest zetten.

Één van de vele vragen die ze me stelde, was: "wat zou je willen doen als geld geen issue was?"  Daar had ik op dat moment zo snel geen antwoord op. "Ehhhh, nou, misschien weer gaan studeren of zo", stamelde ik nogal overrompeld. Aangezien geld nou eenmaal in de werkelijke wereld wel een issue is, had ik eigenlijk nooit nagedacht over die vraag.

Maar de vraag bleef wel aan mijn denken knabbelen in mijn achterhoofd. Soms, zo 's avonds, als ik thuis zat te relaxen, of 's nachts als ik in bed lag en niet kon slapen, kwam hij weer bovendrijven. Wat zou ik willen doen als geld geen issue was?

De psycholoog heeft me hele reeksen oefeningen voorgeschoteld, met foto's en zo meer. Met allerlei vragen over vroeger en nu en straks, over waar ik vandaan kwam en waar ik heen ging. En met adviezen voor na het traject. Met een aanrader voor een zelfhulpboek voor na het traject, waarvan ze dacht dat ik er veel aan zou hebben en dat ik verder kon met ontwikkelen van mezelf. Met veel tijd besteden aan denken over al die vragen die ze stelde. 

En al die tijd bleef in mijn achterhoofd die vraag rondcirkelen:"wat zou je doen als geld geen issue was?" 

En gaandeweg begon zich onbewust een antwoord op te dringen. Eigenlijk wou ik dat helemaal niet weten, maar toch. Ergens wist ik dat ik hier niet zomaar omheen zou kunnen.

Vroeger tekende ik namelijk veel en graag. Het was mijn favoriete vak op school, zelfs nog voor natuurkunde. Toen ik van de HTS af kwam, was kunstschilderen een grote hobby. We hebben er tijdens mijn sollicitatiegesprek bij Vertis meer dan een half uur over gepraat. 

Ruwweg een jaar geleden heb ik het tekenen weer wat opgepakt. Tekenen vergt om er mee te beginnen niet zo'n hoge investering: je gaat bij de HEMA langs en koopt een schetsblok, potloden en een gum en je kunt beginnen op de vrije vrijdagavond gewoon aan je eigen keukentafel. Met een boek van de bieb of wat lessen die je gegoogeld hebt op je ipad. Eerst alleen schetsen, had ik mezelf beloofd. Eerst maar eens weer leren tekenen. Ik had het zo lang niet gedaan. Tijdens het opruimen vond ik mijn houtskool terug. "Mooi!, misschien kan ik daar weer wat mee doen!", dacht ik meteen. 

En toen zag ik op een dag een advertentie voor de open dag bij Academie Minerva. 

Een heel zacht stemmetje in mijn achterhoofd riep meteen: "jaaaaa dat zou ik willen als geld geen issue was!"  Schilderen! Tekenen! Mooie dingen maken! Het stemmetje werd meteen overschreeuwd door andere stemmetjes. Ze vonden dat als je toch wat ging studeren, je beter voor iets verstandigs kon kiezen. Want geld was wel een issue, immers. Rekeningen betalen zichzelf niet. Zoiets frivools als kunst hoorde niet, dat deed je niet. Studeren was al duur en moeilijk genoeg, en het leven ook. 

Toch ben ik gegaan, naar die open dag. Want als ik dan toch eindelijk het antwoord op die rare vraag had, wou ik het ook helemáál weten ook. Het was best wel wat engig, om als veertigjarige tussen al die aankomende studenten rond te lopen. En om docenten aan te spreken en informatie te vragen en zo. Toen ik wegging was ik helemaal rillerig.

Maar ik heb het toch gedaan! En het deed me iets, om überhaupt na te durven denken over de mogelijkheid. Ik wil al zolang meer doen met mijn fotografie, mijn tekenen en mijn gedichten.

Oké, als ik van die roze wolk afkom en weer met beide benen op de grond sta, weet ik weer dat geld wel een issue is. Maar ik weet ook dat ik misschien toch eindelijk na jaren een droom gevonden heb. En ik weet ook dat ik vooral zeker weten doorga met tekenen! En weer ga beginnen met schilderen. Mijn schetsboek is nog lang niet vol, en oefening baart kunst tenslotte. Ook met als enige begeleiding de herinneringen aan tekenlessen op school, je eigen creativiteit en een boek uit de bibliotheek. 

Een eerste schilderprobeersel: Meetings and partings
Acrylverf op doek, nog beschikbaar.