Vijf vriendinnen aan de koffie

Af en toe ga ik tussendoor even bij winkelcentrum Paddepoel langs. Dat is toch net wat kleiner en gezelliger dan die grote, drukke binnenstad. En zo na mijn werk even gaat dat prima. Zo'n winkelaar ben ik tenslotte niet, en wat ik nodig heb en dat niet bij ons op het plein is, dat kan ik net zo goed bij Paddepoel halen. En soms gun ik het mezelf dan om even een kopje koffie te gaan drinken bij een restaurantje dat daar zit.

CC-BY-SA Ingrid Jansen

Het zit op een hele mooie plek, aan de noordkant van het winkcentrum. Daardoor kijk je uit op de kruising van de Zonnelaan met de Eikenlaan, een druk punt. De bussen, volgeladen met studenten natuurlijk, rijden daarlangs naar het universiteitsterrein , en natuurlijk de bevoorradingsvrachtwagens van de winkels op Paddepoel ook, want het is de snelste route naar de ringweg. De gelegenheid heeft ook een prettige akoestiek, wat ik met mijn hoortjes erg fijn vind. En als klap op de vuurpijl hebben ze goeie snert, en stamppot. Dus als ik zin heb blijf ik daar soms nog eten ook, terwijl ik naar buiten zit te kijken hoe iedereen vreselijk veel haast heeft en ik even lekker helemaal niks hoef. En soms, dan rolt daar een gedichtje uit als "Aan de koffie in een klein restaurant". 

Laatst stapte ik daar naar binnen om aan de grote tafel een groep van vijf dames te vinden. Middelbare leeftijd, vrolijk met elkaar keuvelend, er hing een aangename vrolijk-gezellig-beschaafde sfeer om ze heen. Ik ging aan mijn gebruikelijke tafeltje aan het raam zitten, en hoorde het gezellig gekeuvel der dames als het kabbelen van een beekje. 

En even had ik het gevoel dat ik als figurant in de Groningse versie van Sex and the City beland was. Alleen speelden hier niet vier, maar vijf Echte Vriendinnen de hoofdrol. En zullen de gesprekken wel niet over de laatste mode in New York gegaan zijn. 
Het grote verschil met de SatC van de teevee, en dan vooral van de films, was dat deze dames niet fanatiek bezig waren met anti-aging-crèmes, anti-overgangscrèmes, grijs haar verven en in het algemeen zo jong mogelijk ogen en niet ouder worden. Dezer groninger SatC-dames waren hun eigen ouder wordende zichzelf. Met grijs haar en love handles en alles wat er bij hoort. En met een prima humeur en vrolijk gekout. En eigenlijk vind ik dat leuker dan de teevee. Mensen die accepteren dat ze ouder worden, en daar geen probleem mee hebben. Zich realiseren dat je altijd gezelligheid en lol kunt hebben, of je nou jong of oud bent.

Sowieso vraag ik me vaak af waarom mensen zo gruwen van ouder worden. En waarom de teevee en de bladen zo stinkend hun best doen om alles wat "oud" lijkt weg te werken. En waarom je altijd hoort over werkgevers die zeggen dat je met 30 jaar te oud bent. Volgens mij is er niks mis met oud, oud is wijs en levenservaring en zo. Nou ja, meestal dan. Weten waar je mee bezig bent, zoals die tempo-team-reclame met dat in twee stukken uiteen vallende schip. 
Maar als ik zo om me heen kijk, denkt de maatschappij waar ik in leef er heel anders over. Oud wordt zo ver mogelijk weggemoffeld en jong wordt verafgood. 
Waarom is dat?