Herinneringen van een appel

Naar aanleiding van het stukje “Herinneringen aan een appel” vroeg ik me op een gegeven moment ineens af wat er in het stukje gestaan zou hebben als het “Herinneringen *van* een appel” zouden zijn. Wat zou een appel in je fruitmand te vertellen hebben als ze praten kon? Hoe zou zij tegen het opeten van een appel aankijken? Daar zat vast wel een stukje in, dus met een appel als inspiratie op het bureau, greep ik naar het toetsenbord:

Ons leven begint als bloem. Zo uiteraard dus ook in mijn geval. Ik was een mooie witte bloem en zat met mijn broertjes en zusjes op een van de langste takken van Moederboom. De mensen vonden ons mooi en kwamen vaak speciaal naar ons kijken. Moederboom en haar zusters zagen er dan ook erg mooi uit, met ons op haar takken. 

Er stonden vijf Moederbomen in onze gaard, allemaal vol met bloemen. Mijn hemel, ik heb meer broers en zusters dan ik kan tellen! Om nog maar te zwijgen over alle neefjes en nichten van de andere Moederbomen. Wij zaten bijna op de punt van de langste tak van onze Moederboom, en hadden daarom een erg mooi uitzicht. Naar beneden kijkend zagen we gras, waar koeien overheen liepen en van aten. Naar boven kijkend zagen we de blauwgrijswitte lucht, waar de regen en het zonlicht vandaan komen. Wij bloemen wisten dat we mooi waren en dachten dat het altijd zo zou blijven. Ach ja, die heerlijke jeugd…

Maar het bloemleven duurt niet lang. Ik weet nog hoe mijn zusje geschrokken was toen ze ineens een blaadje kwijt was! Moederboom legde toen uit dat dat ons allemaal overkomt, we beginnen als bloemen, en als we volwassen worden, groeien we uit tot vruchten. Ze is een wijze boom, onze Moederboom. Het vooruitzicht van onze prachtige blaadjes kwijtraken vonden wij bepaald onaangenaam. Nu waren we immers mooi; wie weet wat we zouden worden. Moederboom drukte ons herhaaldelijk op het hart dat we ook weer mooi zouden worden, maar onder elkaar bleven wij bloesems er over fluisteren, terwijl de wind onze blaadjes van ons aftrok en als sneeuw op het gras liet dwarrelen. 

Uiteindelijk kwam de dag dat we allen onze blaadjes kwijt waren, wat voelden we ons kaal en onaanzienlijk toen. We hingen maar stilletjes aan onze tak te hangen, de vrolijke drukte van onze bloesemdagen was helemaal weg. Er kwam ook niemand meer naar ons kijken. Alleen de koeien bleven rondlopen op het gras onder ons. Het was een sombere tijd. 

Langzaamaan echter, merkten wij dat we begonnen te veranderen. We groeiden. We veranderden in groene, kleine bolletjes en we keken wie er het groenst en het rondst was. Terwijl de regen en het zonlicht ons voedden, werden wij steeds groter en zwaarder. Moederboom begon te klagen over ons gewicht, zeggend dat wij een steeds zwaardere last voor haar vormden. Onze tak begon door te buigen, en het zusje dat als eerste haar blaadje kwijtgeraakt was, werd nu ook als eerste geel. Moederboom waarschuwde ons dat we binnenkort onze eigen weg moesten gaan; we zouden geplukt worden door de mensen. Moederboom leerde ons dat wij een taak te vervullen hadden; een taak die zou beginnen als wij geplukt zouden worden.

En inderdaad kwamen de mensen met hoge houten ladders, en ze plukten ons. Bedroefd namen wij afscheid van Moederboom en kwamen wij zij aan zij in een rieten mand terecht. Het was een vreemde gewaarwording, ik had nooit bij mijn zusjes kunnen komen omdat wij nu éénmaal aan de tak vastzaten, en nu lagen wij pardoes bovenop elkaar en door elkaar in die rieten mand. Mensen kwamen weer naar ons kijken, zeggend dat wij zo mooi rood en geel waren, en dat wij er zo goed uitzagen. Wij werden weer bewonderd en dat deed ons goed!

Nadat vele mensen ons bewonderd hadden en een aantal van mijn zusjes verdwenen waren, werden vijf van ons overgeheveld van de rieten mand naar een donkere boodschappentas, en even later van de boodschappentas naar een mooi mandje op een tafel. En in dat mandje lig ik nu, samen met mijn vier zusjes. 

Ik besef dat mijn einde nadert, men zal mij hoogstwaarschijnlijk willen opeten. Moederboom heeft ons hier terdege op voorbereid, opgegeten worden is de natuurlijke loop der dingen. Hoewel ik niet bepaald naar vooruitkijk, weet ik dat het mijn taak is om smakelijk en sappig te zijn en om opgegeten te worden. Moederboom heeft ons goed opgevoed. Ons leven lang hebben wij regen en zonlicht gegeten, en als tegenprestatie dienen wij nu opgegeten te worden. Zo wordt ieder wezen dat eet, op zijn beurt ook weer opgegeten. “Eten en gegeten worden”, zei Moederboom daarover, “zo gaat dat bij ons”. 

Maar als je je tanden in mij zet en proeft hoe smakelijk en sappig ik ben, denk dan nog eens aan Moederboom, en ga bij haar op bezoek om haar te vertellen dat wij ons correct en gewetensvol van onze taak gekweten hebben en dat wij tot het laatst aan Moederboom dachten.

Herinneringen aan een appel

Vanochtend was er weer schrijfcafé. Een van de opdrachten was het schrijven over wat je zintuigen registreerden over een gegeven voorwerp. Wat zie je, ruik je, voel je? Mijn voorwerp was een appel. En dat leverde een stukje op dat ik toch wel graag met jullie wil delen.

Vijf minuten schrijven over wat je feitelijk ziet aan een appel. Hij is rond, een soort van dan, niet echt rond rond meer ovaal, of afgeplat rond. Bovenin zit een deuk in de bol waar het steeltje zit, dat steeltje is redelijk recht en niet zo krom als je ze soms wel eens ziet. Hij is ook vrij dun, maar ondanks dat hij er zwak uitziet is het steeltje toch sterk genoeg om de appel aan op te tillen.
De kleur van de appel is rood, overwegend rood, met af en toe vage vlekjes geel er tussendoor. Zo ongeveer als de appel van Sneeuwwitje er uit zou zien nadat de boze stiefmoeder hem in het gif gedoopt had. Overwegend rood. Aan de ene kant is de schil mooi gaaf, een echt blozend appeltje, "Hollands welvaren", zou mijn oudoom gezegd hebben. Maar als je hem dan omdraait en aan de andere kant kijkt, is de schil gerimpeld. De ene kant van de appel is een gave strakke jongemeisjeshuid, de andere kant van de appel is een stijlvolle oudere dame, met rimpels maar toch ook mooi, een beetje zoals die dame die ik van de zomer in het Goudkantoor zag en die wel wat op mijn Oma leek en waarvan ik dacht: wauw wat is zij mooi, zo wil ik ook wel oud worden.
En zo weerspiegelt een simpele appel zowel jong als oud, beide kanten van de mens en het leven. Of komt die associatie puur uit mijn hoofd en heeft de appel daar niets mee te maken? Zij staat daar maar, rood op de bruine tafel en roept ons toe: kijk toch eens hoe lekker ik ben en hoe mooi ik er uit zie. Denk je eens in hoe lekker ik zal smaken, hoe sappig ik ben en hoe fris. De friszoete smaak van een hap elstar in je mond. Naar haar kijkend voel ik hoe ze mij lokt, de aanblik van de rode frisheid roept een craving in me op waar, als ik thuis geweest zou zijn, een flink aantal appels aan ten prooi gevallen zouden zijn.

En nu moeten we het feitelijke loslaten, is de nieuwe opdracht, en naar onszelf luisteren. Ik moet me focussen op het gevoel dat de herinnering van die stijlvolle oudere dame in me oproept. Het eerste dat ik tegenkom is bewondering, ik bewonderde haar en bewonder haar nog steeds. Gewoon jezelf zijn, oud of jong, in deze wereld die van ons schijnt te eisen dat we allemaal slank, jong, mooi en blond zijn. In een wereld waar mensen rimpels laten wegbotoxen, wat toch zo zonde is, want rimpels geven een gezicht karakter en kunnen zo mooi zijn. Naar een gezicht met rimpels kijken kan bij mij meer gevoelens oproepen dan een glad gezicht kan doen. Lachrimpeltjes die getuigen van gewezen vrede en vrolijkheid, zorgenrimpels die getuigen van gewezen moeilijke tijden die overleefd zijn, daar kan geen glad, jong gezicht tegen op. Het maakt dat je mee wilt lachen met de lachrimpels, en de zorgenrimpels heel stevig wilt knuffelen.

Ik vraag me af: welke rimpels zou ik willen hebben als ik zou kunnen kiezen?