Licht in de duisternis

Een paar weken geleden is de wintertijd weer ingegaan. Dat betekent 's ochtends met donker naar mijn werk en 's avonds met donker weer naar huis. Vroeger had ik daar eigenlijk nooit zo veel problemen mee, maar tegenwoordig vind ik dat eigenlijk maar niks.

Vorige winter had ik het voor het eerst: heel de tijd een slecht humeur, chagrijnig, neerslachtig, er was geen land te bezeilen met mij. Het werd zelfs zo erg dat ik er commentaar op begon te krijgen van collega's - die dat van mij niet gewend waren - en ik daar nóg weer neerslachtiger van werd. Maar aan het einde van elke tunnel gloort een sprankje licht dus ook die winter ging voorbij. En met het terugkeren van het licht keerde ineens ook mijn goede humeur weer terug, wat mij toen behoorlijk aangenaam verraste.

Kennelijk ben ik gevoelig voor lichttekort.

Maar waarom heb ik daar dan nooit eerder last van gehad? Na wat nadenken en piekeren realiseerde ik me dat het enige echte verschil was, dat we van het werk verhuisd waren van het oude pand aan de Kadijk naar het nieuwe pand aan de Europaweg. We gingen er behoorlijk op vooruit vond ik toen, en vind ik nog steeds. Alleen qua verlichting misschien niet, dus ben ik daar eens op gaan letten. En inderdaad is het nieuwe pand donkerder dan het oude. Of in elk geval mijn werkplek in het nieuwe pand. Maar wat doe ik er dan aan?

Ik had twee opties, zo dacht ik:

1. niks doen en de volgende winterdepressie afwachten
2. op zoek gaan naar informatie over lichttherapie enzo

Ik besloot om niet lijdzaam af te wachten, maar wat te gaan doen. Collega's en vrienden raadden me aan om een daglichtlamp te kopen en om tijdens de wintertijd elke ochtend extra vitamine D te slikken. Tijdens mijn vakantie besloot ik tot beide, heb ik vitamine D gekocht, een daglichtlamp gekocht en ook zo'n nieuwerwetse Philips lichtwekker. En elke ochtend word ik nu met de lichtwekker wakker en zit ik een poosje bij de daglichtlamp.

En ik heb een supergoed humeur en voel me ontzettend energiek!
Ondanks die vermaledijde kou en duisternis buiten.

Leve de daglichtlamp!!

Ciao,
Ingrid.

Donker en koud

Een paar weken geleden was het weer zover: de wintertijd ging in. Was het voor die tijd al rond zeven uur donker buiten, toen de wintertijd inging werd dat natuurlijk nóg een uur eerder. En nu we weer een paar weken verder zijn, is het grote licht al tegen half zes uit. We gaan in rap tempo naar de tijd van in het donker naar je werk gaan, in het donker weer thuis komen, in het donker je boodschappen doen en jezelf wanhopig afvragen wat daglicht eigenlijk ook alweer was.
Aan de temperatuur is dat ook te merken, het is koud en soms moet ik 's ochtends zelfs alweer de ruiten van mijn Kaatje ijsvrij krabben. Brr! Ik heb mijn lekker warme handschoenen en sjaal weer op een makkelijk grijpbare plek liggen want handschoenen en sjaal zijn zo langzamerhand ook weer nodig. De truien liggen weer vooraan in de kledingkast en t-shirts, spaghettitopjes en slippers zijn verbannen naar de stoffige, mottenbalrijke vergeten uithoeken. Evenals de luchtige zomerjasjes.

Koning Winter is weer in aantocht. We komen weer in de dagen die veel mensen de gezellige donkere dagen voor kerst noemen. Wat nou gezellig? Ik kan niet meer ''s avonds een lange wandeling maken omdat ik als vrouw alleen niet recreatiegebied Kardinge indurf als het donker is, en wandelen is nu sowieso een nogal koude aangelegenheid. Ik sta met donker op, ga met donker naar m'n werk, kom met donker thuis. Daglicht? Wat is dat?


Ik ga maar gauw bij selexyz een flinke lading lekker dikke boeken kopen, en dan naar de supermarkt voor een pak chocolademelk, een bus spuitslagroom en een kant-en-klaar-portie stamppot boerenkool met rookworst. Dan kan ik troost zoeken bij een goed boek, een kop warme chocolademelk met slagroom en een flink bord stamppot boerenkool.


Was het maar vast lente!

Ciao,
Ingrid.