Binnenstebuiten

Binnenstebuiten engelse filmposter (van Wikipedia)

Laatst ben ik naar de nieuwe (nou ja, nieuw...hij draait alweer een poosje) Disneyfilm geweest: Binnenstebuiten. Hij draait al meer dan een maand, en ik was eigenlijk niet echt van plan om er heen te gaan, maar kwam op het internet zulke ronkende reviews tegen dat ik toch maar vond dat ik 'm zelf moest zien.

De film gaat over een meisje - Riley - en de hoofdpersonen in de film zijn haar emoties: Plezier, Verdriet, Angst, Afkeer en Woede. Ietwat bijzonder is dat de film geen schurk kent en toch ontzettend mooi is, een schurkloze film komt voor zover ik weet niet zo heel vaak voor (alhoewel...Frozen en Star Trek 4 en Brave hebben ook geen echte schurk-schurken en in Maleficent blijkt de schurkin ook maar een gewoon mens te zijn) maar kan wel ontzettend tof zijn. Verder ga ik niks verklappen, dat zou zonde zijn van de film.

Wat ik eigenlijk Helemaal Heel Erg Geweldig vind aan de film is hoe ze emoties weergeven. Sinds ik de film heb gezien betrap ik mezelf er regelmatig op dat ik denk: "oh, volgens mij zit Angst nu aan de knoppen", of Woede, of Plezier of welke emotie het dan ook maar om gaat. Regelmatig is het best wel druk in het hoofdkwartier in mijn hoofd, met alle emoties die allemaal hun eigen stem meebrengen. Daarnaar luisteren is soms zoiets als in een ruimte met twintig of dertig mensen zijn en dan alle gesprekken tegelijk proberen te volgen, dan moet je eerst keihard "STILTE!!" roepen en dan één voor één iedereen Het Woord geven zodat iedereen de kans heeft om zijnhaar zegje te doen.

En ook het hele idee van die persoonlijkheidseilanden vind ik super; ik vraag mezelf heel de tijd af welke persoonlijkheidseilanden ik in mijn hoofd heb zitten, al zijn er een paar die volgens mij wel zo duidelijk zijn dat ze no-brainers zijn, zoals:

• familie-eiland: gevuld met beelden van mijn ouders en ooms en tantes en beelden van toen Mama en Papa nog bij elkaar waren en we nog (lang geleden) een gelukkig gezinnetje waren met ons drietjes. Van die lekkere soep eten in Haren en barbecueën in Tolbert. 
• tech-eiland: gevuld met allemaal fragmenten code en met computers en alles. Absoluut een no-brainer :)
• muziek-en-dans-eiland, met allemaal instrumenten en podiums met bands en orkesten en grote vloeren er voor met dansende mensen. Countrybands met lijndansers, bigbands met stijldansers en carribeanorkesten met salsaende mensen. Een groot veld waar drumbands shows geven. Misschien hebben muziek maken en dansen allebei wel hun eigen eiland, zelfs.

En misschien heb ik ook wel een creativiteitseiland, met pennen voor het schrijven en potloden en gummen voor het tekenen en haaknaalden en bolletjes wol voor 't handwerken. Of misschien zijn ook dat wel allemaal aparte eilanden, eentje voor elk creatiefje. Misschien heb ik wel een pest-eiland of zoiets van toen ik vroeger op school zo gepest werd. En er zijn vast nog veel meer persoonlijkheidseilanden in mijn hoofd die ik zo gauw niet weet op te noemen.

Kijkend naar de mensen om me heen vraag ik me af welke emotie bij hen aan de knoppen zit, en welke persoonlijkheidseilanden ze hebben.

En ook denk ik aan de mensen bij Disney/Pixar, die zulke toch wel zware psychologische materie op zo'n toegankelijke en leuke manier vorm hebben weten te geven. Want ook zonder al die franje is Binnenstebuiten ook nog eens gewoon een hele leuke film.

Dit is hét

Gisteren was het zaterdag en was ik vrij. Helemaal vrij, ik had ook geen enkele privé-afspraak. Dus nadat ik laat opgestaan was, boodschappen gedaan had en gelunchd had, had ik wel zin om even de Stad in te gaan. Lekker even bij alle winkeletalages kijken enzo. Een kopje thee drinken ergens. Misschien even bij Pathé langslopen om naar de film te gaan. Lekker simpel.

Dus na de lunch trok ik een paar verstandige schoenen aan en ging ik lekker lopen. Van mijn huis naar de binnenstad is ergens tussen drie kwartier en een uur lopen en dat vind ik een mooie afstand om te wandelen. Wandelen vind ik leuk om te doen, alle gelegenheid om om me heen te kijken en een beetje te dagdromen. En het geeft me het gevoel dat ik iets gezonds doe. Op mijn werk zit ik heel de dag achter de computer, dus dan krijg ik geen beweging (ik zou natuurlijk naar mijn werk kunnen fietsen, maar ik háát fietsen). Dus in het weekend ga ik dan lopen naar de Stad. 's Zomers ga ik doordeweeks ook wel 's avonds lopen, omdat het dan lang licht is, kan dat. Nu het weer zo vroeg donker is 's avonds vind ik dat niet zo heel veilig.

Maar goed, ik ga dus lopend naar de Stad. Eénmaal in de Stad ga ik eerst bij de V en D naar binnen want ik moet ontzettend naar de wc. Daarna ga ik naar Laplace om een kopje thee te drinken. Bij V en D kun je een kannetje bestellen, daar zit dan voor twee kopjes heet water in om thee te maken. Na de thee loop ik even door de Herestraat en koop nieuwe handschoenen en een lekkere warme sjaal als bescherming tegen Koning Winter. Je voelt duidelijk dat hij weer in aantocht is; het is fris buiten. Lekker fris, maar toch fris. En tenslotte besluit ik om toch maar even naar de Pathé te lopen, ik heb wel zin om even lekker in het pluche weg te duiken.

Ik haal mijn unlimitedpasje langs een automaat en krijg een overzichtje van films. Even ben ik besluiteloos, het is zo'n rij! Maar dan zie ik er eentje tussenstaan die me wel wat lijkt, en die ik eigenlijk wel graag wil zien. Michael Jackson's This is IT. Ik tik hem aan en hoop dat hij niet al uitverkocht is. De automaat spuugt een kaartje uit. "Hoera!", denk ik bij mezelf. Toen ik nog op de lagere school zat, vond ik Michael Jackson helemaal te gek, en ook nu vind ik liedjes als Beat It, Thriller en Billy Jean nog helemaal te gek om te horen. Ik ben erg nieuwsgierig. De film draait in zaal 1, en als ik op de tweede verdieping bij de ingang van de zaal aankom staat er al een heel plukje mensen te wachten. Terwijl ik sta te wachten tot de zaal open gaat, zwelt de rij snel aan; ik ben duidelijk lang niet de enige die deze film wil zien.

Een paar uur later kom ik de bioscoopzaal weer uit, met een heel dubbel gevoel. De film was supergoed, en geeft een heel bijzonder kijkje achter de schermen van de repetities voor de This it It tour. Ik vind het wel erg jammer dat Michael Jackson nu dood is; hij was duidelijk een hele hoop van plan. In ieder geval was de film erg mooi, en in de zaal zaten we allemaal mee te klappen en te applaudisseren enzo.

This it It is helemaal je-van-hét!

Ciao,
Ingrid.