Ongepast verkopen?

Een poosje geleden kwam ik in de facebooktijdlijn van een bevriende fotograaf de website werkaandemuur.nl tegen. Nieuwsgierig klikte ik verder, en dat bleek een site zijn waar je je foto's naar kunt uploaden om ze vervolgens te verkopen. Stiekem leek me dat voor mezelf ook wel wat. Stiekem vond ik meteen dat ik zelf ook wel een paar foto's in mijn archief had die mooi genoeg waren om te verkopen. 

Het welbekende stemmetje in mijn achterhoofd kwam meteen met een hele reeks ja-maars. Wat verbeeldde ik me eigenlijk wel niet, riep het stemmetje. Jouw foto's zijn natuurlijk nooit perfect en mooi genoeg om te verkopen! En, riep het stemmetje, dingen verkopen hoort niet. Het stemmetje vond dat ongepast. Ondanks die dingen en ondanks de ja-maars van het stemmetje, wou het idee niet weg gaan. Het had zich stevig in de woeste storm van mijn denken verankerd. 

Het drong tot me door dat het, of het nou een succes zou worden of niet, erg leerzaam zou zijn. En ook begon ik te beseffen dat de bezwaren van het stemmetje eigenlijk nergens om gingen: ik had tenslotte toch al eerder reportages in opdracht gedaan, en betaald ook nog. Dat was toch niet zo heel veel anders? En waarom zou dingen verkopen ongepast zijn? Ondanks dat het stemmetje dat heel fanatiek vond, sloeg dat nergens op.

"Waarom is het ongepast om je eigen werk te verkopen?", vroeg ik in gedachten aan het stemmetje. "Nou, gewoon!", riep het stemmetje. "Je hoort niet van de daken te schreeuwen dat je jezelf en je werk goed vind, en dat je trots bent op je werk en op jezelf. Stront voorop! En eigen roem stinkt!". En zo mopperde het stemmetje verder over bescheidenheid en deugd en zo. Eigenlijk had het stemmetje helemaal geen reden om dingen verkopen ongepast te vinden.

In gedachten plakte ik de mond van het stemmetje dicht met een flinke rol ducktape. 

Zo. 

Rust.

Kan ik tenminste even rustig nadenken over hoe ik dat ga aanpakken, foto's verkopen. Want natuurlijk ga ik het toch proberen. Ik vind het een eng idee, mijn werk verkopen en ik heb geen idee waar ik beginnen moet.

Maar vast en zeker zal het erg leerzaam zijn.

Van jezelf houden

Ik ben dik.
Nou ja, dat vinden sommige mensen.
En als ik naar mijn BMI kijk, hebben ze gelijk want dat cijfer ligt boven de veertig. Volgens een gezondheidswebsite heet dat morbide obesitas en is dat heel erg. Maar ik voel me niet morbide, ik ga gewoon wandelen en fietsen en dansen en plezier hebben en alles. Maar ja, technisch gesproken ben ik overduidelijk te dik.

Meestal zit ik er niet mee, omdat ik van kindsbeen af al zo ben, ben ik er aan gewend. Ik doe mijn best om gezond te eten, drie maaltijden op een dag, netjes koken voor mezelf als ik thuiskom van mijn werk, en dan ga ik in mijn vrije tijd graag dansen bij Tina, Evelien of Stefan en Iris. En als er niks te dansen is, sta ik met de Wii-afstandsbediening in mijn hand voor de televisie mee te hupsen met Just Dance deel drie. Ik heb een poosje niet gedanst dus ik zit nu in de fase dat ik mijn conditie weer moet opbouwen. Binnenkort maar weer met ochtendgymnastiek beginnen, opstaan met een rij oefeningen die ik van verschillende dansleraren gekregen heb en die goed zijn voor de spieren in mijn voeten, enkels, kuiten, bovenbenen en zo meer. En voor mijn evenwichtsgevoel.
Dus op de keper beschouwd beweeg ik best wel, zowel uit als thuis. En ik eet zoveel mogelijk gezond. Tegenwoordig eet ik zelfs met plezier salade, iets wat vroeger thuis door mijn vader minachtend "konijnenvoer" genoemd werd en wat kennelijk vooral vermeden moest worden. Gelukkig weet ik nu beter, de Albert Heijn bij ons op de hoek heeft een smakelijk assortiment salades, en de ceasar-kip is mijn favoriet. McDonalds heeft ook zo een kipsalade, chicken grilled ofzo heet dat. Als ik per ongeluk bij de Mc moet eten, neem ik meestal die. En ik blijf mooi stabiel qua kledingmaat en gewicht de laatste tijd.

Maar soms kom je mensen tegen die onwetendend en onnadenkend dingen zeggen die een paar hele gevoelige snaren raken. Die zeggen dan dingen zoals dik en vies in één zin. Dat ik maar eens gewoon eventjes (!!) moet afvallen en dat dik toch wel erg lelijk is en dat ik gewoon niet zo'n luie vreetzak moet zijn. En een paar momenten later zie ik ze dan als een varken aan de trog een flinke zak patat naar binnen schuiven terwijl ik zelf een spaatje blauw zit te drinken op het terras.

Sja.
Dan vraag ik mezelf onwillekeurig af wat lelijk nou eigenlijk is. En wat mooi nou eigenlijk is. Om mezelf vervolgens weer te beloven me daar niet druk om te maken. Want daar over inzitten geeft alleen maar vreetbuien en een ongelukkig gevoel.

In plaats daarvan pak ik de foto's van mijn fotoshoots erbij (bedankt Ferry!) om mezelf te bewijzen dat ik best leuk er uit kan zien als ik daarvoor kies. En soms ga ik extra mediteren, mezelf in herinnering brengend dat het belangrijk is om van jezelf te houden, en jezelf te accepteren zoals je bent. Want pas dan kun je echt groeien, en ook echt onzelfzuchtig van anderen houden.

En dan ga ik in de spiegel kijken en zeg ik hardop:"Ingrid, ik hou van je!".
En ik meen het ook nog.

Ciao,
Ingrid.