Je rug is eigenlijk best belangrijk

Zomaar ineens begon mijn rug op te spelen. "Ach", dacht ik bij mezelf, "neem een paracetamol en ga eens wat vaker wandelen, dan gaat het vast wel weg.". Maar het ging niet weg, bleef wel prima draaglijk. Toch maakte ik voor de zekerheid maar een afspraak met de fysiotherapeut. Want je weet maar nooit, tenslotte. Ondanks dat ik stiekem diep van binnen nog steeds vond dat ik me aanstelde.

Een dag of wat later werd ik op een dinsdagochtend wakker en deed het het ineens niet meer. Mijn rug had besloten om in staking te gaan. Koppig en eigenwijs probeerde ik ondanks de pijn om me toch aan te kleden om naar het werk te gaan, maar ik kwam er al gauw achter dat dat gewoon niet ging. Gelukkig had ik de afspraak met de fysio al staan.

Zo ineens werd ik weer even goed met mijn neus op het feit gedrukt dat je rug eigenlijk best belangrijk is. Mijn voeten waren ineens onmogelijk ver weg, wat sokken aantrekken tot een pijnlijk karwei maakte. Schoenveters knoopte ik eerst vast om de schoenen daarna als instappers aan te trekken. Veters strikken terwijl de schoen aan de voet zat ging gewoon niet. Te ver weg. Wat is een rug tot eigenlijk een belangrijk deel van je lijf. Als hij staakt, kun je ineens helemaal niks meer, behalve liggen.

"Liggen en lopen hoor! En zo weinig mogelijk zitten!", zei de fysiotherapeut. "En in het vervolg mag je je best wat meer aanstellen!", voegde hij er met een schalkse lach aan toe.

Dus lig ik en loop ik.

Eerst lag ik het grootste deel van de tijd, door de pijn was ik best wel moe. Lopen ging heel langzaam, voetje voor voetje, en een klein blokje om was een hele onderneming. Maar dit is één van die dingen waarbij koppig doorzetten loont. Drie keer per dag liep ik het kleine blokje om en al snel ging dat makkelijker. Langzaamaan kon ik het kleine blokje iets groter maken, en weer ietsjes groter.

En nu, een anderhalve week nadat de rugstaking begon, is mijn blokje om zo groot geworden dat ik weer bij de supermarkt kan komen. Met een trekkar (wat zijn die dingen toch handig!). Ik kan weer sokken aantrekken. Zo simpel, zo dagelijks, en toch zo fijn dat ik dat kan. Schone sokken aantrekken zonder dat het hele dagtaak is. En schoenen aantrekken. Nouja, normaal aantrekken.

Liggen en lopen, lopen en liggen.

Het liggen wordt langzaamaan korter en het lopen wordt langzaamaan langer. Ik kan zelfs alweer een drie kwartier tot een uur zitten. Het gaat vooruit, elke dag een klein beetje beter, een klein beetje langer, een klein beetje verder. Elke dag een klein stapje op weg naar beter zijn.

Ik neem me voor om nooit meer te vergeten dat ik goed voor mijn rug moet zorgen!

Hoe komt dat nou?

Sinds afgelopen zaterdag heb ik last van mijn rug. Wat het precies is weet ik niet. Nog niet, want morgen mag ik naar de dokter en die gaat er dan naar kijken en mij vertellen wat ik wel en niet mag en wat er aan de hand is en zulke dingen meer. En, zoals dat soort dingen dan gaan, mensen vragen vol bezorgdheid: "hoe kom je daar nou aan?".

Eigenlijk wil ik dan het liefst antwoorden met: "dat interesseert me geen fluit, het doet zeer en ik kan alleen maar voetje voor voetje lopen en het enige wat ik wil weten is hoe ik er AF kom!", en bij voorkeur wil ik dat alles dan zeggen op een uitermate chagrijnige, luide, geïrriteerde en ruziezoekerige toon. Maar dat kan natuurlijk niet, mensen zijn bezorgd om mij en het is niet zo netjes om dan mijn door pijn nogal slecht geworden humeur op hen af te reageren. Als ik dat toch doe, vinden ze me vast niet zo aardig meer als daarvoor, en ik wil wel graag dat mensen mij aardig vinden. Dus die geïrriteerde ruziezoekerige opmerking laat ik maar achterwege, en ik vertel braaf dat ik niet weet hoe het komt, dat ik er zaterdag mee wakker werd en dat ik hoop dat ik er snel weer vanaf ben.

Maar het zet me wel aan het denken.

Want waarom vraag je dat eigenlijk?
Ik heb het mezelf ook wel horen vragen, als een ander wat had. Dan hoorde ik mezelf er ook uitflappen: "gossie, hoe kom je dáár nou weer aan". Uitgaande van de goede wil van de vrager, wil de vrager de probleemhebber helpen om het probleem (in dit geval dus rugpijn) op te lossen. Maar om te weten wat de oplossing is, moet je eerst weten wat er aan de hand is. En om dat te weten te komen, is vragen naar hoe het gekomen is toch wel een hele logische vraag. Eigenlijk.

Maar wij leken weten natuurlijk niet zoveel van het menselijk lichaam. Een dokter, of een fysiotherapeut of zo iemand weten veel meer, dus waarom vraag ik in zo'n geval dan niet of iemand er al mee naar de dokter is geweest, en wat die dan wel zei? Zo een vraag is vaak wel mijn tweede, maar niet mijn eerste vraag. En kennelijk is dat ook bij anderen zo, want iedereen vraagt vandaag aan mij waarom ik zo moeilijk en voorzichtig loop, en wat er nou loos is, en hoe dat nou gekomen is. De belangstelling die er uit spreekt vind ik fijn, maar de vragen zetten me aan het denken.

Willen we nu inderdaad allemaal eerst zelf ons probleem oplossen alvorens er iemand bij te halen die er verstand van heeft? En hoe gaat dat dan bij een overzichtelijker probleem, zoals bijvoorbeeld een probleem met de waterleiding?

Ciao,
Ingrid.