Uitgebreid ontbijten

Laat me eens raden hoe jouw ochtend er uit ziet. De maandagochtend, bijvoorbeeld. Het begin van de werkweek en voor veel mensen de moeilijkste dag. In ieder geval voor veel mensen moeilijk genoeg om grappige memes op mijn facebooktijdlijn te dumpen. 

De wekker gaat.  Slaperig druk je op snooze en draai jezelf nog even om. Even later gaat het vermaledijde ding weer. 

Je bedenkt jezelf dat het maandag is. Shit, maandag! Had je gisteravond nou maar wat eerder op bed gegaan. Moet je er echt zo vroeg uit? Zuchtend hijs je jezelf uit bed, en na een korte douche voel je je al wat wakkerder. Eindelijk aangekleed sleep je jezelf naar de keuken om eerst maar eens koffie te zetten. Je kijkt op de klok en schrikt van de tijd. Je moet opschieten anders kom je te laat! Het ontbijt en de kop koffie sla je maar over, je rent de deur uit en springt in de auto, spurt naar de bushalte of stapt op de fiets. 

Klinkt bekend?

Vroeger ging het bij mij ook zo. Nog niet eens zo lang geleden, tot aan dat mijn rug vorig jaar stukging, om precies te zijn. 

Toen ik weer wat aan de beterhand was, en weer aan het werk ging, was ik zo uitgerust dat ik uit mezelf vroeg wakker werd. En dus alle tijd had voor ontbijt. Een wandelingetje. Meestal liep ik eerst, nog voor het ontbijt. Lopen was goed voor de rug. Daarna rustig ontbijten, en rustig naar mijn werk. Zonder stress. Ik begon te ontdekken dat het wel wat had om de dag rustig te beginnen. Dat was eigenlijk wel de moeite waard om vast te houden, vond ik. 

Dus ben ik bewust blijven ochtendwandelen en rustig uitgebreid ontbijten en zo. Ik sta er bewust een uur eerder voor op, en ga er de avond tevoren ook bewust een uurtje eerder voor naar bed. Nu is vroeg opstaan voor mij niet zo moeilijk, ik ben altijd een ochtendmens geweest, als kind al. Als je een avondmens bent, kan ik me voorstellen dat je er liever voor kiest om wat later te beginnen met werken - vooropgesteld dat je die keuze überhaupt hebt, want dat hangt natuurlijk nogal af van je baan. 

Maar toch. 

Even lekker rustig tijd voor jezelf. 

Even niks. 

Even rustig ontbijten. 

Je begint de dag dan toch heel anders. Rustiger. Minder stresserig en gejaagd. En dat bevalt wel, eigenlijk. 

Blik op weggedrag

Vandaag is zo'n dag dat ik in een ander spoor lijk te lopen dan de rest van de wereld. Het is weekend,  zaterdagochtend, alle klusjes zijn gedaan en alle boodschappen in huis. Mijn agenda is leeg. Tijd dus om heerlijk rustig iets relaxts te gaan doen. Maar als ik onderweg ben naar de dierentuin, lijkt de rest van de wereld er anders over te denken. Of in ieder geval de rest van de geautomobiliseerde wereld.

Op een stukje snelweg met twee rijbanen en rechts een weefstrook rij ik honderdtwintig op de rechterbaan. Links rijden allemaal mensen die honderdtwintig veels te langzaam vinden, en ik vind dat wel helemaal prima. Ze doen maar, zij mogen dan haast hebben, ik heb geen haast vandaag. Laat mij maar rustig doortjoeken hier op de rechterbaan, met Eftelingmuziek op de autoradio. Ik trommel het ritme mee op het stuur van de auto en lalala wat in mezelf, tevreden ondanks dat ik de enige lijk die geen haast heeft.

Terwijl al die mensen links me inhalen valt het hoge gehalte aan audi's en bmw's mij op. Daar zitten er veel van tussen, terwijl er bijvoorbeeld veel minder volkswagens of toyota's tussen rijden. Eigenlijk zou iemand al die automerken op de linkerstrook een keertje moeten tellen, schiet het door mijn hoofd. Het zou best interessant zijn om te weten of de linkerrijbaan bepaalde merken "aantrekt".

In mijn achteruitkijkspiegel zie ik dan ineens een auto met vrij hoge snelheid van de linkerbaan over de rechterbaan naar de weefstrook zwenken. Er wordt ergens achter mij heftig getoeterd. Even later raast de auto mij rechts voorbij over de weefstrook en zwenkt vlak voor het uit-bordje terug naar links. Ik kijk hem na en zie hem zigzaggend en auto's snijdend door het verkeer jagen. Het geeft me een naar en agressief gevoel, en ik krijg het idee dat ik duizend doden van angst zou sterven als ik met zo iemand mee zou moeten rijden. Ik tel langzaam tot tien, haal diep adem en lalala weer mee met de autoradio. 

En even denk ik bij mezelf: "waar is nou blik op de weg als je 't nodig hebt?"