Een huwelijksbootje vaart langs

Laatst is mijn nicht in het huwelijksbootje gestapt. Helemaal compleet: gemeentehuis, kerkelijk huwelijk en feest 's avonds. Een mooie jurk voor haar en een net pak voor hem. Stukjes 's avonds. 

Die dag moest ik denken aan eerdere bruiloften. Eentje van een vroegere danspartner, bijvoorbeeld. Hij trouwde met een lieve Maleisische dame die hij als expat ontmoet had, ik weet niet meer waar. Ergens in Afrika of zoiets, geloof ik. 

In ieder geval, Maleisisch of niet, de bruiloft was Nederlands en had dus een receptie. En ik weet nog dat ik met een paar expats stond te praten over die receptie. Ze vertelden dat ze dat helemaal niet kenden en het een hartistikke leuk idee vonden. 

Ik herinner me op diezelfde bruiloft een gesprek met een Mexicaanse dame die erg elegant was in haar manieren. Ze vertelde hoe ze daar als jong meisje in getraind was; nog echt ouderwets met een boek op het hoofd door de kamer lopen om en houding te verbeteren. Dat soort dingen. 

Een andere bruiloftsherinnering is er eentje van de bruiloft van een collega van wat toentertijd de afdeling logistiek was van Vertis. We moesten met heel de afdeling een stukje doen, iemand had een tekst geschreven op de muziek van het clublied van de BV Veendam. Om te plagen uiteraard want zijn favoriete voetbalclub was en is voorzover ik weet nog steeds Cambuur uit Leeuwarden. 

En dan ben je ineens weer bij een bruiloft. Dit keer zijn bruid en bruidegom nog "ouderwets jong", begin twintig. Ze kijken elkaar aan en je ziet dat ze veel van elkaar houden. Zo'n lief gezicht, en zo optimistisch, hoopvol en vertrouwen in elkaar en in de toekomst.

Hartverwarmend. 

En ik vraag me af: zou ik het ooit doen? Eigenlijk kan ik het me niet voorstellen. Ook als kind nooit bruidfantasieën gehad, over een mooi feest en een bruidsjurk. 

Ach wie weet. 

Op ieder potje past een dekseltje, toch?

Gatsie wat stinkt dat eigenlijk

Van de fysiotherapeut moest ik liggen en lopen. En zo weinig mogelijk zitten, want dat was slecht voor de rug. Dus liep en loop ik veel, bij mij in de buurt. En aangezien ik aan de rand van de stad woon, is dat ook veel lopen in de natuur. Bomen en gras en vogelgefluit om je heen. De geur van bloemen in de lente. Lekker buiten en frisse lucht. Die dingen.

Dat is nu al meer dan twee maand, en ondanks dat het alweer een heel eind beter gaat met mijn rug, ga ik lekker door met wandelen in de buurt. Eigenlijk voel ik me daar best helemaal prima bij. Niks mis mee, erg fijn zelfs, zo een rondje wandelen. Een paar maanden liep ik lekker in de buurt en de enige winkel waar ik kwam was de buurtsuper bij ons op het pleintje. En ik miste niks, eigenlijk.

En toen moest ik naar de binnenstad. Kon er al langer niet omheen, maar stelde het uit. Want rug.
Maar toen het eenmaal weer wat aan de beterhand was, moest het er toch maar van komen, want ik had echt *heel erg* een nieuwe zomerjas nodig. De bus zag ik nog helemaal niet zitten - staan op de bus wachten, zitten in de bus wachten tot 'ie in de binnenstad is, allemaal dingen die niet bepaald jofel gaan op het moment - dus ik ging met de auto want dat was toch wat makkelijker. Auto in de parkeergarage en het laatste stuk lekker lopen.

Wat me het eerst opviel, was dat ik de binnenstad helemaal niet gemist had. Er was helemaal geen gevoel van "he gezellig". Dat was wel even vreemd want ik had echt verwacht dat ik de drukte en zo gemist zou hebben. Ik ben altijd heel erg een stadsmens geweest, even door de winkelstraten lopen enzo. Dat dacht ik tenminste.

Misschien dacht ik verkeerd.
Of wist ik niet beter.
Of ben ik veranderd.
In ieder geval, ik vond het eigenlijk niks leuk in de stad.
Kan natuurlijk liggen aan het feit dat mijn rug nog niet helemaal beter is, maar goed.
Verrassend was het wel.

In plaats daarvan voelde het saai en ietwat vervelend; allemaal gebouwen en bijna nergens een boom of grasveldje of zo. Geen vogelgefluit maar geronk van langsrijdende bussen.

En ik dacht "Gatsie wat stinken die uitlaatgassen toch eigenlijk!"

Vies weer! Of niet?

Sinds mijn rug stuk-en-aan-de-beterhand is, moet ik van Ome Dok elk half uur "even vertreden". Nou heb ik eigenlijk geen flauw idee wat even vertreden precies is, en hoe lang dat even dan is - vergeten te vragen - maar als ik aan het werk ben, loop ik dan maar elk half uur een rondje rond het gebouw. Dat is vast even genoeg.

De laatste weken scheen vaak zon, of was het tenminste droog. Gisterochtend regende het. Met mij mee naar buiten liep een zelfverzekerd ogende meneer met een wijs uitziend grijs ringbaardje de regen in. Ik zette mijn capuchon op, hij huiverde en zei "Bah! Vies weer!".

Eigenlijk vond ik het helemaal geen vies weer. Het regende alleen. Natuurlijk, als je er op de fiets door moet, en het dan nog eens heel hard regent, ja, dan kan ik me er iets bij voorstellen. Maar hij hoefde niet op de fiets en het regende maar een beetje. Zijn auto stond pal voor de deur. Kennelijk hield hij gewoon niet van regen.

Terwijl ik aan mijn rondje bezig was, luisterde ik naar het tikken van de regen op mijn capuchon en het fluiten van de vogels. Vogels vonden het kennelijk geen vies weer. Of althans niet vies genoeg. Ze floten gewoon door.

En even kreeg ik een visioen van hoe écht vies weer er uit zou moeten zien: stel je voor dat het modder regende, of - nog erger - snot of diarree of braaksel of zo. Dat is pas écht vies weer.

Regen is zo gek nog niet.
Tenzij je er op de fiets doorheen moet.

Smoothies

In mijn facebooktijdlijn komen af en toe berichten langs over mensen die thuis dingen maken die "smoothies" heten. Een soort drinkbaar fruitpapje of vruchtensap, lijkt het. Het leek iets nogal hips te zijn, want ze kwamen steeds meer in mijn tijdlijn voor.

Dus nu ik veel in bed lig, en dus tijd zat heb, besloot ik om eens te gaan googlen op smoothie. Ik kwam al snel bij sites als www.smoothie.nl met allemaal recepten die er eigenlijk best lekker en ook nog gezond uitzagen. Aangezien het best simpel leek, dacht ik dat ik dat wel eens een keer kon proberen.

Dus nu ik weer bij de winkel kan komen, ben ik met de trekkar naar de supermarkt geweest om allerhande fruit en zulke dingen te kopen. In de recepten gebruiken ze een blender, maar aangezien die hier niet in huis is, dacht ik dat ik het eerst wel eens met een staafmixer+maatbeker kon proberen want die heb ik wel.

En het is erg lekker!

Ik ben begonnen dingen uit te proberen. Bananen plus aardbeien bijvoorbeeld, met een beetje honing. Of appels en slamelange-van-de-lidl. Wat ik niet lekker vind, doe ik niet weer. En wat ik wel lekker vind, schrijf ik op, zodat ik het niet vergeet. Ik ben begonnen te neuzen op smoothie-recepten-websites, en heb daar al een paar tof uitziende dingen gezien, die vast niet moeilijk zijn. Soms zijn er recepten waarin je leest over lijnzaad of cacao.  En met foto's erbij, waarin ze de smoothie in een glas hebben gedaan met een stukje fruit op de rand, zodat het net een cocktail of zo lijkt. Ziet er erg aantrekkelijk uit.

Dingen zijn soms toch eigenlijk veel simpeler dan ze lijken.
Tof, lekker en gezond. Twee stuks fruit in drinkbare vorm. Een smoothie.

Misschien iets hips en modieus, maar wel een mode waar ik graag aan meedoe. Ik ben om.

Je rug is eigenlijk best belangrijk

Zomaar ineens begon mijn rug op te spelen. "Ach", dacht ik bij mezelf, "neem een paracetamol en ga eens wat vaker wandelen, dan gaat het vast wel weg.". Maar het ging niet weg, bleef wel prima draaglijk. Toch maakte ik voor de zekerheid maar een afspraak met de fysiotherapeut. Want je weet maar nooit, tenslotte. Ondanks dat ik stiekem diep van binnen nog steeds vond dat ik me aanstelde.

Een dag of wat later werd ik op een dinsdagochtend wakker en deed het het ineens niet meer. Mijn rug had besloten om in staking te gaan. Koppig en eigenwijs probeerde ik ondanks de pijn om me toch aan te kleden om naar het werk te gaan, maar ik kwam er al gauw achter dat dat gewoon niet ging. Gelukkig had ik de afspraak met de fysio al staan.

Zo ineens werd ik weer even goed met mijn neus op het feit gedrukt dat je rug eigenlijk best belangrijk is. Mijn voeten waren ineens onmogelijk ver weg, wat sokken aantrekken tot een pijnlijk karwei maakte. Schoenveters knoopte ik eerst vast om de schoenen daarna als instappers aan te trekken. Veters strikken terwijl de schoen aan de voet zat ging gewoon niet. Te ver weg. Wat is een rug tot eigenlijk een belangrijk deel van je lijf. Als hij staakt, kun je ineens helemaal niks meer, behalve liggen.

"Liggen en lopen hoor! En zo weinig mogelijk zitten!", zei de fysiotherapeut. "En in het vervolg mag je je best wat meer aanstellen!", voegde hij er met een schalkse lach aan toe.

Dus lig ik en loop ik.

Eerst lag ik het grootste deel van de tijd, door de pijn was ik best wel moe. Lopen ging heel langzaam, voetje voor voetje, en een klein blokje om was een hele onderneming. Maar dit is één van die dingen waarbij koppig doorzetten loont. Drie keer per dag liep ik het kleine blokje om en al snel ging dat makkelijker. Langzaamaan kon ik het kleine blokje iets groter maken, en weer ietsjes groter.

En nu, een anderhalve week nadat de rugstaking begon, is mijn blokje om zo groot geworden dat ik weer bij de supermarkt kan komen. Met een trekkar (wat zijn die dingen toch handig!). Ik kan weer sokken aantrekken. Zo simpel, zo dagelijks, en toch zo fijn dat ik dat kan. Schone sokken aantrekken zonder dat het hele dagtaak is. En schoenen aantrekken. Nouja, normaal aantrekken.

Liggen en lopen, lopen en liggen.

Het liggen wordt langzaamaan korter en het lopen wordt langzaamaan langer. Ik kan zelfs alweer een drie kwartier tot een uur zitten. Het gaat vooruit, elke dag een klein beetje beter, een klein beetje langer, een klein beetje verder. Elke dag een klein stapje op weg naar beter zijn.

Ik neem me voor om nooit meer te vergeten dat ik goed voor mijn rug moet zorgen!

Zin in de lente

Terwijl ik dit schrijf is het donker weer. Jaja, dit wordt een stukje over het weer. Echt nederlands onderwerp :), zeuren over het weer.

Dus, het is donker en somber weer. Grijze vlekken racen voorbij daarboven, en er staat een harde, zelfs stormachtige wind. Een "stijve bries" zeggen Groningers dan met het voor de Groningse cultuur typerende gevoel voor understatement. Somber, maar voorlopig nog droog en niet koud.

Gister was het anders. Mijn slaapkamerramen liggen op het oosten, dus als het mooi weer is 's ochtends, merk je dat meteen op een vrije dag. En gister kietelde een zonnestraal de slaapkamer binnen. Dan word je toch meteen vrolijk wakker, na zo'n saaie herfstige winter met maar een weekje sneeuw en voor de rest regen. 

Buiten was het fris, maar goed het is ook nog maar februari, maar wel lekker. Helaas had ik van alles te doen: boodschappen, de was, naar gitaarles en naar de tandarts.  Maar de zon scheen wel heel erg mooi. Zo vrolijk en uitnodigend.  Ik kreeg meteen zin in de lente toen ik het zag. Een foto van de Freylemaborg met allemaal mooie sneeuwklokjes rond de borg maakte dat zin-in-lente-gevoel nog sterker.

Ik heb zin in de lente en de de zomer. Op zondagochtend naar Emmen karren en daar heerlijk koffie drinken op een bankje in de zon. Of naar het stadspark en daar een lekkere middag wandelend in de zon, met een fototoestel natuurlijk. 

Met open ogen droom ik van de warmte en de zon en groen aan de bomen, van bloeiende narcissen en krokussen. Het duurt vast niet lang meer. Het is tenslotte al februari. 

Zeuren over broekzakken

Een broek. Gewoon een broek. Iedereen heeft zo'n ding aan, tenminste, de meeste mensen wel. Prinses Beatrix of zo misschien niet. Maar gewone mensen wel, vaak.

Laatst was ik toe aan een paar nieuwe spijkerbroeken. Want ik had nog wel nette zwarte broeken, maar een gewone spijkerbroek niet meer. Dus meestal had ik een nette broek aan, maar die hebben als nadeel dat ze geen zakken hebben. Toch wel lastig als je een zakdoek bij je wilt hebben.

Een poosje heb ik geëxperimenteerd: de zakdoek in de mouw stoppen als eerste. Dat zag ik Oma ook wel eens doen. Maar toen ik al gauw een vest met lekker wijde slobbermouwen droeg, was dat geen succes. Weg zakdoek. Oké, bij de broekriem in stoppen dan? Aan een lusje van de broek ging al niet, want geen lusjes. Dus bij de broekriem in dan maar. Op de eerste dag dat ik dat probeerde viel er halverwege de ochtend een zakdoek uit mijn linkerbroekspijp. Geen goed idee dus.

Een klein handtasje dan? Heb ik geprobeerd, en werkt prima maar dan loop je wel 24X7 met een klein handtasje en dat was ook niet erg handig, hoe fanatiek ik mezelf ook wijs probeerde te maken dat het helemaal prima was. Exit klein handtasje.

Toen kwam ik op het idee om de zakdoek in het decolleté te stoppen. En dan gelijk de mobiele telefoon daar ook in, want die moest ik ook ergens kwijt. Zolang het zomer/herfst was, ging dat eigenlijk best wel prima, al lijkt het natuurlijk wel raar om steeds in je decolleté te grabbelen. Naarmate het kouder werd, en ik meer truien begon te dragen met een kol, werd dat wel steeds minder handig.

Uiteindelijk vond ik dat ik maar gewoon een paar goeie spijkerbroeken moest hamsteren. Spijkerbroeken met zakken. "Spiekerboksems met buutsen", in het Gronings.

Met zakken, dus. Vooral met zakken. Daar begon het immers allemaal mee.

Dus ik de stad in. Een goed/redelijk zittende spijkerbroek met zakken. Moest niet zo moeilijk zijn toch? Nou, dacht ik even verkeerd!

Bij de eerste winkel in het pashokje:
"Shit dit is een heupbroek!"

Bij de tweede winkel:
"Shit deze heeft helemaal geen zakken!"

Bij de derde winkel:
"Shit deze heeft alleen maar nepzakken! Wat mega-überflauw!"

Bij de vierde winkel:
"Shit dit is een heupbroek met nepzakken! Wat is dat toch dat damesbroeken geen zakken mogen hebben? Wij willen toch ook wel een zakdoek en een telefoon bij ons hebben?!"

Uiteindelijk na veel ergernis en doorzetterig koppig en eigenwijs doorzoeken, heb ik een mooie broek gevonden. Een spijkerbroek, die mooi in de taille komt en zakken heeft. Mooie grote zakken ook nog. De volgende keer dat ik een spijkerbroek nodig heb, weet ik waar ik moet wezen.

En ik ben blij.
Wat zijn broekzakken toch handig!