Behoud van de sterrendiamanten, deel 2 van 9

Download het eBook: http://rubenseschone.nl/ebooks.php

"Het handschrift ziet er authentiek uit", zei professor Fonda mompelend terwijl hij door een vergrootglas tuurde, "maar het perkament lijkt veel nieuwer dan de andere voorwerpen die we opgegraven hebben. Er lijkt een gerede kans dat dit een vervalsing is en het moet nader onderzocht worden." Verstoord keek de professor even later op van zijn vergrootglas toen er op de deur geklopt werd.

"Binnen!"

De deur ging open en Latoko kwam binnen. "Welkom, welkom, ga zitten!", riep de professor verheugd. "Wil je koffie? En hoe is het met je man?". Latoko zuchtte en zei dat ze om hem juist hier was. "Hij heeft samen met die griezel van een Silmana een grote voorraad buitenaardse edelstenen gevonden, sterrendiamanten noemen ze ze. Of eigenlijk is Silmana degene die ze gevonden heeft en ze door de sterrenpoort heen mee hierheen neemt. Kodiko is zelf nog nooit naar de andere kant gereisd maar verhandelt ze hier wel. Hij wil niets weten van onderzoek ter plekke, maar we weten niets van die sterrenstenen, hoe ze ontstaan of wat dan ook! Daarom ben ik nu zonder mijn mans medeweten hier."

De professor overhandigde haar een kop koffie. Ze zag er angstig en ongerust uit in dat zomerse niemendalletje van haar (en dat haar wel heel goed stond, voegde een stem in zijn achterhoofd daar aan toe). Voor de zoveelste keer verbaasde het hem dat een vrouw als zij verbonden was aan een man als Kodiko. Ze pasten totaal niet bij elkaar en hij kon zich niet voorstellen wat het was dat hen in elkaar aangetrokken had.

Als natuurliefhebber hoorde Latoko met haar groene vingers thuis in het bos, kruiden zoekend onder het groene bladerdak. Of misschien op een archeologische opgraving, voorzichtig met haar vingers het zand van oud aardewerk vegend. In ieder geval niet in die grauwe steenklomp dat haar man een huis noemde, terwijl ze pogingen deed om de stadse mevrouw van goede komaf te zijn en braaf de mode te volgen.

Zijn gedachten keerden terug naar het gesprek. Latokos onrust klonk als gefladder van elfenvleugels door in haar stem. "Ik zou het toch héél erg op prijs stellen als u kans zou zien om hier onderzoek aan te wijden, want er klopt ergens iets niet. Silmana houdt informatie achter!". Als een vlinder die uit zijn cocon kruipt, werden haar ware gevoelens over deze hele zaak zichtbaar op haar gezicht. De professor zag ergernis, frustratie, angst, haat en woede elkaar afwisselen.

"Ik heb van sterrendiamanten gehoord", zei de professor, "en ik ken wel een paar collega's die staan te trappelen om ze nader te onderzoeken. Zelf ben ik ook wel erg geïnteresseerd in de landen en culturen achter de sterrenpoort, moet ik bekennen. Ik zal eens een balletje opgooien tijdens de vrijmibo morgen, en dan hoor je wel wat er uit komt". Hij schonk nog een kopje koffie in voor hen beiden en ze praatten nog wat over koetjes en kalfjes voordat Latoko terugging naar huis.

De duistere zijde

Bij mij op de wc hangen aan de tegels een stel papiertjes geplakt van oude scheurkalenders. Allemaal hebben ze één of andere wijsheid aan mij te presenteren. Meestal negeer ik ze, want ik zie ze zo vaak. Maar soms lees ik ze toch weer eens. Eentje zegt onder andere dat "duister" niet noodzakelijk iets slechts is, maar alleen maar iets onbekends, iets waar het licht nog niet op schijnt.

En als ik dan Star Wars zit te kijken, of Harry Potter zit te lezen, valt me weer op dat we schijnbaar met ons alles vinden dat "duister" iets slechts hoort te zijn. Heer Voldemort was duister en vermoordde iedereen die hij niet leuk genoeg vond, en kanselier Palpatine alias de keizer is ook van de duistere zijde en een onaangenaam figuur. En Anakin Skywalker/Darth Vader past natuurlijk ook precies in dat rijtje, al is bij hem nog een restje licht aanwezig dat de kop opsteekt als zijn zoon Luke in Star Wars 6 gillend van de pijn smeekt "Vader, alstublieft!".

Bij duister moet je vooral ver weg blijven, roepen films en boeken ons kennelijk toe. Duister is eng, en slecht. Duister is mensen vermoorden voor de lol, en misbruik maken van de macht die je via list, bedrog en achterbakse trucs naar je toe hebt weten te schrapen.

Eigenlijk best wel raar, als je bedenkt dat we van allerlei zelfhulperige kanten voordurend aangemoedigd worden om onszelf te zoeken, de onbekende kanten van onszelf te leren kennen en buiten onze comfortzone te treden. Om dat duister op te zoeken, dus. Als we het leren kennen, is het immers niet duister en onbekend meer. Dan schijnt er een lampje op.

En ondanks dat hele uit-je-comfort-zone-leer-jezelf-kennen-gedoe zijn we schijnbaar met ons allen toch bang voor het donker, en willen we graag een nachtlampje aan houden, omdat we ons niet willen laten verleiden door de Duistere Zijde.

Behoud van de sterrendiamanten, deel 1 van 9

Download het eBook: http://rubenseschone.nl/ebooks.php

"Je moet voorál letten op de glinstering!", zei hij geïrriteerd. "Deze edelstenen komen van de andere werelden, voorbij onze eigen dimensie. Silmana heeft ze meegenomen door de sterrenpoort. Hij zegt dat de grond daar bezaaid ligt met deze schattige glimmertjes. Ik moet metéén denken aan de oude verhalen van conquistadores over El Dorado, wat zou ik de ontdekking van zo'n zeldzaamheid graag op mijn naam schrijven!". Zijn vrouw schudde meewarig haar hoofd en antwoordde rustig: "Maar wat als dit inderdaad óók zo'n mythisch en onvindbaar El Dorado blijkt te zijn? Die Silmana lijkt een louche en onbetrouwbaar figuur. Vind je niet dat we op zijn minst professor Fonda een kijkje moeten laten nemen? Samen met een paar van zijn collega's, en assistenten?"

Ontevreden grommend richtte hij zich weer op de bestudering van de edelstenen op zijn bureau. Even later keek hij weer op. "Wat ik me afvraag", zei Kodiko kwaad en ruziezoekerig tegen zijn vrouw, "is hoe jij zo'n achterdochtig stuk vreten geworden bent. Vroeger was je zo'n lief meisje. Silmana heeft ons goed gediend en veel van onze rijkdom hebben we aan hém te danken, vrouw." Hij draaide zich om, schonk zichzelf nog een kop koffie in en hervatte zijn bestudering van de geheimzinnige sterrendiamanten. Niemand wist hoe ze gemaakt of ontstaan waren, en de atomaire samenstelling en kristalstructuur van de stenen zette zelfs de grootste geleerden voor een raadsel. Niettemin was dat ook hun grootste kracht: ze waren zeldzaam, afkomstig uit die geheimzinnige andere dimensie waar niets over bekend was en werkelijk schitterend om te zien. En als dingen waardevol waren, wou hij er best wat winst op maken.

Een verdieping hoger keek zijn vrouw Latoko met betraande ogen in de spiegel. Ze had een hekel aan de ruzies met haar man, maar de situatie was zoals ze was en ze had haar keuzes maar te dragen. Waar was de tijd van jong en verliefd gebleven?

"Misschien moest ik eens met de professor gaan praten", dacht ze bij zichzelf. De professor was een lieve man; hij had altijd een lekker kopje koffie en een luisterend oor voor haar. Ze veegde de tranen weg, werkte haar make-up bij en knipte haar tasje dicht. Geruisloos liep ze de met dikke vloerkleden beklede trappen af, om de professor om raad te vragen.

Nou jaaaaaaaaa zeg!

Het stemmetje in mijn achterhoofd denkt soms moeilijke dingen en stelt soms vreemde en soms zelfs ronduit héle vreemde vragen. Dingen en vragen waarvan ik in eerste instantie denk: "nou jaaaaaaaaaaaaaa zeg!". Maar het stemmetje wil wel een antwoord en blijft dus doorzeuren totdat het er één heeft.

En toen ineens op een ochtend was de Vreemde Vraag deze:

"Als je uit alle tijd en uit alle ruimte kon kiezen (bijvoorbeeld omdat dat licht uit het hart van de Tardis je weer een baby maakte), welk leven zou je dan kiezen, en waarom?"

Verdraaid.

Als ik kon kiezen, wat zou ik dan willen? Wil ik dan legioensoldaat zijn in het beruchte en beroemde tiende van Caesar, of een kelt in een dorpje met een druïde die een magische toverdrank maakt? Wil ik dan een simpel chineesje zijn dat ergens in de zoveelste eeuw voor Christus mingiaanse vazen maakt en zijn best doet om naar confuciaanse regels te leven? Of wil ik dan een sterrenschipkapitein zijn in de vierentwintigste eeuw in dienst van Starfleet? Cowboy in het Wilde Westen misschien? Indiaan? Of nog wat anders? De wereld is groot, en de tijd ook.

Aangezien ik een nieuwsgierig mens ben, zou ik best eens willen spieken hoe het dagelijks leven van een legioensoldaat (of een Kelt) er uit zag. Maar een heel leven is weer zo lang. En ook ben ik wel nieuwsgierig naar hoe de mensheid er over een 400 jaar voor staat. Maar zo goed als dat mee kan vallen, kan dat ook heel erg tegenvallen.

Ik denk dat ik iets simpels zou kiezen. Gewoon lieve ouders, lieve broers en zussen, later een baan met een modaal inkomen, een warm en liefdevol gezin om in op te groeien en om zelf te hebben. 's Avonds met iedereen thuis rond de eettafel. Broers en zussen hebben met wie je ruzie maakt als kind en op wie je kan bouwen als volwassene. Een warm nest, dus eigenlijk.

En dan tevreden en gelukkig zijn met wat je wel hebt, en niet kijken naar wat je niet hebt. Genieten van de simpele dingen: samen een kopje thee drinken, met een koekje er bij misschien, en gezellig kletsen en lachen over leuke dingen. Samen een eindje wandelen, of even gezellig stad in met elkaar. 's Avonds met het hele gezin samen eten. En dan natuurlijk niet de krant lezen of smartphonen of holophonen of zo.

De mooiste momenten kun je immers niet kopen (al is de liefde van een huisdier natuurlijk wel dé uitzondering op die regel), en als je niet goed oplet mis je ze zomaar.

Als je uit alle tijd en alle ruimte kon kiezen, welk leven zou je dan willen leiden?
Waar zou je geboren willen worden, en wanneer?
Welk leven zou jij willen leiden?

Verkleutering

Vroeger (Oma vertelt :) ) waren zakelijke presentaties een sobere aangelegenheid. Je had een algemeen sjabloon voor meestal microsoft powerpoint, dat meestal bestond uit een neutrale witte achtergrond met een bedrijfslogootje in een hoek, en eventueel een slogan in een kop- of voettekst. Simpele zwarte tekst op een witte achtergrond, en als je geluk had bedrijfslogokleurtekst op een anderebedrijfslogokleurachtergrondmitshetleesbaarblijft. Geen plaatjes of dergelijke opleukerij en al helemaal niks bewegends. Dat leidde maar af van de boodschap, was het motto, en was nog loodzwaar voor de computer ook.

Tegenwoordig lijken sommige presentaties wel op een kleuterklas, of misschien een circus: overal kleuren en plaatjes en bewegende plaatjes. De informatie waar 't om gaat verdrinkt er gewoonweg in, die vind je helemaal niet meer terug. Presentaties lijken soms wel op van die foute jaren-90-websites. Voor mensen die niet weten hoe dat er uit zag is hier een website te vinden die je website naar een afgrijselijke jaren90-variant converteert .

Laatst zag ik een presentatie waarvan ik op de agenda-dia niet eens een agenda kon vinden. Uiteindelijk bleek hij ergens rechtsonder verstopt te zitten in iets wat ik voor één of ander opleukerig plaatje had gehouden. Eigenlijk was die hele dia één groot plaatje van plaatjes, en waar het nou om ging was niet erg duidelijk. Daar moest je naarstig naar zoeken.

En ik vraag me vaak (en vaak ook nogal geërgerd) af waarom dat nou zo nodig moet. Een beetje kleur of een plaatje is leuk, maar niet te veel, want je moet door de bomen wel het bos kunnen blijven zien als publiek.

"Verkleutering", denk ik onwillekeurig steeds als ik zo'n presentatie zie. Ik probeer het woord krampachtig mijn hoofd uit te schoppen, maar het komt steeds weer terug. En dan komen mijn hersens natuurlijk weer meteen met andere dingen aanzeilen die ze associëren met verkleutering: politici die ten overstaan van de media reageren alsof ze een driejarige peuter zijn die met een woedeaanval staat te stampvoeten: "IK WIL IK WIL IK WIL". Dik betaalde goededoelenorganisatiedirecteuren die met een "Mamaaaaaaa hij doet het oooooooook"-achtig verhaal aan komen zetten als ze zich moeten verontschuldigen voor hun wel erg hoge salaris.

Misschien zijn kleuterachtige presentaties wel op hun plaats in zo'n ogenschijnlijk kleuterachtige wereld waar veel presentaties toch enkel bestaan uit het zielloos oplezen van de presentatiedia's in plaats van het vertellen van een boeiend verhaal om de dia's heen. Als je nooit geleerd hebt hoe je een boeiendverhaal moet vertellen, moet je toch wat om de aandacht van je publiek vast te houden. Voor je het weet zitten ze allemaal hun telefoon te vingeren omdat facebook en whatsapp leuker zijn dan jij.

Maar ik blijf het irritant vinden, en ik blijf vol bewondering terugdenken aan een Vertis-collega die het jaren geleden presteerde om een lang en boeiend verhaal te vertellen en toch maar één dia, toen nog overheadprojectorsheet, in zijn presentatie te hebben.

Een onverkleuterde dia ook nog.

Mooie taal is niet lelijk

Op school waren de exacte vakken mijn favoriet. Na de middelbare school ben ik dan ook electrotechniek gaan studeren, en inmiddels werk ik alweer jaren in het ICT-wereldje. Allemaal superexact, dus. Maar ondanks al dat exacte vind ik andere dingen vaak ook interessant.

Taal, bijvoorbeeld. De schrijfsels van Paulien Cornelisse lees ik graag (ik heb dan ook twee boeken van haar in mijn uitpuilende boekenkast gefrommeld). En ik kan ook stiekem in mezelf ontzettend genieten als ik hoor of lees dat oude of (in mijn omgeving) weinig gebruikte woorden ergens gebruikt worden. Woorden als "eloquent" bijvoorbeeld (waarvan ik toch even moest opzoeken wat dat ook alweer betekende), of "mieters", of "frommelen". Wie zegt tegenwoordig nog "frommelen"?

Maar ook woorden in andere talen kunnen me boeien. Laatst las ik bijvoorbeeld in de volkskrant (blende-link: https://blendle.com/i/de-volkskrant/fluitje-van-een-trend/bnl-vkn-20160831-6922719) een stukje waar twee woorden in voorkwamen die ik erg mooi vind, maar waarvan ik me ook afvraag of er eigenlijk wel een nederlands woord voor is. Het eerste was sprezzatura en het tweede, eigenlijk twee woorden, was horror vacui - dat angst voor leegte schijnt te betekenen.

Sprezzatura schijnt iets te betekenen als "de kunst om moeilijke dingen een fluitje van een cent te laten lijken". Balletdansen bijvoorbeeld. Je kijkt naar het zwanenmeer en het lijkt alsof die dansers en danseressen alles zomaar even 123 dansen, maar je weet dat ze van kleins af aan veel trainen en dat ze na de voorstelling gigantisch last hebben van balletvoeten. Ik vraag me af of we daar in het nederlands wel een woord voor hebben.

Iets anders tofs van 't nederlands vind ik dat je schier eindeloze rijen woorden aan elkaar kunt plakken, en dan vaak nog een daadwerkelijk woord overhoudt ook. Hottentottententententoonstellingen is een hele bekende, maar iets als koelelementreparatiebedrijf ook. Je plakt van alles gewoon aan elkaar en houdt dan soms zowaar ook nog iets zinnigs over.

Niet in alle talen doen ze dat. In het engels bijvoorbeeld, zetten ze overal spaties tussen. Waar wij dus koelelementreparatiebedrijf schrijven, schrijven zij koel element reparatie bedrijf. Sommige mensen nemen die spaties over van engels naar nederlands, wat weer leidt tot allerlei onbedoelde maar soms toch lollige teksten en tekstjes rondom onjuist spatiegebruik: haar verlenging in plaats van haarverlenging in een kappersreclame, of thee kan in plaats van theekan op een labeltje op de theekan. En natuurlijk honden kussen in plaats van hondenkussen. Katten bakken in plaats van kattenbakken.

Ongewone of ouderwetse woorden, of taalgrapjes, ik ben er dol op. Ook als 't kwartje bij mij niet meteen valt en ook als 't niet meteen nederlands is. Tenslotte zijn woorden als restaurant en portemonnee ook niet van kleiige origine. Dat sprezzatura vind ik toch een erg mooi woord, bijvoorbeeld, ook al is 't italiaans. Sprezzatura. 't Klinkt bijna als een nieuw soort italiaanse koffie, en het geeft me een beetje een vakantiegevoel.

Mag zeker weten worden bijgeschreven in het mooiewoordenboekje. Maar wat is het nederlandse woord ervoor?

"Op het scherm!", zei de kapitein.

Eén van de Grote Liefdes in mijn leven is toch wel Star Trek. Qua science fiction deelt Star Trek een op eenzame hoogte staande eerste plaats met Doctor "ik ben écht een gekke man met een blauw hokje" Who (en Star Wars staat met superstip op plek nummer anderhalf). En van Star Trek zie ik vooral de originele serie (TOS) en de Next Generation serie (TNG) graag terug.

Als mijn hersens dan genoeg koffie gehad hebben, vallen me soms dingen op. Bijvoorbeeld het grote scherm op de brug, de Main Viewer. Als er dan een bericht binnenkomt van een ander schip, of van het hoofdkwartier of zo, zegt kapitein Picard: "Op het scherm, meneer Worf!". En dan komt de ander op het scherm en kunnen ze kletsen, plannen smeden, onderhandelen, elkaar bedreigen en wat er nog meer nodig is om het verhaal van die aflevering te doen vlotten.

Dat was wat, toen het zo begin jaren 1990 uitgezonden werd. Videobellen, en dan nog zulke goede kwaliteit en zomaar tussen allerlei vreemde schepen van vreemde makelij en ver weg in de ruimte waar je geen telefooncentrales of ptt-monteurs had en zo. Het stond best wel superfuturistisch, dat je zomaar op een knopje kon drukken of iets kon zeggen en dat je dan kon videobellen.

Snel vooruitspoelend naar tegenwoordig, is het eigenlijk helemaal niet zo'n Ding meer. We videobellen elke dag met collega's, leveranciers, klanten, vrienden, familie en andere mensen die ergens anders op ons aardbolletje rondlopen. Via Skype of Facetime of zo'n soort app. Elke laptop of smartphone heeft tegenwoordig een microfoon en een camera aan boord en de Mensen Die Het Weten Kunnen waarschuwen regelmatig dat die dingen zo vastgeknoopt zitten aan internet dat slechteriken ze op afstand aan kunnen zetten en dat je er daarom een stickertje of een post-it overheen moet plakken.

Met de technologie van tegenwoordig is het meer verbazingwekkend dat in Star Trek een brugofficier iets moet doen om het telefoontje op het Grote Scherm te zetten, en dat je niet gewoon tegen de computer kunt roepen: "zeg computer, zet dat telefoontje eens even op 't scherm". Je kunt de computer in Star Trek tenslotte om een heleboel andere dingen wel vragen, zoals waar bemanningsleden uithangen op het schip (wat wel weer betekent dat je aan boord 100% van de tijd gestalked wordt door de boordcomputer, trouwens, dus hoezo privacy?).

Al begint ook dat praten tegen de boordcomputer zo zoetjesaan al een beetje op gedateerde sci-fi te lijken. Siri, Cortana en hun familie schijnen steeds volwassener en bruikbaarder te worden, volgens mijn kennissen. Zelf gebruik ik ze niet, ik vind het ongemakkelijk om te kletsen tegen mijn telefoon. Maar het kan, in elk geval, en het werkt min of meer fatsoenlijk ook nog, kennelijk.

Stel dat over tien of twintig of weet ik hoeveel jaar de zelfrijdende auto's echt doorbreken.

Zouden we dan met ons allen heel nostalgisch terugkijken naar TOS en TNG?

En ons verbazen over het feit dat niemand toentertijd bedacht had dat ze in de 24ste eeuw misschien wel zelfvliegende ruimteschepen zouden kunnen hebben?