Wat tijdens de lunchpauze al niet door je hoofd kan spelen. Vandaag was dat dit elfje, dat ik maar gauw opgeschreven heb om het niet te vergeten:
Grijs
Donkere wolken
Schip met appels
Zoals we hier zeggen
Regen
Een Rubense Schone geeft haar meningen, gedachten en gevoelens over alles wat het leven haar brengt. De proza wordt hier gepubliceerd, gedichten worden verzameld op ingridsgedichten.blogspot.com.
Ik publiceer onregelmatig, dus abonneren op rss of e-mail is handig.
dinsdag 31 juli 2012
zaterdag 28 juli 2012
De brandweer rijdt langs
Gistermiddag zat ik even op het terras bij de poffertjeskraam, toen er in de verte een sirene te horen was. Ik herkende hem als een sirene van de brandweer. Even later kwam er een tankautospuit de Grote Markt over racen, hij reed zo hard dat ik het niet anders kan noemen. Een paar politiewagens op volle snelheid reden er achteraan. Mensen en fietsers en zo gingen allemaal aan de kant, het is hartverwarmend om te zien hoe toch (vrijwel) iedereen ruim baan maakt voor de hulpdiensten. Die ene bus die gewoon doorreed vergeet ik maar even.
Een paar momenten later waren in dezelfde verte weer sirenes te horen, twee minstens. Een tweede tankautospuit en een hoogwerker van de brandweer reden langs. Niks gewend zijnde vond ik het best indrukwekkend om drie brandweerauto's zo snel met sirenes en zwaailicht langs te zien rijden. In het voorbijgaan kon ik mensen in brandweerpakken met witte helmen op in de auto's zien. Een paar frunnikten aan iets wat op een gesp leek, zo op borsthoogte.
De meeste mensen die op de Grote Markt rondhingen, liepen achter de brandweerwagens aan om te zien wat er loos was. In plaats daarvan heb ik een gedichtje geschreven daarover, waar ik later op de avond een songtekst van gemaakt heb. Net zolang heb ik zitten hannesen totdat het een beetje lekker liep. En vanochtend heb ik, na googlen op music composition software en downloaden van musescore, de muziek erbij gemaakt. Of eigenlijk de muziek opgeschreven die al in mijn hoofd zat.
Ik heb een liedje geschreven. Voor het eerst in mijn leven heb ik een liedje geschreven. En eigenlijk ben ik daar best wel trots op. Een heerlijk simpel, lekker oenig liedje. Want oenig is best gezellig!
Hier kun je de noten vinden en dit is de tekst:
Flitsend blauw licht blinkt op
Zware wagens racen voorbij
Oorverdovend herrie ten top
Rode kleuren zie ik voor mij
De brandweer rijdt langs
Sirenes staan aan
De brandweer rijdt langs
Professionele hulp komt d'r aan
Vlammen zo fel uit 't dak
Dikke rook donker en zwart
Voelen zij zich op hun gemak
Met veel water vlammen getart
De brandweer rijdt langs
Sirenes staan aan
De brandweer rijdt langs
Professionele hulp komt d'r aan
Een paar momenten later waren in dezelfde verte weer sirenes te horen, twee minstens. Een tweede tankautospuit en een hoogwerker van de brandweer reden langs. Niks gewend zijnde vond ik het best indrukwekkend om drie brandweerauto's zo snel met sirenes en zwaailicht langs te zien rijden. In het voorbijgaan kon ik mensen in brandweerpakken met witte helmen op in de auto's zien. Een paar frunnikten aan iets wat op een gesp leek, zo op borsthoogte.
De meeste mensen die op de Grote Markt rondhingen, liepen achter de brandweerwagens aan om te zien wat er loos was. In plaats daarvan heb ik een gedichtje geschreven daarover, waar ik later op de avond een songtekst van gemaakt heb. Net zolang heb ik zitten hannesen totdat het een beetje lekker liep. En vanochtend heb ik, na googlen op music composition software en downloaden van musescore, de muziek erbij gemaakt. Of eigenlijk de muziek opgeschreven die al in mijn hoofd zat.
Ik heb een liedje geschreven. Voor het eerst in mijn leven heb ik een liedje geschreven. En eigenlijk ben ik daar best wel trots op. Een heerlijk simpel, lekker oenig liedje. Want oenig is best gezellig!
Hier kun je de noten vinden en dit is de tekst:
Flitsend blauw licht blinkt op
Zware wagens racen voorbij
Oorverdovend herrie ten top
Rode kleuren zie ik voor mij
De brandweer rijdt langs
Sirenes staan aan
De brandweer rijdt langs
Professionele hulp komt d'r aan
Vlammen zo fel uit 't dak
Dikke rook donker en zwart
Voelen zij zich op hun gemak
Met veel water vlammen getart
De brandweer rijdt langs
Sirenes staan aan
De brandweer rijdt langs
Professionele hulp komt d'r aan
zondag 22 juli 2012
Van jezelf houden
Ik ben dik.
Nou ja, dat vinden sommige mensen.
En als ik naar mijn BMI kijk, hebben ze gelijk want dat cijfer ligt boven de veertig. Volgens een gezondheidswebsite heet dat morbide obesitas en is dat heel erg. Maar ik voel me niet morbide, ik ga gewoon wandelen en fietsen en dansen en plezier hebben en alles. Maar ja, technisch gesproken ben ik overduidelijk te dik.
Meestal zit ik er niet mee, omdat ik van kindsbeen af al zo ben, ben ik er aan gewend. Ik doe mijn best om gezond te eten, drie maaltijden op een dag, netjes koken voor mezelf als ik thuiskom van mijn werk, en dan ga ik in mijn vrije tijd graag dansen bij Tina, Evelien of Stefan en Iris. En als er niks te dansen is, sta ik met de Wii-afstandsbediening in mijn hand voor de televisie mee te hupsen met Just Dance deel drie. Ik heb een poosje niet gedanst dus ik zit nu in de fase dat ik mijn conditie weer moet opbouwen. Binnenkort maar weer met ochtendgymnastiek beginnen, opstaan met een rij oefeningen die ik van verschillende dansleraren gekregen heb en die goed zijn voor de spieren in mijn voeten, enkels, kuiten, bovenbenen en zo meer. En voor mijn evenwichtsgevoel.
Dus op de keper beschouwd beweeg ik best wel, zowel uit als thuis. En ik eet zoveel mogelijk gezond. Tegenwoordig eet ik zelfs met plezier salade, iets wat vroeger thuis door mijn vader minachtend "konijnenvoer" genoemd werd en wat kennelijk vooral vermeden moest worden. Gelukkig weet ik nu beter, de Albert Heijn bij ons op de hoek heeft een smakelijk assortiment salades, en de ceasar-kip is mijn favoriet. McDonalds heeft ook zo een kipsalade, chicken grilled ofzo heet dat. Als ik per ongeluk bij de Mc moet eten, neem ik meestal die. En ik blijf mooi stabiel qua kledingmaat en gewicht de laatste tijd.
Maar soms kom je mensen tegen die onwetendend en onnadenkend dingen zeggen die een paar hele gevoelige snaren raken. Die zeggen dan dingen zoals dik en vies in één zin. Dat ik maar eens gewoon eventjes (!!) moet afvallen en dat dik toch wel erg lelijk is en dat ik gewoon niet zo'n luie vreetzak moet zijn. En een paar momenten later zie ik ze dan als een varken aan de trog een flinke zak patat naar binnen schuiven terwijl ik zelf een spaatje blauw zit te drinken op het terras.
Sja.
Dan vraag ik mezelf onwillekeurig af wat lelijk nou eigenlijk is. En wat mooi nou eigenlijk is. Om mezelf vervolgens weer te beloven me daar niet druk om te maken. Want daar over inzitten geeft alleen maar vreetbuien en een ongelukkig gevoel.
In plaats daarvan pak ik de foto's van mijn fotoshoots erbij (bedankt Ferry!) om mezelf te bewijzen dat ik best leuk er uit kan zien als ik daarvoor kies. En soms ga ik extra mediteren, mezelf in herinnering brengend dat het belangrijk is om van jezelf te houden, en jezelf te accepteren zoals je bent. Want pas dan kun je echt groeien, en ook echt onzelfzuchtig van anderen houden.
En dan ga ik in de spiegel kijken en zeg ik hardop:"Ingrid, ik hou van je!".
En ik meen het ook nog.
Ciao,
Ingrid.
Nou ja, dat vinden sommige mensen.
En als ik naar mijn BMI kijk, hebben ze gelijk want dat cijfer ligt boven de veertig. Volgens een gezondheidswebsite heet dat morbide obesitas en is dat heel erg. Maar ik voel me niet morbide, ik ga gewoon wandelen en fietsen en dansen en plezier hebben en alles. Maar ja, technisch gesproken ben ik overduidelijk te dik.
Meestal zit ik er niet mee, omdat ik van kindsbeen af al zo ben, ben ik er aan gewend. Ik doe mijn best om gezond te eten, drie maaltijden op een dag, netjes koken voor mezelf als ik thuiskom van mijn werk, en dan ga ik in mijn vrije tijd graag dansen bij Tina, Evelien of Stefan en Iris. En als er niks te dansen is, sta ik met de Wii-afstandsbediening in mijn hand voor de televisie mee te hupsen met Just Dance deel drie. Ik heb een poosje niet gedanst dus ik zit nu in de fase dat ik mijn conditie weer moet opbouwen. Binnenkort maar weer met ochtendgymnastiek beginnen, opstaan met een rij oefeningen die ik van verschillende dansleraren gekregen heb en die goed zijn voor de spieren in mijn voeten, enkels, kuiten, bovenbenen en zo meer. En voor mijn evenwichtsgevoel.
Dus op de keper beschouwd beweeg ik best wel, zowel uit als thuis. En ik eet zoveel mogelijk gezond. Tegenwoordig eet ik zelfs met plezier salade, iets wat vroeger thuis door mijn vader minachtend "konijnenvoer" genoemd werd en wat kennelijk vooral vermeden moest worden. Gelukkig weet ik nu beter, de Albert Heijn bij ons op de hoek heeft een smakelijk assortiment salades, en de ceasar-kip is mijn favoriet. McDonalds heeft ook zo een kipsalade, chicken grilled ofzo heet dat. Als ik per ongeluk bij de Mc moet eten, neem ik meestal die. En ik blijf mooi stabiel qua kledingmaat en gewicht de laatste tijd.
Maar soms kom je mensen tegen die onwetendend en onnadenkend dingen zeggen die een paar hele gevoelige snaren raken. Die zeggen dan dingen zoals dik en vies in één zin. Dat ik maar eens gewoon eventjes (!!) moet afvallen en dat dik toch wel erg lelijk is en dat ik gewoon niet zo'n luie vreetzak moet zijn. En een paar momenten later zie ik ze dan als een varken aan de trog een flinke zak patat naar binnen schuiven terwijl ik zelf een spaatje blauw zit te drinken op het terras.
Sja.
Dan vraag ik mezelf onwillekeurig af wat lelijk nou eigenlijk is. En wat mooi nou eigenlijk is. Om mezelf vervolgens weer te beloven me daar niet druk om te maken. Want daar over inzitten geeft alleen maar vreetbuien en een ongelukkig gevoel.
In plaats daarvan pak ik de foto's van mijn fotoshoots erbij (bedankt Ferry!) om mezelf te bewijzen dat ik best leuk er uit kan zien als ik daarvoor kies. En soms ga ik extra mediteren, mezelf in herinnering brengend dat het belangrijk is om van jezelf te houden, en jezelf te accepteren zoals je bent. Want pas dan kun je echt groeien, en ook echt onzelfzuchtig van anderen houden.
En dan ga ik in de spiegel kijken en zeg ik hardop:"Ingrid, ik hou van je!".
En ik meen het ook nog.
Ciao,
Ingrid.
zaterdag 14 juli 2012
Vandaag is kennelijk een off-day
Soms heb je van die dagen dat het gewoonweg niet lekker loopt.
Dat begint al 's ochtends, als je opstaat met een gevoel dat je een nachtmerrie gehad heb die je vergeten bent. Na een relaxerende douche besluit je dat het maar goed is dat je die droom vergeten bent want hij voelt alsof hij erg eng en vervelend was.
En dan weet je: ik moet niks bijzonders gaan doen, maar iets relaxts, want vandaag wordt een off-day.
Zo begon mijn dag dus vandaag.
Gelukkig was er nog koffie in huis, en kon ik in ieder geval de dag beginnen met koffie en een beschuitje kaas. Daarna boodschappen doen, En jeetje wat was die winkel vol vanochtend. Meestal gaan ze 's middags, maar nu was 's ochtends vroeg de winkel al vol met krijsende kinderen en vermanende mama's en papa's. En al die volgeladen karretjes overal. Natuurlijk middenin het pad. En als ik dan vraag: "ach mevrouw zou ik er misschien even langs mogen?" kijkt ze me aan alsof ik een enge pissebed ben, en doet ze extra lang over het uitzoeken van precies het juiste blik hotdogs terwijl ze haar karretje nog schuiner in het pad zet.
Ik besluit even de stad in te gaan, het is somber weer dus is het vast rustig. Als de bus aan komt rijden ontdek ik dat ik buiten de zomerdienstregeling gerekend heb: de bus is helemaal vol en halte kardinge moet nog komen! Jeetje! Na even zoeken vind ik een plek naast een nogal somber en chagrijnig kijkend meisje. Ik kijk maar de andere kant op om haar sombere blik niet te hoeven zien, maar je voelt het natuurlijk toch. In gedachten bouw ik een muurtje tussen haar en mij zodat alle chagrijnigheid aan haar kant blijft. Dat helpt, hoewel ik nog steeds erg onrustig ben van die stampvolle bus. Iedereen kijkt chagrijnig en kakelt door elkaar heen. Het lijkt wel een rijdend kippenhok en ik ben blij dat ik er op de Grote Markt uit mag.
Dan maar even wat drinken bij de poffertjeskraam. Daar is het vast fijn, en wie weet is het wel warm genoeg om toch even op hun terrasje te zitten. Ik loop de Grote Markt op en zie een grote zwarte tent staan. Met een groot podium. Swinging Groningen, staat er op de vlaggen. O shit dat is dus nu. Het terras van de poffertjeskraam is weggedrukt in een achterafhoekje. Dan maar binnenzitten, het is toch eigenlijk net te fris om buiten te zitten. Maar hier is het ook al druk, bijna alle tafeltjes zijn bezet en dan zitten er ook nog mensen buiten. Het is een grote groep, want meer dan drie tafeltjes horen duidelijk bij elkaar, ze praten met elkaar em roepen elkaar dingen toe. Ook hier is het best wel een beetje een kippenhok. Ik doe mijn hoorapparaatjes maar uit.
Kennelijk is het vandaag zo'n dag.
Volgens mij ga ik straks maar lekker naar de bioscoop. Misschien ga ik wel twee films kijken. En dan vanavond thuis even lekker relaxt gitaar spelen, en even gamen ofzo. Niet te moeilijk doen vandaag, daar is het geen dag voor.
Ciao,
Ingrid.
Dat begint al 's ochtends, als je opstaat met een gevoel dat je een nachtmerrie gehad heb die je vergeten bent. Na een relaxerende douche besluit je dat het maar goed is dat je die droom vergeten bent want hij voelt alsof hij erg eng en vervelend was.
En dan weet je: ik moet niks bijzonders gaan doen, maar iets relaxts, want vandaag wordt een off-day.
Zo begon mijn dag dus vandaag.
Gelukkig was er nog koffie in huis, en kon ik in ieder geval de dag beginnen met koffie en een beschuitje kaas. Daarna boodschappen doen, En jeetje wat was die winkel vol vanochtend. Meestal gaan ze 's middags, maar nu was 's ochtends vroeg de winkel al vol met krijsende kinderen en vermanende mama's en papa's. En al die volgeladen karretjes overal. Natuurlijk middenin het pad. En als ik dan vraag: "ach mevrouw zou ik er misschien even langs mogen?" kijkt ze me aan alsof ik een enge pissebed ben, en doet ze extra lang over het uitzoeken van precies het juiste blik hotdogs terwijl ze haar karretje nog schuiner in het pad zet.
Ik besluit even de stad in te gaan, het is somber weer dus is het vast rustig. Als de bus aan komt rijden ontdek ik dat ik buiten de zomerdienstregeling gerekend heb: de bus is helemaal vol en halte kardinge moet nog komen! Jeetje! Na even zoeken vind ik een plek naast een nogal somber en chagrijnig kijkend meisje. Ik kijk maar de andere kant op om haar sombere blik niet te hoeven zien, maar je voelt het natuurlijk toch. In gedachten bouw ik een muurtje tussen haar en mij zodat alle chagrijnigheid aan haar kant blijft. Dat helpt, hoewel ik nog steeds erg onrustig ben van die stampvolle bus. Iedereen kijkt chagrijnig en kakelt door elkaar heen. Het lijkt wel een rijdend kippenhok en ik ben blij dat ik er op de Grote Markt uit mag.
Dan maar even wat drinken bij de poffertjeskraam. Daar is het vast fijn, en wie weet is het wel warm genoeg om toch even op hun terrasje te zitten. Ik loop de Grote Markt op en zie een grote zwarte tent staan. Met een groot podium. Swinging Groningen, staat er op de vlaggen. O shit dat is dus nu. Het terras van de poffertjeskraam is weggedrukt in een achterafhoekje. Dan maar binnenzitten, het is toch eigenlijk net te fris om buiten te zitten. Maar hier is het ook al druk, bijna alle tafeltjes zijn bezet en dan zitten er ook nog mensen buiten. Het is een grote groep, want meer dan drie tafeltjes horen duidelijk bij elkaar, ze praten met elkaar em roepen elkaar dingen toe. Ook hier is het best wel een beetje een kippenhok. Ik doe mijn hoorapparaatjes maar uit.
Kennelijk is het vandaag zo'n dag.
Volgens mij ga ik straks maar lekker naar de bioscoop. Misschien ga ik wel twee films kijken. En dan vanavond thuis even lekker relaxt gitaar spelen, en even gamen ofzo. Niet te moeilijk doen vandaag, daar is het geen dag voor.
Ciao,
Ingrid.
Abonneren op:
Posts (Atom)