dinsdag 23 december 2014

Waar te beginnen?

Van de zomer heb ik een broodbakmachine gekocht. Ik had over zelf brood bakken gelezen, maar dat las alsof het best ingewikkeld was: het deeg mocht niet te droog, niet te plakkerig, niet te zus en niet te zo wezen. Er stond bij dat je 't door een broodbakmachine zou kunnen laten kneden, en zelfs bakken. Dus heb ik er na wat sparen een gekocht, en daar stonden ook gelijk recepten in de handleiding. Een mooi startpunt om te beginnen met zelf brood bakken.

En dat doe ik, meestal. Soms vergeet ik 's avonds de machine te vullen en aan te zetten, en dan ben ik de volgende ochtend blij dat ik supermarktbrood in de diepvries heb. Meestal laat ik de machine gewoon volkorenbrood-met-de-helft-minder-zout-als-in-t-recept-staat maken, maar soms doe ik er wel wat bij: een beetje cacaopoeder, of een beetje van het water vervangen door sinaasappelsap, of wat uit het potje "italiaanse kruiden" uit de supermarkt met een aan stukjes gesneden paprika. Gaandeweg werd ik driester en begon ik zelfs op internet te neuzen, zo heb ik een keer bananenbrood gemaakt en heb ik nog wat andere probeerdingen op 't verlanglijstje staan. Soms, als 't niet gelukt blijkt te zijn, ben ik blij dat ik supermarktbrood in de diepvries heb.


Maar meestal gaat dat eigenlijk best aardig, dat zelf brood bakken. Nou ja, niet echt zelf natuurlijk, want de machine doet 't werk.

Dus groeit in mij het verlangen om ook eens wat meer diner zelf te gaan koken. Of het in elk geval te proberen, wie weet zou ik dat zelfs wel leuk kunnen gaan vinden. Als je 't nooit probeert, weet je 't ook nooit. Momenteel kook ik niet echt, dat wil zeggen niet zoals die mooie plaatjes die je op internet vaak ziet, maar eetbaar is 't resultaat meestal gelukkig nog wel :).

Meestal roerbak ik zo'n beetje (want ze zeggen dat dat beter is voor de vitamientjes in de groente): gesneden aardappels in de wokpan, groenten er bij, een beetje roerbaksaus-uit-het-potje er bij en hopen dat het resultaat eetbaar is. En het gebeurt ook regelmatig dat ik een magnetronmaaltijd haal, vooral na een rotdag. Daarmee wordt het "koken" dus wachten op de ping terwijl je schuldig bedenkt dat er niet eens tweehonderd gram groente in het pak zitten, laat staan vijfhonderd gram. En ze zeggen dat je vijfhonderd gram groente op een dag moet eten, want gezond. Ik vraag me altijd af hoe ze dat doen: vijfhonderd gram is best veel.

Dus dacht ik mezelf eens te gaan verdiepen in koken, want ze zouden groenten vast gewoon heel lekker klaarmaken, dacht ik. Dat wil zeggen, dat moet toch kunnen? Groente lekker klaarmaken? Ik ben totaal geen groente-eter, maar ik veronderstel dat je zelfs gróente lekker klaar kunt maken. Dus ik op internet eens gaan rondneuzen. Nou, dan voel je je meteen hopeloos verloren, want er is véél! Je weet gewoon niet waar je beginnen moet! De moed zakte me na een uurtje surfen weer in de schoenen.

Een paar weken later was ik in de stad, dus ben ik eens gaan kijken bij de boekwinkel in de Guldenstraat. Van der velde of zo is dat tegenwoordig. Daar bleken ze ook heel veel boeken te hebben: het leken er echt honderden, over frans en italiaans en chinees en japans en noem het allemaal maar op. Ik stond er even naar te kijken, bekeek wat kaften en las wat flapteksten. En voelde me hopeloos verloren. Waar moest ik in vredesnaam beginnen??

Toch denk ik dat ik nog steeds wel eens tijd wil maken om mezelf te leren koken. Anderen kunnen dat ook, dus moet ik dat ook kunnen leren.

Maar eerst moet ik denk maar eens gaan beginnen met bedenken waar ik eigenlijk wil beginnen.

dinsdag 16 december 2014

Ruzie om een fles wijn

Het is weer de tijd van het jaar. Kerstpakketten. Of kerstattenties. Hoe je 't ook noemt, zo rond deze tijd wordt 't weer uitgedeeld. Wij kregen vandaag een mail dat we eentje konden ophalen in kamer zoveel. Dus ik naar kamer zoveel.

Blijkt de kerstattentie te bestaan uit een reep chocolade en een fles wijn. Nou drink ik geen wijn en hou ik niet zo van chocolade (gek eigenlijk, niet houden van chocola; vroeger was ik er dol op maar tegenwoordig? Jègh! En warme chocolademelk vind ik dan weer wel heel lekker). 
Onze kerstattentie bleek dus te bestaan uit twee dingen die ik stiekem niet zo blief. Dus had ik eigenlijk niks. 

Het stemmetje in mijn achterhoofd vond dat hélemáál niet leuk en het begon meteen te razen en te tieren. Ik ging het stemmetje in gedachten op de tenen staan, beheerste me, lachte beleefd en bedankte vriendelijk. Tenslotte was het goed bedoeld, dus het stemmetje in mijn achterhoofd kon het dak op!

Maar zo makkelijk geeft het stemmetje het meestal niet op, dus nu ook niet. Het wachtte alleen zijn  kans af. Toen ik later bij de bushalte een beetje om me heen stond te kijken en goedgehumeurd aan niks stond te denken, gooide het plotsklaps zijn volle gewicht in de strijd. Op die typische gemene, vijandige en totáál onredelijke stemmetje-in-het-achterhoofd-manier gaf het mij de schuld en deed het zijn best om mij de put in te schreeuwen:

"Zie je wel! Dat komt omdat je stom bent!! En abnormaal!! En anders en niet erbij horend en niks waard! En had ik al geschreeuwd dat je stom bent?!!"

Zo raasde en tierde het stemmetje in mijn achterhoofd. Gelukkig heb ik ook nog ergens een flinke dosis gezond verstand en dat besloot daarop tot tegenmaatregelen. Denkend aan de mindfulnesscursus die ik eerder dit jaar mocht doen begon ik te letten op mijn ademhaling terwijl ik me fanatiek concentreerde op de vorm van een stoplicht dat even verderop rustig op rood stond te staan. "Stop", zei het stoplicht tegen mij. "Stop en haal adem."  

En zo stond ik mindful wezend op ademen lettend rustig te wachten tot het stemmetje uitgetierd was. Waarop mijn verstand tegen me zei: "ach het was toch goed bedoeld? (antwoord van het stemmetje: "de weg naar de hel is geplaveid met goede bedoelingen!") Je bent  misschien anders maar daarom niks minder of meer, net zo goed als alle andere mensen". En na een heel flink poosje "doorgaan met ademhalen" (zoals mijn Oma het gezegd zou hebben) en naar de discussie tussen mijn verstand en het stemmetje luisteren, kwam de achtbaan in mijn hoofd weer in wat rustiger vaarwater.

Toen ik thuiskwam, lag de deurmat tjokvol kerstkaarten. 
Dat vrolijkte het stemmetje meteen weer op. "Zie je wel", zei mijn verstand liefdevol tegen het stemmetje, "we horen er wel bij, mensen vinden ons heus wel aardig en lief ook als we anders zijn.". En zo kwam ook dit keer weer helemaal goed met de ruzie tussen mij en mezelf om een fles wijn.

Ik hou van kaartjes!
En van het leven, dat er voor zorgt dat je ze juist op zo'n moment krijgt.