vrijdag 23 februari 2018

Raar, is dat raar?

Vind je wel eens iets raar? En waarom vind je dat specifieke iets dan raar? Omdat het abnormaal is, omdat het een buitenbeentjesding is, of misschien wel enkel en alleen omdat je het ding niet kent?

Dat laatste, daar betrap ik mezelf soms op (en anderen ook wel maar bij jezelf is het ergerlijker).

Dan ben ik net Obelix uit de Asterixalbums, die iets tegenkomt dat hij niet kent, en dan meteen roept: "rare jongens!"  Obelix is dan doorgaans wel weer zo sportief dat hij zichzelf de kans geeft om dat raars te leren kennen, en dan is het op het laatst niet raar meer. Tenminste niet voor hem.

Zo is er een album waarin ze Iberiërs (nulde-eeuwse Spanjaarden) tegenkomen. Hoe het precies begint, dat weet ik niet meer, maar op een gegeven moment worden Asterix en Obelix opgezadeld met de taak om een klein Iberisch jongetje terug naar zijn stam te brengen. Obelix vindt het jongetje in eerste instantie maar raar: het jochie krijgt zijn zin door zijn adem in te houden totdat 'ie letterlijk blauw aanloopt.

Onderweg naar de stam van het kind, lopen ze tegen meer rare dingen aan. Zoals de gewoonten van de zigeuners die ze tegen het lijf lopen. Net als Asterix en Obelix van plan zijn maar eens te gaan slapen, begint hun gastheer te zingen, en zijn stamgenoten zingen mee, en dansen. En dan zingen en dansen ze ook nog eens heel anders dan thuis! Dat vindt Obelix maar raar. 

Maar aan het eind van het album, als ze weer thuis zijn het aan het feestmaal deelnemen, laat Obelix zien dat hij wel degelijk een open geest heeft, want hij zingt en danst als een échte Iberiër!

En dat is dan toch wel weer heel erg mieters van hem.

De volgende keer dat ik iets raar vind, ga ik aan Obelix denken, en hoe hij van alles en nog wat raar vindt en hoe dat raar het alleen maar interessanter maakt voor hem.

zaterdag 17 februari 2018

Toch nog fris

Oké, laatst zat ik dus te dromen over terrasjes, en mooi weer en lekker warm en zo. Van kwinkelerende vogels, en lieve kuikentjes en pasen. Eigenlijk zit ik daar dus nog steeds naar te verlangen. En ik niet alleen, er zijn meer mensen in mijn omgeving die de kou wel zat zijn.

Dus nu de dagen echt serieus langer worden, kunnen we reikhalzend vooruit kijken naar dat lenteweer.

Deze week kwam de zon er serieus bij.
Dat gaat dus al vooruit en begint al leuk te lijken op lente.

Helaas neemt die zon noordoostenwind met zich mee, waardoor het toch nog best koud fris is. Maar tegen de kou kun je je kleden, gelukkig. Een lekker warme trui doet wonderen, en een lekker warme jas ook. Afmaken met een sjaal, een muts en wanten, en klaar ben je.

De zon alleen al doet veel mensen goed: iedereen praat er opgetogen over. Iedereen lijkt het leuk te vinden om hem te zien. En mensen met COPD en astma vinden dit weer ook mooi omdat ze dan meer lucht hebben. Mistig weer, daar worden ze maar benauwd van.

Zegt mijn moeder, tenminste, en die kan het weten want die heeft COPD.

Dus ook al is het koud knap fris, met die zon er bij zit ik bij de middagthee toch graag even te dromen van de naderende lente.

Komende woensdag nog 1 maand, en dan begint 'ie!


zaterdag 10 februari 2018

Langere dagen

Foto: ik
Het is de laatste paar dagen koud maar mooi weer geweest. Echt van die mooie frisse winterdagen. Warmetruienweer, maar wel mooi warmetruienweer. En op zulke dagen dat de zon zo stralend schijnt en je wolken aan de hemel bijna met een loep moet zoeken, kun je goed merken dat de dagen alweer lekker aan het lengen zijn.

Was het zo rond de kerst om half vijf echt wel zo'n beetje flink donker aan het worden, op dit moment moet je voor dat moment zeker de half zes voorbij. Mijn rugrondje van rond de kwart voor zes is niet meer in de duisternis, maar in de avondschemering, terwijl een paar dappere koolmeesjes hun beste snaveltje alweer voor zetten, al zingend op een tak. Je kunt vijf minuten naar een boom staan kijken en hem dan nog steeds niet zien - tenzij hij beweegt - , zo klein is hij. Maar horen doe je hem wel.

Ook de zon geeft langzamerhand alweer wat meer warmte. Als je uit de wind en in de zon bij de bushalte staat, is hij zelfs al een beetje lekker. De kapster vertelde gisteren dat ze vandeweek al even buiten in de tuin had gestaan - haar tuin ligt op het zuiden - om te genieten van de zon. Daarbij had ze zoiets gedacht van: "hè, die zon wordt al weer lekker sterker".

De langere dagen en warmere zon maken me goedgemutst.
Ze doen me dromen van de lente, van bladeren aan de bomen,  van weer een terrasje kunnen pakken op donderdagavond na het werk de stad in gaand, van poffertjes met aardbeien eten op de Grote Markt, van slenteren in het Stadspark.


Want zonnige winterdagen zijn mooi, milde lentedagen vind ik toch nét even fijner.

vrijdag 2 februari 2018

Mooi of warm?

Vandaag is het warmetruiendag. Tenminste, dat riep de wekelijkse nieuwsbrief van het werk. "Vrijdag 2 februari is het warmetruiendag en Ordina doet mee. Doe dus een warme trui aan want de thermostaat gaat ook bij ons een graadje lager".

Een warme trui aan is altijd een goede raad in dit jaargetijde. Regen, natte sneeuw, gewone sneeuw, we kunnen het allemaal tegenkomen. "Winterse buien", zegt Harma Boer 's ochtends op de autoradio. Komende week wordt het 's nachts weer onder nul. Het zou me niets verbazen als we dan weer een paar dagen ouderwets elke dag autoruiten moeten krabben 's ochtends. Ik heb dan ook een warme trui aan. Een door mijn moeder zelf gebreide, nog wel (en een hele mooie natuurlijk!).

Maar toen ik vanochtend even in de stad rondstruinde, en daarna bij de bushalte stond te wachten op de bus, bleek duidelijk niet iedereen door te hebben dat in de koude winter weleens, ahum, koud kan zijn.

Een meisje had een kort en niet echt warm ogend spijkerjack aan, met daaronder een rokje dat amper over haar billen kwam. Een paar keurig gezwartepanty-de benen staken er onderuit, eindigend in een paar zwarte loafers. Ik kreeg het al koud als ik naar haar keek, dus ik keek maar niet naar haar.

"Ugh, wat is het koud", klaagde ze tegen een meisje dat naast haar stond en die kennelijk een vriendin was.
"Eigen schuld", zei het meisje terug, "had je maar warmere kleren aan moeten trekken".

In ieder geval had één van die twee een mooie dosis gezond verstand.

Ergens irriteert me dat dan weer mateloos. Dat je mooi wilt zijn, geen probleem. Dat je mooi over warm verkiest in de winter, geen probleem zolang ik maar niet mee hoef te doen.

Maar ga dan niet lopen jammeren dat je het koud hebt. Trek dan gewoon een warme spijkerbroek aan, met lekkere warme winterwandelschoenen, een trui en een lekker warme winterjas.

zaterdag 27 januari 2018

Luxerdesuxe megasuperetui

Tekenen doe ik al jaren. Het was één van mijn favoriete hobby's, als kind al, naast met lego en mecano spelen (poppen deed ik niet aan, poppen vond ik stom). Dankzij zaken als werk en vrienden, en dingen als runescape en minecraft, heb ik niet altijd meer tijd om veel te tekenen. Maar sinds een poosje heb ik het toch herontdekt.

En zoals dat dan gaat, dan kom je er achter dat je best wel veel rotzooi spullen nog hebt van vroeger. Dat is ook één van de mooie dingen van tekenen: je hebt alleen maar een potlood nodig, en papier en gum en misschien een lineaal en puntenslijper, maar verder niks. En een potlood beschimmelt niet, zoals een brood. Je kunt je tekenspullen jaren in de kast laten liggen en dan zijn ze nog net zo goed als toen je ze kocht.

Kortom, ik kwam er achter dat ik best wel veel nog had. Er slingerde wat in een kastje hier, en ook wat in een laatje daar. Chaotisch, ongeorganiseerd en onoverzichtelijk. Dus ik deed alles in een mandje dat ik nog had, dan was het weliswaar nog wel chaotisch en onoverzichtelijk, maar in ieder geval alvast op één plek in plaats van op tien.

En toen zag ik op de tijdlijn van een facebookgroep een foto van iemand die een etui had gekocht op aliexpress. Er konden echt heel veel pennen in, en ik wou er meteen ook een. Dus ben ik gaan zoeken op aliexpress, en heb ik ook zo'n etui gevonden. En gekocht. En ingepakt.

En nu heb ik alles netjes, overzichtelijk en georganiseerd bij elkaar!