woensdag 28 mei 2014

Een huwelijksbootje vaart langs

Laatst is mijn nicht in het huwelijksbootje gestapt. Helemaal compleet: gemeentehuis, kerkelijk huwelijk en feest 's avonds. Een mooie jurk voor haar en een net pak voor hem. Stukjes 's avonds. 

Die dag moest ik denken aan eerdere bruiloften. Eentje van een vroegere danspartner, bijvoorbeeld. Hij trouwde met een lieve Maleisische dame die hij als expat ontmoet had, ik weet niet meer waar. Ergens in Afrika of zoiets, geloof ik. 
In ieder geval, Maleisisch of niet, de bruiloft was Nederlands en had dus een receptie. En ik weet nog dat ik met een paar expats stond te praten over die receptie. Ze vertelden dat ze dat helemaal niet kenden en het een hartistikke leuk idee vonden. 

Ik herinner me op diezelfde bruiloft een gesprek met een Mexicaanse dame die erg elegant was in haar manieren. Ze vertelde hoe ze daar als jong meisje in getraind was; nog echt ouderwets met een boek op het hoofd door de kamer lopen om en houding te verbeteren. Dat soort dingen. 

Een andere bruiloftsherinnering is er eentje van de bruiloft van een collega van wat toentertijd de afdeling logistiek was van Vertis. We moesten met heel de afdeling een stukje doen, iemand had een tekst geschreven op de muziek van het clublied van de BV Veendam. Om te plagen uiteraard want zijn favoriete voetbalclub was en is voorzover ik weet nog steeds Cambuur uit Leeuwarden. 

En dan ben je ineens weer bij een bruiloft. Dit keer zijn bruid en bruidegom nog "ouderwets jong", begin twintig. Ze kijken elkaar aan en je ziet dat ze veel van elkaar houden. Zo'n lief gezicht, en zo optimistisch, hoopvol en vertrouwen in elkaar en in de toekomst.

Hartverwarmend. 

En ik vraag me af: zou ik het ooit doen? Eigenlijk kan ik het me niet voorstellen. Ook als kind nooit bruidfantasieĆ«n gehad, over een mooi feest en een bruidsjurk. 

Ach wie weet. 
Op ieder potje past een dekseltje, toch?

maandag 5 mei 2014

Gatsie wat stinkt dat eigenlijk

Van de fysiotherapeut moest ik liggen en lopen. En zo weinig mogelijk zitten, want dat was slecht voor de rug. Dus liep en loop ik veel, bij mij in de buurt. En aangezien ik aan de rand van de stad woon, is dat ook veel lopen in de natuur. Bomen en gras en vogelgefluit om je heen. De geur van bloemen in de lente. Lekker buiten en frisse lucht. Die dingen.

Dat is nu al meer dan twee maand, en ondanks dat het alweer een heel eind beter gaat met mijn rug, ga ik lekker door met wandelen in de buurt. Eigenlijk voel ik me daar best helemaal prima bij. Niks mis mee, erg fijn zelfs, zo een rondje wandelen. Een paar maanden liep ik lekker in de buurt en de enige winkel waar ik kwam was de buurtsuper bij ons op het pleintje. En ik miste niks, eigenlijk.

En toen moest ik naar de binnenstad. Kon er al langer niet omheen, maar stelde het uit. Want rug.
Maar toen het eenmaal weer wat aan de beterhand was, moest het er toch maar van komen, want ik had echt *heel erg* een nieuwe zomerjas nodig. De bus zag ik nog helemaal niet zitten - staan op de bus wachten, zitten in de bus wachten tot 'ie in de binnenstad is, allemaal dingen die niet bepaald jofel gaan op het moment - dus ik ging met de auto want dat was toch wat makkelijker. Auto in de parkeergarage en het laatste stuk lekker lopen.

Wat me het eerst opviel, was dat ik de binnenstad helemaal niet gemist had. Er was helemaal geen gevoel van "he gezellig". Dat was wel even vreemd want ik had echt verwacht dat ik de drukte en zo gemist zou hebben. Ik ben altijd heel erg een stadsmens geweest, even door de winkelstraten lopen enzo. Dat dacht ik tenminste.

Misschien dacht ik verkeerd.
Of wist ik niet beter.
Of ben ik veranderd.
In ieder geval, ik vond het eigenlijk niks leuk in de stad.
Kan natuurlijk liggen aan het feit dat mijn rug nog niet helemaal beter is, maar goed.
Verrassend was het wel.

In plaats daarvan voelde het saai en ietwat vervelend; allemaal gebouwen en bijna nergens een boom of grasveldje of zo. Geen vogelgefluit maar geronk van langsrijdende bussen.

En ik dacht "Gatsie wat stinken die uitlaatgassen toch eigenlijk!"