zondag 16 maart 2014

Smoothies

In mijn facebooktijdlijn komen af en toe berichten langs over mensen die thuis dingen maken die "smoothies" heten. Een soort drinkbaar fruitpapje of vruchtensap, lijkt het. Het leek iets nogal hips te zijn, want ze kwamen steeds meer in mijn tijdlijn voor.

Dus nu ik veel in bed lig, en dus tijd zat heb, besloot ik om eens te gaan googlen op smoothie. Ik kwam al snel bij sites als www.smoothie.nl met allemaal recepten die er eigenlijk best lekker en ook nog gezond uitzagen. Aangezien het best simpel leek, dacht ik dat ik dat wel eens een keer kon proberen.

Dus nu ik weer bij de winkel kan komen, ben ik met de trekkar naar de supermarkt geweest om allerhande fruit en zulke dingen te kopen. In de recepten gebruiken ze een blender, maar aangezien die hier niet in huis is, dacht ik dat ik het eerst wel eens met een staafmixer+maatbeker kon proberen want die heb ik wel.

En het is erg lekker!

Ik ben begonnen dingen uit te proberen. Bananen plus aardbeien bijvoorbeeld, met een beetje honing. Of appels en slamelange-van-de-lidl. Wat ik niet lekker vind, doe ik niet weer. En wat ik wel lekker vind, schrijf ik op, zodat ik het niet vergeet. Ik ben begonnen te neuzen op smoothie-recepten-websites, en heb daar al een paar tof uitziende dingen gezien, die vast niet moeilijk zijn. Soms zijn er recepten waarin je leest over lijnzaad of cacao.  En met foto's erbij, waarin ze de smoothie in een glas hebben gedaan met een stukje fruit op de rand, zodat het net een cocktail of zo lijkt. Ziet er erg aantrekkelijk uit.

Dingen zijn soms toch eigenlijk veel simpeler dan ze lijken.
Tof, lekker en gezond. Twee stuks fruit in drinkbare vorm. Een smoothie.

Misschien iets hips en modieus, maar wel een mode waar ik graag aan meedoe. Ik ben om.

donderdag 13 maart 2014

Je rug is eigenlijk best belangrijk

Zomaar ineens begon mijn rug op te spelen. "Ach", dacht ik bij mezelf, "neem een paracetamol en ga eens wat vaker wandelen, dan gaat het vast wel weg.". Maar het ging niet weg, bleef wel prima draaglijk. Toch maakte ik voor de zekerheid maar een afspraak met de fysiotherapeut. Want je weet maar nooit, tenslotte. Ondanks dat ik stiekem diep van binnen nog steeds vond dat ik me aanstelde.

Een dag of wat later werd ik op een dinsdagochtend wakker en deed het het ineens niet meer. Mijn rug had besloten om in staking te gaan. Koppig en eigenwijs probeerde ik ondanks de pijn om me toch aan te kleden om naar het werk te gaan, maar ik kwam er al gauw achter dat dat gewoon niet ging. Gelukkig had ik de afspraak met de fysio al staan.

Zo ineens werd ik weer even goed met mijn neus op het feit gedrukt dat je rug eigenlijk best belangrijk is. Mijn voeten waren ineens onmogelijk ver weg, wat sokken aantrekken tot een pijnlijk karwei maakte. Schoenveters knoopte ik eerst vast om de schoenen daarna als instappers aan te trekken. Veters strikken terwijl de schoen aan de voet zat ging gewoon niet. Te ver weg. Wat is een rug tot eigenlijk een belangrijk deel van je lijf. Als hij staakt, kun je ineens helemaal niks meer, behalve liggen.

"Liggen en lopen hoor! En zo weinig mogelijk zitten!", zei de fysiotherapeut. "En in het vervolg mag je je best wat meer aanstellen!", voegde hij er met een schalkse lach aan toe.

Dus lig ik en loop ik.

Eerst lag ik het grootste deel van de tijd, door de pijn was ik best wel moe. Lopen ging heel langzaam, voetje voor voetje, en een klein blokje om was een hele onderneming. Maar dit is één van die dingen waarbij koppig doorzetten loont. Drie keer per dag liep ik het kleine blokje om en al snel ging dat makkelijker. Langzaamaan kon ik het kleine blokje iets groter maken, en weer ietsjes groter.

En nu, een anderhalve week nadat de rugstaking begon, is mijn blokje om zo groot geworden dat ik weer bij de supermarkt kan komen. Met een trekkar (wat zijn die dingen toch handig!). Ik kan weer sokken aantrekken. Zo simpel, zo dagelijks, en toch zo fijn dat ik dat kan. Schone sokken aantrekken zonder dat het hele dagtaak is. En schoenen aantrekken. Nouja, normaal aantrekken.

Liggen en lopen, lopen en liggen.

Het liggen wordt langzaamaan korter en het lopen wordt langzaamaan langer. Ik kan zelfs alweer een drie kwartier tot een uur zitten. Het gaat vooruit, elke dag een klein beetje beter, een klein beetje langer, een klein beetje verder. Elke dag een klein stapje op weg naar beter zijn.

Ik neem me voor om nooit meer te vergeten dat ik goed voor mijn rug moet zorgen!