vrijdag 25 mei 2012

Dromen zijn bedrog

Soms droom ik.
Met open ogen.
Fantaseer ik over die prachtige ideale wereld waar ik graag in zou willen leven.
Dan probeer ik me voor te stellen hoe die wereld er uit zou zien, en hoe de mensen er in zich zouden gedragen. Dan neem ik me weer voor om mezelf alvast zo te gedragen, want "verbeter de wereld begin bij jezelf".

En elke keer dat ik er over dagdroom, ziet die wereld er weer iets anders uit dan de vorige keer. Soms is mijn hoofd gevuld met straten en steden vol pieckeriaans-eftelingerige bouwsels, met in elk huis een harmonieus gelukkig gezin dat je normaliter alleen maar tegenkomt in een boek als "Little women". Waar vaders en moeders op tijd thuiskomen van hun werk en dan al hun tijd, liefde en aandacht aan elkaar en de kinderen geven. Nooit woede en ruzie. Alle ergernissen op een volwassen en rustige manier met elkaar kunnen en durven bespreken. Uitpraten. Problemen samen oplossen, in plaats van voor de problemen, elkaar en jezelf weg te lopen in drank of drugs of sex of gokken of wat dan ook.

Een andere keer leven mijn gedachten ineens in een science-fiction stad. Zo ééntje á la The Jetsons, met  luchthuizen, luchtflats en luchtkastelen, en van die leuke luchtautootjes met zo'n jetson-grappig geluidje er in. Als iemand je belt op je mobieltje, druk je op een knopje en verschijnt er een star-wars-achtig hologram van degene met wie je belt. Een wereld in de verre toekomst, waar corruptie, geldgraaierige hebberigheid, machtshonger en machtsmisbruik niet meer bestaat. Waar mensen geen vernederende seksistische grapjes over anderen meer hoeven te maken om de macht over de ander te behouden, waar mensen op een volwassen manier met elkaar omgaan, elkaar respecteren zoals ze zijn en elkaar helpen en steunen in de geestelijke groei naar volwassenheid. Het lijkt wel Star Trek.

En als ik kwaad ben, fantaseer ik soms dat ik een Amazone ben. Een soort Xena Warrior Princess, maar dan voordat ze bij de goeierikken ging horen en nog was zoals je in sommige fragmenten van die serie nog ziet: hoog te paard, zwaaiend met een superscherp zwaard waarmee ze alles en iedereen vakkundig aan mootjes hakt. Dan zou ik iedereen die mij of mijn mede-vrouwen beledigt en belachelijk maakt simpelweg het hoofd afhakken. Ik zou gewoon altijd eerlijk zeggen wat ik vond, voelde en dacht, en niet tactisch of diplomatiek proberen te doen. En gewoon lekker schijt hebben aan alle idioten die het met mij oneens waren.

Dromen zijn bedrog. En het is altijd weer eng om er over te vertellen, want stel dat iemand het dom vindt. Of stom. Of zo.
Maar ze geven wel hoop.
Verbeter de wereld, begin bij jezelf. Of dat nou moeilijk is of niet.

Iedere keer begin ik weer opnieuw bij mezelf.

Ciao,
Ingrid.

zaterdag 19 mei 2012

Zelfvertrouwen

Laatst heeft de mevrouw achter de bar aan een fotoshoot meegewerkt. Deze week kreeg ze de foto's terug. En die hebben we allemaal natuurlijk uitgebreid bekeken. En becommentarieerd. Het waren erg mooie foto's, waar ze erg mooi opstaat. Ik hoop dat ze nog een keer een shoot gaat doen. Ze is een mooie vrouw, en fotogeniek.
En toen de barmevrouw zei dat ik ook een fotoshoot gedaan had, wou iedereen ook ineens mijn foto's zien. Nou is me altijd geleerd dat je je bescheiden hoort te gedragen in zo'n geval, dus stiekem voelde ik me best wel schuldig over het feit dat ik stiekem intens van al die aandacht genoot.
We hebben ook alle foto's van mij bekeken en becommentarieerd. En dat was voor mij zowel leerzaam als leuk: leerzaam omdat de andere mevrouwen eerlijk (althans, daar ga ik van uit) zeiden wat ze nou eigenlijk van me vonden, en leuk omdat dat oordeel over mij eigenlijk best wel positief uitpakte. Wat weer een hele opsteker was voor mijn zelfvertrouwen.

Wat me misschien wel het meest verbaasde, was dat ze allemaal dachten dat ik barstte van het zelfvertrouwen. Vorig jaar, toen ik onder behandeling stond anwege mijn overspannenheid, zei mijn behandelaar ook al zoiets. Toen verbaasde het me ook. Want ik vind het moeilijk om te begrijpen hoe je zoveel zelfvertrouwen kunt uitstralen, terwijl je in je hoofd voortdurend aan jezelf loopt te twijfelen. Maar ja, gedachten kun je immers niet zien. Je kunt niet in iemands hoofd kijken, om te zien wat hij of zij denkt. Dus als je er nooit over vertelt, hoe moeten anderen dwt dan weten?

Msschien ook zit zoiets wel in kleine dingen. Bijvoorbeeld dat je rechtop staat en loopt. Dat suggereert wel zelfvertrouwen, zo heb ik vorig jaar op weerbaarheidscursus geleerd. Als je maar lang genoeg rechtop loopt, gaat je geest ook je lichaam volgen en meer zelfvertrouwen voelen. Op weerbaarheidscursus hebben we oefeningen gedaan waarbij we dat zelf konden ervaren.
Misschien komt het mede doordat ik gewend ben om overal alleen op af te gaan. Probleemloos ga ik alleen winkelen, alleen naar de film of alleen een terrasje pakken. En soms kom je dan hele aardige mensen tegen, waar je gezellig mee kunt kletsen. Misschien is het ook wel dat ik het belangrijk vind om je eigen mening te durven hebben, je eigen weg te durven gaan. Ook al vindt iedereen dat stom, gek of fout.

Misschien is dat wel zelfvertrouwen.
De angst voor negatief (dat hoort niet, dat doe je toch niet!!) commentaar an anderen te negeren. Ondanks de angst voor gemene laaghartige afbrand-kritiek doen wat jij wilt doen, wat voor jou goed voelt en wat voor jou belangrijk is.
En bij ongefundeerde afkraak-kritiek bij jezelf te denken: "ach, ze weten nou éénmaal niet beter!"

Ciao,
Ingrid.

woensdag 16 mei 2012

V-V-Verliefd

Zoals veel vrouwen heb ik een paar favoriete schoenen. Schoenen die zo lekker zitten dat je ze net zo lang draagt totdat ze letterlijk uit elkaar vallen van slijtage. En dat specifieke paar schoenen van mij slijt met de dag meer. Eigenlijk zien ze er al een poosje niet uit, maar op mijn manier kon ik niet de vervangers vinden die ik wou hebben.

O, gezocht heb ik wel de afgelopen weken. Ik ben alle schoenenwinkels die ik tegenkwam binnengelopen. En ook een paar die ik niet zomaar tegenkwam, maar waar ik bewust voor omreisde. Maar geen enkele schoen voldeed aan mijn eisen:

- zwarte kleur want moet bij mijn zwarte werkpantalons passen
- elegant en vrouwelijk
- geen al te hoge hak want ik wil ermee kunnen wandelen in de lunchpauze
- ze moeten er "jong" uitzien

Uiteindelijk had ik de moed eigenlijk al zowat opgegeven en me er bij neergelegd dat ik waarschijnlijk het beste een paar van die lelijke verstandige schoenen zou moeten kopen.

Toch liep ik laatst even de V&D in om bij de schoenen te kijken.
En ik werd spontaan verliefd. Op een paar schoenen.
Ze zijn (ja ik heb ze gekocht) erg mooi: geen al te hoog maar wel erg sierlijk hakje, zwarte kleur en een mooi elegant en vrouwelijk model. Eigenlijk een pump met een t-balkje. Ze doen me wel wat denken aan mijn allereerste paar (stijl)dansschoenen die jaren geleden mijn voeten sierden, die zagen er ook ongeveer zo uit. Bij passen bleek dat ze breed uitvallen, erg fijn als je zulke eendevoeten hebt als ik.

Ik hoop zo dat ze het megasuperlang volhouden. Zuinig mee zijn dus, Ingrid!

Ciao,
Ingrid.

donderdag 3 mei 2012

Lekker gek

Vroeger
danste ik
eindeloze avonden 
genieten
lachen en gek doen
op de dansvloer

Maar eens
moet je volwassen worden
zeggen ze
recessie kwam
reorganisatie kwam
dansen stopte

Maar nu
wil ik graag
eindeloze avonden
genieten 
lachen en gek doen
buiten de dansvloer

Wat is het
dat me tegenhoudt
het stel dat
ze denken 
dat ik stom ben
stom doe
stel dat ze denken...

schijt!