maandag 25 maart 2013

Accepteren waar je het niet mee eens bent, is soms best lastig.


Soms heb ik een periode dat ik weer even helemaal Star-Trek-fan ben. Dan zit ik in mijn vrije tijd thuis voor de buis om alle DVDs van de originele serie of The Next Generation serie te kijken. Zo rond de feestdagen had ik weer zo'n periode, en omdat er een heleboel heel verschillende culturen op de ruimteschepen rondlopen, krijg je soms dingen voorgeschoteld die je maar heel raar vindt.

Zo is er een aflevering, Half a Life geheten, waarin de flamboyante Lwaxana Troi verliefd wordt op een zekere Timicin. Deze wetenschapper is aan boord van de Enterprise als Lwaxana aan boord komt, en hij is bezig met een serie experimenten. Ze worden verliefd op elkaar, en alles lijkt in eerste instantie op een "ze leefden nog lang en gelukkig"-sprookje, totdat Lwaxana, tegelijk met de kijker, er achter komt dat Timicin op het punt staat om aan een ritueel te beginnen dat in zijn cultuur de “Resolution” heet. 
Dat blijkt een ritueel te zijn dat ze op Timicins thuisplaneet uitvoeren als ze zestig jaar worden, en dat feitelijk een rituele zelfmoord is. Hij probeert aan Lwaxana (en daarmee gelijk aan ons kijkers) uit te leggen dat het beschouwd wordt als iets moois en nobels; je bespaart je kinderen de vernederingen van de ouderdom. Na wat meer uitleg komen we er achter dat in die cultuur waardigheid en zelfstandigheid heel belangrijk zijn, en dat men liever zichzelf het leven beneemt dan weggestopt te worden in een bejaardentehuis, of hun kinderen de schande van mantelzorg te moeten aandoen. 
Totaal niet mijn kopje thee, maar goed, het is dan ook een totaal andere cultuur waar het om gaat.

Iedere keer dat ik die aflevering zie kan ik er met mijn hoofd niet bij, bij die gedachtengang. Ik vind die hele Resolution maar niks. Onze Lwaxana snapt het ook niet, en doet alles wat ze kan om Timicin er van te overtuigen dat hij niet door moet gaan met het ritueel. Maar ze verliest uiteindelijk, want Timicin besluit om het toch te doen. Waarop ze ruzie krijgen en niet al te vriendelijk afscheid nemen.

Maar in de volgende scène, waar Timicin de transportkamer binnenkomt om naar zijn thuisplaneet te vertrekken, ziet hij dat Lwaxana staat te wachten met een klein koffertje bij zich. "Het is toch de gewoonte dat de mensen die van je houden bij je zijn met die resolution?", vraagt ze. Hij knikt. "Nou dan!", zegt ze en gaat zeer beslist op één van de transporterpads staan.

En dat vind ik dan toch wel weer ontzettend bijzonder.

woensdag 20 maart 2013

Soms is het makkelijker dan je denkt

Afgelopen weekend wandelde ik weer eens door de binnenstad, met mijn fotocamera om mijn nek. Mijn compactcamera uiteraard, want de DSLR vind ik eigenlijk té om overal mee heen te slepen. Maar zo'n klein compactcameraatje past makkelijk in mijn handtas-rugzak-dinges-geval, zelfs met zijn opberghoesje er om heen. In de stad zag ik een hoop dingen, waaronder dit:

CC-BY-SA Ingrid Jansen

Dat vond ik een erg mooi detail op dat gebouw. Een erg mooie foto kon ik er niet van breien op dat moment, maar die blauwe patroontjes vond ik toch erg mooi en ik dacht dat ik daar in photoshop vast wel leuk mee kon oefenen. En dat heb ik vandeweek gedaan.
Een detail heb ik er uit gepakt, en dat gekopieerd en vier keer geplakt. Drie van de kopieën heb ik gespiegeld, en toen alles netjes aan elkaar gezet, zodat je een vierkant kreeg.
Dat vierkant heb ik gekopieerd en geplakt, steeds weer, net zolang totdat het wel een beetje op zo'n herhalend patroon begon te lijken dat je op islamitische gebouwen enzo wel ziet.

Het was wel wat hannesen in het begin, want ik wist precies wat ik wel en niet wou kopiëren en ik selecteerde steeds net te veel of net te weinig in de originele foto. Uiteindelijk heb ik maar een te groot stuk uit de originele foto geselecteerd en gekopieerd in een nieuwe psd, en daarna net zolang stukje bij beetje bijgecropt totdat ik tevreden was. En dat daarna dus verdubbeld.

Toen het eenmaal af was, was het eigenlijk best wel saai. Dus besloot ik om één van de patroontjes andere kleuren te geven.

Uiteindelijk kreeg ik dit:
Anders en toch gelijk
CC-BY-SA Ingrid Jansen
En had ik geleerd dat het eigenlijk helemaal niet moeilijk om heel precies te selecteren en kopieren. Veel makkelijker dan ik dacht, in elk geval, met een beetje handigheid.

zondag 17 maart 2013

Poffertjeskraam gespot

Het is koud en nat buiten. Natte smurrie die geen sneeuw en regen is, maar iets kouds er tussenin, valtdwarrelt uit de lucht. Mijn benen hebben zin in wandelen en beweging. Mijn hoofd vindt het veel te koud en te vies weer buiten, en blijft liever met een goed boek op de bank hangen. Voor de zekerheid stop ik toch maar die stadswandelingkaart in mijn handtas voordat ik naar de bushalte loop. Eigenlijk heb ik toch wel zin om een eindje te lopen. Morgen moet ik weer stilzitten.

Het is al half maart, maar volgens het weer is het nog januari. 's Ochtends doordeweeks voelt dat heel raar. Dan stap ik in de auto en ga naar mijn werk als het al licht is, maar toch ligt er sneeuw. 's Nachts vers gevallen en dooit in de loop van de dag weer weg. Daar denk ik aan als ik bij de bushalte sta te wachten. Vandaag hoef ik niet te werken, vandaag is het zondag. Ik bedenk me dat over twee weken de zomertijd in gaat, en dat de poffertjeskraam ook over een paar weken wel weer zal komen. Allemaal tekenen dat de lente naderbij zou moeten komen. Zelfs al werkt Koning Winter nog niet echt heel erg mee.

Op de grote markt stap ik uit de bus en kijk naar de overkant. De drie gezusters is nog dicht, en het goudkantoor ook. Ook in de binnenstad is het koud, nat en onaangenaam weer. Ik besluit om even bij de forumbouwstrip langs te lopen en daarna te gaan wachten onder de abn-amro-bank. Even uit de wind en uit de nattigheid wachten tot de koffie open gaat. Als ik sta te wachten dringt het ineens tot me door waar ik eigenlijk naar sta te kijken. Twee wagens staan op de grote markt, en er lopen een paar heren om heen. Ik ken die wagens. En die heren ook. De Meneer Met De Grote Snor, de PoffertjesMeesterBakker, herkent me en zwaait. ik zwaai vrolijk terug.
De poffertjeskraam wordt kennelijk opgezet vandaag.

"Joepie!", denk ik bij mezelf. Ik zie in de verte de deuren van de drie gezusters open gaan en besluit nu koffie te gaan drinken en om binnenkort gauw poffertjes te gaan eten. Volgend weekend misschien, of vandeweek tijdens de lunchpauze. Want vanaf morgen of zo kan het dus weer, blijkbaar. Ook al zal het de eerste winterse weken nog wel een koude bedoening blijven, daar in die poffertjeskraam. Maar ach. Wat maakt kou eigenlijk uit? Je zit er droog en uit de wind, met de heerlijke lucht van poffertjes in de neus te mensenkijken naar wat er allemaal gebeurt op het plein en te dromen van de zomerwarmte.

Ja, ik ga beslist binnenkort poffertjes eten.

donderdag 14 maart 2013

Dansende Sprookjes en Superhelden

Fifties-plus-size roodkapje,
zelfportret.
CC-BY-SA Ingrid Jansen

Afgelopen weekend hadden ze op de dansschool een bal. Nou ja, dansavond. Thema-dansavond. Het thema was “Sprookjes en Superhelden” en er was al ver van tevoren over getamtamd, zodat iedereen ver van te voren al bezig was met de vraag “Als wie ga ik me verkleden?”. Voor mij is het dan de sport om iets leuks en creatiefs in elkaar te fröbelen zonder iets te kopen. Gewoon op basis van wat je hebt, of eventueel kunt lenen van een vriendin. Soms lukt dat, soms niet. Na een duik in mijn kledingkast besloot ik dat ik óf als roodkapje, óf als heks kon gaan. Ik moest nog ergens een puntige heksenhoed hebben van ooit. Helaas kon ik die heksenhoed ook na naarstig zoeken niet terugvinden, dus werd het roodkapje. Ergens vond ik dat jammer, want een heks had ik eigenlijk wel leuk gevonden. En dan zo gothic mogelijk, met die typische zwart lippenstift en nagellak en zo meer. Maar dat ging niet, het moest roodkapje worden. Maar dan wel een roodkapje á la Rubense Schone natuurlijk!

Op de avond zelf bleek al gauw dat ik niet de enige was, we waren met drie roodkapjes die avond. Maar wel drie totaal verschillende roodkapjes, zodat het was alsof we zusjes waren die alledrie van onze moeder een rood kapje gekregen hadden. Er was een geëmancipeerde roodkapje, met een broek aan en helemaal modern en hip. De tweede roodkapje was een sexy roodkapje, met een pakje aan dat zo te zien rechtstreeks bij Christien Le Duc vandaan kwam en waar ik eventjes jaloers op was; zoiets zou ik nou nooit kunnen dragen en het was erg mooi en gedurfd. De derde roodkapje was dus mijn fifties-plus-size-roodkapje. 
Het was énig om rustig langs te kant te zitten en te kijken naar hoe mooi mensen zich verkleed hadden. Dansers zijn duidelijk een heel creatief slag mensen, want mensen hadden alles behalve bananenschillen gebruikt om zich zo sprookjes- en superheldachtig mogelijk uit te dossen. 

Sommigen, zoals de dansleraar bijvoorbeeld (die was Aladdin), hadden een heel kostuum geregeld. Anderen hadden een masker of een hoedje of iets dergelijks geregeld en dat aangevuld met passende kleding uit de eigen garderobe. Echt helemaal geweldig! Een heer had zelfs het lef gehad om zich als Assepoester te verkleden, met een pruik-met-kroontje op en een van zijn danspartner geleende jurk. Je moet de moed maar hebben om dat te durven doen. Respect!

Drie heren waren verkleed als Zorro. Stiekem hoopte ik van tevoren al dat iemand dat zou doen. Zorro is tenslotte eigenlijk wel zo’n beetje de originele superheld, nou ja, op een gedeelde eerste plaats met Hercules misschien. Superheld avant la lettre. Maar er waren dus niet eén, maar drie Zorro’s! Leuk! Drie Zorro’s om te bewonderen! En alledrie beweerden ze dat zij de echte Zorro waren, en de anderen alleen maar bedriegers :) Jaja….. 
Even dacht ik dat er een vierde, vrouwelijke Zorro rondliep, maar bij nadere kennismaking bleek zij BatWoman te zijn. Dat was ook wel erg leuk, want veel vrouwen hadden toch wel gekozen voor traditionele rollen - ik was daar ook schuldig aan - , maar zij ging dus duidelijk als iemand die haar mannetje/vleermuisje wel kon staan.

En ook Clark Kent was er, keurig in pak, met onder zijn tot onder het borstbeen open hangende overhemd zijn superman-shirtje. Dat open overhemd waaronder het knalblauwe shirt met feelgeel/felrood superman-logo net te zien was, echt goed bedacht. Subtiel maar toch zo duidelijk. 
Shrek was er met zijn hele gezin. Eerst wist ik niet eens wie Shrek was (één van de Shrek-kinderen begon meteen met uitleggen zodat ik weer helemaal bij ben met de tegenwoordige sprookjes) maar na even googlen zag ik dat het een hele mooie en echt goed lijkende Shrek was. En een van de heren had zich verkleed als kikkerkoning, met groene kleren, een kikkermasker en een kroontje. En er was een heus erg gevaarlijk uitziende ninja. 

En iedereen danste met zoveel plezier!
Het was een énige avond!

vrijdag 8 maart 2013

Hokjesstopperitis: het in hokjes stoppen van mensen


Soms zit er zomaar een leuk, raar, vreemd of grappig woord in mijn hoofd. Zoals vanochtend, toen ik wakker werd met het woord "hokjesstopperitis" in mijn hoofd. Ergens gedurende de nacht had mijn dromende brein dat woord bedacht, kennelijk. En meteen wist ik ook wat er met dat woord bedoeld werd. Het in hokjes stoppen van mensen. Mensen die anderen in hokjes stoppen, lijden aan hokjesstopperitis.

Hokjesdenken
CC-BY-SA Ingrid Jansen
Nou moet ik er wel meteen eerlijk bij zeggen dat ik er zelf ook last van heb. En ik denk dat iedereen er af en toe wel last van heeft. Immers, de hele maatschappij om ons heen is zo ingericht. Op school zit je in het hokje van de eerst, tweede, derde, enzovoorts klas. Later zit je in het hokje van de vervolgopleiding die je gekozen hebt: je bent vmbo'er, havo'er of student. En dan zit je in het hokje van de studierichting die je gekozen hebt, van een studentenvereniging misschien ook. En in de meeste bedrijven doen ze ook ijverig aan hokjesstopperitis: je bent administratief medewerker, secretaresse, inkoper, verkoper of computerprogrammeur. Junior, medior of senior. Hokjes veranderen de wereld om je heen in hapklare brokken.
Maar hokjesstopperitis kan ook te ver gaan. Dan wordt het "wij in ons hokje" tegen "die slechte zij in hun hokje". De vervelendste dingen kwamen en komen voort uit vergaande hokjesstopperitis: christenen tegen saracenen, pvv-stemmers tegen allochtonen, ajax-fans tegen feyenoord-fans, en ga zo maar door.

Als je iemand ontmoet die je niet kent, stop je jezelf vaak ook in een hokje als je jezelf voorstelt. Je zegt dat je Nederlander bent, of Groninger, of programmeur, of amateurfotograaf of amateurdichter of zo. Alsof je je hokje bent. Wat natuurlijk niet zo is. Je bent meer dan je hokje. Je hokje is een stukje van jou, zegt iets over jou, maar andere hokjes zijn ook een stukje van jou. Zo zit ik tegelijkertijd bijvoorbeeld in de hokjes Groninger, Programmeur, Amateurschrijver, Amateurfotograaf, Gitarist en Cappuccinoliefhebber, om maar eens wat te noemen. Je bent een heleboel hokjes tegelijk.

Eigenlijk is het misschien ook helemaal niet erg, hokjesstopperitis te hebben. Zolang het maar niet te ver gaat. Zolang je maar beseft dat een mens eerst en vooral een mens is, en niet het hokje waar je hem of haar in duwt, en zolang je maar beseft dat je ook buiten je hokje kunt kijken, of in andere hokjes kunt kijken en zijn.
En zolang je beseft dat mensen in andere hokjes ook gewoon mensen zijn, net als wij.

woensdag 6 maart 2013

Vijf vriendinnen aan de koffie


Af en toe ga ik tussendoor even bij winkelcentrum Paddepoel langs. Dat is toch net wat kleiner en gezelliger dan die grote, drukke binnenstad. En zo na mijn werk even gaat dat prima. Zo'n winkelaar ben ik tenslotte niet, en wat ik nodig heb en dat niet bij ons op het plein is, dat kan ik net zo goed bij Paddepoel halen. En soms gun ik het mezelf dan om even een kopje koffie te gaan drinken bij een restaurantje dat daar zit.

CC-BY-SA Ingrid Jansen
Het zit op een hele mooie plek, aan de noordkant van het winkcentrum. Daardoor kijk je uit op de kruising van de Zonnelaan met de Eikenlaan, een druk punt. De bussen, volgeladen met studenten natuurlijk, rijden daarlangs naar het universiteitsterrein , en natuurlijk de bevoorradingsvrachtwagens van de winkels op Paddepoel ook, want het is de snelste route naar de ringweg. De gelegenheid heeft ook een prettige akoestiek, wat ik met mijn hoortjes erg fijn vind. En als klap op de vuurpijl hebben ze goeie snert, en stamppot. Dus als ik zin heb blijf ik daar soms nog eten ook, terwijl ik naar buiten zit te kijken hoe iedereen vreselijk veel haast heeft en ik even lekker helemaal niks hoef. En soms, dan rolt daar een gedichtje uit als "Aan de koffie in een klein restaurant". 

Laatst stapte ik daar naar binnen om aan de grote tafel een groep van vijf dames te vinden. Middelbare leeftijd, vrolijk met elkaar keuvelend, er hing een aangename vrolijk-gezellig-beschaafde sfeer om ze heen. Ik ging aan mijn gebruikelijke tafeltje aan het raam zitten, en hoorde het gezellig gekeuvel der dames als het kabbelen van een beekje. 

En even had ik het gevoel dat ik als figurant in de Groningse versie van Sex and the City beland was. Alleen speelden hier niet vier, maar vijf Echte Vriendinnen de hoofdrol. En zullen de gesprekken wel niet over de laatste mode in New York gegaan zijn. 
Het grote verschil met de SatC van de teevee, en dan vooral van de films, was dat deze dames niet fanatiek bezig waren met anti-aging-crèmes, anti-overgangscrèmes, grijs haar verven en in het algemeen zo jong mogelijk ogen en niet ouder worden. Dezer groninger SatC-dames waren hun eigen ouder wordende zichzelf. Met grijs haar en love handles en alles wat er bij hoort. En met een prima humeur en vrolijk gekout. En eigenlijk vind ik dat leuker dan de teevee. Mensen die accepteren dat ze ouder worden, en daar geen probleem mee hebben. Zich realiseren dat je altijd gezelligheid en lol kunt hebben, of je nou jong of oud bent.

Sowieso vraag ik me vaak af waarom mensen zo gruwen van ouder worden. En waarom de teevee en de bladen zo stinkend hun best doen om alles wat "oud" lijkt weg te werken. En waarom je altijd hoort over werkgevers die zeggen dat je met 30 jaar te oud bent. Volgens mij is er niks mis met oud, oud is wijs en levenservaring en zo. Nou ja, meestal dan. Weten waar je mee bezig bent, zoals die tempo-team-reclame met dat in twee stukken uiteen vallende schip. 
Maar als ik zo om me heen kijk, denkt de maatschappij waar ik in leef er heel anders over. Oud wordt zo ver mogelijk weggemoffeld en jong wordt verafgood. 
Waarom is dat? 

zondag 3 maart 2013

Ontdekking van het digitale potlood

Oma-smiley
CC-BY-SA Ingrid Jansen

Vroeger tekende ik heel wat af. Alles wat ook maar in de verste verte op leeg papier leek, viel ten prooi aan mijn nog-niet-zo-heel-denderende vaardigheid met potlood en gum. Maar of de tekening nou mooi of stom uitviel, ik vond het heerlijk om te doen. Op zowel de lagere als de middelbare school was tekenen een van mijn favoriete vakken. Vooral op de middelbare school, daar kon je ook experimenteren met bijvoorbeeld etsen enzo, want ze hadden een ets-pers. 
Uiteindelijk werden houtskool en olieverf mijn favoriete materialen om een schets uit te werken. 

Het midden van niets
CC-BY-SA Ingrid Jansen
Maar, zoals die dingen gaan, op een gegeven moment legde ik het potlood terzijde. Er moest huiswerk gemaakt worden, er moest afgestudeerd worden. En daarna moest er gewerkt worden, ik ging op mezelf wonen en ik ging weer dansen. En dat slokte allemaal zoveel tijd op, dat tekenen er niet meer van kwam. Ik betreurde dat en miste het, maar dansen vond ik nou eenmaal leuker. Punt. 

Een poosje geleden heb ik op mijn computer adobe photoshop elements weer eens opgezocht. In eerste instantie om wat te gaan rommelen met mijn foto’s, want dat vind ik leuk, zo heb ik jaren geleden ontdekt. Op zoek op internet naar interessante tutorials kwam ik er al snel achter dat veel mensen in photoshop tekenen, en zelfs “from scratch” zoals dat heet. Dus je begint met een lege psd, en je eindigt met een hopelijk erg mooie tekening. Dus ben ik weer flink aan het oefenen geslagen, en ik vind het hartstikke leuk! Ik moet nog veel oefenen en veel leren, vind ik zelf. 

Maar net als toen ik nog kind was, maakt het me niet uit of het eindresultaat mooi of stom is. Ik geniet van het doen, het maken. En dat is het belangrijkst. 

Wereld in omkering
CC-BY-SA Ingrid Jansen