Weg van alles

Soms wil ik weg. 

Weg van alles. 

Eigenlijk vooral op die bekende baaldagen dat alles tegen lijkt te zitten. Wakker worden met hoofdpijn. Je teen stoten 's ochtends bij het aankleden. Apocalyptisch ogende berichten met sensationele koppen in de digitale krant. Rekeningen op de deurmat. De bus te laat. Werk dat tegenzit. Je kent het vast wel.


En dan wil ik soms weg. Ver weg. Weg van alles, weg van alle gedoe en gezanik.


In mijn hoofd ga ik al vaak weg: ik lees boeken, ik schrijf gedichten, ik speel Runescape. Ik fantaseer over écht weg. Met een kamper of zo, gewoon stoppen waar het mooi en gezellig lijkt en weer verder als je er zat van bent. Geen vast huis meer, maar een meeneemhuis, net als een slak die zijn huisje altijd bij zich heeft. Of als in verhalen, met een knapzak over de schouder. Soms lijkt me dat zalig. En dan natuurlijk niet over de snelweg rijden, maar binnendoor. Met een dik boek met kamperplaatsen op de bijrijderstoel altijd maar reizen, bijna als een zigeuner. Of als Doctor Who misschien met zijn Tardis.


Europa is best groot.
En dan is de rest van de wereld er ook nog, Azië, Amerika, Oceanië.

De wereld is mooi.


Pittoreske dorpjes, mooie landschappen, stoppen waar je maar wilt en verder reizen als je er zat van bent. Een kennis heeft dat vorig jaar gedaan in Australië, en de foto's en verhalen die ze op facebook postte waren hardstikke gaaf. Stiekem leek zoiets mij ook wel wat, al moet je natuurlijk wel goed voor jezelf kunnen zorgen op al die plaatsen waar je niemand hebt om op terug te vallen. Je moet wel weten waar je mee bezig bent, dus. Helemaal daar in Australië waar zo ongeveer alles mega-giftig is en een groot deel van het land min of meer woestijn is.


Het leek me wel eng toen ze er over vertelde, maar ik bewonderde haar ook erg veel dat ze dat toch zomaar deed. Het leek me wel wat, zo iets helemaal-weg-achtigs.


Echt helemaal weggaan kan niet, dat weet ik wel. Je hoort een vaste plek hebben om te wonen en belasting te betalen. En om dat te kunnen heb je een baan nodig, en ook daarvoor heb je een vaste woonplaats nodig. Zo zijn de dingen nu eenmaal. En bovendien is het toch wel fijn om een vaste plek te hebben om naar terug te gaan en thuis te komen, dichtbij je familie en zo.


Maar toch denk ik soms: stel dat het kon. Met een knapzak op de rug de wijde wereld in, weg van alles. In het eindelijk doorgebroken winterzonnetje zit ik er met open ogen van te dromen.

Vandaag is kennelijk een off-day

Soms heb je van die dagen dat het gewoonweg niet lekker loopt.
Dat begint al 's ochtends, als je opstaat met een gevoel dat je een nachtmerrie gehad heb die je vergeten bent. Na een relaxerende douche besluit je dat het maar goed is dat je die droom vergeten bent want hij voelt alsof hij erg eng en vervelend was.

En dan weet je: ik moet niks bijzonders gaan doen, maar iets relaxts, want vandaag wordt een off-day.

Zo begon mijn dag dus vandaag.
Gelukkig was er nog koffie in huis, en kon ik in ieder geval de dag beginnen met koffie en een beschuitje kaas. Daarna boodschappen doen, En jeetje wat was die winkel vol vanochtend. Meestal gaan ze 's middags, maar nu was 's ochtends vroeg de winkel al vol met krijsende kinderen en vermanende mama's en papa's. En al die volgeladen karretjes overal. Natuurlijk middenin het pad. En als ik dan vraag: "ach mevrouw zou ik er misschien even langs mogen?" kijkt ze me aan alsof ik een enge pissebed ben, en doet ze extra lang over het uitzoeken van precies het juiste blik hotdogs terwijl ze haar karretje nog schuiner in het pad zet.
Ik besluit even de stad in te gaan, het is somber weer dus is het vast rustig. Als de bus aan komt rijden ontdek ik dat ik buiten de zomerdienstregeling gerekend heb: de bus is helemaal vol en halte kardinge moet nog komen! Jeetje! Na even zoeken vind ik een plek naast een nogal somber en chagrijnig kijkend meisje. Ik kijk maar de andere kant op om haar sombere blik niet te hoeven zien, maar je voelt het natuurlijk toch. In gedachten bouw ik een muurtje tussen haar en mij zodat alle chagrijnigheid aan haar kant blijft. Dat helpt, hoewel ik nog steeds erg onrustig ben van die stampvolle bus. Iedereen kijkt chagrijnig en kakelt door elkaar heen. Het lijkt wel een rijdend kippenhok en ik ben blij dat ik er op de Grote Markt uit mag.

Dan maar even wat drinken bij de poffertjeskraam. Daar is het vast fijn, en wie weet is het wel warm genoeg om toch even op hun terrasje te zitten. Ik loop de Grote Markt op en zie een grote zwarte tent staan. Met een groot podium. Swinging Groningen, staat er op de vlaggen. O shit dat is dus nu. Het terras van de poffertjeskraam is weggedrukt in een achterafhoekje. Dan maar binnenzitten, het is toch eigenlijk net te fris om buiten te zitten. Maar hier is het ook al druk, bijna alle tafeltjes zijn bezet en dan zitten er ook nog mensen buiten. Het is een grote groep, want meer dan drie tafeltjes horen duidelijk bij elkaar, ze praten met elkaar em roepen elkaar dingen toe. Ook hier is het best wel een beetje een kippenhok. Ik doe mijn hoorapparaatjes maar uit.

Kennelijk is het vandaag zo'n dag.

Volgens mij ga ik straks maar lekker naar de bioscoop. Misschien ga ik wel twee films kijken. En dan vanavond thuis even lekker relaxt gitaar spelen, en even gamen ofzo. Niet te moeilijk doen vandaag, daar is het geen dag voor.

Ciao,
Ingrid.