dinsdag 23 maart 2010
Mode enzo
De laatste weken staat de lifestyle-afdeling van nu.nl weer vol met allerlei informatie over modeshows enzo. Ze hebben het over allerlei fashion weeks: Amsterdam Fashion Week, New York Fashion Week, enzovoorts. Maar als je denkt dat er dan mode voor komende zomer geshowd wordt, denk je verkeerd. Het is allemaal kleding voor de winter van 2010/2011. Lekker logisch, dacht ik in eerste instantie.
Maar dan ga je nadenken, en eens kijken naar de getoonde kleding.
Ja, en dan wordt wel duidelijk waarom ze nu al bezig zijn met de winter terwijl ik zelf net met mijn hoofd in zomervakantiestemming begin te komen. Want veel kleding ziet er niet echt handig of praktisch uit. Voordat de meneren en mevrouwen van C&A en H&M enzo daar draagbare kleding van gebrouwseld hebben, dan ben je natuurlijk ook wel weer een hele poos verder. Maar ben je echt zoveel tijd kwijt dat je nu al over de winter moet gaan nadenken als je in de mode-industrie werkt?
Als ik namelijk kijk naar de winkels bij ons in de Herestraat in Groningen, dan lijken die een nogal apart gevoel voor tijd te hebben. Toen het bij ons hartje winter was en er een flinke laag sneeuw lag, begonnen de winkels met de uitverkoop en met het in de rekken hangen van allemaal zomerkleding. Lekker handig, dacht ik, wie gaat er nu een korte broek kopen als de temperatuur buiten min-veel is? En alle lekkere warme truien waren in januari en februari niet te krijgen. Nouja, behalve dan van die modieuze, van die truien met zonder mouwen die mij eigenlijk helemaal niet zo winters warm toeleken. Terwijl ik een trui toch het liefst in de winter koop, daar denk ik helemaal nog niet aan als de winkels in augustus de wintercollectie in de rekken hangen.
En nu is het eindelijk lente en begint het lekker weer te worden, zijn ze in modeland alweer met de winter bezig!
Zowel mijn gevoel voor tijd als het weer buiten vertellen me dat dat toch wel héél erg vroeg is.
Ciao,
Ingrid.
dinsdag 16 maart 2010
Quote
Gelezen op het internet de volgende quote:
In a world without fences, who needs GATES?"
Inderdaad best wel een goede vraag....Wie het weet mag het zeggen!
Ciao,
Ingrid.
In a world without fences, who needs GATES?"
Inderdaad best wel een goede vraag....Wie het weet mag het zeggen!
Ciao,
Ingrid.
vrijdag 12 maart 2010
3,1415...enzovoorts
Tegenwoordig hebben veel mensen, beroepen en dingen een dag. Als het gaat om kennelijk belangrijke mensen, beroepen of dingen krijgen ze misschien zelfs een heel jaar. Maar anders krijgen ze een dag. Je hebt vaderdag, moederdag, geliefdendag - beter bekend als Valentijnsdag, sysadmindag, secretaressedag, internationale vrouwendag en ook is er PI-dag! Pi-dag is de veertiende maart, dus komende zondag.
(bron: http://www.acceleratingfuture.com)
(bron: http://www.acceleratingfuture.com)
PI hebben de meesten van ons leren kennen op de middelbareschoolse wiskundelessen. Je kunt er bijvoorbeeld oppervlaktes van cirkels mee berekenen of de inhoud van een bol, een cilinder, een kegel, noem maar op. Voor de nieuwsgierigen onder ons: details staan goed uitgelegd op Wikibooks achter deze link: http://nl.wikibooks.org/wiki/Wiskunde/Volume. Pi staat voor veel mensen zo ongeveer synoniem met wiskunde, met moeilijke berekeningen en met jaloers zijn op de klasgenoten die dat allemaal nog snapten ook en die dan ook vaak voor studiebol of nerd werden uitgescholden.
En eigenlijk is pi gewoon best een leuk getal, dat prima te snappen is als iemand het goed uitlegt. Een getal waar je eindeloos mee bezig kunt zijn ook, omdat het een zogenaamd irrationeel getal is heeft het een oneindig groot aantal cijfers achter de komma, en daarvoor zijn dan weer verschilllende manieren om al die cijfers achter de komma te berekenen. Daarom wordt pi ook vaak gebruikt wordt om nieuwe supercomputers te testen, door ze zoveel miljoen cijfers achter de komma van pi te laten berekenen. En pi is natuurlijk ook gewoon handig, omdat je er al die oppervlaktes en volumes en zulke dingen meer mee kunt berekenen. Electrotechnici hebben hem nodig in hun werk en werktuigbouwkundigen denk ik ook wel, en er zijn vast nog wel meer beroepen waar ze blij zijn met pi.
Sommige mensen zien dan ook wel dat er mensen zijn zoals ik, die pi eigenlijk best een mooi ding vinden, en verzinnen dan weer dingen om aan pi-liefhebbers te verkopen. Zo kun je op thinkgeek onder andere t-shirts krijgen met een afbeelding van pi er op, en die afbeelding is samengesteld uit zoveel mogelijk cijfers van pi, met linksboven de 3,1415... enzovoorts. En je hebt borden met pi er op en drinkbekers. En volgens het engelse wikipedia-artikel over pi ( http://en.wikipedia.org/wiki/Pi ) heeft Kate Bush ergens in 2005 zelfs een liedje over pi gemaakt, dat bestaat uit het zingen van cijfers van pi.
Dat liedje moest ik dan toch maar gaan luisteren. Zou hij ergens op internet staan (legaal bedoel ik)?
Ciao,
Ingrid.
dinsdag 9 maart 2010
Lente
Twee maanden lang hebben we - in het Noorden althans niets dan sneeuw gezien, af en toe vermengd met wat ijzel. Temperaturen onder nul waren zowel 's nachts als overdag meer regel dan uitzondering. Als je in februari bij de bushalte de opmerking maakte "Het mag van mij wel warm water regenen", dan kwamen er flink wat verhalen los en veel gemopper op de sneeuw enzo.
Maar de laatste paar weken is dat veranderd, de Lentefee heeft duidelijk de aanval geopend op de hegemonie van Koning Winter. Er ligt helemaal geen sneeuw meer, en de sneeuw die er nog valt smelt lekker snel weer weg. De zon schijnt, en als je in de zon en uit de wind zit is hij lekker warm ook. De Lente is duidelijk weer in het land en dat is erg goed voor mijn humeur. Van mij mag Koning Winter wel héél lang op vakantie, op zijn minst tot december ofzo.
Afgelopen weekend was het ook mooi weer, en heb ik heerlijk kunnen wandelen, van mijn huis naar de Stad. Dat is ongeveer een uurtje lopen en voor mij een prima afstand. Vooral als je lekker in de zon kunt lopen en je weet dat het terras van de Kosterij alweer open is en je daar heerlijk in de zon en uit de wind kan zitten! Met een kopje cappuccino erbij en mijn jas los omdat het best wel warm was in de zon (Yay!) is het leven weer helemaal goed.
Ik kijk al helemaal uit naar de komst van de poffertjeskraam, heerlijk eerst een uurtje wandelen in de zon en dan lekker daar op het terras zitten thee drinken en poffertjes eten, ik heb er zo'n zin in!
Ciao,
Ingrid.
Maar de laatste paar weken is dat veranderd, de Lentefee heeft duidelijk de aanval geopend op de hegemonie van Koning Winter. Er ligt helemaal geen sneeuw meer, en de sneeuw die er nog valt smelt lekker snel weer weg. De zon schijnt, en als je in de zon en uit de wind zit is hij lekker warm ook. De Lente is duidelijk weer in het land en dat is erg goed voor mijn humeur. Van mij mag Koning Winter wel héél lang op vakantie, op zijn minst tot december ofzo.
Afgelopen weekend was het ook mooi weer, en heb ik heerlijk kunnen wandelen, van mijn huis naar de Stad. Dat is ongeveer een uurtje lopen en voor mij een prima afstand. Vooral als je lekker in de zon kunt lopen en je weet dat het terras van de Kosterij alweer open is en je daar heerlijk in de zon en uit de wind kan zitten! Met een kopje cappuccino erbij en mijn jas los omdat het best wel warm was in de zon (Yay!) is het leven weer helemaal goed.
Ik kijk al helemaal uit naar de komst van de poffertjeskraam, heerlijk eerst een uurtje wandelen in de zon en dan lekker daar op het terras zitten thee drinken en poffertjes eten, ik heb er zo'n zin in!
Ciao,
Ingrid.
woensdag 10 februari 2010
Het valt wel,maar niet mee
Soms zit het mee, en soms zit het tegen. De laatste paar dagen zit het bij mij tegen. En omdat ik daardoor in een slecht humeur ben en steeds langere tenen krijg, lijkt het wel alsof alles tegelijk komt en iedereen mij moet hebben. Zoiets als B100 uit Bassie en Adriaan zeg maar.
Ik ben bezig met een aantal aanpassingen voor een klant, en die aanpassingen moet ik doen in Oracle Forms 6.0 dat draait op Windows NT 4.0. Bepaald niet het nieuwste van het nieuwste, en dat is ook goed te merken want erg stabiel en snel functioneert het allemaal niet, maar meestal valt er toch redelijk goed mee te werken. De laatste paar dagen is dat op de een of andere manier ineens anders. Want als ik aan het testen ben, crasht de boel ineens. Soms met Dr. Watson, soms zonder. De verbinding is nog trager dan anders - of lijkt dat in ieder geval in mijn uitermate chagrijnige hoofd. En als klap op de vuurpijl valt mail de laatste paar dagen ineens om de haverklap uit. Dat heeft dan wel weer niks met die Oracle Forms 6.0 omgeving te maken, maar komt toevallig wel tegelijkertijd.
Alles met elkaar kan ik voor mijn gevoel niet lekker opschieten en dat frustreert me nogal .Zozeer zelfs, dat ik alleen nog maar zit te mopperen en te foeteren de laatste paar dagen, en mijn jongens dan zeggen: "Wij gaan tafelvoetballen en jij gaat mee want we zijn zat van dat gemopper van jou".
Vandaag werk ik thuis en weer schiet het niet op. Uiteindelijk baal ik zo dat ik besluit om een uurtje er tussenuit te knijpen; dat uurtje kan ik 's avonds dan wel weer inhalen. Ik neem de bus naar de Grote Markt en sukkel door de sneeuw (grrr........ook daar word ik dus helemaal sikkeneurig van! ik wil lente en zon en twintig graden celsius bóven nul in plaats van er onder) die zelfs in de binnenstad nog ligt naar de V en D. Want ik moet toch nog naar de kantoorafdeling daarzo. Na gekocht te hebben wat ik hebben moet, loop ik weer naar de roltrap, de kantoorafdeling is in de kelder en ik wil graag een kopje koffie gaan drinken bij LaPlace op de vierde verdieping. Aan de rand van mijn blikveld zwerven de liften. En ineens denk ik "Laat ik eens iets leuks gaan doen en met de lift naar de vierde gaan!". Leuk, want toen ik nog een ukkepuk was mocht dat niet. Mensen die goed konden lopen, zoals ik, moesten met trap of de roltrap zo vonden mijn ouders. De lift was alleen voor als je in een rolstoel zat, of misschien als je een kinderwagen bij je had, zo'n heerlijk ouderwetse dus uit grootmoeders tijd, uit de tijd dat luchtbanden een spannende nieuwigheid waren. En ik heb me altijd aan die regel gehouden, ik houd me er nu nog steeds meestal aan en ga braaf met de roltrap en heel soms zelfs met de gewone trap - want die is gezonder.
Maar af en toe wil ik heel stout toch met de lift in de V en D.
En dus ga ik met de lift naar boven naar de koffie.
En ik vond het leuk.
Was alles maar zo simpel op te lossen.
Ciao,
Ingrid.
Ik ben bezig met een aantal aanpassingen voor een klant, en die aanpassingen moet ik doen in Oracle Forms 6.0 dat draait op Windows NT 4.0. Bepaald niet het nieuwste van het nieuwste, en dat is ook goed te merken want erg stabiel en snel functioneert het allemaal niet, maar meestal valt er toch redelijk goed mee te werken. De laatste paar dagen is dat op de een of andere manier ineens anders. Want als ik aan het testen ben, crasht de boel ineens. Soms met Dr. Watson, soms zonder. De verbinding is nog trager dan anders - of lijkt dat in ieder geval in mijn uitermate chagrijnige hoofd. En als klap op de vuurpijl valt mail de laatste paar dagen ineens om de haverklap uit. Dat heeft dan wel weer niks met die Oracle Forms 6.0 omgeving te maken, maar komt toevallig wel tegelijkertijd.
Alles met elkaar kan ik voor mijn gevoel niet lekker opschieten en dat frustreert me nogal .Zozeer zelfs, dat ik alleen nog maar zit te mopperen en te foeteren de laatste paar dagen, en mijn jongens dan zeggen: "Wij gaan tafelvoetballen en jij gaat mee want we zijn zat van dat gemopper van jou".
Vandaag werk ik thuis en weer schiet het niet op. Uiteindelijk baal ik zo dat ik besluit om een uurtje er tussenuit te knijpen; dat uurtje kan ik 's avonds dan wel weer inhalen. Ik neem de bus naar de Grote Markt en sukkel door de sneeuw (grrr........ook daar word ik dus helemaal sikkeneurig van! ik wil lente en zon en twintig graden celsius bóven nul in plaats van er onder) die zelfs in de binnenstad nog ligt naar de V en D. Want ik moet toch nog naar de kantoorafdeling daarzo. Na gekocht te hebben wat ik hebben moet, loop ik weer naar de roltrap, de kantoorafdeling is in de kelder en ik wil graag een kopje koffie gaan drinken bij LaPlace op de vierde verdieping. Aan de rand van mijn blikveld zwerven de liften. En ineens denk ik "Laat ik eens iets leuks gaan doen en met de lift naar de vierde gaan!". Leuk, want toen ik nog een ukkepuk was mocht dat niet. Mensen die goed konden lopen, zoals ik, moesten met trap of de roltrap zo vonden mijn ouders. De lift was alleen voor als je in een rolstoel zat, of misschien als je een kinderwagen bij je had, zo'n heerlijk ouderwetse dus uit grootmoeders tijd, uit de tijd dat luchtbanden een spannende nieuwigheid waren. En ik heb me altijd aan die regel gehouden, ik houd me er nu nog steeds meestal aan en ga braaf met de roltrap en heel soms zelfs met de gewone trap - want die is gezonder.
Maar af en toe wil ik heel stout toch met de lift in de V en D.
En dus ga ik met de lift naar boven naar de koffie.
En ik vond het leuk.
Was alles maar zo simpel op te lossen.
Ciao,
Ingrid.
zondag 31 januari 2010
Klein bluswerk
Vandeweek had ik weer mijn jaarlijkse cursus kleine blusmiddelen, dat gaat via de EHBO-vereniging. Dan mag ik een halve dag naar Ajax brandbestrijding en dan met een groep mede-EHBO'ers bezig zijn met brand en blussen. Eerst een hoop theorie, in een leslokaaltje, en daarna praktijk in een speciaal niet-in-de-fik-vliegbare metalen bunkerachtig gebouwtje dat los staat van de rest. Het is best gezellig, want ieder jaar kom ik dezelfde bekende gezichten weer tegen - die ik bij de vereniging en bij uitzendingen ook tegenkom. En het is erg nuttig, je doet er een hoop nuttige kennis op die erg goed is voor je eigen veiligheid. Eigenlijk zou iedereen een keer zo een bluscursus moeten doen.
Deze keer deed de instructeur de herhalingscursus ietsje anders dan andere jaren. Andere jaren was het altijd een hoop theorie, waar hij dan ook een hoop nog bijvertelde van dingen die hij (tot dusver heb ik alleen nog maar hij-instructeurs gezien bij die cursussen) zelf meegemaakt had als brandweerman.
Maar dit jaar had hij wat anders bedacht: eerst zouden we een toets doen en daarna zouden we in werkgroepjes opgedeeld worden om een korte presentatie te maken over een brandgerelateerd onderwerp. En tenslotte moesten we natuurlijk ook nog even blussen, om te laten zien dat we dat nog konden. De dag begon dus met een toets en we kregen een vragenlijstje uitgereikt. Iedereen greep al naar een pen, toen de instructeur duidelijk maakte dat we hem klassikaal zouden doen; iedereen moest één vraag beantwoorden - multiple-choice - en bij het antwoord uitleggen waarom dat het juiste was. Aangezien je met wat algemene ontwikkeling en een flinke dosis GBV (oftewel Gezond BoerenVerstand) een heel eind komt, kwamen ook de nieuwelingen daar wel uit, terwijl de kennis van de oudgedienden weer even werd opgefrist. Alles kwam langs, de branddriehoek, de deurprocedure, allerlei borden en tekens enzo.
Toen kwam de presentatie. Aangezien ik spontaan had geroepen dat ik Hoofd BHV ben en dat ik mijn Hoofd-BHV-cursus nog moest krijgen, werd besloten dat mijn groepje en ik een presentatie voor moesten bereiden over ontruimen. Mijn groepsgenoten vonden direct dat ik de presentatie maar moest houden; dat kon ik vast heel goed :). Even had ik spijt dat ik zo enthousiast over mezelf verteld had; had ik nou maar gezegd dat ik putjesschepper was ofzoiets! Maar er was geen ontkomen meer aan, dus we bereidden samen een verhaaltje voor over ontruimen dat ik uit de losse pols vertelde. Uiteindelijk vond de instructeur het een goed en helder verhaal; dat vond ik toch een erg mooi compliment. Maar na de presentaties kwam natuurlijk als klap op de vuurpijl nog het bluswerk...
Ik ben altijd bang geweest voor vuur, als kind had ik al moeite met een brandende kaars (ik houd nog steeds niet zo heel erg van kaarsen trouwens). Dus toen ik een paar jaar geleden voor de allereerste keer zo'n cursus deed, en we toen naar boven naar de kleedkamers moesten om een brandwerende overall over onze kleding heen te wurmen, kneep ik hem best wel. En dat werd alleen maar erger toen we dat metalen blushok in moesten en de instructeur vrolijk de gecontroleerde brandjes aanstak. Door de jaren heen is die angst wat weggezakt; deels vanwege de kennis die ik opdeed en deels omdat ik dat blussen al eerder had gedaan. Maar ergens achterin mijn hoofd was het altijd latent aanwezig.
Maar dit jaar was dat anders; toen we naar boven moesten en we vrolijk pratend en grappen makend een overall probeerden te vinden die paste was ik niet bang, zelfs niet een piepklein beetje. En toen we weer naar beneden de bittere kou inliepen en prompt onze lekkere dikke warme winterjassen misten waren we blij dat de instructeur in het blushok de gecontroleerde brandjes al aangestoken had. Daardoor was het lekker warm in dat hok. En ook toen ik de sproeischuimblusser pakte en een monitor en een bak met olie moest blussen, en dat nog eens moest herhalen met een CO2-blusser, was ik niet bang. Wel oplettend, voor vuur moet je respect hebben, maar bang niet meer.
En even moest ik toen denken aan een vriend van me, die vaak zegt "Verlichting is jezelf ontworstelen aan je eigen door lafheid of luiheid veroorzaakte onmondigheid". Hij heeft dat van Immanuel Kant, die heeft dat een keer gezegd. En nu de presentatie zo goed ging, en het blussen zo goed ging en ik voor beide dingen niet meer in mijn piepzak zat, was ik best wel trots op mezelf! En ik vroeg me af: "ben ik nu ook een beetje verlicht?"
Ciao,
Ingrid.
Deze keer deed de instructeur de herhalingscursus ietsje anders dan andere jaren. Andere jaren was het altijd een hoop theorie, waar hij dan ook een hoop nog bijvertelde van dingen die hij (tot dusver heb ik alleen nog maar hij-instructeurs gezien bij die cursussen) zelf meegemaakt had als brandweerman.
Maar dit jaar had hij wat anders bedacht: eerst zouden we een toets doen en daarna zouden we in werkgroepjes opgedeeld worden om een korte presentatie te maken over een brandgerelateerd onderwerp. En tenslotte moesten we natuurlijk ook nog even blussen, om te laten zien dat we dat nog konden. De dag begon dus met een toets en we kregen een vragenlijstje uitgereikt. Iedereen greep al naar een pen, toen de instructeur duidelijk maakte dat we hem klassikaal zouden doen; iedereen moest één vraag beantwoorden - multiple-choice - en bij het antwoord uitleggen waarom dat het juiste was. Aangezien je met wat algemene ontwikkeling en een flinke dosis GBV (oftewel Gezond BoerenVerstand) een heel eind komt, kwamen ook de nieuwelingen daar wel uit, terwijl de kennis van de oudgedienden weer even werd opgefrist. Alles kwam langs, de branddriehoek, de deurprocedure, allerlei borden en tekens enzo.
Toen kwam de presentatie. Aangezien ik spontaan had geroepen dat ik Hoofd BHV ben en dat ik mijn Hoofd-BHV-cursus nog moest krijgen, werd besloten dat mijn groepje en ik een presentatie voor moesten bereiden over ontruimen. Mijn groepsgenoten vonden direct dat ik de presentatie maar moest houden; dat kon ik vast heel goed :). Even had ik spijt dat ik zo enthousiast over mezelf verteld had; had ik nou maar gezegd dat ik putjesschepper was ofzoiets! Maar er was geen ontkomen meer aan, dus we bereidden samen een verhaaltje voor over ontruimen dat ik uit de losse pols vertelde. Uiteindelijk vond de instructeur het een goed en helder verhaal; dat vond ik toch een erg mooi compliment. Maar na de presentaties kwam natuurlijk als klap op de vuurpijl nog het bluswerk...
Ik ben altijd bang geweest voor vuur, als kind had ik al moeite met een brandende kaars (ik houd nog steeds niet zo heel erg van kaarsen trouwens). Dus toen ik een paar jaar geleden voor de allereerste keer zo'n cursus deed, en we toen naar boven naar de kleedkamers moesten om een brandwerende overall over onze kleding heen te wurmen, kneep ik hem best wel. En dat werd alleen maar erger toen we dat metalen blushok in moesten en de instructeur vrolijk de gecontroleerde brandjes aanstak. Door de jaren heen is die angst wat weggezakt; deels vanwege de kennis die ik opdeed en deels omdat ik dat blussen al eerder had gedaan. Maar ergens achterin mijn hoofd was het altijd latent aanwezig.
Maar dit jaar was dat anders; toen we naar boven moesten en we vrolijk pratend en grappen makend een overall probeerden te vinden die paste was ik niet bang, zelfs niet een piepklein beetje. En toen we weer naar beneden de bittere kou inliepen en prompt onze lekkere dikke warme winterjassen misten waren we blij dat de instructeur in het blushok de gecontroleerde brandjes al aangestoken had. Daardoor was het lekker warm in dat hok. En ook toen ik de sproeischuimblusser pakte en een monitor en een bak met olie moest blussen, en dat nog eens moest herhalen met een CO2-blusser, was ik niet bang. Wel oplettend, voor vuur moet je respect hebben, maar bang niet meer.
En even moest ik toen denken aan een vriend van me, die vaak zegt "Verlichting is jezelf ontworstelen aan je eigen door lafheid of luiheid veroorzaakte onmondigheid". Hij heeft dat van Immanuel Kant, die heeft dat een keer gezegd. En nu de presentatie zo goed ging, en het blussen zo goed ging en ik voor beide dingen niet meer in mijn piepzak zat, was ik best wel trots op mezelf! En ik vroeg me af: "ben ik nu ook een beetje verlicht?"
Ciao,
Ingrid.
woensdag 20 januari 2010
Auto of Tank?
Ik rij in een Ford Ka. Meestal noem ik hem liefdevol "mijn KAatje".
Hij is erg trouw, en doet het altijd in een keer als ik het contactsleuteltje omdraai, brengt me betrouwbaar van A naar B en weer terug. Maar hij is wel wat aan de kleine kant.
Meestal vind ik dat niet zo erg, dat kleine. Scheelt best wel in de wegenbelasting, en je kunt er net zo uistekend mee in de file staan als met een dikke onbetaalbaar dure BMW. Maar soms is dat kleine wel een beetje lastig. Want soms denken medeweggebruikers dat "die muts met die mutsenauto" zich wel even aan de kant laat duwen. Dat overkwam me vandaag dus weer eens.
Ik stond voor het stoplicht (excuses, verkeerslicht bedoel ik natuurlijk) om linksaf te slaan. Bij dat stoplicht zijn er drie rijstroken, eentje voor rechtsaf, eentje voor linksaf en de middelste is voor rechtdoor en linksaf. En op die middelste stond ik. Want dan kan ik linksaf slaan en op de rechterrijstrook terecht komen. De mensen die op de linkse linksafstrook staan, draaien dan de linkerrijstrook op. En zo kun je prima samen door de bocht. Ik pak bij dat stoplicht meestal de middelste strook, want even verderop moet ik rechtsaf en dan is het handig als je al aan de rechterkant van de tweestrokige rijweg zit.
Vanochtend stond op de linkse linksafstrook een busje, met reclame er op voor een of ander bouwbedrijf. Het stoplicht springt op groen, we trekken allebei op, we sturen allebei naar links de bocht in en...het busje rijdt zo de rechterrijstrook op van de weg en duwt mij zowat tegen de berm in het talud op. Ikke toeteren natuurlijk, en vol in de ankers om een botsing te voorkomen. Ik was kwaad, die *Lutser* had potverdorie prima gezien dat ik voor het stoplicht stond en linksaf moest, want hij reed eerst achter mij en ik had mijn linkerknipperlichtje al aan!
Ik nam me prompt voor om mee te gaan doen met de Staatsloterij. Als ik dan win, koop ik een *TANK*. Eens zien of ze me dan nog aan de kant durven douwen of de pas af durven snijden!!
Ciao,
Ingrid.
Hij is erg trouw, en doet het altijd in een keer als ik het contactsleuteltje omdraai, brengt me betrouwbaar van A naar B en weer terug. Maar hij is wel wat aan de kleine kant.
Meestal vind ik dat niet zo erg, dat kleine. Scheelt best wel in de wegenbelasting, en je kunt er net zo uistekend mee in de file staan als met een dikke onbetaalbaar dure BMW. Maar soms is dat kleine wel een beetje lastig. Want soms denken medeweggebruikers dat "die muts met die mutsenauto" zich wel even aan de kant laat duwen. Dat overkwam me vandaag dus weer eens.
Ik stond voor het stoplicht (excuses, verkeerslicht bedoel ik natuurlijk) om linksaf te slaan. Bij dat stoplicht zijn er drie rijstroken, eentje voor rechtsaf, eentje voor linksaf en de middelste is voor rechtdoor en linksaf. En op die middelste stond ik. Want dan kan ik linksaf slaan en op de rechterrijstrook terecht komen. De mensen die op de linkse linksafstrook staan, draaien dan de linkerrijstrook op. En zo kun je prima samen door de bocht. Ik pak bij dat stoplicht meestal de middelste strook, want even verderop moet ik rechtsaf en dan is het handig als je al aan de rechterkant van de tweestrokige rijweg zit.
Vanochtend stond op de linkse linksafstrook een busje, met reclame er op voor een of ander bouwbedrijf. Het stoplicht springt op groen, we trekken allebei op, we sturen allebei naar links de bocht in en...het busje rijdt zo de rechterrijstrook op van de weg en duwt mij zowat tegen de berm in het talud op. Ikke toeteren natuurlijk, en vol in de ankers om een botsing te voorkomen. Ik was kwaad, die *Lutser* had potverdorie prima gezien dat ik voor het stoplicht stond en linksaf moest, want hij reed eerst achter mij en ik had mijn linkerknipperlichtje al aan!
Ik nam me prompt voor om mee te gaan doen met de Staatsloterij. Als ik dan win, koop ik een *TANK*. Eens zien of ze me dan nog aan de kant durven douwen of de pas af durven snijden!!
Ciao,
Ingrid.
Abonneren op:
Posts (Atom)