Fotoshoot update

Een poosje geleden schreef ik dat er plannen waren voor een fotoshoot. Met mij als model, en dan in jaren-vijftig-stijl met zo'n heeeeeeeele moooooooooie wijijijijijde petticoat en alles. En dat ik viereneenhalf jaar geleden in Rome met een hele aardige meneer had samengewerkt die toen al amateurfotograaf was en zich tegenwoordig op modellenfotografie toelegt.

In mijn stukjes is het op dit front alweer bijna twee maanden stil, dus hoe is het eigenlijk nu met die plannen?

We hebben in die twee maanden niet stilgezeten. We hebben samen over de chat over de details van de shoot zitten praten, bijvoorbeeld over hoe ik dan zou moeten poseren om het echt jaren-vijftig te laten lijken en over achtergrond/decor. We hebben op internet gezocht naar foto's uit die tijd om te zien hoe dames toen op de foto stonden. En we hebben gekeken naar geschikte lokaties, met een interieur dat bij het thema past. En wanneer het dan zou kunnen. Zulk soort dingen. En beslissingen daarover hebben we ook genomen.

En inmiddels zijn we zover dat we Yankee Doodle hebben uitgekozen, die in Hoogkerk dus. We hebben contact opgenomen met Yankee Doodle om te vragen of het mag, en nu zijn we zover dat het eind maart gaat gebeuren!

En dan ga ik het echt meemaken!! Ik heb er superveel zin in en hoop nu dus met grote hopen dat er geen kink in de kabel komt die niet op te lossen is!

Ciao,
Ingrid.

Alles of niets

Zo rond mijn tiende verjaardag kreeg ik mijn eerste computer. Een ZX Spectrum. En al gauw kon ik er wat simpele programma's op maken, en kon ik dus programmeren. Later ben ik bij een ICT-bedrijf gaan werken, waar ik computerprogramma's maakte. En dat doe ik nu nog steeds. Ik zit dus al heel lang tussen de computers, en ik programmeer nu al 27 jaar waarvan de laatste 14 jaar dus als mijn werk. Best wel lang dus. En als je zolang met computers omgaat, ga je vanzelf een beetje denken als zij.

Dat ik dat vaak doe valt me wel eens op als ik anderen woorden als "alles", "niets" en "altijd" hoor gebruiken. Soms heb ik het er wel eens over met collega's en hen valt hetzelfde denkverschil op tussen "ons" programmeurs (want ik ben niet de enige met deze afwijkende manier van denken) en "hun" niet-programmeurs. En ondanks dat we het weten van onszelf, is het toch wel makkelijk vergeten dat wij woorden als alles anders interpreteren dan anderen. En dat geeft soms heftige discussies omdat je elkaar dan even niet snapt terwijl je denkt dat je elkaar wel snapt.

Maar hoezo denk ik dan anders over zulke woorden dan anderen?
Ik kan dat het beste uitleggen met een voorbeeld. Stel je hebt de volgende stelling:

"Alle vogels vliegen"

De meeste mensen zullen daarop iets zeggen als "ja dat klopt alleen de struisvogel en de pinguin vliegen niet". Het woord alle is bij hen een soort van elastiekje dat je uit kunt rekken zodat het ineens "de meeste" betekent en de struisvogel en de pinguin er ineens niet meer bijhoren.

Maar mijn eerste reactie is: "Nee dat klopt niet want de struisvogel en de pinguin vliegen niet en dat zijn ook vogels." Het woord alle betekent bij mij genadeloos ALLE. Geen uitzonderingen, want dan is het niet meer "alle", maar "de meeste". En op de een of andere manier lijken alleen mede-programmeurs en aanverwante technici net zo te denken. Er zijn meer woorden die absoluut zijn en geen uitzonderingen kennen, bijvoorbeeld altijd, nooit, en niets.
En dat absolute is voor mij zo vanzelfsprekend en logisch dat ik wel eens vergeet dat taal niet vast is als een blok beton, maar eerder flexibel als een stukje klei (van die vrolijkgekleurde kinderklei van Play-Doh ofzo) dat je kunt kneden in de vorm die je wilt en dat veel mensen die klei anders kneden dan ik en dus zulke woorden anders interpreteren dan ik.

Mensen zeggen vaak dat ICT'ers niet kunnen communiceren. Uit bovenstaande overwegingen kan ik denk ik wel veilig de conclusie trekken dat ik prima kan communiceren, maar dat ik dat wel anders doe dan de meeste mensen. En dat moet je dan net weer even weten.

U bent dus gewaarschuwd :)

Ciao,
Ingrid.

Doe normaal!!

Als ik terugdenk aan vroeger, toen ik nog op school zat en nog een eigenwijs kind was en dus de nodige opvoeding nodig had van ouders en leraren, kreeg ik regelmatig de vermaning "Doe normaal!" of anders "Gedraag je!". Wat meestal betekende: "houd je mond want ik ben wat aan het uitleggen aan de klas en ik wil niet dat iemand er doorheen kletst". Zeer begrijpelijk. Als ik de docent was geweest had ik misschien wel hetzelfde gezegd.
We zijn nu een flink aantal jaren verder, en je zou zeggen dat ik dat inmiddels allang vergeten ben en over dat eigenwijze kind heengegroeid ben. Soms komt - met het eigenwijze kind - die herinnering weer terug, en hoor ik in gedachten weer "doe normaal" tegen me geroepen worden. Laatst gebeurde me dat weer eens, en toen vroeg ik me ineens af: "maar wat is dat dan eigenlijk, normaal doen?". Daar had ik nog nooit eerder echt bij stilgestaan, maar ineens kwam die vraag mijn hoofd binnenfloepen, ondanks dat ik al eerder met normaal geworsteld heb (wat hier terug te lezen is). En ik had er geen antwoord op. Dat schreeuwt natuurlijk om nader onderzoek want ik kan er ab-so-luut NIET tegen om iets niet te snappen, dan word ik helemaal iebelig en chagrijnig.

Toen ben ik eens voorzichtig om me heen gaan kijken om te zien of ik kan uitvissen wat mensen zoal onder normaal verstaan, en - zoals mijn GBV*) mij al stiekem souffleerde - normaal is voor iedereen anders. Het hangt helemaal af van waar je wiegje stond en wie je ouders waren en wat voor opvoeding je gehad hebt en welke denkbeelden je als volwassen mens ontwikkeld hebt enzomeer. Kijk bijvoorbeeld maar eens naar het volgende lijstje van tegenstellingen:

• sommige mensen vinden dat een vrouw een burka of niqab moet dragen, anderen vinden dat abnormaal en vinden dat mensen zo veel of weinig om het lijf moeten hebben als ze zelf willen. Naturisten vinden het zelfs normaal om helemaal bloot te lopen.
• sommige mensen vinden het normaal om stil te zijn tijdens de twee minuten stilte op 4 mei, anderen hebben er geen problemen mee om een flink potje te gaan schreeuwen tijdens die twee minuten.
• sommige mensen vinden het normaal om getrouwd en trouw te zijn, anderen vinden het normaal om vrijgezel te zijn en een hele harem aan vriendjes en vriendinnetjes te hebben.
• sommige mensen vinden het normaal om op wintersport te gaan en anderen moeten daar niet aan denken en gaan liever naar de zon of blijven gewoon thuis.
• sommige mensen vinden dat kinderen hun mond moeten houden als grote mensen praten, anderen vinden dat kinderen ook hun zegje moeten kunnen doen.
• sommige mensen vinden het normaal dat vrouwlief thuisblijft en voor het huishouden en de kinderen zorgt, anderen vinden het normaal dat ook vrouwlief een baan heeft en financieel onafhankelijk is.
• Meneer Mubarak vindt het normaal om de president van Egypte te zijn, maar een groot aantal van zijn onderdanen vinden dat niet normaal en demonstreren al heel lang op het Tahrirplien in een poging om hem weg te krijgen.
• een heleboel spanjaarden vinden het normaal om naar stierenvechten te gaan kijken, dieren- en natuurbeschermingsorganisaties vinden dat niet normaal en proberen dat te stoppen.
• een hoop engelse mensen vinden de traditionele engelse vossenjacht normaal, de engelse regering besloot een paar jaar geleden om dat niet meer normaal te vinden en maakte een wet die de vossenjact verbood.
• bankiers vinden het normaal om zo snel na de kredietcrisis alweer hele hoge salarissen en bonussen te krijgen, diverse regeringen vinden dat helemaal niet normaal en maken ruzie met de heren en dames bankiers.

En als je in de geschiedenis kijkt, zijn er ook in het verleden heel veel mensen geweest die het met elkaar niet eens waren over deze vraag. Ze waren het soms zelfs zozeer met elkaar oneens over wat nou normaal is wat niet, dat er een hoop ellende uit voort kon komen:

• in de middeleeuwen vonden wijze kruidenvrouwtjes het normaal om hun best te doen de mensen in hun omgeving te helpen met hun kruidenkennis en zo mogelijk te genezen. De mensen van de katholieke kerk vonden dat niet normaal en zorgden er met Malleus Malleficarum in de hand voor dat ze op de brandstapel terecht kwamen.
• Julius Caesar vond het normaal dat Alexander de Grote zoveel bereikt had en ging half europa veroveren voor Rome om niet voor meneer Alexander onder te doen.
• Spaanse conquistadores in de 16e en 17 eeuw vonden het normaal om christen te zijn en gingen de Zuid-Amerikaanse mensen dwingen om ook christen te worden.
• Meneer Hitler vond het normaal om te vinden dat joden "untermenschen" zijn, maar de meesten van ons vinden dat - gelukkig - niet normaal.
• De oude Romeinen vonden het normaal om hun keizer te aanbidden als ware hij God/Jupiter. Vroege christenen vonden dat niet normaal en belandden in de arena.
• De toch wel heel nederlandse West Indische Compagnie vond het in de gouden eeuw normaal om mensen te "vangen" in Afrika en die dan als slaaf te verkopen in Amerika. Tegenwoordig vinden de meeste mensen dat niet normaal maar barbaars.
• in de negentiende eeuw in Noord-Amerika vonden de mensen die in de staten van de Confederatie woonden, het normaal om slaven te houden. De mensen van de Federatie vonden dat niet normaal.

En zo zijn er nog veel meer dingen te bedenken die voor iedereen anders zijn en soms zelfs zozeer anders dat het onwijs veel ellende geeft. Normaal is dus afhankelijk van je cultuur, je opvoeding, je gezond verstand, en ook is normaal afhankelijk van de tijd waarin je leeft. En om ellende te voorkomen (of te genezen) is het eigenlijk ook wel handig als je dat beseft, zodat je er met elkaar over kunt praten (het gemeenschappelijk begrip over het begrip normaal verhogen dus in managementspeak).

Helaas roept het besef dat normaal voor iedereen anders is bij mij wel weer een hele reeks erg lastige nieuwe vragen op.

Want als normaal voor iedereen anders is, wat is normaal dan voor mij? Welke afspraken heb ik daarover bewust of onbewust met mezelf gemaakt? En als normaal ook in verschillende tijden steeds weer anders is, zijn die afspraken tussen mij en mezelf die ik ooit gemaakt heb dan nog wel handig, of moet ik die hoognodig herzien? En als mijn normaal heel erg afwijkt van het normaal van anderen - en ik dus als "raar" of "excentriek" beschouwd word door veel mensen, vind ik dat dan erg en moet ik me schamen of vind ik dat niet erg en mag ik trots zijn op mezelf en mijn-anders-zijn?

Ik hoop het laatste. Trots zijn op jezelf is zoveel leuker dan je schamen voor jezelf!

In ieder geval, genoeg interessante vragen voor diepe overpeinzingen en in het verlengde daarvan volgende blogjes om jullie deelgenoot te maken van mijn vorderingen, dus toch eens gaan kijken of en hoe ik antwoorden op die vragen kan vinden.

Zoektochttips moogt U natuurlijk altijd mailen!

Ciao,
Ingrid.

*) GBV = Gezond BoerenVerstand

Wat is het ergste dat kan gebeuren?

Soms ben ik een ontzettende zenuwpees, stresskip en controlfreak, en dan verander ik graag muggen in olifanten en zie ik graag overal muizenissen enzomeer en kan ik geen land bezeilen met mezelf en ben ik in een ontzettend chagrijnige bui. Een paar weken geleden heb ik een stukje geschreven over mijn anti-pieker-boekje dat ik dan gebruik, ook wel mijn gedachtenboekje genoemd.
Mensen met verstand van zaken zullen ongetwijfeld zeggen dat dat stresskipperige en controlfreakerige voortkomt uit onzekerheid en gebrek aan zelfvertrouwen, en dat dat komt omdat ik vroeger op school best wel vaak gepest werd en dat ik zelfvertrouwen moet krijgen (en gelukkig leggen sommigen op internet dan ook nog uit hoe je dat moet doen, zelfvertrouwen krijgen, al blijft het gemakkelijker gezegd dan gedaan). En het zou best kunnen dat ze daar gelijk aan hebben. Wat me eigenlijk niet zo veel uitmaakt, wat ik waardevoller vind is een tip die ik ooit via twitter oppikte om effectief de strijd aan te kunnen binden met dat soort stresskipaanvallen - en van ze winnen natuurlijk!

Want iemand op twitter gaf ooit de tip "Vraag jezelf op zo'n moment af wat het allerergste is dat er kan gebeuren". Ik lees ook af en toe op internet stukjes over deze vraag en een goede vriend van mij vraagt dat ook regelmatig, het is dus een erg goede vraag. Dus eigenlijk de risico's in kaart brengen (risicomanagement dus in managementspeak), net als bij een IT-project ofzo, en als ik die in mijn gedachtenboekje geschreven heb (dat anti-pieker-ding weet U nog?) en ze terug kan lezen en beoordelen, geeft me dat het gevoel dat ik grip heb op de situatie en dat maakt het makkelijker om de rust weder te laten keren in mijn hoofd.
Ik schrijf dan het probleem in mijn boekje, en schrijf daaronder alle erge dingen op die kunnen gebeuren. Eerst stopte ik hier, en las dan af en toe over en dacht bij mezelf dat die lange lijst van erge dingen toch best wel klopte en dat ik niet stresskipperig was maar gewoon gelijk had, en dat werkte dus niet want ik kwam geen meter verder. Maar na wat nadenken over waarom die tip voor mij in eerste instantie niet werkte, bedacht ik dat ik een rijke fantasie heb en dus de meest rare en onmogelijke en onwaarschijnlijke dingen bedenk die veel te vergezocht zijn. Toen heb ik er een stap aan toegevoegd: nu ga ik eerst het probleem opschrijven, dan alle erge dingen, en daarna geef ik die dingen punten op basis van waarschijnlijkheid. 1 is waanzinnig onwaarschijnlijk, en 10 is super heel erg waarschijnlijk.

Een paar simpele voorbeeldjes:

• de derde wereldoorlog breekt uit - 1 punt
• olie raakt zomaar ineens op zodat supermarkten niet meer bevoorraad kunnen worden en we geen eten kunnen kopen - 2 punten, misschien wel 3
• internet wordt afgesloten - vroeger 1 punt, na dat gedoe in Egypte gestegen naar wel 4 punten.
• het gaat regenen morgen - aantal punten afhankelijk van de weersverwachting maar meestal best wel veel punten in ons koude kikkerlandje :)
• het gaat ijzelen en ik krijg een auto-ongeluk omdat De Ka uitglijdt - 5 á 6 punten in de winter, 0 punten in de zomer

En die punten werken, omdat ik dan moet nadenken over hoe reëel een risico is. Eigenlijk is het net brainstormen, eerst ga ik zomaar pardoes alle erge dingen opschrijven (en omdat ik een nogal rijke fantasie heb wordt dat vaak een hele lijst) en daarna ga ik over elk ding nadenken hoe waarschijnlijk het is dat dat gaat gebeuren en geef ik punten en zie ik mijn muizenissen enzo, die ik dan doorstreep. En dan blijven er een paar kleine prutsdingen over die niks voorstellen. Samengevat dus eerst ideeën krijgen en opschrijven en daarna oordelen over waarschijnlijkheid, bruikbaarheid, uitvoerbaarheid, en in dit geval "ergheid".

Want ik denk er over om in moeilijke gevallen een "ergheidsschaal" ook nog toe te voegen, zodat ik punten kan geven voor bijvoorbeeld "ik ga dood/raak dodelijk gewond" (10 punten) en voor kleine prutsdingen als "de koffie is koud geworden" (1 punt). In extreem moelijke gevallen zou ik zelfs "wat te doen als" erbij kunnen schrijven, al ben ik dan wel bezig met problemen oplossen die nog niet eens bestaan en misschien zelfs nooit gaan bestaan, en dát lijkt me eigenlijk ergens best wel dom.

Tien tegen een dat alle erge dingen op mijn lijstje dan 1 of 2 punten krijgen op die ergheidsschaal, dat lijkt me nu net iets voor mij :)!

Ciao,
Ingrid.

Gedecolleteerde kwestie

Als ik in de spiegel kijk zijn er dingen aan mezelf die ik mooi vind en dingen die ik niet mooi vind. Elkeen heeft dat, ik net zo goed als ieder ander. En als ik dan al die mooie en minder mooie dingen van mezelf weer zie, voel ik weer de wens om de mooie dingen te benadrukken, te etaleren zo U wil, en om de minder mooie dingen te verstoppen onder de juiste kleding.
En omdat ik natuurlijk elke dag verscheidene malen in de spiegel kijk (zit mijn haar nog goed? zit mijn make-up nog goed? zit mijn rok nog goed?) vallen al die dingen mij veel te vaak op.

Dingen die ik niet mooi vind van mezelf zijn bijvoorbeeld

• mijn te dikke achterwerk
• mijn veel te dikke bovenbenen
• mijn jukbeenderen (een beetje)
• mijn tanden

Maar er zijn ook dingen die ik wel mooi vind:

• mijn haar
• mijn hals
• mijn oren
• mijn enkels
• mijn kuiten
• mijn taille (+ brede heupen)
• mijn vingernagels
• mijn polsen
• mijn decolleté en mijn borsten (ja dat leest u goed, ik vind mijn borsten mooi. Ongewoon misschien voor een vrouw maar het is toch zo).

Gelukkig is de lijst van mooie dingen langer dan de lijst van niet-mooie dingen aan mezelf. De niet-mooie dingen, en die eigenlijk vooral bestaan uit billen en bovenbenen, verstop ik graag onder een mooie wijde rok. Met petticoat, weet U nog? Ik draag ook wel lange vesten en colberts enzo, maar ook graag een wijde rok met petticoat. Zo een rok valt toch al extreem wijd, dan valt het niet zo meer op dat daar veel te dikke billen en bovenbenen onder zitten, en zo'n wijde rok zwiert langs je benen als je loopt, en de jarretelkousen die ik er onder draag - gewone panty's zitten heel vervelend en irritant en waardeloos - voelen ook erg mooi.
Aan mijn jukbeenderen probeer ik subtiel wat te doen met handig zijn met blusher, en voor mijn tanden heb ik nog geen oplossing. Behalve dan goed blijven poetsen (wat ik helaas te laat in mijn leven geleerd heb, maar beter laat dan helemaal nooit).

Van de dingen die ik mooi vind, vind ik mijn borsten het allermooist. Ik vind ze mooi als ze bloot zijn en ik vind ze mooi als ze in een goed gevuld decolleté gestopt zitten. Dus ik draag graag een diep decolleté want ik voel me mooi en sexy daarmee. Tot dusver nog geen problemen.

Maar ik werk in de ICT.
Als computerprogrammeur (vooral Oracle SQL en PL/SQL voor de geïnteresseerden).
En dat is een mannenwereld.

En in die mannenwereld maakt een vrouwelijk er uit ziende vrouw nogal wisselende reacties los. Sommigen vinden het enig als ik een rok aanheb, vooral bij een petticoat+rok krijg ik van hen bewonderende blikken en erg positieve reacties. Bij deze mannen valt een diep decolleté ook in erg goede aarde.
Maar er zijn er ook die vinden dat dat geen goed idee is om te dragen, en dat ik beter een zakelijk mantelpakje aan kan trekken met *Vooral Geen* decolleté. Want als ik voor de zaak aan het werk ben, vertegenwoordig ik de zaak. En - helaas, helaas - dat is natuurlijk ook zo, zij die dat zeggen hebben volkomen gelijk dus leg ik me er meestal maar bij neer, hoewel ik geen mantelpakje draag want die heb ik niet - wel combinaties die er voldoende op lijken, die moeten dan maar. In ieder geval draag ik dan maar iets "braafs".

Maar geen decolleté!
Geen Decolleté!!
Een klein stemmetje in mijn hoofd schreeuwt en tiert en krijst en weent en jammert iedere morgen weer omdat dat niet mag. Want het is toch immers het mooiste stukje van mij?

Dus nu draag ik - op advies van een goede vriend van mij - graag bloesjes. Die op het werk braaf dichtgeknoopt zitten en waarvan een of twee knoopjes opengaan zodra ik vrij ben en dan lekker toch een decolleté heb. Prima compromis, werkt perfect.

Maar waarom is mooi zijn eigenlijk zo belangrijk voor mij?

Ciao,
Ingrid.

Chatten en eenzaamheid

Ooit zat ik alleen achter de computer om te programmeren. Programmeren was mijn hobby, en is ook mijn werk geworden. Maar door de jaren heen kun je voor steeds meer dingen achter de computer kruipen dan voor programmeren alleen. En internet helpt daar een flink handje aan mee. Hyves, facebook, twitter en chatten, sociale interactie via de computer, en ook beschikbaar en bereikbaar voor mensen die op de een of andere manier aan huis gekluisterd zijn.

En er zijn mensen in mijn omgeving die aan huis gekluisterd waren tijdens de sneeuwperiode. Iemand die toch al niet zo vast ter been is en misschien zelfs met stok of rollator loopt, kijkt wel twee keer uit om de deur uit te gaan als de straten vol liggen met gladde glibberprut. Maar thuis zitten is ook niet alles; bezoek krijg je weinig omdat mensen moeten werken en boodschappen doen en huishouden en alles. Druk-druk-druk en dus geen tijd om op bezoek te gaan bij de minder valide medemens. Dus die mensen zitten heel de dag thuis met geen enkele andere afleiding dan radio, televisie en wie weet een goed boek.

Gelukkig hebben steeds meer van die mensen tegenwoordig internet.

Laatst heb ik het eens geprobeerd, een weekje rustig elke avond thuis, geen gezeur en geen gedoe. Het was tussen kerst en oud en nieuw en de top2000 a Gogo was heel de week op radio 2. Dus ik luisterde zoveel mogelijk naar radio 2 want die top2000 vond ik erg leuk om te horen en ik was en ben dan ook blij dat http://www.ehbooplocatie.nl mij daarover getipt heeft. Maar in ieder geval, ik was dus bezig aan een rustig-thuis-zit-experiment en dacht oprecht dat ik die rust wel zou verwelkomen.

En zonder computer en internet zouden de muren al heel snel op me af gevlogen zijn.

Gelukkig kunnen we tegenwoordig chatten. Een goede vriend van mij luisterde ook heel de week zoveel mogelijk naar die top2000 en aangezien we allebei een duidelijke mening hebben over wat we mooie muziek vinden hadden we een hoop materiaal die week om over te praten, naast alle andere onderwerpen waar we veel over praten dan want we hebben allebei een vrij brede interesse. Afijn, wel hebben samen heel de week zo ongeveer elke avond een poos zitten chatten en omdat ik nog niet zo heel lang een chatfan ben was dat een hele interessante ervaring. Want het lijkt inderdaad veel op echt praten, alsof je naast mekaar op de bank zit te discussieren over de vraag of liedje-zus-en-zo nou eigenlijk die zoveelste plek wel verdiend had en of nummer-dit-en-dat niet veel lager in de top2000 zou moeten staan.

De tijd vloog voorbij terwijl ik helemaal niet doorhad dat ik feitelijk helemaal alleen in mijn uppie thuis zat!

En toen moest ik toch even denken aan al die mensen die de deur niet zo makkelijk meer uitkomen, maar via chatten en chatruimtes toch nog leuk kunnen kletsen en medemensen kunnen ontmoeten. Leve het internet!

Ciao,
Ingrid.

Piekermomenten

Zoals iedereen heb ik ook momenten dat ik een beetje down ben. De ene keer erger dan de andere keer (en 's winters meestal erger dan 's zomers). Als ik down ben ga ik heel raar denken. Dat wil zeggen, anders dan normaal. Normaal ben ik best wel goed in logisch nadenken en verstandig zijn, hoe saai en vervelend dat verstandig zijn ook is.

Maar soms zit ik na te denken en verzand ik ongemerkt van het nadenken in het drijfzand van het piekeren. Heel vervelend, want als ik daar eenmaal inzit, kom ik daar erg moeilijk op eigen kracht weer uit, steeds blijf ik in dezelfde rondjes denken en steeds blijf ik dan met dezelfde vragen worstelen waardoor vroeg of laat heel het leven mij uiteindelijk nogal zinloos voorkomt. En dat is niet leuk om te denken, even los van de nogal filosofische vraag of het leven nou inderdaad zinloos is of niet.

Maar ongeveer anderhalf jaar geleden heb ik een remedie aangeraden gekregen. Ik weet helaas niet eens meer van wie, misschien heb ik het wel ergens op internet gelezen, dat zou ook zomaar kunnen. Ik weet het gewoon niet meer. Maar het werkt wel!

En wat is dan dat anti-pieker-geheim?

Nou, ik heb een apart schriftje dat ik mijn gedachtenboekje noem en waarin ik de vragen opschrijf waar ik over pieker. Plus daarbij alle voors en tegens. Lekker overzichtelijk bij elkaar, en duidelijk opgeschreven kan ik dan alles rustig nalezen en dat alleen al geeft rust in mijn hoofd. Zoveel rust zelfs dat ik dan ineens veel makkelijker de muizenissen er tussenuit kan pikken, en ook zie ik dan veel makkelijker alle olifanten die eigenlijk muizen zijn. En die dingen streep ik dan allemaal weg, of schrijf alles opnieuw op. Soms geef ik alle voors en tegens ook wel punten, en dan kan ik de muizenissen en muizen-die-olifant-gemaakt-zijn-redenen 0 punten toekennen zodat je duidelijk kunt zien hoe onbelangrijk die eigenlijk zijn.

En dat helpt!

En alhoewel ik geen idee heb van wie ik deze tip heb: bedankt!
Mijn gedachtenboekje is voor mij het perfecte anti-pieker-recept!

Ciao,
Ingrid.