Bekende kledingverzoeken

Laatst heb ik een blogje geschreven over wel of niet meedoen aan buitenissige en aparte kledingverzoeken. Bijvoorbeeld het verzoek om als piraat verkleed te komen naar een Pirates Of The Carribean-feest. Toen heb ik beloofd om nog eens een stukje te schrijven over vaak voorkomende kledingverzoeken. Het wordt hoog tijd om die belofte eens in te lossen, dus hier komt 'ie:

Bekende kledingverzoeken:

• White tie. Ook wel avondkleding of evening dress genoemd. Meest formele kledingverzoek dat de westerse cultuur kent. Heren in rokkostuum (jacquet mag ook), dames in galajurk. Details op wikipedia. Als je geen rokkostuum hebt, kun je er ook eentje huren. Neem wel iemand mee die kan helpen beoordelen of het rokkostuum in kwestie goed past. 
• Black tie. Heren in smoking, dames in cocktailjurk of galajurk (hangt af van de gelegenheid). Details op wikipedia. Rond de kerstdagen heeft de C&A meestal wel smokings te koop voor een redelijke prijs. En in geval van nood kun je natuurlijk ook huren. Neem ook bij het huren of kopen van een smoking iemand mee die kan beoordelen of de smoking goed zit.
• Business: Ook wel informal of casual genoemd. Heren dragen een pak (met stropdas uiteraard) en dames een mantelpak. 

Voor meer achtergrond over kledingverzoeken en de geschiedenis daarvan, kun je onder andere hier terecht. 

Verder kom ik nog wel eens vragen tegen over vage kledingverzoeken, zoals bijvoorbeeld "feestelijk" of "kerstig" of "zomers" of iets dergelijks. 

Mijn advies aan organisatoren en ceremoniemeesters: mijd dit soort kreten, en als het toch nodig is, verduidelijk ze dan op de uitnodiging. Wees voor alles duidelijk in wat je verwacht van je gasten. Iets verkeerd begrijpen is héél erg makkelijk gebeurd en gasten die je uitnodiging verkeerd begrijpen, kunnen je feest aardig ruïneren. 

Mijn advies aan mensen die opgescheept worden met zo'n kledingverzoek: vraag bij twijfel altijd even na bij de organisatie wat ze zich daarbij voorstellen! Want voor de één is feestelijk minstens een smoking, terwijl de ander het al feestelijk genoeg vindt om een schone spijkerbroek aan te trekken (en dan uiteraard een baggy jeans want dat is hip...) en een kerstslinger uit de kerstboom te plukken en om de hals te hangen. 

En vraag bij twijfel altijd even na bij de organisatie of de ceremoniemeester! Het is maar één telefoontje of e-mailtje en je voorkomt er mee dat je je rottig en ongemakkelijk voelt omdat je "er niet bij past".

Ciao,

Ingrid.

Kiiiaaaaiiiiii!!

Gisteravond heb ik de laatste les gehad van acht lessen van een weerbaarheidscursus. Die cursus is gestoeld op het gedachtegoed van Wendo (voor meer informatie lees hier en hier) en ik vond hem erg nuttig. Tegenwoordig raad ik hem dan ook aan iedereen aan die ik spreek (ohja ook aan jullie dus :) : www.wijsweerbaar.nl ).
Je leert een hoop nuttige dingen op zo'n cursus, we begonnen in de eerste les met fysieke zelfverdediging. We hebben een aantal technieken aangeleerd gekregen om ons te bevrijden als iemand ongewenst ons bij de pols pakt, ongewenst de armen om ons heenslaat en zulke dingen meer. En alleen al het besef dat je weet wat je doen kunt/moet in zo'n situatie geeft veel zelfvertrouwen en werkt heel bevrijdend; ik ben lang zo bang niet meer als vroeger. "Stel dat er wat gebeurt" dacht ik vroeger, "dan kan ik ja niks doen want zij zijn veel te sterk". Nu denk ik "ach ik weet wat ik kan en moet doen, dus ik kan het aan". Tegenwoordig loop ik 's avonds een stuk ontspannener op straat dan eerst.

Later hebben we ook een hoop oefeningen gehad die over grenzen gingen, hoe voel je dat iemand over je grens gaat, en wat is dan de beste manier om daar wat van te zeggen als je dat niet wilt? Ook erg nuttig, en dat heb ik in de praktijk ook al gebruikt en profijt van gehad. Het is erg handig dat je weet hoe je moet vertellen dat je iets niet wilt of iets niet prettig vindt zonder direct kwaad te moeten worden of ruzie te moeten maken om je probleem door te laten dringen tot de ander.

Gisteravond was de laatste les. Jammer genoeg. Maar het was wel een leuke les, en de laatste oefening was het meest spectaculair. Er werd een plankje t los op twee andere plankjes gelegd. En toen moesten we dat plankje doorslaan! Net als in een slechte karatefilm dus, en ik vroeg me dan ook af of dat wel kon. Maar het lukte!! Ik heb een plankje doorgeslagen met mijn blote vuist! Mijn twee helften heb ik bewaard, ik geloofde eerst helemaal niet dat het kon maar het is toch gelukt en ik ben er erg trots op.

Dus ga ik iets bedenken waardoor ik steeds naar die twee halve plankjes kan kijken en hieraan kan terugdenken, en weer weet dat je heel veel kunt zolang je zelf maar gelooft dat je het kunt.

Ciao,
Ingrid.

Gillende Beatlesfans

Op de televisie zag ik net een kort stukje over de Beatles. Met uiteraard hele horden gillende en flauwvallende Beatles-fan-meiden. De bekende beelden dus. Vroeger dacht ik altijd als ik die beelden zag:"stom hoor, zo je longen uit je lijf gillen". Eigenlijk best wel lelijk van mij, dat ik altijd zoiets minachtends dacht.

Maar toen ik zojuist dat stukje op de televisie zag, betrapte ik mezelf ineens op een heel andere gedachte. Eentje die meer ging van: "sjonge wat moet het supergaaf zijn om je zo te kunnen laten gaan in het moment. Je niet zorgen hoeven maken over wat anderen denken en lekker de longen uit je lijf gillen alleen maar omdat jij dat op dat moment wilt doen". Wat zo ééntje ben ik stiekem best wel: stel dat anderen dit lelijk vinden, stel dat anderen stom vinden wat ik doe, wat zullen ze wel niet denken? Zulke zelfvertrouwen-afbrekende-gedachten.
Inmiddels heb ik mezelf gelukkig zover weten op te voeden dat ik, als de vraag:"wat zullen anderen wel niet denken?" in mijn hoofd opdoemt, ik meteen denk:"maar wat kan mij dat eigenlijk schelen?" Daar is dan weer geen pasklaar antwoord op, want om te beginnen is er natuurlijk de vraag wie die anderen eigenlijk zijn. Zijn het onbekende onbekendelingen of zijn die anderen je beste vrienden? Dat maakt uit. Aan weer een andere kant, bij echte vrienden zou je op begrip moeten kunnen rekenen. Toch? Sja. Wat kan het me eigenlijk schelen wat anderen denken? En waarom kan dat me schelen?

In ieder geval, als alles gezegd en gedaan is lijkt het me toch wel tof, om één moment de controle over jezelf en het zelfbewustzijn compleet overboord te durven gooien. Niet steeds "verstandig" en "volwassen" hoeven moeten doen.

En eventjes een gillende beatles-fan te zijn.
Nouja, een gillende Queen-fan mag ook :)

Ciao,
Ingrid.

Kleden voor een themafeest

In mijn mailbox vond ik een e-mail waarin de volgende vraag gesteld werd:

"Wij zijn uitgenodigd voor een feest, maar dat feest heeft een piratenthema. Nu worden we allemaal gevraagd om als piraat verkleed te komen. Kunnen we daar onderuit en gewoon lekker een spijkerbroek aantrekken?"

Sja, themafeesten. In de zomer heb je Hawaiian parties, Carribean Parties en in deze tijd stikt het van de christmas parties en galafeesten, en wat er nog meer verzonnen wordt. Als het feest in kwestie een thema heeft dat je leuk vindt is dat uiteraard geen enkel probleem, maar als het een thema betreft dat je niet ligt, kun je dat dat gewoon negeren en iets "normaals" aantrekken?

Simpele vraag, met een moeilijk antwoord.

Allereerst hangt het natuurlijk af van wie het feest geeft. Als het je beste vriend is, kun je op meer begrip rekenen voor spelbreken dan bij een vage kennis of een zakenrelatie. Als het een verjaarsfeestje is, kun je op meer begrip rekenen dan als het een bruiloft betreft. Het hangt dus nogal af van je relatie tot het feestvarken, en van het feest zelf. Hoe belangrijk is het voor de feestgever?
Die afweging moet je zelf maken. En denk er serieus over na! Want niet meedoen is spelbreken.
De organisatie van het feest heeft een bepaalde sfeer in gedachten, en heeft daar veel moeite voor gedaan door middel van de juiste zaal huren, de juiste decoraties regelen, soms artiesten inhuren die binnen het thema passen, aangepaste uniformen voor het bedienend personeel. Er veel tijd, moeite, hoofdbrekens en geld ingestoken. Het belangrijkste onderdeel van ieder feest, dat zijn de gasten. Zij zijn het meest prominent en in de grootsten getale aanwezig, vormen de grootste groep mensen. Als de organisator wil dat het feest een bepaalde sfeer ademt, dan moet hij of zij zich er op de één of andere manier van verzekeren dat zijn gasten het spelletje meespelen. De handigste manier om dat te doen is een kledingverzoek oftewel dress code op de uitnodiging te zetten.

Weigeren mee te doen aan de dress code, daar moet je dus toch even goed over nadenken. Want eigenlijk is het een verkapte belediging, een manier van zeggen: "je valt maar dood met dat rare/stomme gedoe". Je zult zelf moeten bepalen of je weigering om mee te spelen ook zo opgevat wordt, jij kent jouw vrienden en kennissen beter dan ik tenslotte. Maar gun de gedachte in ieder geval wat tijd en denk serieus na over een kledingverzoek, en als je weigert mee te doen, doe dat dan vanwege een serieuze reden, en weiger niet alleen maar omdat je geen zin hebt om wat te regelen of zoiets. (En nee, drukdrukdruk telt ook niet mee als serieuze reden. Drukdrukdruk betekent dat je hetzij je eigen agenda niet kunt plannen, hetzij dat je het hele gedoe gewoon niet belangrijk genoeg vindt. Het betekent niet dat je het echt druk hebt).

Mijn advies over kledingverzoeken: doe mee of ga niet.

Als je wel mee wil doen aan het kledingverzoek maar de kleding niet hebt, en de handigheid of de tijd niet hebt om zelf iets in elkaar te vogelen wat bij het thema past, dan valt er altijd wel wat te huren. Gewoon even googlen op "kledingverhuur" of "kostuumverhuur" of iets dergelijks, dan kom je een heel eind!

Ciao,
Ingrid.

Volgende keer hierop doorbordurend een korte uitleg van bekende kledingverzoeken. Plus wat voorbeelden van kledingverzoeken die minder wat minder handig geformuleerd zijn.

Toch voordeliger

De C&A is nou echt zo'n winkel die alleen maar heel gewone dingen heeft. Maar wel heel goedkoop. Zo goedkoop zelfs, dat ik me soms afvraag of ik er wel zou moeten kopen. Stel je voor dat de leveranciers van C&A aan kinderarbeid doen. Dan zou ik daaraan meehelpen als ik bij de C&A zou kopen. Ik neem mezelf steeds weer voor om dat eens uit te zoeken, maar op de één of andere manier verzuipt dat voornemen steeds weer in de dagelijkse waan der dingen.

Dus loop ik er soms toch naar binnen als ik door de Heerestraat loop. En de laatste tijd heb ik weer een doel: een poosje geleden heb ik truien opgeruimd en alles wat écht lelijk was of écht niet meer kon weggedaan. Bleven er drie truien over, waarvan ééntje nogal aan de krappe kant is (wel jammer wat dat is gelijk wel de mooiste - die heeft Oma nog zelf gebreid). Dat vind ik wat weinig dus daar wil ik wel een of twee bij hebben. Maar dan moet ik wel tegen iets geschikts aanlopen. En dat gebeurt alleen maar als je regelmatig gaat neuzen in de schappen, dus doe ik dat ook.
En afgelopen zaterdag liep ik bij de C&A zomaar tegen twee leuke truien aan, die nog mijn maat zijn ook. Een felrode trui met kabels en een crème trui met beige golfjes er op. Beide truien leken me eigenlijk wel geschikt voor overdag, voor mijn dagelijks loonslaafjesbestaan op kantoor. Mooie simpele gewone modellen, allebei. Geen gezeur met van die armloze truien die je steeds ziet en die ik helemaal niet mooi vind (en niet praktisch ook want daar moet je nog iets warm onder aantrekken om het niet koud te hebben). Geen noorse motieven die ik niet mooi vind.

Lekker gewoon, lekker neutraal, en een hoge hals dus lekker zedig. Want zedig "hoort" op kantoor. In ieder geval waar ik werk stellen ze dat wel op prijs. Dus heb ik beide truien gepast en beide gekocht. Ze zaten wat ongemakkelijk rond de bovenarmen, maar dat is bij mij altijd zo. Ik heb gewoon rare armen. Het totaalbedrag kwam op net geen vijftig euro. Da's toch niet gek, voor twee truien.

En dat zomaar bij de C&A. Die is kennelijk toch voordeliger. En daar hebben ze op de gewone-maten-afdeling zomaar truien tot en met maat 50.

Ciao,
Ingrid.

Weggeweest

Weggeweest ben ik.
Heel lang.

Overspannen. De officiële diagnose luidde "bore-out". Ik moest eerst googlen om uit te vinden wat dat was. Internet leerde me dat dat is dat je overspannen wordt door te weinig uitdaging in je leven. Dat was nieuws voor mij; ik wist niet dat dat kon.
De bedrijfsmaatschappelijk werkster was van mening dat ik in mijn pubertijd ben aangeland. Een beetje laat, maar beter laat dan helemaal nooit. De bedrijfsarts noemde het liever "mid-life-crisis" (mijn reactie daarop: Ew!). Hoe je het ook noemt, in elk geval kwam ik pardoes in een periode terecht van noodgedwongen stilstaan bij jezelf, bij wie je bent, bij accepteren van jezelf, je lichaam en je karakter. Van verandering.

Overspannen zijn doet rare dingen met je lichaam. Toen ik anderhalve maand ofzo overspannen was, kreeg ik een presentatie onder ogen met een opsomming van dingen waaraan je kunt merken dat je de verkeerde kant opgaat. De klachten in kwestie kwamen me allemaal eigenlijk wel bekend voor. Spijsverteringsklachten: check. Niet-meer-kunnen-ontspannen-klachten: check. Hartkloppingen: check. Regelmatig hoofdpijn: check. Regelmatig rugpijn: check. Rsi: check. En zo nog een paar dingen. Als ik dat allemaal nou een jaar eerder geweten had, zou dat heel leuk zijn geweest. Dan had ik misschien samen met mijn baas iets kunnen doen om het tij te keren. Kan nu ook nog wel, en gebeurt nu ook nog wel, maar goed.
De presentatie heb ik direct doorgemaild aan een paar collega's waarvan ik weet dat die nogal eens met stress te kampen hebben. Wie weet hebben zij er nog wat aan, voorkomen is beter dan genezen tenslotte.

Want dat beter worden duurt wel heel erg lang hoor!

Echt beter ben ik nog niet, maar het gaat wel langzamerhand de goede kant op. Zover de goede kant op, dat ik denk wel weer te kunnen gaan bloggen. En dus weer terug ben van heel lang weggeweest.

Intussen gaan de veranderingen door. De Ingrid 1.0 wordt geüpgradet naar Ingrid 2.0 zogezegd. Dat gaat niet zonder slag of stoot en beslist niet zonder huil- en driftbuien, maar de Ingrid 2.0 die tevoorschijn aan het komen is, die mag ik wel. Ik houd van haar.

Oh wacht, Ingrid 2.0, dat ben ik.
Ik hou van mezelf!!

Heb ik toch maar mooi iets super-nuttigs geleerd de afgelopen periode.

Ciao,
Ingrid.

Miss Piggy

Ergens in mijn herinnering zwerft een televisieprogramma met Reinout Oerlemans als presentator. Het was een terugkerend programma dat de top-zoveel van dit of dat behandelde. En toen kwam er een aflevering waarin de top-zoveel van mooiste en aantrekkelijkste (of iets dergelijks) vrouwen behandeld werd. Ik weet niet meer wie er verder in die top stonden, maar wat me wel bijgebleven is, is dat op de vijfde of vierde plek niemand minder stond dan Miss Piggy.

Ja, inderdaad, dat vrouwelijke, blonde karate-varken uit The Muppet Show.

Gisteravond zat ik op youtube te kijken naar een trailer van een videoclip die de Muppets aan het maken zijn met Ok Go, en daarin was zij uiteraard ook weer te bewonderen. Die clip van de muppets deed me doorklikken naar hun webby-winnende versie van Bohemian Rhapsody en daar was ze weer, aan het eind als de ultieme uitsmijter: Miss Piggy. Je kunt gewoon niet om haar heen, daar zorgt ze wel voor. Ook moest ik weer erg lachen om wat ze aan het eind zingt. De echte tekst gaat daar van: "nothing really matters...anyone can see...nothing really matters...to me". Maar zij maakt er dit van: "nothing really matters...anyone can see...nothing really matters...BUT MOI!". Hoezo een overdosis zelfvertrouwen? Wel echt weer iets voor haar, om zoiets te zingen in plaats van de echte tekst.

Terugkerend naar dat televisieprogramma viel ze ten opzichte van de andere vrouwen wel wat uit de toon. Die andere vrouwen waren echte mensen, en slank en zo. Miss Piggy is een varken, en fictief, want een pop met een acteur er achter die de stem doet en de pop bedient. Een mannelijk acteur zelfs, zo heb ik me laten vertellen. Ze vindt zichzelf de geweldigste persoon op aarde en schopt met een flinke karate-trap iedereen het ziekenhuis in die er anders over denkt en dat durft te zeggen. Ze is heel zelfstandig, verdient haar eigen inkomen, zelfs in de eerste Muppet Movie al - daar werkt ze als fotomodel - , laat beslist niet over zich heen lopen en kan zich af en toe als een ontzettende bitch gedragen. 

En toch...

En toch vind ik Miss Piggy helemaal geweldig! Omdat zij vindt dat ze er zijn mag en dat niet onder stoelen of banken steekt. Omdat zij niet over zich heen laat lopen maar van zich afslaat, zij het iets te letterlijk. Ze is een sterke, weerbare vrouw die zich niet schaamt om zichzelf te zijn, en die er in slaagt om (relatief) mooi en aantrekkelijk te zijn. Ondanks dat ze een varken is, maakt ze van haar uiterlijk wat er van te maken valt en stond ze zomaar op die vijfde of vierde plek in dat televisieprogramma.  

Go Miss Piggy!

Ciao,

Ingrid.