Veertig

Volgende week ben ik jarig en word ik veertig. "Dan komt er alweer een vier voor", zei iemand laatst. En ook: "voelt dat niet oud?"  Iedereen zegt dat ik best even aan zal moeten wennen en dat het toch echt wel oud zal gaan voelen; je bent dan ineens geen oudere jongere meer maar al bijna van middelbare leeftijd. 

Desalniettemin zijn er ook positieve dingen aan veertig. "Trouw niet voor je veertig bent", zongen de havenzangers. En vaak hoor je ook iemand zeggen:"het leven begint bij veertig". Dat laatste is in mijn geval misschien inderdaad wel waar, met die midlifecrisis van de laatste jaren. Als ik die komend jaar achter me kan laten, zou "het leven deel 2" inderdaad bij veertig beginnen. 

Ach en eigenlijk kan het getal zelf me niet zo schelen. Het is maar een getal, als we een ander talstelsel hadden was het een ander getal geweest. Hexadecimaal gerekend bijvoorbeeld, word ik volgende week iets van 28 of zo. Het is maar hoe je het bekijkt. 

Wel is het zo dat het me vaak verwondert dat mensen zo zwaar tillen aan ouder worden. Iedereen wil graag heel oud worden, maar tegelijkertijd heel jong blijven. Onder invloed van de media misschien. Maar hoe erg is ouder worden nu helemaal? Wat is daar mis mee? Je hebt meer ervaring en levenswijsheid enzo. 

En als je daar zin in hebt, mag je alle verkregen verstand en wijsheid allemaal ineens van je afzetten terwijl je vrolijk roept: "hoe ouder hoe gekker!"

Caroling in de Herestraat

Soms is alles gewoon en saai en middelmatig en heerlijk rustig. Een gewone vrijdagmiddag. Zoals vanmiddag. En dan, heel soms, kom je op zo'n gewone middag iets moois tegen. 

Even moest ik nog de stad in voor wat boodschappen en terwijl ik de Herestraat in liep, hoorde ik gezang. Iets koor-achtigs, of althans tenminste een groep die a-capella zong. Wat verderop stond een groepje mensen in mooie doch ouderwetse kleding. 

Aha, dit waren dus de zangers en zangeressen. Terwijl de winkelaars en andere haasthebbende mensen doorliepen bleef ik even staan. Even luisteren. 

Ze zongen kerstliedjes. Je-weet-wel, jingle bells, stille nacht, komt allen tezamen, dat werk. Net als het caroling dat je in kerstfilms ziet. 

Ze zongen mooi! Stemmen pasten precies bij elkaar en het klonk zo mooi zuiver en zo. Het raakte je in het hart. Mij wel tenminste, en de anderen die bleven staan om te kijken ook. 

Toen ze klaar waren liep ik langzaam en onder de indruk verder terwijl ik manhaftig deed alsof ik geen traantje wegpinkte. 

Twee minuten later kickte de werkelijkheid in in de vorm van een langsrazende politiewagen met sirene en zwaailicht. 

Maar toch zongen ze heel erg mooi!

Herinneringen aan een heerlijk avondje.

Sinterklaas is weer weg. Het heerlijk avondje waarop Pakjes, Pieten en Sint bijna weg woeien, ligt achter ons. En daags na Sinterklaas komen de kerstbomen. Mensen in mijn omgeving halen meteen de zesde december een kerstboom bij de Hornbach of de Praxis. Een echte uiteraard, want dat ruikt zo lekker. 

En eigenlijk geeft me dat soms een heel raar gevoel. Meteen de zesde december naar de winkel rennen om een kerstboom op te halen, of naar de zolder hollen om de doos met de kunstkerstboom onder het stof van een jaar vandaan te halen. Ik snap het wel, want kerstversieringen zijn mooi en gezellig. Maar toch lijkt het een beetje alsof we collectief niet kunnen wachten om de goedheiligman het land weer uit te schoppen. Niet eens even een dagje nagenieten van de sinterklaasversieringen. Want kerst, en gezellig. En wie heeft er tegenwoordig nog echt mooie sinterklaasversieringen in huis?. 

Beelden van mooie sinterklaasversieringen doen me altijd denken aan vroeger. Mijn grootvader was etaleur, en kon zodoende af en toe wel eens een mooie versiering van zijn werk meenemen. En ieder jaar kwamen al die mooie etalageversieringen weer tevoorschijn en hingen Opa en Oma ze weer op. Dan waren er overal pietjes, klazen en witte paardjes te zien bij Opa en Oma. Dan hadden ze warme chocolademelk en kregen we allemaal een stukje banket, op de zondagmiddag bij Oma in afwachting van De Sint, in wie we toen nog Echt Geloofden. Opa was er nooit bij. Die moest -gôh wat toevallig- werken. 

En dan kwam hij, en zat hij op de mooiste stoel in de kamer voor te lezen uit zijn Grote Boek met zijn bril op de neus, met de Pieten om hem heen dartelend terwijl ze kwistig pepernoten uitdeelden. Sinterklaas had net zo'n bril als Opa. Maar niet precies dezelfde stem. Later leerde ik dat Opa zijn stem verdraaide, zodat wij er niet achter zouden komen.

Elk jaar weer was het een angstig moment als je bij de Sint moest komen: was je wel braaf genoeg geweest? Piet had toen nog een echte roe, waarmee hij dreigend kon zwaaien: o wee als je het komende jaar niet braaf was!

Nu ik volwassen en vrijgezel ben, en iedereen om mij heen niet kan wachten tot de cadeautjes onder de kerstboom liggen, vier ik sinterklaas niet meer. Maar even een moment met een stukje banket, een kopje warme chocolademelk, sinterklaasliedjes op youtube en mooie herinneringen is toch stiekem ook wel eventjes erg fijn.

Wat als geld geen issue was?

Dit jaar ben ik vaak bij de psycholoog geweest. Want loopbaan. En midlifecrisis. En verandering. En zo. Het traject heette "what's next", en was bedoeld om inzicht te krijgen in mezelf en in de volgende stap in mijn carrière. Veel oefeningen, moeilijke oefeningen, veel vragen, lastige vragen, ongewone vragen, en vooral vragen waar ik in eerste instantie geen antwoord op had. Ze wist precies hoe ze mij aan het denken moest zetten.

Één van de vele vragen die ze me stelde, was: "wat zou je willen doen als geld geen issue was?"  Daar had ik op dat moment zo snel geen antwoord op. "Ehhhh, nou, misschien weer gaan studeren of zo", stamelde ik nogal overrompeld. Aangezien geld nou eenmaal in de werkelijke wereld wel een issue is, had ik eigenlijk nooit nagedacht over die vraag.

Maar de vraag bleef wel aan mijn denken knabbelen in mijn achterhoofd. Soms, zo 's avonds, als ik thuis zat te relaxen, of 's nachts als ik in bed lag en niet kon slapen, kwam hij weer bovendrijven. Wat zou ik willen doen als geld geen issue was?

De psycholoog heeft me hele reeksen oefeningen voorgeschoteld, met foto's en zo meer. Met allerlei vragen over vroeger en nu en straks, over waar ik vandaan kwam en waar ik heen ging. En met adviezen voor na het traject. Met een aanrader voor een zelfhulpboek voor na het traject, waarvan ze dacht dat ik er veel aan zou hebben en dat ik verder kon met ontwikkelen van mezelf. Met veel tijd besteden aan denken over al die vragen die ze stelde. 

En al die tijd bleef in mijn achterhoofd die vraag rondcirkelen:"wat zou je doen als geld geen issue was?" 

En gaandeweg begon zich onbewust een antwoord op te dringen. Eigenlijk wou ik dat helemaal niet weten, maar toch. Ergens wist ik dat ik hier niet zomaar omheen zou kunnen.

Vroeger tekende ik namelijk veel en graag. Het was mijn favoriete vak op school, zelfs nog voor natuurkunde. Toen ik van de HTS af kwam, was kunstschilderen een grote hobby. We hebben er tijdens mijn sollicitatiegesprek bij Vertis meer dan een half uur over gepraat. 

Ruwweg een jaar geleden heb ik het tekenen weer wat opgepakt. Tekenen vergt om er mee te beginnen niet zo'n hoge investering: je gaat bij de HEMA langs en koopt een schetsblok, potloden en een gum en je kunt beginnen op de vrije vrijdagavond gewoon aan je eigen keukentafel. Met een boek van de bieb of wat lessen die je gegoogeld hebt op je ipad. Eerst alleen schetsen, had ik mezelf beloofd. Eerst maar eens weer leren tekenen. Ik had het zo lang niet gedaan. Tijdens het opruimen vond ik mijn houtskool terug. "Mooi!, misschien kan ik daar weer wat mee doen!", dacht ik meteen. 

En toen zag ik op een dag een advertentie voor de open dag bij Academie Minerva. 

Een heel zacht stemmetje in mijn achterhoofd riep meteen: "jaaaaa dat zou ik willen als geld geen issue was!"  Schilderen! Tekenen! Mooie dingen maken! Het stemmetje werd meteen overschreeuwd door andere stemmetjes. Ze vonden dat als je toch wat ging studeren, je beter voor iets verstandigs kon kiezen. Want geld was wel een issue, immers. Rekeningen betalen zichzelf niet. Zoiets frivools als kunst hoorde niet, dat deed je niet. Studeren was al duur en moeilijk genoeg, en het leven ook. 

Toch ben ik gegaan, naar die open dag. Want als ik dan toch eindelijk het antwoord op die rare vraag had, wou ik het ook helemáál weten ook. Het was best wel wat engig, om als veertigjarige tussen al die aankomende studenten rond te lopen. En om docenten aan te spreken en informatie te vragen en zo. Toen ik wegging was ik helemaal rillerig.

Maar ik heb het toch gedaan! En het deed me iets, om überhaupt na te durven denken over de mogelijkheid. Ik wil al zolang meer doen met mijn fotografie, mijn tekenen en mijn gedichten.

Oké, als ik van die roze wolk afkom en weer met beide benen op de grond sta, weet ik weer dat geld wel een issue is. Maar ik weet ook dat ik misschien toch eindelijk na jaren een droom gevonden heb. En ik weet ook dat ik vooral zeker weten doorga met tekenen! En weer ga beginnen met schilderen. Mijn schetsboek is nog lang niet vol, en oefening baart kunst tenslotte. Ook met als enige begeleiding de herinneringen aan tekenlessen op school, je eigen creativiteit en een boek uit de bibliotheek. 

Een eerste schilderprobeersel: Meetings and partings
Acrylverf op doek, nog beschikbaar.

Binnenhuisarchitectje spelen

Sinds een jaar of zestien woon ik op dezelfde plek. In hetzelfde huis. En dat bevalt goed. Aan de rand van de stad, goede OV-verbinding maar toch hoef je maar vijf minuten te lopen en je staat op het platteland. Prima geregeld. 

een van de kasten die naar de kringloop gaat

Dat huis heeft al sinds jaar en dag dezelfde inrichting, de inrichting die het had toen ik er in trok. Ik dacht altijd dat ik daar prima tevreden mee was, maar kortgeleden begon ik daarover ineens anders te denken. Misschien was het toch tijd voor wat anders. Kleine dingen, niks rigoureus natuurlijk. Want ik dacht nog steeds dat ik wel blij was met de kastjes en stoelen. Gaandeweg kwam van het een het ander en de plannen werden steeds groter. 

Zo groot, dat ik toch ineens wel heel blij was dat ik al sinds jaar en dag maandelijks een klein bedrag opzij zet op een aparte spaarrekening. Want in plaats van een klein lampje hier en wat opruimen daar, begon ik te denken aan nieuwe kasten. Dit opruimen, dat kon wel weg, zus gebruikte ik toch nooit en zo kon ook wel in het grijze archief. 

Zoals ik samen met de psycholoog aan het opruimen was in mijn hoofd, zo begon ik ook op te ruimen om mij heen. De grote grijze container, waar ik normaliter vier week makkelijk mee kan doen, was ineens veel te klein en binnen een paar dagen vol. Ik maakte een marktplaatsaccount aan en raakte zo een paar kasten kwijt. De mensen van de kringloopwinkel begonnen me te herkennen. En ik leerde dat een mens in vijftien jaar best wel veel spullen kan verzamelen. Zelfs als je in een klein huis woont. 

Ik ben nog lang niet klaar, maar net begonnen aan de verandering. Ik ga mijn hele huis herinrichten en mijn eigen binnenhuisarchitectje spelen. Gespecialiseerd in spulletjes van de Ikea, natuurlijk, want het moet wel betaalbaar blijven. 

En al die verandering voelt eigenlijk best goed! 

Natuurlijke vrouw

Wij vrouwen vertonen onszelf niet graag puur natuur. Dat is al zo sinds eeuwen, er werd en wordt heel wat afgeschoren, geharst en geëpileerd. Plus sieraden en make-up er bovenop. Zo gek is het dus niet dat we op het laatst zelf niet meer weten hoe we er nou eigenlijk uitzien. 

Online grapte een vriend laatst over "a natural woman". Hij bedoelde het liedje uiteraard, maar in een stemming om de bordjes van de grap om te draaien vroeg ik hem: "een natuurlijke vrouw? Als in: geen make-up, geen sieraden en met haar op de armen, de benen, de oksels en in de schaamstreek? Met pukkels en puisten en met ongeverfd haar? Zo'n vrouw die er helemaal uitziet zoals ze is?"

Even bleef het stil in de chatbox. Grijnzend zat ik te gokken op het antwoord dat teruggetypt zou worden. 

En het duurde even, maar uiteindelijk kwam er antwoord:

"Nou....

Ehhhh.....

Sja....

Ach wat is die natural woman eigenlijk een dom liedje!!"

Droeverig gevoel

Als ik uit het raam kijk, zie voor de helft takken vol gele bladeren en voor de helft lege takken. Een paar weken geleden was het allemaal nog geel en groen, maar nu is het geel en kaal. In de tuin en op het pad liggen zoveel bladeren opgehoopt dat er geen vegen meer aan is. Omhoog kijkend naar de boom zinkt me de moed dan helemaal in de schoenen, als ik zie hoeveel er nog vallen moet.

Toch pak ik dapper de bezem ter hand. Anders wordt het helemaal zo'n zooi.

Terwijl ik veeg, bedenk ik me dat ik eigenlijk best wel melancholisch daarvan word. Al die vallende bladeren, het jaarlijks terugkerend gezanik over Sint en Piet, de enkele suikerbiet langs de kant van de weg. Het enige wat ontbreekt, is de weeige geur van de suikerfabriek die niet meer bestaat. Daarvoor moet je nu naar Hoogkerk.

Zo duidelijk oktober, zo duidelijk herfst. En komend weekend gaat de wintertijd in ook nog, en 's ochtends ga ik alweer in het donker naar mijn werk. Het is weer die tijd van het jaar. Soms is dat heel gezellig, dan zit ik lekker op mijn luie stoel te lezen met jazzmuziek op de achtergrond en kaarsjes aan. Visuele en auditieve warmte als compensatie voor de naderende winter, maar toch gezellig.

En mooi is het toch ook wel, het levert mooie foto's op. En de afgelopen dagen was het zo warm dat het bijna nog zomer leek. Zonder jas naar buiten en het dan warm hebben in plaats van koud. Ergens ook best wel raar, zo in oktober. Maar leuk is het wel. Mooie temperaturen, mooi fotowandelen. Wat wil een mens nog meer?

Maar toch, ondanks de gezellige kaarsjes en het nog even lekker warme weer, heb ik soms zo'n droeverig gevoel. Zo'n gevoel dat me meteen aan dat liedje van Kinderen voor Kinderen doet denken: