Laatst heeft de mevrouw achter de bar aan een fotoshoot meegewerkt. Deze week kreeg ze de foto's terug. En die hebben we allemaal natuurlijk uitgebreid bekeken. En becommentarieerd. Het waren erg mooie foto's, waar ze erg mooi opstaat. Ik hoop dat ze nog een keer een shoot gaat doen. Ze is een mooie vrouw, en fotogeniek.
En toen de barmevrouw zei dat ik ook een fotoshoot gedaan had, wou iedereen ook ineens mijn foto's zien. Nou is me altijd geleerd dat je je bescheiden hoort te gedragen in zo'n geval, dus stiekem voelde ik me best wel schuldig over het feit dat ik stiekem intens van al die aandacht genoot.
We hebben ook alle foto's van mij bekeken en becommentarieerd. En dat was voor mij zowel leerzaam als leuk: leerzaam omdat de andere mevrouwen eerlijk (althans, daar ga ik van uit) zeiden wat ze nou eigenlijk van me vonden, en leuk omdat dat oordeel over mij eigenlijk best wel positief uitpakte. Wat weer een hele opsteker was voor mijn zelfvertrouwen.
Wat me misschien wel het meest verbaasde, was dat ze allemaal dachten dat ik barstte van het zelfvertrouwen. Vorig jaar, toen ik onder behandeling stond anwege mijn overspannenheid, zei mijn behandelaar ook al zoiets. Toen verbaasde het me ook. Want ik vind het moeilijk om te begrijpen hoe je zoveel zelfvertrouwen kunt uitstralen, terwijl je in je hoofd voortdurend aan jezelf loopt te twijfelen. Maar ja, gedachten kun je immers niet zien. Je kunt niet in iemands hoofd kijken, om te zien wat hij of zij denkt. Dus als je er nooit over vertelt, hoe moeten anderen dwt dan weten?
Msschien ook zit zoiets wel in kleine dingen. Bijvoorbeeld dat je rechtop staat en loopt. Dat suggereert wel zelfvertrouwen, zo heb ik vorig jaar op weerbaarheidscursus geleerd. Als je maar lang genoeg rechtop loopt, gaat je geest ook je lichaam volgen en meer zelfvertrouwen voelen. Op weerbaarheidscursus hebben we oefeningen gedaan waarbij we dat zelf konden ervaren.
Misschien komt het mede doordat ik gewend ben om overal alleen op af te gaan. Probleemloos ga ik alleen winkelen, alleen naar de film of alleen een terrasje pakken. En soms kom je dan hele aardige mensen tegen, waar je gezellig mee kunt kletsen. Misschien is het ook wel dat ik het belangrijk vind om je eigen mening te durven hebben, je eigen weg te durven gaan. Ook al vindt iedereen dat stom, gek of fout.
Misschien is dat wel zelfvertrouwen.
De angst voor negatief (dat hoort niet, dat doe je toch niet!!) commentaar an anderen te negeren. Ondanks de angst voor gemene laaghartige afbrand-kritiek doen wat jij wilt doen, wat voor jou goed voelt en wat voor jou belangrijk is.
En bij ongefundeerde afkraak-kritiek bij jezelf te denken: "ach, ze weten nou éénmaal niet beter!"
Ciao,
Ingrid.
En toen de barmevrouw zei dat ik ook een fotoshoot gedaan had, wou iedereen ook ineens mijn foto's zien. Nou is me altijd geleerd dat je je bescheiden hoort te gedragen in zo'n geval, dus stiekem voelde ik me best wel schuldig over het feit dat ik stiekem intens van al die aandacht genoot.
We hebben ook alle foto's van mij bekeken en becommentarieerd. En dat was voor mij zowel leerzaam als leuk: leerzaam omdat de andere mevrouwen eerlijk (althans, daar ga ik van uit) zeiden wat ze nou eigenlijk van me vonden, en leuk omdat dat oordeel over mij eigenlijk best wel positief uitpakte. Wat weer een hele opsteker was voor mijn zelfvertrouwen.
Wat me misschien wel het meest verbaasde, was dat ze allemaal dachten dat ik barstte van het zelfvertrouwen. Vorig jaar, toen ik onder behandeling stond anwege mijn overspannenheid, zei mijn behandelaar ook al zoiets. Toen verbaasde het me ook. Want ik vind het moeilijk om te begrijpen hoe je zoveel zelfvertrouwen kunt uitstralen, terwijl je in je hoofd voortdurend aan jezelf loopt te twijfelen. Maar ja, gedachten kun je immers niet zien. Je kunt niet in iemands hoofd kijken, om te zien wat hij of zij denkt. Dus als je er nooit over vertelt, hoe moeten anderen dwt dan weten?
Msschien ook zit zoiets wel in kleine dingen. Bijvoorbeeld dat je rechtop staat en loopt. Dat suggereert wel zelfvertrouwen, zo heb ik vorig jaar op weerbaarheidscursus geleerd. Als je maar lang genoeg rechtop loopt, gaat je geest ook je lichaam volgen en meer zelfvertrouwen voelen. Op weerbaarheidscursus hebben we oefeningen gedaan waarbij we dat zelf konden ervaren.
Misschien komt het mede doordat ik gewend ben om overal alleen op af te gaan. Probleemloos ga ik alleen winkelen, alleen naar de film of alleen een terrasje pakken. En soms kom je dan hele aardige mensen tegen, waar je gezellig mee kunt kletsen. Misschien is het ook wel dat ik het belangrijk vind om je eigen mening te durven hebben, je eigen weg te durven gaan. Ook al vindt iedereen dat stom, gek of fout.
Misschien is dat wel zelfvertrouwen.
De angst voor negatief (dat hoort niet, dat doe je toch niet!!) commentaar an anderen te negeren. Ondanks de angst voor gemene laaghartige afbrand-kritiek doen wat jij wilt doen, wat voor jou goed voelt en wat voor jou belangrijk is.
En bij ongefundeerde afkraak-kritiek bij jezelf te denken: "ach, ze weten nou éénmaal niet beter!"
Ciao,
Ingrid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten