Vijftienfiets

Een paar weken geleden bereikte ik een mijlpaal. Zo eentje die best wel bijzonder is, maar je tegelijk ook een "ouwe rot" doet voelen. Ik was namelijk vijftien jaar in dienst bij het bedrijf waar ik sinds jaar en dag werk. Vijftien jaar. Met de huidige jobhop-mode is dat best wel heel erg lang. Sommigen vroegen mij: "jeetje hoe hou je dat vol". Sja. Gewoon doorgaan, is dan mijn antwoord, en stug doorgaan met houden van het werk dat je doet en van de collega's met wie je werkt. Waarderen wat je hebt, en niet te veel kijken naar wat je niet hebt. En trots zijn op waar je werkt helpt ook veel, als je er trots over kunt vertellen tegen vrienden enzo. Hoewe ik bij dat laatste wel kan voorstellen dat je dat soms wel moeilijk gemaakt wordt: als je bijvoorbeeld conducteur bent bij De NS kan ik me voorstellen dat je op verjaardagsfeestjes angstvallig je mond houdt. Want anders moet je zeker weten rekenschap afleggen voor die seinstoring van laatst, of die keer dat de trein veel te vol was. Terwijl je dan als simpele conducteur niet eens wat kunt doen aan zulke dingen.

Maar behalve op de momenten dat ik mijn programmeerfouten terugzie ben ik trots op mijn werk. En ook op het bedrijf waar ik werk.

Nou blijkt er bij die vijtien-jaar-mijlpaal een bonusje te horen. Leuk meegenomen natuurlijk, zo een extraatje, ook al valt hij in het bijzonder tarief en blijft er netto dan altijd weer minder van over dan je dacht en hoopte. Maar in mijn geval had ik met die bonus erbij toch genoeg om een mooie nieuwe fiets te kopen. Ik hikte er al langer tegenaan, ik woon minder dan een half uur fietsen van mijn werk maar ging nooit op de fiets. Deels uit gemakzucht, deels omdat ik geen goede fiets had, deels omdat fietsen nou niet bepaald mijn grootste hobby is. Die eeuwige regen en tegenwind in ons kikkerlandje vind ik maar niks. 

Maar met die bonus moest het er toch maar eens van komen. Een nieuwe fiets. Een echte nieuwe, dus geen tweedehandse. Vrijdag heb ik hem gekocht. Hij is grijs met rose, met een geinig veelkleurig mandje voorop waar een hoop rotzooi/spullen in kunnen. Hij heeft knijpremmen en drie versnellingen en hij fietst tof. Ik heb er gelijk vrijdagmiddag een rondje mee gefietst, en ontdekte gelijk dat je fietsen inderdaad nooit verleert. Ik kon het nog prima en racete vrolijk door Kardinge. 

Vandaag ben ik voor het eerst op de fiets naar mijn werk. Ik heb mezelf beloofd dat ik dat blijf doen zolang ik in-huis gedetacheerd ben. Het blijkt minder ver te zijn dan ik dacht: twintig minuten. En omdat ik 's ochtends meestal tegen zeven uur begin, erg vroeg, is het nog heerlijk rustig als ik op weg ben. Ik hoor dingen als fluitende vogels en in-de-bomen-ruisende wind. En af en toe een auto of een brommer. 

Ik ben benieuwd wat ik er van ga vinden als ik in een regenbui terecht kom.