Voor veel kinderen is vandaag een grote dag. Want vandaag komt Sinterklaas aan in het land. Bij ons in de Stad is de intocht vanmiddag gepland. Eigenlijk weet ik helemaal niet hoe laat, maar meestal zo tussen twee en drie is de optocht. En die wil ik graag zien. Even mezelf weer een klein meisje voelen, en Sinterklaas en alle Pieten en alles zien.
Als ik in de Stad kom, kun je aan de mensen al precies zien waar de route van de intocht langs loopt. Als ik eindelijk maar toch een wat rustiger stukje weg tegenkom, blijf ik daar staan. Het duurt nu niet lang meer voor de stoet langskomt, want de auto's en bussen worden al omgeleid door de verkeersregelaars. Mensen gaan steeds verder naar voren staan, totdat ze ze ongeveer midden op de weg staan. Twee motoragenten rijden langs. Tsjing-boem! Klinkt het in de verte.
Hoopvol en reikhalzend sta ik op tenen over de mensen heen te kijken. Er komt inderdaad een drumband aan, het is Avanti, aan de uniformen te zien. Ze spelen vrolijke liedjes terwijl ze over de hele breedte van de weg stug rechtdoor marcheren. De mensen die in hun weg staan, stuiven gauw aan de kant. Een paar kinderen zingen luidkeels "zie ginds komt de stoomboot". Zachtjes zing ik met ze mee, terwijl ik me voorneem om op internet even naar de bijbehorende akkoorden te zoeken, zodat ik hem op mijn gitaar kan meespelen.
Eerst komen er een heleboel Pieten en verder ondersteunend personeel voorbij. Snoep-uitdeel-Pieten, schoorsteenveeg-Pieten, brandweerauto-Pieten, eenwielfietsrij-Pieten. Een heleboel arresleeën komen langs, zwaar beladen met pakjes. De belletjes die de paarden dragen klinken vrolijk. Even verderop beginnen kinderen uitbundig te juichen, en een rode mijter steekt boven alles uit.
"Daar is hij, daar is hij, daar is hij!!!", roept het kleine kinderstemmetje in mijn hoofd. Sinterklaas rijdt langs op zijn witte paard, en we zwaaien en roepen en juichen allemaal. Hij kijkt vrolijk en vriendelijk en wuift naar alle kinderen langs de route. Nog lang kijk ik hem na, zie de rode mijter langzaam verder trekken over de zee van mensen heen.
Misschien zet ik stiekem wel mijn schoen vanavond.
Je weet immers maar nooit.
Ciao,
Ingrid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten