Als ik uit het raam kijk, zie voor de helft takken vol gele bladeren en voor de helft lege takken. Een paar weken geleden was het allemaal nog geel en groen, maar nu is het geel en kaal. In de tuin en op het pad liggen zoveel bladeren opgehoopt dat er geen vegen meer aan is. Omhoog kijkend naar de boom zinkt me de moed dan helemaal in de schoenen, als ik zie hoeveel er nog vallen moet.
Toch pak ik dapper de bezem ter hand. Anders wordt het helemaal zo'n zooi.
Terwijl ik veeg, bedenk ik me dat ik eigenlijk best wel melancholisch daarvan word. Al die vallende bladeren, het jaarlijks terugkerend gezanik over Sint en Piet, de enkele suikerbiet langs de kant van de weg. Het enige wat ontbreekt, is de weeige geur van de suikerfabriek die niet meer bestaat. Daarvoor moet je nu naar Hoogkerk.
Zo duidelijk oktober, zo duidelijk herfst. En komend weekend gaat de wintertijd in ook nog, en 's ochtends ga ik alweer in het donker naar mijn werk. Het is weer die tijd van het jaar. Soms is dat heel gezellig, dan zit ik lekker op mijn luie stoel te lezen met jazzmuziek op de achtergrond en kaarsjes aan. Visuele en auditieve warmte als compensatie voor de naderende winter, maar toch gezellig.
En mooi is het toch ook wel, het levert mooie foto's op. En de afgelopen dagen was het zo warm dat het bijna nog zomer leek. Zonder jas naar buiten en het dan warm hebben in plaats van koud. Ergens ook best wel raar, zo in oktober. Maar leuk is het wel. Mooie temperaturen, mooi fotowandelen. Wat wil een mens nog meer?
Maar toch, ondanks de gezellige kaarsjes en het nog even lekker warme weer, heb ik soms zo'n droeverig gevoel. Zo'n gevoel dat me meteen aan dat liedje van Kinderen voor Kinderen doet denken:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten