Poffertjeskraam gespot

Het is koud en nat buiten. Natte smurrie die geen sneeuw en regen is, maar iets kouds er tussenin, valtdwarrelt uit de lucht. Mijn benen hebben zin in wandelen en beweging. Mijn hoofd vindt het veel te koud en te vies weer buiten, en blijft liever met een goed boek op de bank hangen. Voor de zekerheid stop ik toch maar die stadswandelingkaart in mijn handtas voordat ik naar de bushalte loop. Eigenlijk heb ik toch wel zin om een eindje te lopen. Morgen moet ik weer stilzitten.

Het is al half maart, maar volgens het weer is het nog januari. 's Ochtends doordeweeks voelt dat heel raar. Dan stap ik in de auto en ga naar mijn werk als het al licht is, maar toch ligt er sneeuw. 's Nachts vers gevallen en dooit in de loop van de dag weer weg. Daar denk ik aan als ik bij de bushalte sta te wachten. Vandaag hoef ik niet te werken, vandaag is het zondag. Ik bedenk me dat over twee weken de zomertijd in gaat, en dat de poffertjeskraam ook over een paar weken wel weer zal komen. Allemaal tekenen dat de lente naderbij zou moeten komen. Zelfs al werkt Koning Winter nog niet echt heel erg mee.

Op de grote markt stap ik uit de bus en kijk naar de overkant. De drie gezusters is nog dicht, en het goudkantoor ook. Ook in de binnenstad is het koud, nat en onaangenaam weer. Ik besluit om even bij de forumbouwstrip langs te lopen en daarna te gaan wachten onder de abn-amro-bank. Even uit de wind en uit de nattigheid wachten tot de koffie open gaat. Als ik sta te wachten dringt het ineens tot me door waar ik eigenlijk naar sta te kijken. Twee wagens staan op de grote markt, en er lopen een paar heren om heen. Ik ken die wagens. En die heren ook. De Meneer Met De Grote Snor, de PoffertjesMeesterBakker, herkent me en zwaait. ik zwaai vrolijk terug.
De poffertjeskraam wordt kennelijk opgezet vandaag.

"Joepie!", denk ik bij mezelf. Ik zie in de verte de deuren van de drie gezusters open gaan en besluit nu koffie te gaan drinken en om binnenkort gauw poffertjes te gaan eten. Volgend weekend misschien, of vandeweek tijdens de lunchpauze. Want vanaf morgen of zo kan het dus weer, blijkbaar. Ook al zal het de eerste winterse weken nog wel een koude bedoening blijven, daar in die poffertjeskraam. Maar ach. Wat maakt kou eigenlijk uit? Je zit er droog en uit de wind, met de heerlijke lucht van poffertjes in de neus te mensenkijken naar wat er allemaal gebeurt op het plein en te dromen van de zomerwarmte.

Ja, ik ga beslist binnenkort poffertjes eten.

Sneeuwklokjes in de sneeuw

Afgelopen zondag na het schrijfcafé en na de lunch had ik zin om even een stukje te wandelen. Het was best wel frisjes buiten, maar ik had een muts en handschoenen in mijn rugzak-aktentas-handtas-geval-dinges gedaan en ik had expres warme sneeuwlaarzen aangetrokken. Dus frisjes was helemaal niet erg.

Toen ik zat te lunchen, leek het nog wel somber, en eventjes sneeuwde het zelfs. Maar toen ik, éénmaal uitgelunched en uitgebuikt, de deur van het Goudkantoor uitstapte, was het al bijna weer droog. En ach, dacht ik, wat maakte het uit als het weer wat meer zou gaan sneeuwen? Ik had immers een muts op en handschoenen aan en een lekker warme jas en warme laarzen. Ook vond ik dat ik eigenlijk sowieso niet mocht zeuren over die paar vlokken, met die nieuwsberichten over de sneeuwstorm in het oosten der VS in mijn achterhoofd. 

Tijdens de wandeling had ik wind mee, dat beetje dat er stond dan tenminste dus dat was ook alweer fijn. De zon brak even later door de wolken, en toen was het wel heel fijn lopen langs de singels. Op het Emmaplein gekomen bleef ik verbaasd en verrukt even staan kijken, want er bloeiden sneeuwklokjes. Middenin de sneeuw deden ze hun naam eer aan, maar toch was het ontzettend fijn om zo een kleine voorbode van de lente te zien! Er niet ver vandaan was een bankje, uit de wind en in de zon, en daar ben ik even gaan zitten. Op zondag komt er daar maar weinig verkeer langs, en ook weinig mensen. Middenin de stad is het even heerlijk rustig en ben je ver verwijderd van de normale stadse herrie en het druk gemurmureer. En de zon was zowaar al een beetje lekker warm.

En daar heb ik de halve middag gezeten, op een bankje in de zon genietend kijken naar bloeiende sneeuwklokjes. En ik vond het zalig!

Wit, glad en mooi

Als ik naar buiten kijk, zie ik sneeuw. Het valt flink, blijft een paar dagen liggen en smelt dan weer weg. Op Facebook zie ik foto's waarop de rest van Nederland zalig groen en warm lijkt, nou ja, min of meer dan, maar hier balanceren we de afgelopen paar weken steeds rond het vriespunt. Of het leuk is, of niet, daarover wisselen de meningen sterk. 

Ik vind het wel erg mooi, vooral als de sneeuw nog vers is, onbedorven door pekelwagens enzo. Dan is het net alsof je in een Anton-Pieck-kerstkaart woont. Met binnen de warme kachel, en de kerstboom. In iTunes de kerstliedjes-afspeellijst aanzetten. Kerstliedjes oefenen op de gitaar. En soms heb ik ook zomaar zin om te wandelen in dat mooie landschap. Dan trek ik warme kleren en de lelijke maar o zo stevige laarzen aan, en ga ik op pad. Even door de wijk lopen, of een eindje door het recreatiegebied dat bijna in mijn achtertuin ligt. Of ik pak de auto en rij naar het park aan de andere kant van de stad om daar te lopen. 

Mooi hoor, die sneeuw! Laatst kwam ik thuis van het werk en hadden de kinderen van de bovenburen een prachtige sneeuwpop gemaakt. En hij stond in mijn tuin. Dat was leuk thuiskomen. 

Helaas is het voor niet iedereen zo fijn. Mensen die slecht ter been zijn, zitten met zulk weer min of meer thuis gevangen. Ze kunnen nergens zomaar even heen, want glad. Een kennis van mij durft amper in de auto te stappen. Want glad. Ik probeer ze moed in te praten, maar dat is soms best lastig. Uiteindelijk is moed toch iets wat je in jezelf moet vinden, een ander kan je hoogstens helpen zoeken maar het vinden moet je kennelijk toch zelf doen.

Mijn moeder heeft het in zichzelf gevonden. Zij durfde eerst ook niet weg, want glad. Toen ging ik met haar boodschappen doen, en zag ze een mevrouw die ook met een rollator liep rustig over het bestrooide en geveegde fietspad lopen. "Oh", zei ze gelijk, "zo ga ik het ook doen". Even was het stil, en toen zei ze dat het haar zojuist te binnen was geschoten dat ze nog ergens van die tegen-gladheid-onder-de-schoen-bind-dingen moest hebben. Die ging ze maar gauw opzoeken. Dan kon ze er toch nog uit. Ik verzekerde haar dat het in de binnenstad meestal mooi schoon was, en dat ze ook op de webcam van de regionale omroep kon zien of het schoon was. Dan kon ze bij de Hema een kopje koffie drinken als ze daar zin in had.

En nu gaat ze er weer uit, en overal naartoe. Vertelt me pas achteraf dat ze hier en daar heen geweest is. Met de rollator in de bus, met de stevige schoenen met spekzolen aan, en de tegen-gladheid-onder-de-schoen-bind-dingen in het mandje van de rollator. Of onder haar schoenen. Ze laat zich niet klein krijgen. Bij de pakken neerzitten komt in haar woordenboek nog steeds niet voor. 

Ik ben zo ongelooflijk trots op haar! 

Ciao,

Ingrid.

Angola in de sneeuw

Vandeweek ben ik samen met een goede vriendin naar de Oosterpoort geweest. Naar iets wat “World sessions” heette. Dat is een serie voorstellingen met muziek van over de hele wereld. De vorige keer dat we daarheen gingen, hadden ze een spaanse groep (Calima) en dat was erg mooie muziek. Vandeweek hadden ze een artieste op het programma staan die Aline Frazao heette en die, zo bleek die avond, mooi kan zingen.

De voorstelling begon met een introductiefilmpje, waarin ze vertelde dat ze uit Angola in Afrika kwam. Ze vertelde onder andere ook in dat filmpje dat ze naar Lissabon verhuisde om te gaan studeren. Toen ze uitlegde dat ze heel erg moest wennen aan de kou en de seizoenen, was ik best wel verrast. Als je uit een heel warm land komt, is dat natuurlijk eigenlijk best logisch, maar daar had ik zo gauw niet over nagedacht; bij de gedachte aan mediterrane landen (waar ik Portugal stiekem ook toe reken ook al ligt dat niet aan de Middellandse Zee maar aan de Atlantische Oceaan) denk ik als Noord-Europeaan toch het eerst aan warmte. Of in elk geval warmer dan hier. Maar zij moest heel erg wennen: je hebt ineens vier seizoenen, en temperaturen onder de vijftien graden celcius boven nul. 

Zo blijkt maar weer dat alles een kwestie is van perspectief. 

Vanochtend stond ik op en zag ik dat de sneeuw die al een paar dagen viel eindelijk is blijven liggen. Direct moest ik weer aan die Angolese dame denken, en ik vroeg me af wat zij van die kou en die sneeuw zou vinden. Zou ze al vaak sneeuw gezien hebben? 

Later in de ochtend sta ik tijdens een RSI-rustpauze uit het raam te kijken hoe het buiten langzaam licht wordt. En even denk ik er weer aan, en probeer ik het me voor te stellen. Hoe zou iemand uit een warm land tegen sneeuw aankijken?

Ciao,

Ingrid.

Hakken en humeur

Hakken en humeur

Vandeweek lag er een best laagje sneeuw. In ieder geval zoveel dat het overdag niet of maar half wegsmolt, zodat de stoep her en der al aardig op een ijsbaan begon te lijken en het eigenlijk best wel verstandig was om stevige wandel- of sneeuwschoenen of -laarzen aan te hebben. Je weet wel, van die superdegelijke, superonelegante dingen waarop je niet zo snel uitglijdt en iets verstuikt of erger.
Toen die laag zaterdag eenmaal helemaal weggesmolten was trok ik dus direct een paar mooie pumps aan om mee in de stad rond te gaan lopen want hoge hakken had ik ontzettend gemist in die week (en dat was maar 1 week, we moeten nog een hele winter door...). En ik twitterde ook gelijk dat ik blij was dat dat even kon. Op die ene tweet kreeg ik de nodige reacties van meelezende dames die allemaal riepen dat zij er net zo over dachten en dat het fijn was dat ik dat tenminste snapte. Kennelijk had ik een zeer punt geraakt bij vele meelezende hoge-hakken-liefhebbende dames.

Wat is dat toch met ons en hoge hakken?
Waarom lopen we er zo graag op en waarom hebben we collectief een slecht humeur als dat even niet kan?

Die vragen spelen nu heel de tijd door mijn hoofd, want vreemd vind ik het wel, dat mijn humeur zo beïnvloed wordt door mijn schoeisel. Na een anderhalve dag ofzo daarover gepiekerd te hebben, heb ik nu toch wat dingen bedacht waar het aan kan liggen, althans waar het in mijn geval aan kan liggen:

1. mijn degelijke winterschoenen zijn zwaar en dat gewicht aan mijn voeten ben ik niet gewend, voelt dus onwennig, onprettig en raar.
2. mijn winterschoenen hebben een stugge zool wat een andere voetafwikkeling geeft en dus anders aanvoelt.
3. mijn winterschoenen hebben geen hak, waardoor ik er anders op sta en veel bewuster bezig moet zijn met rechtop staan. Op hoge hakken sta ik vanzelf rechterop en als ik rechtop sta voel ik meer zelfvertrouwen.
4. hoge hakken lopen anders, ik gebruik mijn enkels, knieën en heupen anders als ik op hoge hakken loop waardoor ik mijzelf mooier en meer sexy voel

Hoewel het er in de praktijk natuurlijk niks anders van wordt, ben ik toch blij dat ik voor mezelf uitgevist heb hoe het ongeveer zit. Dat geeft me toch wat morele steun komend winter en bovendien weet ik nu wat ik kan doen aan mijn hakkenprobleem: thuis op hoge hakken lopen in plaats van op sloffen!

Ciao,
Ingrid.

Sneeuw en kou

Hij is er weer!
En zoals altijd met sneeuw en ijzel en kou en gladheid en alles.
Koning Winter dus.

Hij is er op tijd bij dit jaar. Vorig jaar kwam de sneeuw ergens in de week voor kerst, nu al in de week voor Sinterklaas. Ze zeggen dat dat klopt, al die sneeuw en kou en strenge winter en dat dat komt door het broeikaseffect. Maar echt warm en broeikasserig vind ik het eigenlijk niet. Het lijkt meer op van die schilderijen van Breughel die gemaakt zijn tijdens het Maunder minimum. Stiekem had ik gehoopt dat deze winter een échte ouderwetse Nederlandse kwakkelwinter zou worden, zo een met een temperatuur van twee graden boven nul en drie vlokken sneeuw en verder niks. Na die drie maanden sneeuw van vorig jaar heb ik eigenlijk niet zo’n zin in een herhaling.

Maar waarom vind ik sneeuw eigenlijk niks?
Want het is best mooi om te zien, en je kunt er lol mee hebben, sneeuwpoppen bouwen en sneeuwballengevechten enzo. En natuurlijk met een paar verstandige schoenen en verstandige warme kleren aan en een fototoestel mee mooie foto’s maken.
Maar sneeuw geeft ook gladheid. Verse sneeuw valt wel mee, maar als het overdag half wegsmelt en ‘s nachts weer aanvriest is de stoep de volgende dag een supergladde ijsbaan. En je moet lange en warme broeken aanhebben en warme truien met een kol en warme verstandige schoenen. Dus geen leuke rokken en geen mooie hoge hakken. En dat vind ik juist zo leuk, rokken en hoge hakken!

En daarom vind ik sneeuw maar niks.
Geef mij maar rokken-en-hoge-hakken-weer.

Ciao,
Ingrid.

Winterbeeld

Winter.
Kou en sneeuw,
Ski's en schaatsen,
Sjaals en mutsen,
Die van Unox natuurlijk.

Glibberende glijpartijen,
Wéér die autoruiten krabben!
Brrrrrrr...

Ik verlang naar de zomer
Naar zon en warmte
Lekker op een terrasje
In de zon en uit de wind.

Naar die milde zachte zomerregen,
Zo één waar je geeneens een plu voor nodig hebt
Naar lange lichte dagen.

Ik kijk naar buiten
Zie de zon
Hoor de vogels fluiten

Droom ik soms met open ogen?


Ciao,
Ingrid.

Koning Winter en ik

We hebben hem allemaal goed leren kennen de afgelopen dagen.
Zijn heerschappij was deze week overduidelijk.
Koning Winter is volop aanwezig in Nederland.
En ik vind het maar niks.

Het begint vorig weekend, met sneeuw en kou buiten als ik 's ochtends de gordijnen open doe. Op de radio waarschuwingen wegens gladheid, sneeuw en ijzel. Jakkes. En ik moet naar mijn werk, dus lekker weer onder de warme dekens kruipen zit er niet in.

Ergens verderop in de week hoor ik 's avonds op de radio de weersvoorspelling. Temperaturen tot min vijftien en in het binnenland mogelijk nog lager. Vermaningen dat zout strooien op je stoep geen zin heeft omdat ook zout water bij die temperaturen bevriest. Een nieuwsbericht dat de hulpdiensten naarstig op zoek zijn naar notoire buitenslapers, die moeten allemaal naar de daklozenopvang omdat ze anders dood vriezen of iets in die trant. Mijn gedachten zijn niet met het nieuws meegelopen, die staan nog stil bij de genoemde temperatuur. Min vijftien? Het lijkt wel Siberië. Vanavond iets leuks gaan doen? En dan door die kou heen? Nee dank je, ik blijf wel veilig thuis, met een kop warme chocolademelk in mijn handen terwijl ik in stilte de uitvinder van de Centrale Verwarming bedank.

Koning Winter en ik hebben niet zoveel met elkaar. Ik kan met die man niet door één deur, met zijn jaarlijkse sneeuw-, ijs-, schaats- en unoxmutsellende. Luisterend naar een nieuwsbericht over hoeveel mensen vandaag in wakken zijn terechtgekomen tijdens het schaatsen zucht ik.Ik verlang naar warm weer, naar lekker op een terrasje zitten of door een zalig zachte milde zomerregen lopen.

Waar blijft nou dat broeikaseffect?

Ciao,
Ingrid.