Schaarse stilte

Tegenwoordig krijg je overal ongevraagd muziek om je oren geslagen: in de kledingwinkel, tijdens de koffie in het kleine restaurant, in de lift, in de wachtkamer van de tandarts en in de wachtrij bij de telefonische helpdesk. In het restaurant een poosje geleden had de Cubaanse muziek best wel een stuk zachter gekund. In het winkelcentrum mogen ze van mij de muziek wel uit laten. 

Niks rustig lopen, zitten, zijn. Muziek is overal. Muziek is gratis, lijkt wel, want het wordt immers overal ongevraagd aan je opgedrongen. Ergens weet je wel dat dat niet zo is natuurlijk en dat er muzikanten hard voor moeten werken, maar als je ergens binnenstapt en weer eens met niet-zo-fijne te hard staande (en dan ben ik nog wel slechthorend) muziek te maken krijgt, is dat soms wel irritant.

Eigenlijk is het nergens meer echt stil. Behalve thuis dan, en daar heb ik maar zelden muziek aan. Een teevee heb ik niet eens meer. Zalige stilte is dat dan. Luisteren naar het gedrup van de regen buiten, wind die ruist - of stormt - in de bomen, en in de lente in de ochtend naar zingende vogels. Of gewoon luisteren naar het niks.

Stilte lijkt bijna wel een bedreigde diersoort.

Maar dat is natuurlijk niet altijd zo geweest. Ooit waren er geen radio's of teevees of mp3spelers-met-duizend-liedjes-in-je-binnenzak. Dan was het stil thuis, als je alleen woonde (áls je alleen woonde, dat gebeurde natuurlijk niet zoveel vroeger). Als je dan muziek wou horen moest je een heel eind lopen of fietsen (want auto was duur en luxe) naar een gelegenheid waar ze een jukebox hadden, en waar je dan naar Bill Haley of zo kon luisteren. "Muziek luisteren" was een activiteit op zich.
En nog vroegerder, voor de jukebox en voor de fonograaf kon je alleen naar muziek luisteren als je het zelf maakte. Ze zeggen dat wij met ons allen toen ook veel meer zongen, bij het werk en 's avonds met het gezin en zo meer. En ik kan me heel goed voorstellen dat bijvoorbeeld een groep matrozen aan boord van een schip zeilen hijst terwijl ze samen een shantylied zingen. Dan blijf je ook lekker in het hijsritme met elkaar. 

Soms zou ik best wel eens in een tijdmachine willen stappen om te zien of dat echt zo was. En wat ze dan zongen. Maar ja, klanken fossileren niet. Dus dat kan niet.

Tenzij een echte Willy Wortel een vasofoon uitvindt, natuurlijk. 

In de tussentijd geniet ik graag van de stilte. 
Van die o zo schaarse en o zo zalige stilte.

Vakantietijd, stiltetijd

Ik zat in de auto onderweg naar het werk en zag een leeg MacDonaldszakje als een bosje buitelkruid over de weg heen rollen. De typische western-film-mondharmonica kon ik me zo goed voorstellen. En toen was er ineens een gedichtje in mijn hoofd:

Als een bosje buitelkruid
tuimelt een leeg MacDonaldszakje
eenzaam over de weg

De enige auto dees' ochtend
Is degeen waar ik in zit
Uitgestorven lijkt de stad

Het is vakantietijd 

Zomervakantie

De zomervakantie is weer aangebroken.
Ik merk het niet alleen aan het weer, dat toch wel zomerse temperaturen vertoont, maar meer nog aan de volheid van de parkeerplaats.
Of liever gezegd, de leegheid.

Want zelf om een uur of tien, als toch zo’n beetje iedereen wel binnen zou moeten zijn, is de parkeerplaats helemaal leeg, waar hij een twee week geleden op dat uur nog propvol stond.
En ook in de kantoortuin is het leeg. We zitten met drie man in een tuin voor twintig. Dat geeft een erg leeg gevoel. Eenzaam bijna. Vooral omdat iedereen die binnen komt wandelen mij vraagt waar iedereen toch is.
Ik ga me bijna afvragen wat ik verkeerd doe, totdat ik bedenk dat mijn vakantie nog komt.

Ciao,
Ingrid.