Peren en sweeties

Ik ben een peer. Qua figuur, dan. Vrouwenfiguren worden door modemeneren en -mevrouwen meestal in hokjes gestopt: appels, zandlopers en peren, bijvoorbeeld. Een appel heeft een zwembandje, een zandloper heeft een wespentaille en een peer is het dikst in de heupen en de bovenbenen. En ik val overduidelijk in die laatste categorie. 

Als dikke peer zijn zomerdagen zwaar. Een rok is lekker luchtig, maar omdat je bovenbenen dan tegen elkaar schuren, doet dat zeer. Vooral als het uiteindelijk gaat bloeden omdat de huid helemaal openligt. Dus trek ik meestal maar een broek aan. Maar da's warm. En jezelf thuis in je heerlijk koele huis verstoppen is ook zo.....tjsa. 

Gelukkig ben ik niet de enige peer die daar last van heeft: Cece Olisa bijvoorbeeld heeft er op haar blog ook het een en ander over geschreven. Zij heeft ook van alles geprobeerd: broekjes, crèmes. Er valt voor vrouwen-met-peren-problemen van alles te vinden aan oplossingen op internet. In dit soort dingen is internet toch iets moois. 

Zelf kwam ik uiteindelijk na veel zoeken en recensies van medeperen lezen uit bij sarahssweeties.nl. Daar verkopen ze broekjes voor onder een rok, met pijpjes. Sweeties noemt ze die. Speciaal ontworpen zodat je bovenbenen niet zo tegen elkaar schuren, staat er bij. Daar heb ik er dus eentje van gekocht en natuurlijk met de huidige warme dagen meteen aan gedaan. En het werkt prima, hij beschermt zonder benauwd aan te voelen. En hij rolt niet op. Het eerste broekje-met-pijpjes dat ik probeer dat niet naar boven oprolt. 

Dus heb ik er natuurlijk gelijk meer besteld! Zodra die binnen zijn, mag van mij de warmte komen. Deze peer is er klaar voor! 

De ochtendstond heeft goud in de mond

De laatste tijd ben ik vroeg wakker. Meestal zo tegen zes uur, of zeven uur. Omdat de wekker doordeweeks zo vroeg afgaat, zal dat er wel in zitten, zo is de eerste gedachte. Maar van de winter, toen het immers heel laat licht was, was dat wel anders. Tegen negenen werd ik toen meestal wakker. Moe, onuitgerust. Met moeite sleepte ik mezelf het bed uit tegen tienen. Met heel langzaam ontbijten en heel langzaam douchen en aankleden en alles, was het al gauw noen voordat ik kon zeggen dat ik echt op en wakker was. Het leven was saai, en het moest maar en ik had nergens zin in. Moest mezelf mentaal een schop onder het achterwerk geven om zelfs de simpelste dingen te doen.

Maar nu het weer vroeg licht is, en later donker, is dat heel anders. Zo tussen vijf en zes uur 's ochtends word ik meestal wakker. Even lig ik dan nog lekker te dommelen en te relaxen, en als ik daar genoeg van heb, sta ik op. Zo tussen zes en zeven dans ik energiek en vrolijk mijn bed uit en de badkamer in. Wat een verschil! En dat goedgemutste houdt nog heel de dag aan ook, ik zak pas in als het Grote Licht 's avonds weg is. Alsof mijn energie mét de zon ondergaat.

Het overduidelijke voordeel van zo vroeg energiek wakker worden, is dat je zo veel kunt doen. Doordeweeks heb ik al voordat ik naar mijn werk ga eventjes gitaar-geoefend. En vrijdags, de vaste vrije dag en de vaste boodschappendag, sta ik om acht uur 's ochtends in de winkel. Tegen half negen, als het woonwerkverkeer goed op gang gekomen is en iedereen chagrijnig op de fiets zit of bij de bushalte staat, sta ik alweer thuis de boodschappen op te bergen en koffie te zetten. En dan heb ik nog een heerlijk lange dag om zoveel leuke dingen te gaan doen. Zoals een dagje naar Bourtange of Emmen, of lekker koffie drinken in de stad bij het Goudkantoor en dan naar de bios voor de matinee.

Waar het precies door komt, sja, ik denk het licht. Eigenlijk kan ik me helemaal niet herinneren lichtgevoelig te zijn. Toch ben ik het tegenwoordig duidelijk wel. Echt een kind van het licht en de zomer!

Zonneschijn - een elfje

De zon scheen zo vrolijk toen ik op een terrasje koffie zat te drinken. Hij scheen zomaar dit elfje mijn hoofd in.

Geel
Lachende mensen
Overal heerst vrolijkheid
Zonneschijn in de stad
Zomer

Doei Zomer, tot volgend jaar

Bladeren geel
Lucht grijs
Koude regen
Stormwind

Doei Zomer

Zomerzon en zomerregen

Vandaag is het warm.
Erg warm.
Ik ben blij dat ik moet werken, in ons kantoorgebouw hebben we airconditioning. Dat houdt de temperatuur een beetje op "denkbare" hoogten. Desondanks merk je toch dat het buiten erg warm en broeierig moet zijn; op de één of andere manier sluipt die broeierigheid toch naar binnen. Ik ben blij dat ik thuis alles dicht heb, deuren, ramen, gordijnen. Dat houdt de warmte buiten, zodat het thuis lekker koel zal zijn als ik thuis kom. Het nadeel is natuurlijk dat je thuis in een soort van bunker zit waar je enkel 's avonds uit kunt als de warmte weg is, maar je hebt in elk geval een koel huis.

Na mijn werk loop ik naar buiten, naar de auto. Ons gebouw heeft van die dubbele schuifdeuren waar je doorheen moet. In de hal is het nog lekker koel, maar als ik de eerste schuifdeur door ben verandert dat al en als ik de tweede schuifdeur door ben, loop ik tegen een muur van warmte op. Amai, het is inderdaad heet! En mijn autootje staat nog in de zon ook, dat wordt dus alle ramen open die open kunnen als ik wegrijd naar huis. Gauw koers ik op huis aan en vlucht weer naar het lekkere koele binnen. Als ik de voordeur open doe en mijn huis binnenloop, moet ik wel even wennen aan de temperatuur. Het verschil is zó groot, dat ik het toch eventjes koud krijg. Maar het went snel en met tegenzin bedenk ik dat ik eigenlijk nog naar de supermarkt moet om wat te eten te halen voor het diner. Hoe meer ik er over nadenk, hoe minder zin ik heb om nog naar buiten te gaan. Dus bel ik gauw de chinees, gisteren heb ik mijn portemonnee volgetankt bij de flappentap dus liquide middelen zijn geen probleem.

Later, zo aan het begin van de avond, valt het me op dat de zon weg is. De ruiten van mijn huiskamer kijken uit op het westen, dus als de zon dan 's avonds ineens achter de wolken verdwijnt, valt dat nogal op. Ik kijk naar buiten. Het is stil. Windstil. In een opwelling doe ik de tuindeur open, ik ben nieuwsgierig of het nog steeds zo heet is. Verbaasd loop ik naar buiten; het is zowaar lekker! Niet warm, niet koud, gewoon prima weer. Dan bedenk ik me dat ik vanochtend een sms had gehad van het weeralarm; kennelijk komt dat noodweer nu echt dichtbij. Ik moet maar niet meer weg gaan, of althans in elk geval niet ál te ver.

Dan begint het te waaien.
Een klein briesje, stelt niks voor, een heel klein zuchtje wind maar.
Maar toch wind.
Algauw wakkert die een beetje aan en ruisen de boomtoppen volop. De lucht wordt donkerder, er komt een "schip met zure appels aan" zoals we dat in Groningen zeggen. Tegen kwart over achten des avonds is het zo donker geworden dat ik in huis de lampen aan moet doen; het lijkt jandorie wel nacht. En nog worden de wolken donkerder; even later floepen de straatlantaarns aan. Aangezien de schemering nu ook niet zo lang meer op zich laat wachten verwacht ik niet dat het nog weer licht wordt vandaag; dat betekent dat het toch zo'n drie kwartier eerder donker is dan normaal.

De eerste druppels vallen, en in de verte flitst het.
Volgens mij krijgen we vanavond de volle lading.
Ik blijf voor het raam staan kijken.

Ciao,
Ingrid.

Zomervakantie

De zomervakantie is weer aangebroken.
Ik merk het niet alleen aan het weer, dat toch wel zomerse temperaturen vertoont, maar meer nog aan de volheid van de parkeerplaats.
Of liever gezegd, de leegheid.

Want zelf om een uur of tien, als toch zo’n beetje iedereen wel binnen zou moeten zijn, is de parkeerplaats helemaal leeg, waar hij een twee week geleden op dat uur nog propvol stond.
En ook in de kantoortuin is het leeg. We zitten met drie man in een tuin voor twintig. Dat geeft een erg leeg gevoel. Eenzaam bijna. Vooral omdat iedereen die binnen komt wandelen mij vraagt waar iedereen toch is.
Ik ga me bijna afvragen wat ik verkeerd doe, totdat ik bedenk dat mijn vakantie nog komt.

Ciao,
Ingrid.