Sjoelen in 't café

Bron: Antoon Kuper, flickr.
www.flickr.com/photos/antoon

Bij Ma in de flat was iemand die op zondagmiddag sjoel- en kaartmiddagen wou organiseren. Dat vertelde ze vandeweek. Ze wou er heen want het leek haar gezellig. Prima, leuk! Maar vandeweek kwam sjoelen onverwacht ook in mijn wekelijks schema opduiken.

Al mijn hele leven heb ik perioden dat ik prima met mezelf door één deur kan en perioden dat ik totaal niet met mezelf door één deur kan. Toen ik afgelopen woensdagavond weer in zo'n ik-voel-me-grijs-periode zat, vond een van de binnenstebuitenachtige stemmetjes in mijn achterhoofd dat ik eens ergens heen moest. Naar het café dat vlakbij de Albert Heijn op 't plein zit. De andere stemmetjes vonden dat maar niets: ik in de kroeg?? Dat deed een dame toch niet? Na wat ruzie in mijn hoofd besloot ik dat ik geen dame wou zijn en best gewoon even wat kon gaan drinken ook al vonden de stemmetjes dat 't buiten mijn comfortzone lag.

Dus ik mijn jas aan, mijn portemonnee en huissleutel mee en op pad. Ik zou alleen even iets drinken, één drankje maar, gewoon om te oefenen en om mijn binnenstebuitenstemmetjes te bewijzen dat ze ongelijk hadden.

Toen ik langs 't raam liep, keek ik alvast even naar binnen. Het zag er rustig uit. "Mooi", dacht ik. Een mooie avond om te herbeginnen met in je eentje naar 't café gaan. Dus ik naar binnen, jas uit, rondkijken. Het zag er erg gezellig uit, lekker gewoon en niet pretentieus of hip of modern of zo.

Veel bruin, van die ouderwetse barkrukken met leren zittingen net zoals ze vroeger bij de bowling in Groningen hadden. Ik ging aan de bar zitten en bestelde een heel zedig kopje thee (ik had nou eenmaal echt zin in thee). Rondkijkend voelde de inrichting prettig en vertrouwd; zo lekker gewoon met veel ouderwets bruin en niet van dat moderne zwart/grijs/wit. Net zoals vroeger toen ik klein was in de bowlings waar mijn vader aan het werk moest terwijl kleine ikke met haar twee paardestaartjes in een hoekje zat te tekenen achterop een scorevel.

Terwijl ik thee zat te drinken keek ik om me heen. Aan een grote tafel even verderop waren een paar vrouwen aan het sjoelen, en ze hadden er veel lol bij. Ik moest er om lachen, en bleef kijken. Een poosje later vroeg één van dat groepje of ik mee wou doen. Ze waren een sjoelclubje, vertelde ze, die hier elke woensdagavond kwam sjoelen. Het kostte één vijftig per keer en een euro was voor de pot om aan 't eind samen uit eten te gaan en vijftig cent was voor de hapjes tijdens 't sjoelen.

Even later stond ik te sjoelen, terwijl ik me probeerde te herinneren hoe lang het geleden was dat ik voor 't laatst gesjoeld had. Ik denk bij Tina en Eddie thuis, op een oudjaarsavond. Denk ik. Lang geleden in elk geval, maar helemaal vergeten was ik 't niet en natuurlijk kon ik ook afkijken bij de andere meiden. En vanaf het begin had ik 't gevoel dat ik er helemaal bij hoorde, en dat was erg fijn.

Dus nou zit ik zomaar zelf op een sjoelclubje.

Dinsdags is er bingo.

Daar wil ik ook wel een keertje heen, want van vroeger op de camping weet ik nog wel dat dat ook heel leuk kan zijn.


Ik heb nou alweer zin in komende woensdagavond.
Want sjoelen.

Binnenstebuiten

Binnenstebuiten engelse filmposter (van Wikipedia)

Laatst ben ik naar de nieuwe (nou ja, nieuw...hij draait alweer een poosje) Disneyfilm geweest: Binnenstebuiten. Hij draait al meer dan een maand, en ik was eigenlijk niet echt van plan om er heen te gaan, maar kwam op het internet zulke ronkende reviews tegen dat ik toch maar vond dat ik 'm zelf moest zien.

De film gaat over een meisje - Riley - en de hoofdpersonen in de film zijn haar emoties: Plezier, Verdriet, Angst, Afkeer en Woede. Ietwat bijzonder is dat de film geen schurk kent en toch ontzettend mooi is, een schurkloze film komt voor zover ik weet niet zo heel vaak voor (alhoewel...Frozen en Star Trek 4 en Brave hebben ook geen echte schurk-schurken en in Maleficent blijkt de schurkin ook maar een gewoon mens te zijn) maar kan wel ontzettend tof zijn. Verder ga ik niks verklappen, dat zou zonde zijn van de film.

Wat ik eigenlijk Helemaal Heel Erg Geweldig vind aan de film is hoe ze emoties weergeven. Sinds ik de film heb gezien betrap ik mezelf er regelmatig op dat ik denk: "oh, volgens mij zit Angst nu aan de knoppen", of Woede, of Plezier of welke emotie het dan ook maar om gaat. Regelmatig is het best wel druk in het hoofdkwartier in mijn hoofd, met alle emoties die allemaal hun eigen stem meebrengen. Daarnaar luisteren is soms zoiets als in een ruimte met twintig of dertig mensen zijn en dan alle gesprekken tegelijk proberen te volgen, dan moet je eerst keihard "STILTE!!" roepen en dan één voor één iedereen Het Woord geven zodat iedereen de kans heeft om zijnhaar zegje te doen.

En ook het hele idee van die persoonlijkheidseilanden vind ik super; ik vraag mezelf heel de tijd af welke persoonlijkheidseilanden ik in mijn hoofd heb zitten, al zijn er een paar die volgens mij wel zo duidelijk zijn dat ze no-brainers zijn, zoals:

• familie-eiland: gevuld met beelden van mijn ouders en ooms en tantes en beelden van toen Mama en Papa nog bij elkaar waren en we nog (lang geleden) een gelukkig gezinnetje waren met ons drietjes. Van die lekkere soep eten in Haren en barbecueën in Tolbert. 
• tech-eiland: gevuld met allemaal fragmenten code en met computers en alles. Absoluut een no-brainer :)
• muziek-en-dans-eiland, met allemaal instrumenten en podiums met bands en orkesten en grote vloeren er voor met dansende mensen. Countrybands met lijndansers, bigbands met stijldansers en carribeanorkesten met salsaende mensen. Een groot veld waar drumbands shows geven. Misschien hebben muziek maken en dansen allebei wel hun eigen eiland, zelfs.

En misschien heb ik ook wel een creativiteitseiland, met pennen voor het schrijven en potloden en gummen voor het tekenen en haaknaalden en bolletjes wol voor 't handwerken. Of misschien zijn ook dat wel allemaal aparte eilanden, eentje voor elk creatiefje. Misschien heb ik wel een pest-eiland of zoiets van toen ik vroeger op school zo gepest werd. En er zijn vast nog veel meer persoonlijkheidseilanden in mijn hoofd die ik zo gauw niet weet op te noemen.

Kijkend naar de mensen om me heen vraag ik me af welke emotie bij hen aan de knoppen zit, en welke persoonlijkheidseilanden ze hebben.

En ook denk ik aan de mensen bij Disney/Pixar, die zulke toch wel zware psychologische materie op zo'n toegankelijke en leuke manier vorm hebben weten te geven. Want ook zonder al die franje is Binnenstebuiten ook nog eens gewoon een hele leuke film.

Vroem Vroem

Soms zit er zomaar een gek woord of een gekke uitdrukking in mijn hoofd. Vanochtend was dat "Grote Vroem" voor een lijnbus. Uiteraard heb ik 'm meteen digitaal vereeuwigd op twitter toen ik onderweg ging naar Dierenpark Emmen (dit jaar kan dat nog, vanaf volgend jaar heten ze iets hips Engels en zitten ze niet meer in het centrum maar op de Noordbargeres waar nu nog druk gebouwd wordt). 

In de bus onderweg, herstel, in de Grote Vroem onderweg, bedacht ik me dat je best een aardig eindje zou kunnen komen met het woordje vroem. Een Grote Vroem is dan een gewone grote bus, een Kleine Vroem is zo'n klein tienpersoonsofzobusje en een Eigen Vroem is een auto. Een gelede bus kan HarmonikaVroem heten en een dubbelgelede bus een TweeHarmonikasVroem. 

Maar dan. Ik kom in de knoop met andere gemotoriseerde dingen: hoe noem je een motor? Of zo'n 45-kilometerkarretje? Misschien zijn de woorden "auto", "bus" en "harmonikabus" toch praktischer. Maar ook saaier, vind ik stiekem. 

Handwerken herontdekt

Het bewuste zelf gehaakte kleedje van
geelwitgemeleerde wol.
Meer geel dan wit, goed beschouwd.

Vroeger, toen ik nog twee paardenstaartjes had, leerde ik van Mama handwerken. Breien, haken, borduren, dat werk. Een nuttige vaardigheid (want voor een tientje wol van de Zeeman is meestal goedkoper dan een klaargekochte trui van honderd euro in de winkel), en meestal nog leuk ook. Maar zoals dat gaat, kwam op een gegeven moment de periode dat ik dat maar "stom" vond. Jarenlang waren haken, breien en borduren heel ver uit beeld verdwenen ten gunste van dansen en computers. 

Maar tijden veranderen.

Mensen veranderen.

Prioriteiten veranderen.

Hobby's veranderen.

En ik verander ook, en herontdek soms dingen die ik vroeger leuk vond, en waarvan ik mezelf nu verbaasd afvraag: "waarom vond ik dat in vredesnaam ooit stom?".

Geïnspireerd door de mooie haaksels die een tante van mij op facebook zette (*kijkt naar Christa*), vond ik het laatst tijd om zelf ook eens weer te gaan haken. Op een dinsdagmiddag onderweg van werk naar huis ging ik tussen twee bussen door even de Grote Markt op om te kijken of de wolkraam er nog stond, nog open was, en zo ja of ze er iets leuks hadden. Nou, de markt was nog open en de kraam stond er nog en ze hadden ook nog een hoop leuks! 

Uiteindelijk na veel wikken en wegen thuisgekomen met vier knotten geel-wit gemêleerde wol zat ik te bedenken wat ik dan maken moest. Verkeerde volgorde natuurlijk, want het is handiger om eerst te weten wat je maken wilt zodat je dán de juiste hoeveelheid wol kunt kopen. Maar goed. Een kleedje leek me een goed begin, een simpel patroon natuurlijk want ik had heel wat jaren niet gehaakt. De keuze was gauw gemaakt en ik ging aan de slag, en al gauw was het ding klaar. Sommige dingen verleer je nooit en handwerken is er blijkbaar één van. 

En het leukste was de ontdekking dat ik 't tegenwoordig weer echt leuk vind om te doen! 

Ik zit al te denken over een volgend project, een handwerktas van omavierkantjes of granny squares lijkt me wel wat. Er staan een heleboel hele mooie op google die zo simpel ogen dat ik ze wel na zou moeten kunnen maken, zelfs als er geen patroon bij staat. Zeer binnenkort gaan we hier dus maar eens aan de slag met het maken van een stel "bröddellappies" (of in goed Nederlands proeflapjes, maar 't Groningse woord is toch eigenlijk leuker :) ). En misschien ga ik wel een vest voor mezelf haken. Of een sjaal. Of meer kleedjes voor op tafel. Of misschien beesten haken, daar staat ook wel een hoop van op internet en lijkt me ook hartstikke leuk. En ze dan in december aan de voedselbank geven of iets in die geest.

Een leuk aantal verschillende kleuren knotten wol hebben is dan wel handig. Dus moet ik binnenkort maar eens bij de Zeeman kijken naar wol.

En een mand of ton om al die knotten wol en ook de bröddellapjes in te bewaren is misschien ook wel handig. Want al die wol moet ergens bewaard worden.

Zoveel ideeën om uit te proberen!

Een heel internet vol haaksels! 

Haken is leuk en haken is hip en haken heb ik helemaal herontdekt! 

En het is ook zo simpel, eigenlijk. Als je 't niet kunt maar wel graag wil kunnen heb ik 't je vast heel snel uitgelegd. 

Uitgebreid ontbijten

Laat me eens raden hoe jouw ochtend er uit ziet. De maandagochtend, bijvoorbeeld. Het begin van de werkweek en voor veel mensen de moeilijkste dag. In ieder geval voor veel mensen moeilijk genoeg om grappige memes op mijn facebooktijdlijn te dumpen. 

De wekker gaat.  Slaperig druk je op snooze en draai jezelf nog even om. Even later gaat het vermaledijde ding weer. 

Je bedenkt jezelf dat het maandag is. Shit, maandag! Had je gisteravond nou maar wat eerder op bed gegaan. Moet je er echt zo vroeg uit? Zuchtend hijs je jezelf uit bed, en na een korte douche voel je je al wat wakkerder. Eindelijk aangekleed sleep je jezelf naar de keuken om eerst maar eens koffie te zetten. Je kijkt op de klok en schrikt van de tijd. Je moet opschieten anders kom je te laat! Het ontbijt en de kop koffie sla je maar over, je rent de deur uit en springt in de auto, spurt naar de bushalte of stapt op de fiets. 

Klinkt bekend?

Vroeger ging het bij mij ook zo. Nog niet eens zo lang geleden, tot aan dat mijn rug vorig jaar stukging, om precies te zijn. 

Toen ik weer wat aan de beterhand was, en weer aan het werk ging, was ik zo uitgerust dat ik uit mezelf vroeg wakker werd. En dus alle tijd had voor ontbijt. Een wandelingetje. Meestal liep ik eerst, nog voor het ontbijt. Lopen was goed voor de rug. Daarna rustig ontbijten, en rustig naar mijn werk. Zonder stress. Ik begon te ontdekken dat het wel wat had om de dag rustig te beginnen. Dat was eigenlijk wel de moeite waard om vast te houden, vond ik. 

Dus ben ik bewust blijven ochtendwandelen en rustig uitgebreid ontbijten en zo. Ik sta er bewust een uur eerder voor op, en ga er de avond tevoren ook bewust een uurtje eerder voor naar bed. Nu is vroeg opstaan voor mij niet zo moeilijk, ik ben altijd een ochtendmens geweest, als kind al. Als je een avondmens bent, kan ik me voorstellen dat je er liever voor kiest om wat later te beginnen met werken - vooropgesteld dat je die keuze überhaupt hebt, want dat hangt natuurlijk nogal af van je baan. 

Maar toch. 

Even lekker rustig tijd voor jezelf. 

Even niks. 

Even rustig ontbijten. 

Je begint de dag dan toch heel anders. Rustiger. Minder stresserig en gejaagd. En dat bevalt wel, eigenlijk. 

Een keurig nette verslaving

De koffieautomaat is op het werk de plek waar ik het eerst heen loop als ik 's ochtends mijn laptop geïnstalleerd heb. En dat geldt voor veel mensen. Normaal is dat ook geen probleem. Je komt binnen, je hoofd nog duf, opent je koffer, plukt daaruit de laptop, voeding, muis en stander en heel de zooi en zet de boel klaar en de computer vervolgens aan. Terwijl het ding staat wakker te worden/op te starten, kun je mooi even koffie halen.

Vanochtend ging dat iets anders dan normaal.

Het laptop-opzetten-deel ging helemaal prima. 

En toen pakte ik mijn koffiemokje en liep naar de koffieautomaat. Om te ontdekken dat er een tekentje op stond dat 'ie onderhoud nodig had en dat hij me geen koffie geven wou. Zelfs geen heet water voor thee. Ik baalde, maar niet getreurd want er zijn nog vier automaten in het pand. Daarvan is er vast ergens wel ééntje die het doet. Toch?

Dus ik de gang door, op naar de volgende koffieautomaat. Waar een tekentje op bleek te staan dat betekende dat 'ie onderhoud nodig had, en me geen koffie geven wou. En ook geen heet water voor thee.

Nu begon ik toch wel een beetje meer dan geïrriteerd te worden. Kwaad eigenlijk, zelfs. 

"Maar", zo dacht ik bij mezelf, "er zijn nog drie automaten!"

Een verdieping lager liep ik de gang in naar de koffieautomaat, mezelf afvragend of deze het wel zou doen. Even later ontdekte ik van niet, en liep ik sip verder naar automaat nummer vier. Die het óók niet deed, en ook geen heet water voor thee meer had. Nu was ik toch wel boos dat ze het niet deden. En ook begon ik steeds bozer op mezelf te worden, omdat ik kennelijk toch wel zo erg koffie nodig had 's ochtends dat ik boos werd als er eens een automaat het niet deed. Boos worden op jezelf omdat je ergens boos om wordt.

Mopperend in mezelf liep ik ten einde raad naar de koffieautomaat op de begane grond. 

Die het ook niet deed.

Uiteindelijk moest ik water drinken, want de automaten wilden me niet eens warm water voor thee geven. Ik was boos dat ze het niet deden, ook al konden die automaten er zelf niks aan doen. En ik was boos op mezelf dat ik kennelijk zo verslaafd ben aan koffie 's ochtends, dat ik boos en geïrriteerd word als ik dat niet krijg. Dan ben ik toch wel verslaafder aan koffie dan ik graag denk.

Zou ik zonder koffie 's ochtends kunnen? Wakker worden met thee, bijvoorbeeld. Misschien moest ik dat eens een week of twee proberen. Een week om af te kicken en door de argh-ik-heb-geen-koffie-gehad-hoofdpijn-periode heen te komen, en één week om te kijken hoe me die thee bevalt. Misschien moest ik dat eens proberen. Een interessant experiment is het wel, vooral als ik in die periode eens een dagboekje ga bijhouden met hoe ik me voel en zo. Endan achteraf kijken of daar verschil is tussen met en zonder koffie. 

Ondertussen zing ik voorlopig maar mee met V.O.F. de Kunst. 

Eééééééééén kopje koffie! 

Lalalalala éééééééééén kopje koffie! 

De zeven werken van barmhartigheid

Voor het eerst hoorde ik van de zeven werken van barmhartigheid van Suske en Wiske's Lambik. In welk album dat was, wist ik niet meer, maar er stond een plaatje van een heks met een harp op de voorkant. Even zoeken leert me dat het het album van Suske en Wiske en de Zeven Snaren geweest is. 

Aan het begin van het album was iemand (ik geloof Lambik) die vroeg naar de zeven werken van barmhartigheid aan willekeurige voorbijgangers; de meesten kwamen niet verder dan een stuk of drie en deden het af als ouderwetse onzin. Uiteindelijk kwam Lambik - inmiddels nogal ontgoocheld - de heks tegen. Die wist ze allemaal wel en somde ze alle zeven met luide stem op:

1. de hongerigen spijzen

2. de dorstigen laven

3. de naakten kleden

4. de vreemdelingen herbergen

5. de zieken verzorgen

6. de gevangenen bezoeken

7. de doden begraven

Bekentenis: ik moest het volledige lijstje van internet plukken (wikipedialink ), want ik weet ze ook niet allemaal uit het hoofd. Die van die gevangenen bezoeken vergeet ik meestal en soms vergeet ik die van de vreemdelingen herbergen ook. 

Eigenlijk was ik die zeven werken min of meer vergeten, maar vandeweek werd ik er aan herinnerd omdat ze bij ons op het werk sinds kort koffiebekers hebben van een bedrijfje dat van elk bekertje een bepaald bedrag naar de voedselbank stuurt (of zoiets). En toen moest ik er ineens weer aan denken, ook omdat ik zelf donateur ben van onze lokale voedselbank.

Als je zo om je heen kijkt in het dagelijks leven, lijkt barmhartigheid soms ver weg. Er wordt volop geklaagd dat we het niet goed genoeg hebben, waarbij we alles dat we wél hebben graag uit het oog verliezen en voor vanzelfsprekend aannemen, compleet met alle voorrechten die daarbij horen. Zoals die kennis die ik laatst hoorde klagen over het feit dat hij nog maar twee keer per jaar met vakantie kon in plaats van drie keer. Dat maakte me kwaad, en ik antwoordde nogal venijnig dat ik mensen kende die nóóit op vakantie konden gaan omdat dat simpelweg te duur was voor ze en dat hij van geluk kon spreken dat hij überhaupt één keer per jaar op vakantie kon, laat staan zelfs twee keer. Wat een zalige luxe om twee keer per jaar weg te kunnen gaan!

Mensen lijken het soms graag te hebben over de "ikke, ikke, ikke en de rest kan stikken"-samenleving en vergeten tijdens het klagen dat ze zelf geen haar beter zijn. En soms trap ik ook in die valkuil, want klagen is soms zo makkelijk. Veel makkelijker dan proberen er zelf iets aan te doen, in elk geval. 

Maar als je dan een tweede keer kijkt, en wat nauwkeuriger kijkt, zie je dat wij met ons allen de meeste van die zeven werken toch wel doen en het dus eigenlijk best wel meevalt. Het valt alleen niet op omdat we het allemaal zo ver weggestopt hebben in overheid en organisaties en bureaucratie en zo dat het bijna niet meer terug te vinden is onder de enorme stapel paarse krokodillen. Maar we doen ze nog wel, met ons allen. Ga  maar na: we hebben sociale verzekeringen (uitkeringen) die de nummers 1, 2 en 3 voor hun rekening nemen. Voedselbanken die daar nog een schepje bovenop doen omdat spijzen, laven en kleden van een uitkering ook op zijn zachtst gezegd geen vetpot is. 

Ziekenhuizen, huisartsen, wijkverpleegkundigen en mantelzorgers nemen het zieken verzorgen voor hun rekening. Uitvaartondernemingen die voor onze dierbare heengeganen zorgen. Alleen dat van de vreemdelingen herbergen en misschien gevangenen bezoeken zijn erg impopulair: kijk maar naar wat mensen allemaal roepen over asielbeleid en asielzoekers en dat die vreemdelingen vooral weg moeten blijven. 

Maar de meeste punten doen we toch wel, vinden we met ons allen kennelijk toch belangrijk genoeg. 

Voor mijn gevoel is alleen nummer 6 een vreemde eend in de bijt. Gevangenen bezoeken. Doen we dat? Nou ja, de familie en naaste vrienden van de gevangenen misschien, maar verder? Eigenlijk weet ik daar maar weinig van, behalve dan de verhalen die je op internet hoort over bedrijven die penvrienden en -vriendinnen regelen voor gevangenen. Misschien toch eens op internet gaan zoeken, want ik ben toch wel nieuwsgierig wat "we" als maatschappij van dat zesde werk vinden.

En dan neem ik me ook weer eens voor om daar zelf ook wat meer aandacht aan besteden, aan die zeven werken van barmhartigheid.

Verbeter de wereld, begin bij jezelf, immers.