Gedecolleteerde kwestie

Als ik in de spiegel kijk zijn er dingen aan mezelf die ik mooi vind en dingen die ik niet mooi vind. Elkeen heeft dat, ik net zo goed als ieder ander. En als ik dan al die mooie en minder mooie dingen van mezelf weer zie, voel ik weer de wens om de mooie dingen te benadrukken, te etaleren zo U wil, en om de minder mooie dingen te verstoppen onder de juiste kleding.
En omdat ik natuurlijk elke dag verscheidene malen in de spiegel kijk (zit mijn haar nog goed? zit mijn make-up nog goed? zit mijn rok nog goed?) vallen al die dingen mij veel te vaak op.

Dingen die ik niet mooi vind van mezelf zijn bijvoorbeeld

• mijn te dikke achterwerk
• mijn veel te dikke bovenbenen
• mijn jukbeenderen (een beetje)
• mijn tanden

Maar er zijn ook dingen die ik wel mooi vind:

• mijn haar
• mijn hals
• mijn oren
• mijn enkels
• mijn kuiten
• mijn taille (+ brede heupen)
• mijn vingernagels
• mijn polsen
• mijn decolleté en mijn borsten (ja dat leest u goed, ik vind mijn borsten mooi. Ongewoon misschien voor een vrouw maar het is toch zo).

Gelukkig is de lijst van mooie dingen langer dan de lijst van niet-mooie dingen aan mezelf. De niet-mooie dingen, en die eigenlijk vooral bestaan uit billen en bovenbenen, verstop ik graag onder een mooie wijde rok. Met petticoat, weet U nog? Ik draag ook wel lange vesten en colberts enzo, maar ook graag een wijde rok met petticoat. Zo een rok valt toch al extreem wijd, dan valt het niet zo meer op dat daar veel te dikke billen en bovenbenen onder zitten, en zo'n wijde rok zwiert langs je benen als je loopt, en de jarretelkousen die ik er onder draag - gewone panty's zitten heel vervelend en irritant en waardeloos - voelen ook erg mooi.
Aan mijn jukbeenderen probeer ik subtiel wat te doen met handig zijn met blusher, en voor mijn tanden heb ik nog geen oplossing. Behalve dan goed blijven poetsen (wat ik helaas te laat in mijn leven geleerd heb, maar beter laat dan helemaal nooit).

Van de dingen die ik mooi vind, vind ik mijn borsten het allermooist. Ik vind ze mooi als ze bloot zijn en ik vind ze mooi als ze in een goed gevuld decolleté gestopt zitten. Dus ik draag graag een diep decolleté want ik voel me mooi en sexy daarmee. Tot dusver nog geen problemen.

Maar ik werk in de ICT.
Als computerprogrammeur (vooral Oracle SQL en PL/SQL voor de geïnteresseerden).
En dat is een mannenwereld.

En in die mannenwereld maakt een vrouwelijk er uit ziende vrouw nogal wisselende reacties los. Sommigen vinden het enig als ik een rok aanheb, vooral bij een petticoat+rok krijg ik van hen bewonderende blikken en erg positieve reacties. Bij deze mannen valt een diep decolleté ook in erg goede aarde.
Maar er zijn er ook die vinden dat dat geen goed idee is om te dragen, en dat ik beter een zakelijk mantelpakje aan kan trekken met *Vooral Geen* decolleté. Want als ik voor de zaak aan het werk ben, vertegenwoordig ik de zaak. En - helaas, helaas - dat is natuurlijk ook zo, zij die dat zeggen hebben volkomen gelijk dus leg ik me er meestal maar bij neer, hoewel ik geen mantelpakje draag want die heb ik niet - wel combinaties die er voldoende op lijken, die moeten dan maar. In ieder geval draag ik dan maar iets "braafs".

Maar geen decolleté!
Geen Decolleté!!
Een klein stemmetje in mijn hoofd schreeuwt en tiert en krijst en weent en jammert iedere morgen weer omdat dat niet mag. Want het is toch immers het mooiste stukje van mij?

Dus nu draag ik - op advies van een goede vriend van mij - graag bloesjes. Die op het werk braaf dichtgeknoopt zitten en waarvan een of twee knoopjes opengaan zodra ik vrij ben en dan lekker toch een decolleté heb. Prima compromis, werkt perfect.

Maar waarom is mooi zijn eigenlijk zo belangrijk voor mij?

Ciao,
Ingrid.

Chatten en eenzaamheid

Ooit zat ik alleen achter de computer om te programmeren. Programmeren was mijn hobby, en is ook mijn werk geworden. Maar door de jaren heen kun je voor steeds meer dingen achter de computer kruipen dan voor programmeren alleen. En internet helpt daar een flink handje aan mee. Hyves, facebook, twitter en chatten, sociale interactie via de computer, en ook beschikbaar en bereikbaar voor mensen die op de een of andere manier aan huis gekluisterd zijn.

En er zijn mensen in mijn omgeving die aan huis gekluisterd waren tijdens de sneeuwperiode. Iemand die toch al niet zo vast ter been is en misschien zelfs met stok of rollator loopt, kijkt wel twee keer uit om de deur uit te gaan als de straten vol liggen met gladde glibberprut. Maar thuis zitten is ook niet alles; bezoek krijg je weinig omdat mensen moeten werken en boodschappen doen en huishouden en alles. Druk-druk-druk en dus geen tijd om op bezoek te gaan bij de minder valide medemens. Dus die mensen zitten heel de dag thuis met geen enkele andere afleiding dan radio, televisie en wie weet een goed boek.

Gelukkig hebben steeds meer van die mensen tegenwoordig internet.

Laatst heb ik het eens geprobeerd, een weekje rustig elke avond thuis, geen gezeur en geen gedoe. Het was tussen kerst en oud en nieuw en de top2000 a Gogo was heel de week op radio 2. Dus ik luisterde zoveel mogelijk naar radio 2 want die top2000 vond ik erg leuk om te horen en ik was en ben dan ook blij dat http://www.ehbooplocatie.nl mij daarover getipt heeft. Maar in ieder geval, ik was dus bezig aan een rustig-thuis-zit-experiment en dacht oprecht dat ik die rust wel zou verwelkomen.

En zonder computer en internet zouden de muren al heel snel op me af gevlogen zijn.

Gelukkig kunnen we tegenwoordig chatten. Een goede vriend van mij luisterde ook heel de week zoveel mogelijk naar die top2000 en aangezien we allebei een duidelijke mening hebben over wat we mooie muziek vinden hadden we een hoop materiaal die week om over te praten, naast alle andere onderwerpen waar we veel over praten dan want we hebben allebei een vrij brede interesse. Afijn, wel hebben samen heel de week zo ongeveer elke avond een poos zitten chatten en omdat ik nog niet zo heel lang een chatfan ben was dat een hele interessante ervaring. Want het lijkt inderdaad veel op echt praten, alsof je naast mekaar op de bank zit te discussieren over de vraag of liedje-zus-en-zo nou eigenlijk die zoveelste plek wel verdiend had en of nummer-dit-en-dat niet veel lager in de top2000 zou moeten staan.

De tijd vloog voorbij terwijl ik helemaal niet doorhad dat ik feitelijk helemaal alleen in mijn uppie thuis zat!

En toen moest ik toch even denken aan al die mensen die de deur niet zo makkelijk meer uitkomen, maar via chatten en chatruimtes toch nog leuk kunnen kletsen en medemensen kunnen ontmoeten. Leve het internet!

Ciao,
Ingrid.

Piekermomenten

Zoals iedereen heb ik ook momenten dat ik een beetje down ben. De ene keer erger dan de andere keer (en 's winters meestal erger dan 's zomers). Als ik down ben ga ik heel raar denken. Dat wil zeggen, anders dan normaal. Normaal ben ik best wel goed in logisch nadenken en verstandig zijn, hoe saai en vervelend dat verstandig zijn ook is.

Maar soms zit ik na te denken en verzand ik ongemerkt van het nadenken in het drijfzand van het piekeren. Heel vervelend, want als ik daar eenmaal inzit, kom ik daar erg moeilijk op eigen kracht weer uit, steeds blijf ik in dezelfde rondjes denken en steeds blijf ik dan met dezelfde vragen worstelen waardoor vroeg of laat heel het leven mij uiteindelijk nogal zinloos voorkomt. En dat is niet leuk om te denken, even los van de nogal filosofische vraag of het leven nou inderdaad zinloos is of niet.

Maar ongeveer anderhalf jaar geleden heb ik een remedie aangeraden gekregen. Ik weet helaas niet eens meer van wie, misschien heb ik het wel ergens op internet gelezen, dat zou ook zomaar kunnen. Ik weet het gewoon niet meer. Maar het werkt wel!

En wat is dan dat anti-pieker-geheim?

Nou, ik heb een apart schriftje dat ik mijn gedachtenboekje noem en waarin ik de vragen opschrijf waar ik over pieker. Plus daarbij alle voors en tegens. Lekker overzichtelijk bij elkaar, en duidelijk opgeschreven kan ik dan alles rustig nalezen en dat alleen al geeft rust in mijn hoofd. Zoveel rust zelfs dat ik dan ineens veel makkelijker de muizenissen er tussenuit kan pikken, en ook zie ik dan veel makkelijker alle olifanten die eigenlijk muizen zijn. En die dingen streep ik dan allemaal weg, of schrijf alles opnieuw op. Soms geef ik alle voors en tegens ook wel punten, en dan kan ik de muizenissen en muizen-die-olifant-gemaakt-zijn-redenen 0 punten toekennen zodat je duidelijk kunt zien hoe onbelangrijk die eigenlijk zijn.

En dat helpt!

En alhoewel ik geen idee heb van wie ik deze tip heb: bedankt!
Mijn gedachtenboekje is voor mij het perfecte anti-pieker-recept!

Ciao,
Ingrid.

Fotoshoot?

Door een stomme fout mijnerzijds was ik heel de tekst van dit stukje kwijt, hieronder uit het hoofd opnieuw opgeschreven. Excuses!

Vier jaar geleden ben ik in Rome geweest. Nou ja, eigenlijk is dat alweer viereneenhalf jaar geleden. De reisverslagen staan nog steeds online voor de geïnteresseerden (onder Me -> Reisverslagen Rome). In Rome heb ik een aantal leuke mensen leren kennen, en met een aantal van hen heb ik nog steeds contact via facebook en linkedin enzo. Een van die mensen is amateurfotograaf, al jaren. Op flickr heeft hij een portfolio ( http://www.flickr.com/people/fspaan/ ) waar erg mooie foto's op staan. Ik volg die flickr-pagina, want ik heb zelf ook fotografie als hobby en kan dus veel leren van zijn foto's. De laatste tijd legt hij zich steeds meer toe op modellenfotografie en ook dat zijn erg mooie foto's.

Laatst spraken we elkaar via facebookchat, en in de loop van het gesprek vertelde ik eerlijk dat het al jaren een droom van me is om een keer zo'n heuse fotoshoot mee te maken. Met visagie en alles erbij, om de ervaring zo echt mogelijk te maken. En ook vertelde ik dat ik dan graag in jaren-vijftig-stijl op de foto zou willen. Hij was meteen enthousiast en vroeg naar details over kleding en assecoires en ging meteen op zoek naar foto's uit die periode om te kijken hoe dames poseerden en ook ging hij direct nadenken over een fifies-locatie voor de shoot. Het gebeuren zou dan ergens in februari of maart moeten plaatsvinden. Het lijkt me helemaal geweldig om eens mee te mogen maken! Later vertelde ik het aan mijn kapster - die ook erg gecharmeerd is van die fifties-stijl - en zij dacht meteen mee over locaties, en ze kwam ook met het idee om met die foto's naar een modellenbureau te gaan, iets waar ik nog geen seconde over had nagedacht. Het leek me wel direct een goed idee, want "Nee heb je en Ja kun je krijgen" en "Niet geschoten is altijd mis" zeggen de spreekwoorden. Dus nu kan ik bijna niet wachten tot het zover is, een heuse fotoshoot! Ciao,Ingrid.

Petticoats

Ik heb wat met de jaren vijftig van de twintigste eeuw. Ook wel wat met 60 en 70 en 80, maar heel duidelijk met vijftig. Ondanks dat ik toen nog lang niet geboren was.

Ik vind bijvoorbeeld de muziek uit die periode leuk, zo van die echte Rock ‘n Roll van Elvis of The Beatles of (tegenwoordig Sir) Cliff Richard. Met van die schattig onschuldige songteksten als "I wanna hold your hand". Bij het horen van zo’n tekst denk ik onwillekeuring bij mezelf: "ach gossie wat lief, hij wil haar handje vasthouden....". En als ik niet zo zwaar zou zijn, zou ik ook graag wat Rock en Roll willen leren dansen met van die kekke acrobatische moves erin.
Ik vind ook de auto’s uit die periode eigenlijk wel wat hebben - ik weet het, helemaal fout maar toch - en dan vooral de amerikaanse (Caddie Eldorado anyone?) natuurlijk. Stiekem hoop ik nog steeds dat ze die in Amerika weer gaan maken, maar dan van een of andere magische nieuwe kunststof zodat zo’n auto ineens nog maar 1000kg ofzo weegt en 1:40 loopt ofzo omdat ze er een brandstofcel ingestopt hebben in plaats van een ouderwetse verbrandingsmotor. En dat ze dan ook nog zo betaalbaar zijn dat ik me er eentje kan veroorloven.

Maar het meest verguld ben ik van de kleding die de mensen in die periode droegen en van de make-up die dames droegen. Heren waren nog heren en dames waren nog dames. En dames droegen nette hoeden en keurige nette handschoentjes en Vooral Rokken, van die heeeeeele mooie wijde met een petticoat er onder. Helemaal Super! En dan zo een mooi kapsel en van die mooie fel-rode lippestift die je op posters enzo uit die periode nog wel ziet. Zo een pencil-dress vind ik ook wel heel mooi, maar een petticoat met een wijijijijijijijijijijijide rok er over vind ik het mooist. Mooi om te zien (want wijd dus mijn extreem brede heupen vallen niet zo op :) ) en sinds ik zelf petticoats draag heb ik ook ontdekt dat het mooi en vrouwelijk voelt om te dragen, zo die rokken om je benen heen voelen zwieren, niet te vergelijken met de spijkerbroeken en -rokken die momenteel het straatbeeld domineren. En ja: ik draag dus zelf ook wijde rokken met petticoats als dat even kan, dus zodra de sneeuw en de kou weer weg is uit het land kun je mij weer in zo’n ding zien flaneren. Heerlijk mooi en vrouwelijk en sexy voelt dat!

Jaren en jaren hoopte ik dat petticoats eindelijk weer in de mode zouden komen, zodat ik er eentje zou kunnen kopen en die dan zou kunnen dragen en eindelijk zeker zou weten of het echt zo mooi zou voelen als het me toeleek. Stiekem ieder seizoen speurde ik verwoed de straten en winkels af op zoek naar een signaal dat de wijde rokken weer mode zouden worden. En ieder jaar weer werd ik teleurgesteld: geen wijde rokken, geen petticoats.

Maar tegenwoordig hebben we internet.
En webwinkels.

Dus toen ik na jaren en jaren echt helemaal zat was van wachten, heb ik een webwinkel opgezocht waar ze die dingen gewoon verkochten. Voor Rock ‘n Roll dansscholen enzo. Dus heb ik via zo een webwinkel van die dingen besteld, en met wat tijd en een paar flinke lappen stof van de lapjesmarkt een paar cirkelrokken gemaakt voor over de petticoats. Cirkelrokken natuurlijk, want die zijn simpel, dat krijg ik nog wel fatsoenlijk in elkaar gezet.(nu weet U dus gelijk dat ik helaas niet zo’n held ben met naald en draad en op dat vlak slechts beschik over enige basisvaardigheden). En als het weer het toelaat draag ik die graag. Nu dus even niet helaas, met al die sneeuw en ijs buiten is dat toch net te koud en de bijbehorende pumps zijn ook niet erg verstandig als Koning Winter ineens een schaatsbaan voor je deur heeft neergelegd, maar zodra de LenteFee weer in het land is ga ik weer de rokken opzoeken.
Maar ik moet zelf rokken maken over die petticoats en jasjes bij die rokken en dat soort dingen. Moeilijk, en niet alleen omdat ik daar niet zo goed in ben maar ook omdat ik daar niet zo heel denderend veel tijd voor heb. Het zou best aardig zijn als ik zomaar in de stad een winkel binnen zou lopen en zo een mooie rok zomaar ineens in het rek zou zien hangen op zaterdagmiddag. Maar zover is het nog niet, daarvoor moet ik kennelijk nog steeds geduld hebben. Dus was het een echte opsteker dat ik afgelopen week in een winkel ineens een tweetal *Petticoats* in het rek zag hangen! Niet van die mooie superwijde als die van mij en er hingen ook helemaal geen bijpassende rokken, maar toch, het is een begin! Zomaar een heuse petticoat ergens in een heel gewone winkel in een rek.

En nu maar hopen dat ik de wijde rokken straks ook in de winkel kan terugvinden.
Ik kijk er nu al naar uit.

Ciao,
Ingrid.

Hakken en humeur

Hakken en humeur

Vandeweek lag er een best laagje sneeuw. In ieder geval zoveel dat het overdag niet of maar half wegsmolt, zodat de stoep her en der al aardig op een ijsbaan begon te lijken en het eigenlijk best wel verstandig was om stevige wandel- of sneeuwschoenen of -laarzen aan te hebben. Je weet wel, van die superdegelijke, superonelegante dingen waarop je niet zo snel uitglijdt en iets verstuikt of erger.
Toen die laag zaterdag eenmaal helemaal weggesmolten was trok ik dus direct een paar mooie pumps aan om mee in de stad rond te gaan lopen want hoge hakken had ik ontzettend gemist in die week (en dat was maar 1 week, we moeten nog een hele winter door...). En ik twitterde ook gelijk dat ik blij was dat dat even kon. Op die ene tweet kreeg ik de nodige reacties van meelezende dames die allemaal riepen dat zij er net zo over dachten en dat het fijn was dat ik dat tenminste snapte. Kennelijk had ik een zeer punt geraakt bij vele meelezende hoge-hakken-liefhebbende dames.

Wat is dat toch met ons en hoge hakken?
Waarom lopen we er zo graag op en waarom hebben we collectief een slecht humeur als dat even niet kan?

Die vragen spelen nu heel de tijd door mijn hoofd, want vreemd vind ik het wel, dat mijn humeur zo beïnvloed wordt door mijn schoeisel. Na een anderhalve dag ofzo daarover gepiekerd te hebben, heb ik nu toch wat dingen bedacht waar het aan kan liggen, althans waar het in mijn geval aan kan liggen:

1. mijn degelijke winterschoenen zijn zwaar en dat gewicht aan mijn voeten ben ik niet gewend, voelt dus onwennig, onprettig en raar.
2. mijn winterschoenen hebben een stugge zool wat een andere voetafwikkeling geeft en dus anders aanvoelt.
3. mijn winterschoenen hebben geen hak, waardoor ik er anders op sta en veel bewuster bezig moet zijn met rechtop staan. Op hoge hakken sta ik vanzelf rechterop en als ik rechtop sta voel ik meer zelfvertrouwen.
4. hoge hakken lopen anders, ik gebruik mijn enkels, knieën en heupen anders als ik op hoge hakken loop waardoor ik mijzelf mooier en meer sexy voel

Hoewel het er in de praktijk natuurlijk niks anders van wordt, ben ik toch blij dat ik voor mezelf uitgevist heb hoe het ongeveer zit. Dat geeft me toch wat morele steun komend winter en bovendien weet ik nu wat ik kan doen aan mijn hakkenprobleem: thuis op hoge hakken lopen in plaats van op sloffen!

Ciao,
Ingrid.

Sneeuw en kou

Hij is er weer!
En zoals altijd met sneeuw en ijzel en kou en gladheid en alles.
Koning Winter dus.

Hij is er op tijd bij dit jaar. Vorig jaar kwam de sneeuw ergens in de week voor kerst, nu al in de week voor Sinterklaas. Ze zeggen dat dat klopt, al die sneeuw en kou en strenge winter en dat dat komt door het broeikaseffect. Maar echt warm en broeikasserig vind ik het eigenlijk niet. Het lijkt meer op van die schilderijen van Breughel die gemaakt zijn tijdens het Maunder minimum. Stiekem had ik gehoopt dat deze winter een échte ouderwetse Nederlandse kwakkelwinter zou worden, zo een met een temperatuur van twee graden boven nul en drie vlokken sneeuw en verder niks. Na die drie maanden sneeuw van vorig jaar heb ik eigenlijk niet zo’n zin in een herhaling.

Maar waarom vind ik sneeuw eigenlijk niks?
Want het is best mooi om te zien, en je kunt er lol mee hebben, sneeuwpoppen bouwen en sneeuwballengevechten enzo. En natuurlijk met een paar verstandige schoenen en verstandige warme kleren aan en een fototoestel mee mooie foto’s maken.
Maar sneeuw geeft ook gladheid. Verse sneeuw valt wel mee, maar als het overdag half wegsmelt en ‘s nachts weer aanvriest is de stoep de volgende dag een supergladde ijsbaan. En je moet lange en warme broeken aanhebben en warme truien met een kol en warme verstandige schoenen. Dus geen leuke rokken en geen mooie hoge hakken. En dat vind ik juist zo leuk, rokken en hoge hakken!

En daarom vind ik sneeuw maar niks.
Geef mij maar rokken-en-hoge-hakken-weer.

Ciao,
Ingrid.