Vijftienfiets

Een paar weken geleden bereikte ik een mijlpaal. Zo eentje die best wel bijzonder is, maar je tegelijk ook een "ouwe rot" doet voelen. Ik was namelijk vijftien jaar in dienst bij het bedrijf waar ik sinds jaar en dag werk. Vijftien jaar. Met de huidige jobhop-mode is dat best wel heel erg lang. Sommigen vroegen mij: "jeetje hoe hou je dat vol". Sja. Gewoon doorgaan, is dan mijn antwoord, en stug doorgaan met houden van het werk dat je doet en van de collega's met wie je werkt. Waarderen wat je hebt, en niet te veel kijken naar wat je niet hebt. En trots zijn op waar je werkt helpt ook veel, als je er trots over kunt vertellen tegen vrienden enzo. Hoewe ik bij dat laatste wel kan voorstellen dat je dat soms wel moeilijk gemaakt wordt: als je bijvoorbeeld conducteur bent bij De NS kan ik me voorstellen dat je op verjaardagsfeestjes angstvallig je mond houdt. Want anders moet je zeker weten rekenschap afleggen voor die seinstoring van laatst, of die keer dat de trein veel te vol was. Terwijl je dan als simpele conducteur niet eens wat kunt doen aan zulke dingen.

Maar behalve op de momenten dat ik mijn programmeerfouten terugzie ben ik trots op mijn werk. En ook op het bedrijf waar ik werk.

Nou blijkt er bij die vijtien-jaar-mijlpaal een bonusje te horen. Leuk meegenomen natuurlijk, zo een extraatje, ook al valt hij in het bijzonder tarief en blijft er netto dan altijd weer minder van over dan je dacht en hoopte. Maar in mijn geval had ik met die bonus erbij toch genoeg om een mooie nieuwe fiets te kopen. Ik hikte er al langer tegenaan, ik woon minder dan een half uur fietsen van mijn werk maar ging nooit op de fiets. Deels uit gemakzucht, deels omdat ik geen goede fiets had, deels omdat fietsen nou niet bepaald mijn grootste hobby is. Die eeuwige regen en tegenwind in ons kikkerlandje vind ik maar niks. 

Maar met die bonus moest het er toch maar eens van komen. Een nieuwe fiets. Een echte nieuwe, dus geen tweedehandse. Vrijdag heb ik hem gekocht. Hij is grijs met rose, met een geinig veelkleurig mandje voorop waar een hoop rotzooi/spullen in kunnen. Hij heeft knijpremmen en drie versnellingen en hij fietst tof. Ik heb er gelijk vrijdagmiddag een rondje mee gefietst, en ontdekte gelijk dat je fietsen inderdaad nooit verleert. Ik kon het nog prima en racete vrolijk door Kardinge. 

Vandaag ben ik voor het eerst op de fiets naar mijn werk. Ik heb mezelf beloofd dat ik dat blijf doen zolang ik in-huis gedetacheerd ben. Het blijkt minder ver te zijn dan ik dacht: twintig minuten. En omdat ik 's ochtends meestal tegen zeven uur begin, erg vroeg, is het nog heerlijk rustig als ik op weg ben. Ik hoor dingen als fluitende vogels en in-de-bomen-ruisende wind. En af en toe een auto of een brommer. 

Ik ben benieuwd wat ik er van ga vinden als ik in een regenbui terecht kom.

Nattigheid - gedicht

Gister op de "andere kant" gepubliceerd: een gedichtje over de nattigheid die op dat moment uit de hemel viel:

Dreinend-drenzende nattigheid

Capuchons en regenjassen

Paraplu's sjokken over straat

Een paar kinder-regenlaarzen

Springt opgetogen door de plassen

Zielig eenzaam en alleen

Staat een tuinstoel nat te zijn

Parasol schuilt in de schuur

Dit weer is hem te guur

Niet goed voor zijn mooie lijn

Schuilend voor de regen

Staart een kat de druppels verwijtend aan

Hij racet naar het heerlijk droge binnen

Komt bij de warme radiator weer bij zinnen

En denkt: loop maar lekker naar de maan!

Goedgemutst geslapen

Soms heb je van die dagen dat je erg goedgemutst wakker wordt. Vroeg, maar goedgemutst en goed uitgerust. Dat je zo ongeveer zingend wakker wordt en dan uit bed springt alsof je in een ontbijtgranenreclame zit. Dat je geen idee hebt wat je gedroomd hebt maar wel heel erg nieuwsgierig bent daarnaar omdat het zonder twijfel een hele mooie droom moet zijn geweest.

Vanochtend gebeurde mij dat.
Gisterochtend ook al.

Als ik er eens over nadenk, gebeurt mij dat sowieso vaak de laatste paar week. In ieder geval veel vaker dan eerst. Vorig jaar rond deze tijd bijvoorbeeld sliep ik mega-slecht, viel redelijk snel in slaap maar werd dan een twee uur ofzo later woelend wakker, om de rest van de nacht woelend wakker te liggen. Van alles geprobeerd: kruidenthee, warme melk, wandelen voor het slapen gaan, mediteren voor het slapen gaan, noem maar op. Uiteindelijk ging ik er op zo'n wakker moment maar uit om wat televisie te kijken, en een uurtje later ofzo kroop ik dan weer in bed en kon ik weer in slaap komen. Maar als ik dan eindelijk weer sliep, had ik vaak een nachtmerrie. Meest al droomde ik dan dat ik opgesloten zat in een kooi en er niet uit kon, terwijl er allemaal enge science-fiction-film-achtige monsters bij mij in die kooi zaten. Huuuuu! Gelukkig heb ik ook die nachtmerries niet meer, sinds een maand of zo blijven ze redelijk definitief weg.
Van mij mogen ze eeuwig wegblijven :)

Zo terugdenkend ben ik extra blij en dankbaar dat ik nu weer goed slaap. Zo vanzelfsprekend voor de meeste mensen, maar niet meer voor mij.

Dank U, meneer Klaas Vaak!!

Ciao,
Ingrid.

Cheerleaden voor mannen?

Soms zie of hoor je van die dingen waardoor je je een vreemde eend in de bijt voelt. Dan realiseer je je ineens de verschillen tussen jou en de mensen om je heen, hoezeer zij ook hun best doen om te doen alsof die verschillen niet bestaan.

Laatst had ik dat.
Een paar EHBO-kennissen praatten over een klus die ze gedaan hadden, ehbo bij een serie eredivisiebasketbalwedstrijden. Bij een van die wedstrijden, zo vertelden ze, had een team cheerleaders meegenomen. Hartstikke leuk natuurlijk, zo vonden de mannen want het waren een "stel lekkere geile wijven" (ja zo werd dat helaas echt uitgedrukt). Na dat commentaar luisterde ik nog maar half, want de hanerige macho mannen-zijn-geweldig-en-vrouwen-zijn-dingen-praat die gewoonlijk op zulke opmerkingen volgt, hoeft voor mij totaal niet. Maar dat halve oor waarmee ik nog luisterde, ving iets op over een mannelijke cheerleader.

Toen luisterde ik prompt met allebei mijn oren, natuurlijk! Het bleek dat het cheerleaderteam in kwestie een mannelijk cheerleader aan boord had. Een man die hupst en danst en met pompons zwaait; het idee joeg mijn ehbo-kennissen duidelijk heel veel angst aan want het werd direct op een onnavolgbare manier afgekraakt. Het idee van een mannelijk cheerleader was nog erger dan een mannelijk balletdanser. Dat hoorde toch niet als man, dat deed je toch niet! Hij was vast een homo ofzo, want een echte man danste toch niet, en al helemaal niet zoiets. En meer van zulke dingen zeiden ze. Lelijke dingen. Zo lelijk dat ik het hier niet uit mijn toetsenbord krijg. Ze doen vaak en graag alsof ze wereldwijs en tolerant zijn, maar toen zag ik in een flits even hun ware gezicht. Het zou me niets meer verbazen als ze stiekem Henk heten en PVV stemmen.

Intussen is het alweer vele weken later, maar dit verhaal blijft in mijn hoofd hangen. Vanwege die mannelijke cheerleader. Ik heb hem nooit gezien, weet niet wie hij is en zelfs niet bij welk team hij hoort. Maar ik bewonder hem!! Hij moet veel afkrakend commentaar tegenkomen, want er zijn vast veel meer mensen die bang zijn voor zoiets onbekends als een mannelijk cheerleader. De wereld is vol van stereotiepe PVV-stemmende Henken en Truusen die alleen maar tolerant zijn zolang het niet afwijkt van wat zij normaal vinden.

Maar ondanks al dat soms behoorlijk vernietigende commentaar heeft hij de moed om cheerleader te zijn. Om te doen wat hij zelf wil, en om schijt te hebben aan de rest van de wereld. Om zo trots te zijn op wie en wat hij is, dat hij het aandurft om bij een eredivisiebasketbalwedstrijd te cheerleaden, waar iedereen hem kan zien. Fantastisch!

Onbekende mannelijke cheerleader: ik bewonder je en hou van je. Je bent één van mijn grote voorbeelden!
Ga vooral door!

Ciao,
Ingrid.

Zaterdagochtend - elfje

Bruin
Kop koffie
Ochtend vrij weekend
Even lekker niks doen
Rust

Dromen zijn bedrog

Soms droom ik.
Met open ogen.
Fantaseer ik over die prachtige ideale wereld waar ik graag in zou willen leven.
Dan probeer ik me voor te stellen hoe die wereld er uit zou zien, en hoe de mensen er in zich zouden gedragen. Dan neem ik me weer voor om mezelf alvast zo te gedragen, want "verbeter de wereld begin bij jezelf".

En elke keer dat ik er over dagdroom, ziet die wereld er weer iets anders uit dan de vorige keer. Soms is mijn hoofd gevuld met straten en steden vol pieckeriaans-eftelingerige bouwsels, met in elk huis een harmonieus gelukkig gezin dat je normaliter alleen maar tegenkomt in een boek als "Little women". Waar vaders en moeders op tijd thuiskomen van hun werk en dan al hun tijd, liefde en aandacht aan elkaar en de kinderen geven. Nooit woede en ruzie. Alle ergernissen op een volwassen en rustige manier met elkaar kunnen en durven bespreken. Uitpraten. Problemen samen oplossen, in plaats van voor de problemen, elkaar en jezelf weg te lopen in drank of drugs of sex of gokken of wat dan ook.

Een andere keer leven mijn gedachten ineens in een science-fiction stad. Zo ééntje á la The Jetsons, met  luchthuizen, luchtflats en luchtkastelen, en van die leuke luchtautootjes met zo'n jetson-grappig geluidje er in. Als iemand je belt op je mobieltje, druk je op een knopje en verschijnt er een star-wars-achtig hologram van degene met wie je belt. Een wereld in de verre toekomst, waar corruptie, geldgraaierige hebberigheid, machtshonger en machtsmisbruik niet meer bestaat. Waar mensen geen vernederende seksistische grapjes over anderen meer hoeven te maken om de macht over de ander te behouden, waar mensen op een volwassen manier met elkaar omgaan, elkaar respecteren zoals ze zijn en elkaar helpen en steunen in de geestelijke groei naar volwassenheid. Het lijkt wel Star Trek.

En als ik kwaad ben, fantaseer ik soms dat ik een Amazone ben. Een soort Xena Warrior Princess, maar dan voordat ze bij de goeierikken ging horen en nog was zoals je in sommige fragmenten van die serie nog ziet: hoog te paard, zwaaiend met een superscherp zwaard waarmee ze alles en iedereen vakkundig aan mootjes hakt. Dan zou ik iedereen die mij of mijn mede-vrouwen beledigt en belachelijk maakt simpelweg het hoofd afhakken. Ik zou gewoon altijd eerlijk zeggen wat ik vond, voelde en dacht, en niet tactisch of diplomatiek proberen te doen. En gewoon lekker schijt hebben aan alle idioten die het met mij oneens waren.

Dromen zijn bedrog. En het is altijd weer eng om er over te vertellen, want stel dat iemand het dom vindt. Of stom. Of zo.
Maar ze geven wel hoop.
Verbeter de wereld, begin bij jezelf. Of dat nou moeilijk is of niet.

Iedere keer begin ik weer opnieuw bij mezelf.

Ciao,
Ingrid.

Zelfvertrouwen

Laatst heeft de mevrouw achter de bar aan een fotoshoot meegewerkt. Deze week kreeg ze de foto's terug. En die hebben we allemaal natuurlijk uitgebreid bekeken. En becommentarieerd. Het waren erg mooie foto's, waar ze erg mooi opstaat. Ik hoop dat ze nog een keer een shoot gaat doen. Ze is een mooie vrouw, en fotogeniek.
En toen de barmevrouw zei dat ik ook een fotoshoot gedaan had, wou iedereen ook ineens mijn foto's zien. Nou is me altijd geleerd dat je je bescheiden hoort te gedragen in zo'n geval, dus stiekem voelde ik me best wel schuldig over het feit dat ik stiekem intens van al die aandacht genoot.
We hebben ook alle foto's van mij bekeken en becommentarieerd. En dat was voor mij zowel leerzaam als leuk: leerzaam omdat de andere mevrouwen eerlijk (althans, daar ga ik van uit) zeiden wat ze nou eigenlijk van me vonden, en leuk omdat dat oordeel over mij eigenlijk best wel positief uitpakte. Wat weer een hele opsteker was voor mijn zelfvertrouwen.

Wat me misschien wel het meest verbaasde, was dat ze allemaal dachten dat ik barstte van het zelfvertrouwen. Vorig jaar, toen ik onder behandeling stond anwege mijn overspannenheid, zei mijn behandelaar ook al zoiets. Toen verbaasde het me ook. Want ik vind het moeilijk om te begrijpen hoe je zoveel zelfvertrouwen kunt uitstralen, terwijl je in je hoofd voortdurend aan jezelf loopt te twijfelen. Maar ja, gedachten kun je immers niet zien. Je kunt niet in iemands hoofd kijken, om te zien wat hij of zij denkt. Dus als je er nooit over vertelt, hoe moeten anderen dwt dan weten?

Msschien ook zit zoiets wel in kleine dingen. Bijvoorbeeld dat je rechtop staat en loopt. Dat suggereert wel zelfvertrouwen, zo heb ik vorig jaar op weerbaarheidscursus geleerd. Als je maar lang genoeg rechtop loopt, gaat je geest ook je lichaam volgen en meer zelfvertrouwen voelen. Op weerbaarheidscursus hebben we oefeningen gedaan waarbij we dat zelf konden ervaren.
Misschien komt het mede doordat ik gewend ben om overal alleen op af te gaan. Probleemloos ga ik alleen winkelen, alleen naar de film of alleen een terrasje pakken. En soms kom je dan hele aardige mensen tegen, waar je gezellig mee kunt kletsen. Misschien is het ook wel dat ik het belangrijk vind om je eigen mening te durven hebben, je eigen weg te durven gaan. Ook al vindt iedereen dat stom, gek of fout.

Misschien is dat wel zelfvertrouwen.
De angst voor negatief (dat hoort niet, dat doe je toch niet!!) commentaar an anderen te negeren. Ondanks de angst voor gemene laaghartige afbrand-kritiek doen wat jij wilt doen, wat voor jou goed voelt en wat voor jou belangrijk is.
En bij ongefundeerde afkraak-kritiek bij jezelf te denken: "ach, ze weten nou éénmaal niet beter!"

Ciao,
Ingrid.