Wat tijdens de lunchpauze al niet door je hoofd kan spelen. Vandaag was dat dit elfje, dat ik maar gauw opgeschreven heb om het niet te vergeten:
Grijs
Donkere wolken
Schip met appels
Zoals we hier zeggen
Regen
dinsdag 31 juli 2012
zaterdag 28 juli 2012
De brandweer rijdt langs
Gistermiddag zat ik even op het terras bij de poffertjeskraam, toen er in de verte een sirene te horen was. Ik herkende hem als een sirene van de brandweer. Even later kwam er een tankautospuit de Grote Markt over racen, hij reed zo hard dat ik het niet anders kan noemen. Een paar politiewagens op volle snelheid reden er achteraan. Mensen en fietsers en zo gingen allemaal aan de kant, het is hartverwarmend om te zien hoe toch (vrijwel) iedereen ruim baan maakt voor de hulpdiensten. Die ene bus die gewoon doorreed vergeet ik maar even.
Een paar momenten later waren in dezelfde verte weer sirenes te horen, twee minstens. Een tweede tankautospuit en een hoogwerker van de brandweer reden langs. Niks gewend zijnde vond ik het best indrukwekkend om drie brandweerauto's zo snel met sirenes en zwaailicht langs te zien rijden. In het voorbijgaan kon ik mensen in brandweerpakken met witte helmen op in de auto's zien. Een paar frunnikten aan iets wat op een gesp leek, zo op borsthoogte.
De meeste mensen die op de Grote Markt rondhingen, liepen achter de brandweerwagens aan om te zien wat er loos was. In plaats daarvan heb ik een gedichtje geschreven daarover, waar ik later op de avond een songtekst van gemaakt heb. Net zolang heb ik zitten hannesen totdat het een beetje lekker liep. En vanochtend heb ik, na googlen op music composition software en downloaden van musescore, de muziek erbij gemaakt. Of eigenlijk de muziek opgeschreven die al in mijn hoofd zat.
Ik heb een liedje geschreven. Voor het eerst in mijn leven heb ik een liedje geschreven. En eigenlijk ben ik daar best wel trots op. Een heerlijk simpel, lekker oenig liedje. Want oenig is best gezellig!
Hier kun je de noten vinden en dit is de tekst:
Flitsend blauw licht blinkt op
Zware wagens racen voorbij
Oorverdovend herrie ten top
Rode kleuren zie ik voor mij
De brandweer rijdt langs
Sirenes staan aan
De brandweer rijdt langs
Professionele hulp komt d'r aan
Vlammen zo fel uit 't dak
Dikke rook donker en zwart
Voelen zij zich op hun gemak
Met veel water vlammen getart
De brandweer rijdt langs
Sirenes staan aan
De brandweer rijdt langs
Professionele hulp komt d'r aan
Een paar momenten later waren in dezelfde verte weer sirenes te horen, twee minstens. Een tweede tankautospuit en een hoogwerker van de brandweer reden langs. Niks gewend zijnde vond ik het best indrukwekkend om drie brandweerauto's zo snel met sirenes en zwaailicht langs te zien rijden. In het voorbijgaan kon ik mensen in brandweerpakken met witte helmen op in de auto's zien. Een paar frunnikten aan iets wat op een gesp leek, zo op borsthoogte.
De meeste mensen die op de Grote Markt rondhingen, liepen achter de brandweerwagens aan om te zien wat er loos was. In plaats daarvan heb ik een gedichtje geschreven daarover, waar ik later op de avond een songtekst van gemaakt heb. Net zolang heb ik zitten hannesen totdat het een beetje lekker liep. En vanochtend heb ik, na googlen op music composition software en downloaden van musescore, de muziek erbij gemaakt. Of eigenlijk de muziek opgeschreven die al in mijn hoofd zat.
Ik heb een liedje geschreven. Voor het eerst in mijn leven heb ik een liedje geschreven. En eigenlijk ben ik daar best wel trots op. Een heerlijk simpel, lekker oenig liedje. Want oenig is best gezellig!
Hier kun je de noten vinden en dit is de tekst:
Flitsend blauw licht blinkt op
Zware wagens racen voorbij
Oorverdovend herrie ten top
Rode kleuren zie ik voor mij
De brandweer rijdt langs
Sirenes staan aan
De brandweer rijdt langs
Professionele hulp komt d'r aan
Vlammen zo fel uit 't dak
Dikke rook donker en zwart
Voelen zij zich op hun gemak
Met veel water vlammen getart
De brandweer rijdt langs
Sirenes staan aan
De brandweer rijdt langs
Professionele hulp komt d'r aan
zondag 22 juli 2012
Van jezelf houden
Ik ben dik.
Nou ja, dat vinden sommige mensen.
En als ik naar mijn BMI kijk, hebben ze gelijk want dat cijfer ligt boven de veertig. Volgens een gezondheidswebsite heet dat morbide obesitas en is dat heel erg. Maar ik voel me niet morbide, ik ga gewoon wandelen en fietsen en dansen en plezier hebben en alles. Maar ja, technisch gesproken ben ik overduidelijk te dik.
Meestal zit ik er niet mee, omdat ik van kindsbeen af al zo ben, ben ik er aan gewend. Ik doe mijn best om gezond te eten, drie maaltijden op een dag, netjes koken voor mezelf als ik thuiskom van mijn werk, en dan ga ik in mijn vrije tijd graag dansen bij Tina, Evelien of Stefan en Iris. En als er niks te dansen is, sta ik met de Wii-afstandsbediening in mijn hand voor de televisie mee te hupsen met Just Dance deel drie. Ik heb een poosje niet gedanst dus ik zit nu in de fase dat ik mijn conditie weer moet opbouwen. Binnenkort maar weer met ochtendgymnastiek beginnen, opstaan met een rij oefeningen die ik van verschillende dansleraren gekregen heb en die goed zijn voor de spieren in mijn voeten, enkels, kuiten, bovenbenen en zo meer. En voor mijn evenwichtsgevoel.
Dus op de keper beschouwd beweeg ik best wel, zowel uit als thuis. En ik eet zoveel mogelijk gezond. Tegenwoordig eet ik zelfs met plezier salade, iets wat vroeger thuis door mijn vader minachtend "konijnenvoer" genoemd werd en wat kennelijk vooral vermeden moest worden. Gelukkig weet ik nu beter, de Albert Heijn bij ons op de hoek heeft een smakelijk assortiment salades, en de ceasar-kip is mijn favoriet. McDonalds heeft ook zo een kipsalade, chicken grilled ofzo heet dat. Als ik per ongeluk bij de Mc moet eten, neem ik meestal die. En ik blijf mooi stabiel qua kledingmaat en gewicht de laatste tijd.
Maar soms kom je mensen tegen die onwetendend en onnadenkend dingen zeggen die een paar hele gevoelige snaren raken. Die zeggen dan dingen zoals dik en vies in één zin. Dat ik maar eens gewoon eventjes (!!) moet afvallen en dat dik toch wel erg lelijk is en dat ik gewoon niet zo'n luie vreetzak moet zijn. En een paar momenten later zie ik ze dan als een varken aan de trog een flinke zak patat naar binnen schuiven terwijl ik zelf een spaatje blauw zit te drinken op het terras.
Sja.
Dan vraag ik mezelf onwillekeurig af wat lelijk nou eigenlijk is. En wat mooi nou eigenlijk is. Om mezelf vervolgens weer te beloven me daar niet druk om te maken. Want daar over inzitten geeft alleen maar vreetbuien en een ongelukkig gevoel.
In plaats daarvan pak ik de foto's van mijn fotoshoots erbij (bedankt Ferry!) om mezelf te bewijzen dat ik best leuk er uit kan zien als ik daarvoor kies. En soms ga ik extra mediteren, mezelf in herinnering brengend dat het belangrijk is om van jezelf te houden, en jezelf te accepteren zoals je bent. Want pas dan kun je echt groeien, en ook echt onzelfzuchtig van anderen houden.
En dan ga ik in de spiegel kijken en zeg ik hardop:"Ingrid, ik hou van je!".
En ik meen het ook nog.
Ciao,
Ingrid.
Nou ja, dat vinden sommige mensen.
En als ik naar mijn BMI kijk, hebben ze gelijk want dat cijfer ligt boven de veertig. Volgens een gezondheidswebsite heet dat morbide obesitas en is dat heel erg. Maar ik voel me niet morbide, ik ga gewoon wandelen en fietsen en dansen en plezier hebben en alles. Maar ja, technisch gesproken ben ik overduidelijk te dik.
Meestal zit ik er niet mee, omdat ik van kindsbeen af al zo ben, ben ik er aan gewend. Ik doe mijn best om gezond te eten, drie maaltijden op een dag, netjes koken voor mezelf als ik thuiskom van mijn werk, en dan ga ik in mijn vrije tijd graag dansen bij Tina, Evelien of Stefan en Iris. En als er niks te dansen is, sta ik met de Wii-afstandsbediening in mijn hand voor de televisie mee te hupsen met Just Dance deel drie. Ik heb een poosje niet gedanst dus ik zit nu in de fase dat ik mijn conditie weer moet opbouwen. Binnenkort maar weer met ochtendgymnastiek beginnen, opstaan met een rij oefeningen die ik van verschillende dansleraren gekregen heb en die goed zijn voor de spieren in mijn voeten, enkels, kuiten, bovenbenen en zo meer. En voor mijn evenwichtsgevoel.
Dus op de keper beschouwd beweeg ik best wel, zowel uit als thuis. En ik eet zoveel mogelijk gezond. Tegenwoordig eet ik zelfs met plezier salade, iets wat vroeger thuis door mijn vader minachtend "konijnenvoer" genoemd werd en wat kennelijk vooral vermeden moest worden. Gelukkig weet ik nu beter, de Albert Heijn bij ons op de hoek heeft een smakelijk assortiment salades, en de ceasar-kip is mijn favoriet. McDonalds heeft ook zo een kipsalade, chicken grilled ofzo heet dat. Als ik per ongeluk bij de Mc moet eten, neem ik meestal die. En ik blijf mooi stabiel qua kledingmaat en gewicht de laatste tijd.
Maar soms kom je mensen tegen die onwetendend en onnadenkend dingen zeggen die een paar hele gevoelige snaren raken. Die zeggen dan dingen zoals dik en vies in één zin. Dat ik maar eens gewoon eventjes (!!) moet afvallen en dat dik toch wel erg lelijk is en dat ik gewoon niet zo'n luie vreetzak moet zijn. En een paar momenten later zie ik ze dan als een varken aan de trog een flinke zak patat naar binnen schuiven terwijl ik zelf een spaatje blauw zit te drinken op het terras.
Sja.
Dan vraag ik mezelf onwillekeurig af wat lelijk nou eigenlijk is. En wat mooi nou eigenlijk is. Om mezelf vervolgens weer te beloven me daar niet druk om te maken. Want daar over inzitten geeft alleen maar vreetbuien en een ongelukkig gevoel.
In plaats daarvan pak ik de foto's van mijn fotoshoots erbij (bedankt Ferry!) om mezelf te bewijzen dat ik best leuk er uit kan zien als ik daarvoor kies. En soms ga ik extra mediteren, mezelf in herinnering brengend dat het belangrijk is om van jezelf te houden, en jezelf te accepteren zoals je bent. Want pas dan kun je echt groeien, en ook echt onzelfzuchtig van anderen houden.
En dan ga ik in de spiegel kijken en zeg ik hardop:"Ingrid, ik hou van je!".
En ik meen het ook nog.
Ciao,
Ingrid.
zaterdag 14 juli 2012
Vandaag is kennelijk een off-day
Soms heb je van die dagen dat het gewoonweg niet lekker loopt.
Dat begint al 's ochtends, als je opstaat met een gevoel dat je een nachtmerrie gehad heb die je vergeten bent. Na een relaxerende douche besluit je dat het maar goed is dat je die droom vergeten bent want hij voelt alsof hij erg eng en vervelend was.
En dan weet je: ik moet niks bijzonders gaan doen, maar iets relaxts, want vandaag wordt een off-day.
Zo begon mijn dag dus vandaag.
Gelukkig was er nog koffie in huis, en kon ik in ieder geval de dag beginnen met koffie en een beschuitje kaas. Daarna boodschappen doen, En jeetje wat was die winkel vol vanochtend. Meestal gaan ze 's middags, maar nu was 's ochtends vroeg de winkel al vol met krijsende kinderen en vermanende mama's en papa's. En al die volgeladen karretjes overal. Natuurlijk middenin het pad. En als ik dan vraag: "ach mevrouw zou ik er misschien even langs mogen?" kijkt ze me aan alsof ik een enge pissebed ben, en doet ze extra lang over het uitzoeken van precies het juiste blik hotdogs terwijl ze haar karretje nog schuiner in het pad zet.
Ik besluit even de stad in te gaan, het is somber weer dus is het vast rustig. Als de bus aan komt rijden ontdek ik dat ik buiten de zomerdienstregeling gerekend heb: de bus is helemaal vol en halte kardinge moet nog komen! Jeetje! Na even zoeken vind ik een plek naast een nogal somber en chagrijnig kijkend meisje. Ik kijk maar de andere kant op om haar sombere blik niet te hoeven zien, maar je voelt het natuurlijk toch. In gedachten bouw ik een muurtje tussen haar en mij zodat alle chagrijnigheid aan haar kant blijft. Dat helpt, hoewel ik nog steeds erg onrustig ben van die stampvolle bus. Iedereen kijkt chagrijnig en kakelt door elkaar heen. Het lijkt wel een rijdend kippenhok en ik ben blij dat ik er op de Grote Markt uit mag.
Dan maar even wat drinken bij de poffertjeskraam. Daar is het vast fijn, en wie weet is het wel warm genoeg om toch even op hun terrasje te zitten. Ik loop de Grote Markt op en zie een grote zwarte tent staan. Met een groot podium. Swinging Groningen, staat er op de vlaggen. O shit dat is dus nu. Het terras van de poffertjeskraam is weggedrukt in een achterafhoekje. Dan maar binnenzitten, het is toch eigenlijk net te fris om buiten te zitten. Maar hier is het ook al druk, bijna alle tafeltjes zijn bezet en dan zitten er ook nog mensen buiten. Het is een grote groep, want meer dan drie tafeltjes horen duidelijk bij elkaar, ze praten met elkaar em roepen elkaar dingen toe. Ook hier is het best wel een beetje een kippenhok. Ik doe mijn hoorapparaatjes maar uit.
Kennelijk is het vandaag zo'n dag.
Volgens mij ga ik straks maar lekker naar de bioscoop. Misschien ga ik wel twee films kijken. En dan vanavond thuis even lekker relaxt gitaar spelen, en even gamen ofzo. Niet te moeilijk doen vandaag, daar is het geen dag voor.
Ciao,
Ingrid.
Dat begint al 's ochtends, als je opstaat met een gevoel dat je een nachtmerrie gehad heb die je vergeten bent. Na een relaxerende douche besluit je dat het maar goed is dat je die droom vergeten bent want hij voelt alsof hij erg eng en vervelend was.
En dan weet je: ik moet niks bijzonders gaan doen, maar iets relaxts, want vandaag wordt een off-day.
Zo begon mijn dag dus vandaag.
Gelukkig was er nog koffie in huis, en kon ik in ieder geval de dag beginnen met koffie en een beschuitje kaas. Daarna boodschappen doen, En jeetje wat was die winkel vol vanochtend. Meestal gaan ze 's middags, maar nu was 's ochtends vroeg de winkel al vol met krijsende kinderen en vermanende mama's en papa's. En al die volgeladen karretjes overal. Natuurlijk middenin het pad. En als ik dan vraag: "ach mevrouw zou ik er misschien even langs mogen?" kijkt ze me aan alsof ik een enge pissebed ben, en doet ze extra lang over het uitzoeken van precies het juiste blik hotdogs terwijl ze haar karretje nog schuiner in het pad zet.
Ik besluit even de stad in te gaan, het is somber weer dus is het vast rustig. Als de bus aan komt rijden ontdek ik dat ik buiten de zomerdienstregeling gerekend heb: de bus is helemaal vol en halte kardinge moet nog komen! Jeetje! Na even zoeken vind ik een plek naast een nogal somber en chagrijnig kijkend meisje. Ik kijk maar de andere kant op om haar sombere blik niet te hoeven zien, maar je voelt het natuurlijk toch. In gedachten bouw ik een muurtje tussen haar en mij zodat alle chagrijnigheid aan haar kant blijft. Dat helpt, hoewel ik nog steeds erg onrustig ben van die stampvolle bus. Iedereen kijkt chagrijnig en kakelt door elkaar heen. Het lijkt wel een rijdend kippenhok en ik ben blij dat ik er op de Grote Markt uit mag.
Dan maar even wat drinken bij de poffertjeskraam. Daar is het vast fijn, en wie weet is het wel warm genoeg om toch even op hun terrasje te zitten. Ik loop de Grote Markt op en zie een grote zwarte tent staan. Met een groot podium. Swinging Groningen, staat er op de vlaggen. O shit dat is dus nu. Het terras van de poffertjeskraam is weggedrukt in een achterafhoekje. Dan maar binnenzitten, het is toch eigenlijk net te fris om buiten te zitten. Maar hier is het ook al druk, bijna alle tafeltjes zijn bezet en dan zitten er ook nog mensen buiten. Het is een grote groep, want meer dan drie tafeltjes horen duidelijk bij elkaar, ze praten met elkaar em roepen elkaar dingen toe. Ook hier is het best wel een beetje een kippenhok. Ik doe mijn hoorapparaatjes maar uit.
Kennelijk is het vandaag zo'n dag.
Volgens mij ga ik straks maar lekker naar de bioscoop. Misschien ga ik wel twee films kijken. En dan vanavond thuis even lekker relaxt gitaar spelen, en even gamen ofzo. Niet te moeilijk doen vandaag, daar is het geen dag voor.
Ciao,
Ingrid.
maandag 25 juni 2012
Vijftienfiets
Een paar weken geleden bereikte ik een mijlpaal. Zo eentje die best wel bijzonder is, maar je tegelijk ook een "ouwe rot" doet voelen. Ik was namelijk vijftien jaar in dienst bij het bedrijf waar ik sinds jaar en dag werk. Vijftien jaar. Met de huidige jobhop-mode is dat best wel heel erg lang. Sommigen vroegen mij: "jeetje hoe hou je dat vol". Sja. Gewoon doorgaan, is dan mijn antwoord, en stug doorgaan met houden van het werk dat je doet en van de collega's met wie je werkt. Waarderen wat je hebt, en niet te veel kijken naar wat je niet hebt. En trots zijn op waar je werkt helpt ook veel, als je er trots over kunt vertellen tegen vrienden enzo. Hoewe ik bij dat laatste wel kan voorstellen dat je dat soms wel moeilijk gemaakt wordt: als je bijvoorbeeld conducteur bent bij De NS kan ik me voorstellen dat je op verjaardagsfeestjes angstvallig je mond houdt. Want anders moet je zeker weten rekenschap afleggen voor die seinstoring van laatst, of die keer dat de trein veel te vol was. Terwijl je dan als simpele conducteur niet eens wat kunt doen aan zulke dingen.
Maar behalve op de momenten dat ik mijn programmeerfouten terugzie ben ik trots op mijn werk. En ook op het bedrijf waar ik werk.
Nou blijkt er bij die vijtien-jaar-mijlpaal een bonusje te horen. Leuk meegenomen natuurlijk, zo een extraatje, ook al valt hij in het bijzonder tarief en blijft er netto dan altijd weer minder van over dan je dacht en hoopte. Maar in mijn geval had ik met die bonus erbij toch genoeg om een mooie nieuwe fiets te kopen. Ik hikte er al langer tegenaan, ik woon minder dan een half uur fietsen van mijn werk maar ging nooit op de fiets. Deels uit gemakzucht, deels omdat ik geen goede fiets had, deels omdat fietsen nou niet bepaald mijn grootste hobby is. Die eeuwige regen en tegenwind in ons kikkerlandje vind ik maar niks.
Maar met die bonus moest het er toch maar eens van komen. Een nieuwe fiets. Een echte nieuwe, dus geen tweedehandse. Vrijdag heb ik hem gekocht. Hij is grijs met rose, met een geinig veelkleurig mandje voorop waar een hoop rotzooi/spullen in kunnen. Hij heeft knijpremmen en drie versnellingen en hij fietst tof. Ik heb er gelijk vrijdagmiddag een rondje mee gefietst, en ontdekte gelijk dat je fietsen inderdaad nooit verleert. Ik kon het nog prima en racete vrolijk door Kardinge.
Vandaag ben ik voor het eerst op de fiets naar mijn werk. Ik heb mezelf beloofd dat ik dat blijf doen zolang ik in-huis gedetacheerd ben. Het blijkt minder ver te zijn dan ik dacht: twintig minuten. En omdat ik 's ochtends meestal tegen zeven uur begin, erg vroeg, is het nog heerlijk rustig als ik op weg ben. Ik hoor dingen als fluitende vogels en in-de-bomen-ruisende wind. En af en toe een auto of een brommer.
Ik ben benieuwd wat ik er van ga vinden als ik in een regenbui terecht kom.
Nattigheid - gedicht
Gister op de "andere kant" gepubliceerd: een gedichtje over de nattigheid die op dat moment uit de hemel viel:
Dreinend-drenzende nattigheid
Capuchons en regenjassen
Paraplu's sjokken over straat
Een paar kinder-regenlaarzen
Springt opgetogen door de plassen
Zielig eenzaam en alleen
Staat een tuinstoel nat te zijn
Parasol schuilt in de schuur
Dit weer is hem te guur
Niet goed voor zijn mooie lijn
Schuilend voor de regen
Staart een kat de druppels verwijtend aan
Hij racet naar het heerlijk droge binnen
Komt bij de warme radiator weer bij zinnen
En denkt: loop maar lekker naar de maan!
vrijdag 15 juni 2012
Goedgemutst geslapen
Soms heb je van die dagen dat je erg goedgemutst wakker wordt. Vroeg, maar goedgemutst en goed uitgerust. Dat je zo ongeveer zingend wakker wordt en dan uit bed springt alsof je in een ontbijtgranenreclame zit. Dat je geen idee hebt wat je gedroomd hebt maar wel heel erg nieuwsgierig bent daarnaar omdat het zonder twijfel een hele mooie droom moet zijn geweest.
Vanochtend gebeurde mij dat.
Gisterochtend ook al.
Als ik er eens over nadenk, gebeurt mij dat sowieso vaak de laatste paar week. In ieder geval veel vaker dan eerst. Vorig jaar rond deze tijd bijvoorbeeld sliep ik mega-slecht, viel redelijk snel in slaap maar werd dan een twee uur ofzo later woelend wakker, om de rest van de nacht woelend wakker te liggen. Van alles geprobeerd: kruidenthee, warme melk, wandelen voor het slapen gaan, mediteren voor het slapen gaan, noem maar op. Uiteindelijk ging ik er op zo'n wakker moment maar uit om wat televisie te kijken, en een uurtje later ofzo kroop ik dan weer in bed en kon ik weer in slaap komen. Maar als ik dan eindelijk weer sliep, had ik vaak een nachtmerrie. Meest al droomde ik dan dat ik opgesloten zat in een kooi en er niet uit kon, terwijl er allemaal enge science-fiction-film-achtige monsters bij mij in die kooi zaten. Huuuuu! Gelukkig heb ik ook die nachtmerries niet meer, sinds een maand of zo blijven ze redelijk definitief weg.
Van mij mogen ze eeuwig wegblijven :)
Zo terugdenkend ben ik extra blij en dankbaar dat ik nu weer goed slaap. Zo vanzelfsprekend voor de meeste mensen, maar niet meer voor mij.
Dank U, meneer Klaas Vaak!!
Ciao,
Ingrid.
Vanochtend gebeurde mij dat.
Gisterochtend ook al.
Als ik er eens over nadenk, gebeurt mij dat sowieso vaak de laatste paar week. In ieder geval veel vaker dan eerst. Vorig jaar rond deze tijd bijvoorbeeld sliep ik mega-slecht, viel redelijk snel in slaap maar werd dan een twee uur ofzo later woelend wakker, om de rest van de nacht woelend wakker te liggen. Van alles geprobeerd: kruidenthee, warme melk, wandelen voor het slapen gaan, mediteren voor het slapen gaan, noem maar op. Uiteindelijk ging ik er op zo'n wakker moment maar uit om wat televisie te kijken, en een uurtje later ofzo kroop ik dan weer in bed en kon ik weer in slaap komen. Maar als ik dan eindelijk weer sliep, had ik vaak een nachtmerrie. Meest al droomde ik dan dat ik opgesloten zat in een kooi en er niet uit kon, terwijl er allemaal enge science-fiction-film-achtige monsters bij mij in die kooi zaten. Huuuuu! Gelukkig heb ik ook die nachtmerries niet meer, sinds een maand of zo blijven ze redelijk definitief weg.
Van mij mogen ze eeuwig wegblijven :)
Zo terugdenkend ben ik extra blij en dankbaar dat ik nu weer goed slaap. Zo vanzelfsprekend voor de meeste mensen, maar niet meer voor mij.
Dank U, meneer Klaas Vaak!!
Ciao,
Ingrid.
Abonneren op:
Posts (Atom)