Op de televisie zag ik net een kort stukje over de Beatles. Met uiteraard hele horden gillende en flauwvallende Beatles-fan-meiden. De bekende beelden dus. Vroeger dacht ik altijd als ik die beelden zag:"stom hoor, zo je longen uit je lijf gillen". Eigenlijk best wel lelijk van mij, dat ik altijd zoiets minachtends dacht.
Maar toen ik zojuist dat stukje op de televisie zag, betrapte ik mezelf ineens op een heel andere gedachte. Eentje die meer ging van: "sjonge wat moet het supergaaf zijn om je zo te kunnen laten gaan in het moment. Je niet zorgen hoeven maken over wat anderen denken en lekker de longen uit je lijf gillen alleen maar omdat jij dat op dat moment wilt doen". Wat zo ééntje ben ik stiekem best wel: stel dat anderen dit lelijk vinden, stel dat anderen stom vinden wat ik doe, wat zullen ze wel niet denken? Zulke zelfvertrouwen-afbrekende-gedachten.
Inmiddels heb ik mezelf gelukkig zover weten op te voeden dat ik, als de vraag:"wat zullen anderen wel niet denken?" in mijn hoofd opdoemt, ik meteen denk:"maar wat kan mij dat eigenlijk schelen?" Daar is dan weer geen pasklaar antwoord op, want om te beginnen is er natuurlijk de vraag wie die anderen eigenlijk zijn. Zijn het onbekende onbekendelingen of zijn die anderen je beste vrienden? Dat maakt uit. Aan weer een andere kant, bij echte vrienden zou je op begrip moeten kunnen rekenen. Toch? Sja. Wat kan het me eigenlijk schelen wat anderen denken? En waarom kan dat me schelen?
In ieder geval, als alles gezegd en gedaan is lijkt het me toch wel tof, om één moment de controle over jezelf en het zelfbewustzijn compleet overboord te durven gooien. Niet steeds "verstandig" en "volwassen" hoeven moeten doen.
En eventjes een gillende beatles-fan te zijn.
Nouja, een gillende Queen-fan mag ook :)
Ciao,
Ingrid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten