Over "bereiken" bijvoorbeeld. Veel mensen in mijn omgeving vinden dat ik veel bereikt heb. En ook veel mensen in mijn omgeving vinden dat ik nog wat alles en nog wat moet willen bereiken. Of hoor te willen bereiken. "Wat wil je in je werk bereiken?", vragen ze dan. Een logische vraag voor hen misschien, maar mijn eerste antwoord is meestal "Ik weet het niet. Moet ik wat willen bereiken dan?". Misschien komt dat ook wel omdat ik qua carrière op een dood punt zit. Ik heb eigenlijk best al wel wat bereikt. Eigenlijk. Vind ik zelf. En hoe vaker me die vraag gesteld wordt, hoe meer ik me afvraag waarom we met ons allen eigenlijk van alles en nog wat willen bereiken. Is dat omdat we dat echt zelf willen, of omdat "ze" vinden dat dat "hoort"?
Vroeger was het antwoord op die bereikenvraag makkelijk. Toen ik nog op school zat, of studeerde, was het antwoord gewoon standaard: "een diploma halen en dan een goede baan krijgen en financieel onafhankelijk zijn". Later, toen ik net werkte als software ingenieur (en het een-diploma-halen-doel dus bereikt had), was het antwoord meestal: "beter worden in mijn werk". Maar nu? Nu ik dat "beter worden in mijn werk" bereikt heb? Nu ik degeen ben die de moeilijke k*-klussen krijgt toegeschoven? Nu ik degeen ben met de ervaring en de kennis? Nu ik de oude rot ben? Wat hoor ik nu te willen bereiken? Wat wíl ik zelf bereiken? Wíl ik eigenlijk wel iets willen bereiken?
Bij bedrijven en zelfs landen, of in ieder geval westerse landen, zie je ook die liefde voor "iets bereiken". Ze willen allemaal wat bereiken. Ze willen groeien. Ze willen meer, en het liefste meteen natuurlijk. Want aandeelhouders, en koerswinst en zo. Altijd meer. Nooit minder. Groei en meer is goed. Iets willen bereiken is goed. Blij en tevreden zijn met wat je hebt is fout. Want stilstand is achteruitgang, en krimp en minder is fout. De media praten er ook op zo'n manier over.
Op internet kom je wel eens artikelen tegen over bereikeritis. Ze noemen het dan heel anders, maar het is hetzelfde ding. Zo een artikel roept dan wat over status, en evolutie, en hierarchie en alfa-mannetje enzo. En dat is ook vast wel een deel van het verhaal. Maar als ik zo om me heen kijk, denk ik vaak dat we met ons allen iets willen bereiken omdat het ons aangepraat wordt. Ons wordt aangepraat dat je alleen gelukkig kunt worden van iets bereiken.
Alles met elkaar doet het me sterk denken aan iets wat ik ooit in een stripalbum las. Ik ben vergeten welke het was, maar het zinnetje is altijd blijven hangen:
"Ooit waren we holenmensen en aten we bessen in de zon. Nu werken we achtenveertig weken van het jaar keihard om vier weken bessenijsjes te kunnen eten in de zon".
Ik blijf me afvragen wat we met ons allen nou eigenlijk willen bereiken met al die bereikeritis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten