Heel mijn leven heb ik lang haar gehad. Eerst, toen ik nog klein was, was dat omdat Papa dat mooi vond. Hij was en is nogal gericht op mooi. En lang haar vindt hij mooi. Want vrouwelijk en zo. Onbewust kreeg ik daardoor de boodschap mee in mijn opvoeding dat lang haar "hoort" voor een vrouw. En op een korte periode in mijn tienertijd na heb ik ook altijd lang haar gehad. Experimenteren met verschillende kleuren blond, rood, bruin en zwart haar deed ik graag, maar nooit dacht ik er over om het kort te knippen. Want een vrouw hoort lang haar te hebben, zo vond mijn onderbewuste.
Oh, ik verzon allerlei excuses om het lang-haar-hebben goed te praten tegenover mezelf. Lang haar was makkelijker, want als je dan een bad hair day had kon je het gewoon opsteken, nietwaar? En mijn haar was toch zeker erg mooi, met al die slag en krul er in en zo. En ik wou toch zeker geen kortharige kerelskop hebben. En meer van zulke (eigenlijk best wel stomme) redenen. Maar stiekem waren dat maar excuses. Flauwekulsmoesjes, om niet te hoeven toegeven dat ik eigenlijk lang haar had omdat ik het rare idee had dat dat "hoort".
Soms stak ik het dan op, en dan keek ik in de spiegel en verbeeldde ik me dat ik kort haar had. "Hoe zou mijn haar zitten als het kort zou zijn?", vroeg ik mezelf wel eens af. Maar kort haar nemen wat zo definitief, dat durfde ik niet. Je kunt immers wel af- maar niet aanknippen. Soms had ik het er over met Kapper Trees van Studio 10 (echt heel goede kapster trouwens! Aanrader!). Maar afknippen, nee dat durfde ik niet. In tegendeel, ik liet mijn haar steeds langer worden. Zo lang mogelijk wou ik het hebben. Want dan kon ik het zo makkelijk opsteken. Maar ondanks mezelf begon ik me langzaamaan te realiseren dat ik vooral lang haar had omdat ik het idee had dat dat "hoort". En dat ik zelf eigenlijk helemaal geen lang haar wou. Stiekem wou ik het eigenlijk best wel kort hebben. Maar dat hoorde toch niet, en ik vond het maar een eng idee, mijn haar kort laten knippen.
En toen ineens werd ik op een ochtend wakker. 's Nachts had mijn hoofd de knop omgezet en ik wist: "ik wil het kort!". Ik heb nog steeds geen idee waar dat eigenlijk vandaan kwam, maar ik wist heel zeker dat ik het wou. "Eerst maar eens rustig over nadenken", zo zei ik tegen mezelf. Maar de kortwens bleef. Ik ging plaatjes kijken op internet van korte kapsels. Kort haar willen is leuk, maar weten hoe je het dan wilt is dan wel handig. Ik stak mijn haar alleen nog maar op, om er aan te wennen hoe dat zou zijn met kort haar. Ik ruimde mijn haarspelden op en richtte mijn kaptafel opnieuw in. Zorgde voor een goed stopcontact bij de kaptafel voor de föhn. Kocht ruime hoeveelheden haarlak en gel en zo meer. Dat zou ik nodig hebben, besefte ik. Want kort haar zou ik elke ochtend moeten föhnen en zo om er voor te zorgen dat het "zat".
De op internet gevonden plaatjes van kort haar nam ik mee naar de kapper. Ik vertelde haar dat ik het kort wou. Ze keek me aan en zag meteen dat ik er erg serieus over was. Ze kent me al langer dan vandaag :) en zag dus gelijk dat ze me er niet vanaf hoefde te praten. En dus heeft ze mijn haar kort geknipt. Kort kort. En ik ben er blij mee. In plaats van een kapsel "Dat Hoort" heb ik nu een kapsel dat ik Zelf Wil.
En onverwacht blijkt het me nog eens veel tijd op te leveren ook: kort haar is zo snel droog als je het wast! En föhnen is veel makkelijker dan ik had verwacht, al moest ik natuurlijk wel even oefenen. Kapper Trees heeft me precies uitgelegd hoe ik het moet föhnen en dat gaat inderdaad prima!
En een klein stemmetje in mijn achterhoofd vindt: "geen wonder dat mannen altijd vinden dat vrouwen niet op kunnen schieten. Lang haar kost gewoon echt ontzettend veel meer tijd dan je denkt. "
Geen opmerkingen:
Een reactie posten