Een heus sonnet, een oude droom.

Sinds jaar en dag schrijf ik al gedichten. Sommigen publiceer ik zelfs, zoals jullie inmiddels vast al wel weten. En bijna net zo lang als ik al gedichten schrijf, droom ik er van om ooit een heus sonnet te schrijven. Bij voorkeur natuurlijk gelijk van Shakespeariaanse kwaliteit, al lijkt me dat wel wat veel gevraagd.

Een echt sonnet zit aan allerlei regels vast, en dat maakt het best wel lastig. Vaak heb ik het geprobeerd, maar het resultaat was zulk lelijk prutswerk dat ik het liever voor mezelf hield. De laatste jaren ben ik niet zo meer met dat sonnet bezig geweest, hoewel het verlangen om er ooit eentje te schrijven in mijn achterhoofd bleef zitten. Ooit zou ik er eentje schrijven.

Vandaag liep ik met mijn fotocamera in de hand langs de Groninger singels. Langzaam sjokte ik over het gras, kijkend naar hoe de bomen al wat geel begonnen te worden. Er hing een duidelijke geelbruine zweem over het groen van de bladeren. Het besef dat de herfst voor de deur stond maakte me wat melancholisch, en toen ik bij mijn favoriete schrijfplek, het Goudkantoor, ging zitten om koffie te drinken, begon een gedicht vorm aan te nemen in mijn hoofd. Gauw pakte ik de ipad om hem op te kunnen schrijven.

Twee koppen koffie en veel prutsen en herschrijven later las ik het ding nog eens door. Het drong tot me door dat ik het gedaan had: een heus sonnet geschreven. Misschien niet honderd procent volgens de regels, maar toch beslist eentje die er mocht zijn. Hoe vaak had ik niet vloekend en gefrustreerd papier aan de kant gesmeten omdat het gewoonweg totaal niet wou lukken? En nu vloeide hij zomaar uit mijn digitale pen.

Nu kijk ik naar buiten, naar de mensen die op het terras samengegroept onder de grote parasols zitten te schuilen voor de regen. Ik heb het gedaan. Een echt sonnet. Ik voel me trots en gelukkig.


P.S.: en dit is hem dus: http://ingridsgedichten.blogspot.nl/2013/08/dag-zomer-welkom-herfst_31.html