Binnenstebuiten

Binnenstebuiten engelse filmposter (van Wikipedia)

Laatst ben ik naar de nieuwe (nou ja, nieuw...hij draait alweer een poosje) Disneyfilm geweest: Binnenstebuiten. Hij draait al meer dan een maand, en ik was eigenlijk niet echt van plan om er heen te gaan, maar kwam op het internet zulke ronkende reviews tegen dat ik toch maar vond dat ik 'm zelf moest zien.

De film gaat over een meisje - Riley - en de hoofdpersonen in de film zijn haar emoties: Plezier, Verdriet, Angst, Afkeer en Woede. Ietwat bijzonder is dat de film geen schurk kent en toch ontzettend mooi is, een schurkloze film komt voor zover ik weet niet zo heel vaak voor (alhoewel...Frozen en Star Trek 4 en Brave hebben ook geen echte schurk-schurken en in Maleficent blijkt de schurkin ook maar een gewoon mens te zijn) maar kan wel ontzettend tof zijn. Verder ga ik niks verklappen, dat zou zonde zijn van de film.

Wat ik eigenlijk Helemaal Heel Erg Geweldig vind aan de film is hoe ze emoties weergeven. Sinds ik de film heb gezien betrap ik mezelf er regelmatig op dat ik denk: "oh, volgens mij zit Angst nu aan de knoppen", of Woede, of Plezier of welke emotie het dan ook maar om gaat. Regelmatig is het best wel druk in het hoofdkwartier in mijn hoofd, met alle emoties die allemaal hun eigen stem meebrengen. Daarnaar luisteren is soms zoiets als in een ruimte met twintig of dertig mensen zijn en dan alle gesprekken tegelijk proberen te volgen, dan moet je eerst keihard "STILTE!!" roepen en dan één voor één iedereen Het Woord geven zodat iedereen de kans heeft om zijnhaar zegje te doen.

En ook het hele idee van die persoonlijkheidseilanden vind ik super; ik vraag mezelf heel de tijd af welke persoonlijkheidseilanden ik in mijn hoofd heb zitten, al zijn er een paar die volgens mij wel zo duidelijk zijn dat ze no-brainers zijn, zoals:

• familie-eiland: gevuld met beelden van mijn ouders en ooms en tantes en beelden van toen Mama en Papa nog bij elkaar waren en we nog (lang geleden) een gelukkig gezinnetje waren met ons drietjes. Van die lekkere soep eten in Haren en barbecueën in Tolbert. 
• tech-eiland: gevuld met allemaal fragmenten code en met computers en alles. Absoluut een no-brainer :)
• muziek-en-dans-eiland, met allemaal instrumenten en podiums met bands en orkesten en grote vloeren er voor met dansende mensen. Countrybands met lijndansers, bigbands met stijldansers en carribeanorkesten met salsaende mensen. Een groot veld waar drumbands shows geven. Misschien hebben muziek maken en dansen allebei wel hun eigen eiland, zelfs.

En misschien heb ik ook wel een creativiteitseiland, met pennen voor het schrijven en potloden en gummen voor het tekenen en haaknaalden en bolletjes wol voor 't handwerken. Of misschien zijn ook dat wel allemaal aparte eilanden, eentje voor elk creatiefje. Misschien heb ik wel een pest-eiland of zoiets van toen ik vroeger op school zo gepest werd. En er zijn vast nog veel meer persoonlijkheidseilanden in mijn hoofd die ik zo gauw niet weet op te noemen.

Kijkend naar de mensen om me heen vraag ik me af welke emotie bij hen aan de knoppen zit, en welke persoonlijkheidseilanden ze hebben.

En ook denk ik aan de mensen bij Disney/Pixar, die zulke toch wel zware psychologische materie op zo'n toegankelijke en leuke manier vorm hebben weten te geven. Want ook zonder al die franje is Binnenstebuiten ook nog eens gewoon een hele leuke film.