De duistere zijde

Bij mij op de wc hangen aan de tegels een stel papiertjes geplakt van oude scheurkalenders. Allemaal hebben ze één of andere wijsheid aan mij te presenteren. Meestal negeer ik ze, want ik zie ze zo vaak. Maar soms lees ik ze toch weer eens. Eentje zegt onder andere dat "duister" niet noodzakelijk iets slechts is, maar alleen maar iets onbekends, iets waar het licht nog niet op schijnt.

En als ik dan Star Wars zit te kijken, of Harry Potter zit te lezen, valt me weer op dat we schijnbaar met ons alles vinden dat "duister" iets slechts hoort te zijn. Heer Voldemort was duister en vermoordde iedereen die hij niet leuk genoeg vond, en kanselier Palpatine alias de keizer is ook van de duistere zijde en een onaangenaam figuur. En Anakin Skywalker/Darth Vader past natuurlijk ook precies in dat rijtje, al is bij hem nog een restje licht aanwezig dat de kop opsteekt als zijn zoon Luke in Star Wars 6 gillend van de pijn smeekt "Vader, alstublieft!".

Bij duister moet je vooral ver weg blijven, roepen films en boeken ons kennelijk toe. Duister is eng, en slecht. Duister is mensen vermoorden voor de lol, en misbruik maken van de macht die je via list, bedrog en achterbakse trucs naar je toe hebt weten te schrapen.

Eigenlijk best wel raar, als je bedenkt dat we van allerlei zelfhulperige kanten voordurend aangemoedigd worden om onszelf te zoeken, de onbekende kanten van onszelf te leren kennen en buiten onze comfortzone te treden. Om dat duister op te zoeken, dus. Als we het leren kennen, is het immers niet duister en onbekend meer. Dan schijnt er een lampje op.

En ondanks dat hele uit-je-comfort-zone-leer-jezelf-kennen-gedoe zijn we schijnbaar met ons allen toch bang voor het donker, en willen we graag een nachtlampje aan houden, omdat we ons niet willen laten verleiden door de Duistere Zijde.