Gossie wat een naar gedoe is dat ook eigenlijk, ziek zijn. Een week voor pampus liggen in bed met hoofdpijn en overgeven en alles, terwijl de rest van de wereld vrolijk doordraait zonder jou.
Laatst kreeg ik hem weer eens op bezoek: Meneer Griep. Ik was al een paar dagen niet lekker geweest, dan warm, dan koud, hoofdpijn, rillerig, je kent het vast wel. “Maar even rustig aan doen”, zo zei ik tegen mezelf. “Dan gaat het vast wel over voordat ik serieus ziek word.” Zo gezegd, zo gedaan, ik deed het weekend rustig aan en hoopte daarmee de dans te ontspringen.
Meneer Griep wenste mij echter niet zo makkelijk met rust te laten, dus de maandag werd ik niet jofel wakker. Heel dapper (of heel stom) toch naar het werk gegaan. Want het zou toch wel meevallen, en ik moest me toch immers niet aanstellen. Op de één of andere manier ben ik in geslaagd om de dag door en veilig thuis te komen. Eénmaal thuis gekomen rolde ik zonder pardon mijn bed in, om daar drie dagen later pas weer serieus uit te komen.
Drie dagen van slapen, beetje lezen, beetje niksen. Mijn lijf voelde belabberd, maar gek genoeg vond mijn geest het helemaal prima, ik heb me in lang niet zo ontspannen gevoeld als tijdens die griepweek. Even helemaal niks hoeven, niets hoeven voor het werk, niets hoeven voor privé, zalig. Het leek wel hoofd-vakantie. Maar dan met overgeven en negenendertig graden koorts en noodgedwongen niksen omdat je nou eenmaal even helemaal niks kunt en je daar maar bij neerlegt.
Maar griep hebben is toch best wel een tijdelijk iets, dus na een paar dagen liep ik weer rond, en nog weer een paar dagen later was ik serieus beter en weer aan het werk. Ik moet weer van alles van mezelf, voor het werk, voor privé-afspraken en voor mezelf. Ik lijk Bileam wel die zijn ezel slaat. Alleen ben ik ook de ezel en ransel ik mezelf vooruit tot ik ziek word.
Dat trekje moest ik mezelf toch eens een keertje af proberen te leren. Voor Meneer Griep het weer van me overneemt.
Ciao,
Ingrid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten