Gisteren was het zaterdag en was ik vrij. Helemaal vrij, ik had ook geen enkele privé-afspraak. Dus nadat ik laat opgestaan was, boodschappen gedaan had en gelunchd had, had ik wel zin om even de Stad in te gaan. Lekker even bij alle winkeletalages kijken enzo. Een kopje thee drinken ergens. Misschien even bij Pathé langslopen om naar de film te gaan. Lekker simpel.
Dus na de lunch trok ik een paar verstandige schoenen aan en ging ik lekker lopen. Van mijn huis naar de binnenstad is ergens tussen drie kwartier en een uur lopen en dat vind ik een mooie afstand om te wandelen. Wandelen vind ik leuk om te doen, alle gelegenheid om om me heen te kijken en een beetje te dagdromen. En het geeft me het gevoel dat ik iets gezonds doe. Op mijn werk zit ik heel de dag achter de computer, dus dan krijg ik geen beweging (ik zou natuurlijk naar mijn werk kunnen fietsen, maar ik háát fietsen). Dus in het weekend ga ik dan lopen naar de Stad. 's Zomers ga ik doordeweeks ook wel 's avonds lopen, omdat het dan lang licht is, kan dat. Nu het weer zo vroeg donker is 's avonds vind ik dat niet zo heel veilig.
Maar goed, ik ga dus lopend naar de Stad. Eénmaal in de Stad ga ik eerst bij de V en D naar binnen want ik moet ontzettend naar de wc. Daarna ga ik naar Laplace om een kopje thee te drinken. Bij V en D kun je een kannetje bestellen, daar zit dan voor twee kopjes heet water in om thee te maken. Na de thee loop ik even door de Herestraat en koop nieuwe handschoenen en een lekkere warme sjaal als bescherming tegen Koning Winter. Je voelt duidelijk dat hij weer in aantocht is; het is fris buiten. Lekker fris, maar toch fris. En tenslotte besluit ik om toch maar even naar de Pathé te lopen, ik heb wel zin om even lekker in het pluche weg te duiken.
Ik haal mijn unlimitedpasje langs een automaat en krijg een overzichtje van films. Even ben ik besluiteloos, het is zo'n rij! Maar dan zie ik er eentje tussenstaan die me wel wat lijkt, en die ik eigenlijk wel graag wil zien. Michael Jackson's This is IT. Ik tik hem aan en hoop dat hij niet al uitverkocht is. De automaat spuugt een kaartje uit. "Hoera!", denk ik bij mezelf. Toen ik nog op de lagere school zat, vond ik Michael Jackson helemaal te gek, en ook nu vind ik liedjes als Beat It, Thriller en Billy Jean nog helemaal te gek om te horen. Ik ben erg nieuwsgierig. De film draait in zaal 1, en als ik op de tweede verdieping bij de ingang van de zaal aankom staat er al een heel plukje mensen te wachten. Terwijl ik sta te wachten tot de zaal open gaat, zwelt de rij snel aan; ik ben duidelijk lang niet de enige die deze film wil zien.
Een paar uur later kom ik de bioscoopzaal weer uit, met een heel dubbel gevoel. De film was supergoed, en geeft een heel bijzonder kijkje achter de schermen van de repetities voor de This it It tour. Ik vind het wel erg jammer dat Michael Jackson nu dood is; hij was duidelijk een hele hoop van plan. In ieder geval was de film erg mooi, en in de zaal zaten we allemaal mee te klappen en te applaudisseren enzo.
This it It is helemaal je-van-hét!
Ciao,
Ingrid.
maandag 2 november 2009
zondag 25 oktober 2009
Shorttrack
Zondagochtend, half zeven.
De wekker gaat.
Slaperig vraag ik me af waarom. Even later ben ik wakker genoeg om het antwoord te weten: ik heb dienst vandaag. Standbydienst van de EHBO. In Kardinge hebben ze shorttrack-wedstrijden dit weekend, en ik heb mezelf opgegeven om daarbij een EHBO-dienst te doen. Dus moet ik vandaag heel on-zondag-lijk vroeg opstaan om zometeen met mijn EHBO-vestje en -tasje naar shorttrack-wedstrijden te gaan zitten kijken en hopen voor de deelnemers dat er geen spectaculaire dingen gebeuren.
Eigenlijk weet ik niks van shorttrack, bedenk ik me als ik de ijshal binnenloop. Er is niemand bij de kassa's maar ik loop achter een paar deelnemers aan een trap op. Zij weten kennelijk wel waar ze moeten zijn, wie weet kom ik dan wel iemand tegen die weet waar ik moet zijn. Een aardige mevrouw van het restaurant loopt met me mee en wijst me de KNSB-medewerkers aan bij wie ik me moet melden. Als ik mezelf heb voorgesteld zegt een stem achter mij "Hoi!". Ik kijk om en zie Marjan, de andere EHBO'er vandaag.
Als we éénmaal geinstalleerd zijn en de wedstrijden begonnen zijn, proberen we door aandachtig toe te kijken en de juiste vragen aan de juiste mensen te stellen uit te vissen hoe de sport werkt. We zitten niet zo heel ver van de start, dus er lopen steeds allemaal mensen met KNSB-jassen in onze buurt aan wie we dingen kunnen vragen. En ook de trainers van de diverse schaatsteams blijken graag te vertellen over de sport. Zo leer ik vandaag toch weer een hoop.
Het eerste wat me opvalt, is dat er dikke kussens langs de baan staan. Gedurende de dag kom ik er achter waarom, er gaan regelmatig schaatsers onderuit, en die kussens vangen de klap op. Van een trainer horen we dat shorttrack een heel onbekende sport is, in heel Nederland zijn er maar 650 shorttrackers. Ook vertelt hij dat lengte weinig uitmaakt en dat de bij de jongens beste schaatser heel lang is. Later zullen we deze Thomas aan het werk zien; hij is inderdaad érg snel. Het niveauverschil tussen hem en zijn leeftijdgenoten (het is een juniorentournooi) is zelfs voor mij duidelijk te zien. Later vertelt een KNSB-meneer over wervelletsel; en hoe schaatsers dat oplopen als ze op de verkeerde manier tegen de kussens aan de kant klappen. En hij vertelt over diskwalificaties. Je blijkt te worden gediskwalificeerd als je elkaar raakt, als je duwt, als je iemand snijdt, of als je je anderszins onbeleefd en onfatsoenlijk gedraagt tijdens de wedstrijd. Aangezien de sportende jeugdigen op het ijs nogal fanatiek zijn, horen we zo af en toe een diskwalificatie omgeroepen worden.
En ook heb ik geleerd dat shorttrack erg spannend is om naar te kijken; veel spannender dan dat "gewone" schaatsen wat je altijd op de televisie ziet. De schaatsers gaan ontzettend hard, en door die korte baantjes en redelijk scherpe bochten lijkt net nog harder. Ze moeten in de bochten zó ver naar binnen leunen dat ze met hun vingertoppen over het ijs strijken. En als ze ook maar het geringste fout doen, vallen ze. En met die korte stukjes die ze schaatsen, kunnen ze dat niet meer inhalen.
Shorttrack is leuk om naar te kijken, toch weer wat nieuws geleerd vandaag!
Ciao,
Ingrid.
De wekker gaat.
Slaperig vraag ik me af waarom. Even later ben ik wakker genoeg om het antwoord te weten: ik heb dienst vandaag. Standbydienst van de EHBO. In Kardinge hebben ze shorttrack-wedstrijden dit weekend, en ik heb mezelf opgegeven om daarbij een EHBO-dienst te doen. Dus moet ik vandaag heel on-zondag-lijk vroeg opstaan om zometeen met mijn EHBO-vestje en -tasje naar shorttrack-wedstrijden te gaan zitten kijken en hopen voor de deelnemers dat er geen spectaculaire dingen gebeuren.
Eigenlijk weet ik niks van shorttrack, bedenk ik me als ik de ijshal binnenloop. Er is niemand bij de kassa's maar ik loop achter een paar deelnemers aan een trap op. Zij weten kennelijk wel waar ze moeten zijn, wie weet kom ik dan wel iemand tegen die weet waar ik moet zijn. Een aardige mevrouw van het restaurant loopt met me mee en wijst me de KNSB-medewerkers aan bij wie ik me moet melden. Als ik mezelf heb voorgesteld zegt een stem achter mij "Hoi!". Ik kijk om en zie Marjan, de andere EHBO'er vandaag.
Als we éénmaal geinstalleerd zijn en de wedstrijden begonnen zijn, proberen we door aandachtig toe te kijken en de juiste vragen aan de juiste mensen te stellen uit te vissen hoe de sport werkt. We zitten niet zo heel ver van de start, dus er lopen steeds allemaal mensen met KNSB-jassen in onze buurt aan wie we dingen kunnen vragen. En ook de trainers van de diverse schaatsteams blijken graag te vertellen over de sport. Zo leer ik vandaag toch weer een hoop.
Het eerste wat me opvalt, is dat er dikke kussens langs de baan staan. Gedurende de dag kom ik er achter waarom, er gaan regelmatig schaatsers onderuit, en die kussens vangen de klap op. Van een trainer horen we dat shorttrack een heel onbekende sport is, in heel Nederland zijn er maar 650 shorttrackers. Ook vertelt hij dat lengte weinig uitmaakt en dat de bij de jongens beste schaatser heel lang is. Later zullen we deze Thomas aan het werk zien; hij is inderdaad érg snel. Het niveauverschil tussen hem en zijn leeftijdgenoten (het is een juniorentournooi) is zelfs voor mij duidelijk te zien. Later vertelt een KNSB-meneer over wervelletsel; en hoe schaatsers dat oplopen als ze op de verkeerde manier tegen de kussens aan de kant klappen. En hij vertelt over diskwalificaties. Je blijkt te worden gediskwalificeerd als je elkaar raakt, als je duwt, als je iemand snijdt, of als je je anderszins onbeleefd en onfatsoenlijk gedraagt tijdens de wedstrijd. Aangezien de sportende jeugdigen op het ijs nogal fanatiek zijn, horen we zo af en toe een diskwalificatie omgeroepen worden.
En ook heb ik geleerd dat shorttrack erg spannend is om naar te kijken; veel spannender dan dat "gewone" schaatsen wat je altijd op de televisie ziet. De schaatsers gaan ontzettend hard, en door die korte baantjes en redelijk scherpe bochten lijkt net nog harder. Ze moeten in de bochten zó ver naar binnen leunen dat ze met hun vingertoppen over het ijs strijken. En als ze ook maar het geringste fout doen, vallen ze. En met die korte stukjes die ze schaatsen, kunnen ze dat niet meer inhalen.
Shorttrack is leuk om naar te kijken, toch weer wat nieuws geleerd vandaag!
Ciao,
Ingrid.
woensdag 7 oktober 2009
Als beer
Eerlijk gejat van het internet, maar daarom niet minder leuk:
In dit leven ben ik een vrouw, maar in mijn volgende leven kom ik terug als beer.
Yep, ik kom terug als beer. Dat lijkt me wel wat.
Ciao,
Ingrid.
In dit leven ben ik een vrouw, maar in mijn volgende leven kom ik terug als beer.
- Als je een beer bent, mag je winterslaap houden. Je doet zes maanden lang niets anders dan slapen. Dat lijkt me wel wat
- Voordat je je winterslaap gaat houden, moet je je wekenlang volproppen met eten. Dat lijkt me ook wel wat
- Als je berin bent, baar je babies terwijl je slaapt. Als je wakker wordt zijn het gedeeltelijk opgegroeide schattige lieve babybeertjes. Dat lijkt me helemaal wel wat
- Als mamabeer weet iedereen dat er met jou niet te sollen valt. Je mept iedereen die je kinderen lastig valt, als je kinderen uit het gareel lopen, mep je hen ook. Dat lijkt me wel wat
- Als je beer bent, dan verwacht je partner dat je grommend wakker wordt, hij verwacht dat je harige benen hebt en hij verwacht dat je zwaar overgewicht hebt
Yep, ik kom terug als beer. Dat lijkt me wel wat.
Ciao,
Ingrid.
maandag 5 oktober 2009
donderdag 20 augustus 2009
Zomerzon en zomerregen
Vandaag is het warm.
Erg warm.
Ik ben blij dat ik moet werken, in ons kantoorgebouw hebben we airconditioning. Dat houdt de temperatuur een beetje op "denkbare" hoogten. Desondanks merk je toch dat het buiten erg warm en broeierig moet zijn; op de één of andere manier sluipt die broeierigheid toch naar binnen. Ik ben blij dat ik thuis alles dicht heb, deuren, ramen, gordijnen. Dat houdt de warmte buiten, zodat het thuis lekker koel zal zijn als ik thuis kom. Het nadeel is natuurlijk dat je thuis in een soort van bunker zit waar je enkel 's avonds uit kunt als de warmte weg is, maar je hebt in elk geval een koel huis.
Na mijn werk loop ik naar buiten, naar de auto. Ons gebouw heeft van die dubbele schuifdeuren waar je doorheen moet. In de hal is het nog lekker koel, maar als ik de eerste schuifdeur door ben verandert dat al en als ik de tweede schuifdeur door ben, loop ik tegen een muur van warmte op. Amai, het is inderdaad heet! En mijn autootje staat nog in de zon ook, dat wordt dus alle ramen open die open kunnen als ik wegrijd naar huis. Gauw koers ik op huis aan en vlucht weer naar het lekkere koele binnen. Als ik de voordeur open doe en mijn huis binnenloop, moet ik wel even wennen aan de temperatuur. Het verschil is zó groot, dat ik het toch eventjes koud krijg. Maar het went snel en met tegenzin bedenk ik dat ik eigenlijk nog naar de supermarkt moet om wat te eten te halen voor het diner. Hoe meer ik er over nadenk, hoe minder zin ik heb om nog naar buiten te gaan. Dus bel ik gauw de chinees, gisteren heb ik mijn portemonnee volgetankt bij de flappentap dus liquide middelen zijn geen probleem.
Later, zo aan het begin van de avond, valt het me op dat de zon weg is. De ruiten van mijn huiskamer kijken uit op het westen, dus als de zon dan 's avonds ineens achter de wolken verdwijnt, valt dat nogal op. Ik kijk naar buiten. Het is stil. Windstil. In een opwelling doe ik de tuindeur open, ik ben nieuwsgierig of het nog steeds zo heet is. Verbaasd loop ik naar buiten; het is zowaar lekker! Niet warm, niet koud, gewoon prima weer. Dan bedenk ik me dat ik vanochtend een sms had gehad van het weeralarm; kennelijk komt dat noodweer nu echt dichtbij. Ik moet maar niet meer weg gaan, of althans in elk geval niet ál te ver.
Dan begint het te waaien.
Een klein briesje, stelt niks voor, een heel klein zuchtje wind maar.
Maar toch wind.
Algauw wakkert die een beetje aan en ruisen de boomtoppen volop. De lucht wordt donkerder, er komt een "schip met zure appels aan" zoals we dat in Groningen zeggen. Tegen kwart over achten des avonds is het zo donker geworden dat ik in huis de lampen aan moet doen; het lijkt jandorie wel nacht. En nog worden de wolken donkerder; even later floepen de straatlantaarns aan. Aangezien de schemering nu ook niet zo lang meer op zich laat wachten verwacht ik niet dat het nog weer licht wordt vandaag; dat betekent dat het toch zo'n drie kwartier eerder donker is dan normaal.
De eerste druppels vallen, en in de verte flitst het.
Volgens mij krijgen we vanavond de volle lading.
Ik blijf voor het raam staan kijken.
Ciao,
Ingrid.
Erg warm.
Ik ben blij dat ik moet werken, in ons kantoorgebouw hebben we airconditioning. Dat houdt de temperatuur een beetje op "denkbare" hoogten. Desondanks merk je toch dat het buiten erg warm en broeierig moet zijn; op de één of andere manier sluipt die broeierigheid toch naar binnen. Ik ben blij dat ik thuis alles dicht heb, deuren, ramen, gordijnen. Dat houdt de warmte buiten, zodat het thuis lekker koel zal zijn als ik thuis kom. Het nadeel is natuurlijk dat je thuis in een soort van bunker zit waar je enkel 's avonds uit kunt als de warmte weg is, maar je hebt in elk geval een koel huis.
Na mijn werk loop ik naar buiten, naar de auto. Ons gebouw heeft van die dubbele schuifdeuren waar je doorheen moet. In de hal is het nog lekker koel, maar als ik de eerste schuifdeur door ben verandert dat al en als ik de tweede schuifdeur door ben, loop ik tegen een muur van warmte op. Amai, het is inderdaad heet! En mijn autootje staat nog in de zon ook, dat wordt dus alle ramen open die open kunnen als ik wegrijd naar huis. Gauw koers ik op huis aan en vlucht weer naar het lekkere koele binnen. Als ik de voordeur open doe en mijn huis binnenloop, moet ik wel even wennen aan de temperatuur. Het verschil is zó groot, dat ik het toch eventjes koud krijg. Maar het went snel en met tegenzin bedenk ik dat ik eigenlijk nog naar de supermarkt moet om wat te eten te halen voor het diner. Hoe meer ik er over nadenk, hoe minder zin ik heb om nog naar buiten te gaan. Dus bel ik gauw de chinees, gisteren heb ik mijn portemonnee volgetankt bij de flappentap dus liquide middelen zijn geen probleem.
Later, zo aan het begin van de avond, valt het me op dat de zon weg is. De ruiten van mijn huiskamer kijken uit op het westen, dus als de zon dan 's avonds ineens achter de wolken verdwijnt, valt dat nogal op. Ik kijk naar buiten. Het is stil. Windstil. In een opwelling doe ik de tuindeur open, ik ben nieuwsgierig of het nog steeds zo heet is. Verbaasd loop ik naar buiten; het is zowaar lekker! Niet warm, niet koud, gewoon prima weer. Dan bedenk ik me dat ik vanochtend een sms had gehad van het weeralarm; kennelijk komt dat noodweer nu echt dichtbij. Ik moet maar niet meer weg gaan, of althans in elk geval niet ál te ver.
Dan begint het te waaien.
Een klein briesje, stelt niks voor, een heel klein zuchtje wind maar.
Maar toch wind.
Algauw wakkert die een beetje aan en ruisen de boomtoppen volop. De lucht wordt donkerder, er komt een "schip met zure appels aan" zoals we dat in Groningen zeggen. Tegen kwart over achten des avonds is het zo donker geworden dat ik in huis de lampen aan moet doen; het lijkt jandorie wel nacht. En nog worden de wolken donkerder; even later floepen de straatlantaarns aan. Aangezien de schemering nu ook niet zo lang meer op zich laat wachten verwacht ik niet dat het nog weer licht wordt vandaag; dat betekent dat het toch zo'n drie kwartier eerder donker is dan normaal.
De eerste druppels vallen, en in de verte flitst het.
Volgens mij krijgen we vanavond de volle lading.
Ik blijf voor het raam staan kijken.
Ciao,
Ingrid.
dinsdag 11 augustus 2009
Mu-regen-ziek
Ik kijk
Regendruppels langs de ramen
Als kleine riviertjes
De regen tikt
Op het dak van de auto
Ik zet de ruitewissers aan
Ik geniet
Van het geluid van de regen
Mooier dan de mooiste muziek
Regendruppels langs de ramen
Als kleine riviertjes
De regen tikt
Op het dak van de auto
Ik zet de ruitewissers aan
Ik geniet
Van het geluid van de regen
Mooier dan de mooiste muziek
woensdag 15 juli 2009
Zomervakantie
De zomervakantie is weer aangebroken.
Ik merk het niet alleen aan het weer, dat toch wel zomerse temperaturen vertoont, maar meer nog aan de volheid van de parkeerplaats.
Of liever gezegd, de leegheid.
Want zelf om een uur of tien, als toch zo’n beetje iedereen wel binnen zou moeten zijn, is de parkeerplaats helemaal leeg, waar hij een twee week geleden op dat uur nog propvol stond.
En ook in de kantoortuin is het leeg. We zitten met drie man in een tuin voor twintig. Dat geeft een erg leeg gevoel. Eenzaam bijna. Vooral omdat iedereen die binnen komt wandelen mij vraagt waar iedereen toch is.
Ik ga me bijna afvragen wat ik verkeerd doe, totdat ik bedenk dat mijn vakantie nog komt.
Ciao,
Ingrid.
Ik merk het niet alleen aan het weer, dat toch wel zomerse temperaturen vertoont, maar meer nog aan de volheid van de parkeerplaats.
Of liever gezegd, de leegheid.
Want zelf om een uur of tien, als toch zo’n beetje iedereen wel binnen zou moeten zijn, is de parkeerplaats helemaal leeg, waar hij een twee week geleden op dat uur nog propvol stond.
En ook in de kantoortuin is het leeg. We zitten met drie man in een tuin voor twintig. Dat geeft een erg leeg gevoel. Eenzaam bijna. Vooral omdat iedereen die binnen komt wandelen mij vraagt waar iedereen toch is.
Ik ga me bijna afvragen wat ik verkeerd doe, totdat ik bedenk dat mijn vakantie nog komt.
Ciao,
Ingrid.
Abonneren op:
Posts (Atom)