Sneeuw en kou

Hij is er weer!
En zoals altijd met sneeuw en ijzel en kou en gladheid en alles.
Koning Winter dus.

Hij is er op tijd bij dit jaar. Vorig jaar kwam de sneeuw ergens in de week voor kerst, nu al in de week voor Sinterklaas. Ze zeggen dat dat klopt, al die sneeuw en kou en strenge winter en dat dat komt door het broeikaseffect. Maar echt warm en broeikasserig vind ik het eigenlijk niet. Het lijkt meer op van die schilderijen van Breughel die gemaakt zijn tijdens het Maunder minimum. Stiekem had ik gehoopt dat deze winter een échte ouderwetse Nederlandse kwakkelwinter zou worden, zo een met een temperatuur van twee graden boven nul en drie vlokken sneeuw en verder niks. Na die drie maanden sneeuw van vorig jaar heb ik eigenlijk niet zo’n zin in een herhaling.

Maar waarom vind ik sneeuw eigenlijk niks?
Want het is best mooi om te zien, en je kunt er lol mee hebben, sneeuwpoppen bouwen en sneeuwballengevechten enzo. En natuurlijk met een paar verstandige schoenen en verstandige warme kleren aan en een fototoestel mee mooie foto’s maken.
Maar sneeuw geeft ook gladheid. Verse sneeuw valt wel mee, maar als het overdag half wegsmelt en ‘s nachts weer aanvriest is de stoep de volgende dag een supergladde ijsbaan. En je moet lange en warme broeken aanhebben en warme truien met een kol en warme verstandige schoenen. Dus geen leuke rokken en geen mooie hoge hakken. En dat vind ik juist zo leuk, rokken en hoge hakken!

En daarom vind ik sneeuw maar niks.
Geef mij maar rokken-en-hoge-hakken-weer.

Ciao,
Ingrid.

Mijn eerst be-apple-de dagen

Nieuwjaarsdag ben ik jarig. Vieren doe ik het nooit, maar ik koop wel altijd een mooi cadeau voor mezelf. Soms klein, soms groot maar altijd iets wat ik normaliter nooit voor mezelf zou kopen omdat het te nutteloos, te duur, te onzinnig, te "maar-dat-hoort-toch-niet", te wat-dan-ook is. Vorig jaar bijvoorbeeld heb ik Guitar Hero gekocht voor mezelf. Voor bij mij WII. En een goede keuze was dat want het is een tof spel en ik geniet er nog steeds regelmatig van om even te spelen en te doen alsof ik een Rock Ster ben.

Maar dit jaar was ik eigenlijk aan een nieuwe computer toe. De mijne, een oude windowsdoos van toen XP net uit was, werd toch wel steeds trager en onhandelbaarder enzo. En eigenlijk wou ik ook wel iets meeneembaarders. Nu heb ik een flink aantal kennissen die de laatste twee jaar een nieuwe computer gekocht hebben. En allemaal zijn ze overgestapt op een Mac en allemaal zijn ze laaiend enthousiast.

Dus besloot ik om dit jaar mezelf een nieuwe computer te geven, een laptop, en om bij de keuze ook serieus te kijken naar een apple. Want het kon natuurlijk zijn, zo dacht ik in mijn meestal nogal cynische brein, dat het enthousiasme in mijn kennissenkring slechts ingegeven was door de hoge prijs die zij betaald hadden, doch er was natuurlijk een klein kansje dat apple echt handiger was. Dus moest ik er toch maar eens objectief naar kijken. En dat heb ik gedaan. Ik heb flink op internet gezocht, flink reviews gelezen, in de V&D bij Dixons naar alle mooi uitgestalde iMacs en macBoocs gekeken en van alles geprobeerd en uiteraard gepraat met een paar beMacte kennissen over wat hen nou zo aantrok in Apple. En ik raakte toch wel overtuigd van het feit dat een Apple best wel cool zou zijn om te hebben, uiteraard omdat het een handig ding is waar ik als verstokte windowsgebruiker vast wel snel aan kon wennen, maar natuurlijk ook vanwege het hoge kijk-mij-een-mac-hebben-ogen-uitsteek-gehalte, het gadgetgehalte dus.

Dus besloot ik om mezelf een macBook te geven voor mijn verjaardag.

Afgelopen dinsdag heb ik hem gekocht.

Woensdag werkte ik thuis dus kon ik er alvast flink aan wennen. Dat wennen valt trouwens wel mee, de meeste sneltoetsen bijvoorbeeld zijn bijna hetzelfde alleen druk ik nu op Command-S als ik wil opslaan in plaats van op Ctrl-S zoals bij windows. En zo zijn de meeste sneltoetsen bijna hetzelfde, dat stapt dus alvast makkelijk over.

Aangenaam verbaasd was ik vooral over het feit dat mijn printer/scanner (een canon MP520) het gewoon deed toen ik hem in de macbooc plugde. Ik zat maar te wachten en te wachten op een installatiedingetje, windows zegt dat immers altijd, dat hij nieuwe hardware gedetecteerd heeft en of je die wilt installeren enzo. Niets van dat alles. Uiteindelijk besloot ik maar om in de Systeemvoorkeuren te kijken (ik snapte al heel snel dat dat de appleversie van het configuratiescherm is) en zag daar zomaar ineens die printer staan. En scannen en printen werkte ook nog gewoon!

Een tweede zeer aangename verrassing kwam toen ik mijn fotocamera - een Canon EOS 350D - wilde installeren en wat wilde spelen met de daaruit komende RAW-bestanden. Onder windows was dat een heel gedoe, eerst om die raws op de HD te krijgen en vervolgens op internet op zoek naar een programma om ze te bewerken, wat uiteindelijk Rawshooter Essentials werd. Iets dergelijks verwachtte ik nu toch ook wel weer. Maar toen ik in Finder op zoek ging naar de CR2-bestanden zag ik in Voorvertoning een plaatje. Dat betekende dat hij snapte dat het een raw-plaatje was en na wat hanessen had ik in iPhoto de juiste schuifjes gevonden voor belichting en contrast en dergelijke en kon ik er zo een jpgje uitplukken die ik wou hebben.

Ik begin nog maar net, ben een nieuweling in de applewereld en moet nog wat wennen aan allerlei sneltoetsen op de mac, maar vind het toch wel een goed idee van mezelf om mij een macBook te gunnen!

Ciao,
Ingrid.

Licht in de duisternis

Een paar weken geleden is de wintertijd weer ingegaan. Dat betekent 's ochtends met donker naar mijn werk en 's avonds met donker weer naar huis. Vroeger had ik daar eigenlijk nooit zo veel problemen mee, maar tegenwoordig vind ik dat eigenlijk maar niks.

Vorige winter had ik het voor het eerst: heel de tijd een slecht humeur, chagrijnig, neerslachtig, er was geen land te bezeilen met mij. Het werd zelfs zo erg dat ik er commentaar op begon te krijgen van collega's - die dat van mij niet gewend waren - en ik daar nóg weer neerslachtiger van werd. Maar aan het einde van elke tunnel gloort een sprankje licht dus ook die winter ging voorbij. En met het terugkeren van het licht keerde ineens ook mijn goede humeur weer terug, wat mij toen behoorlijk aangenaam verraste.

Kennelijk ben ik gevoelig voor lichttekort.

Maar waarom heb ik daar dan nooit eerder last van gehad? Na wat nadenken en piekeren realiseerde ik me dat het enige echte verschil was, dat we van het werk verhuisd waren van het oude pand aan de Kadijk naar het nieuwe pand aan de Europaweg. We gingen er behoorlijk op vooruit vond ik toen, en vind ik nog steeds. Alleen qua verlichting misschien niet, dus ben ik daar eens op gaan letten. En inderdaad is het nieuwe pand donkerder dan het oude. Of in elk geval mijn werkplek in het nieuwe pand. Maar wat doe ik er dan aan?

Ik had twee opties, zo dacht ik:

1. niks doen en de volgende winterdepressie afwachten
2. op zoek gaan naar informatie over lichttherapie enzo

Ik besloot om niet lijdzaam af te wachten, maar wat te gaan doen. Collega's en vrienden raadden me aan om een daglichtlamp te kopen en om tijdens de wintertijd elke ochtend extra vitamine D te slikken. Tijdens mijn vakantie besloot ik tot beide, heb ik vitamine D gekocht, een daglichtlamp gekocht en ook zo'n nieuwerwetse Philips lichtwekker. En elke ochtend word ik nu met de lichtwekker wakker en zit ik een poosje bij de daglichtlamp.

En ik heb een supergoed humeur en voel me ontzettend energiek!
Ondanks die vermaledijde kou en duisternis buiten.

Leve de daglichtlamp!!

Ciao,
Ingrid.

Doei Zomer, tot volgend jaar

Bladeren geel
Lucht grijs
Koude regen
Stormwind

Doei Zomer

Panem et circenses

Normaal ben ik niet zo'n sportkijker. Live erbij zijn vind ik bij sommige sporten nog wel leuk, bijvoorbeeld bij stijldansen, shorttrack schaatsen en american football, maar op de televisie naar sport kijken vind ik maar niks. Ik verveel me dan zó gauw! Maar deze dagen zit iedereen aan de buis gekluisterd te kijken naar de verrichtingen van 11 meneren in oranje t-shirts in Zuid-Afrika. Dus dacht ik toch maar eens te gaan proberen om een voebalwedstrijd te kijken. Wie weet zou ik het wel leuk vinden.

De eerste groepswedstrijd van het nederlands elftal zou op een maandagmiddag gespeeld worden. En bij ons op het werk in de kantine kon je dan naar het voetbal gaan kijken, samen met je collega's. Dat leek me wel een goed moment om het eens te proberen: naar een voetbalwedstrijd kijken. Dan moest ik immers wel kijken; ik kon niet stiekem internetten, of een goed boek lezen, of iets anders doen wat thuis normaliter mijn aandacht van de televisie af zou leiden. Dus toen de wedstrijd begon zat ik (helemaal achterin) de kantine naar de wedstrijd te kijken. Ik was er al gauw achter dat voetbal mij nog steeds niet boeit, maar kreeg er wel plezier in om mijn voetbalminnende collega's te bestuderen.

Ze zaten namelijk vol aandacht te kijken. Hier en daar werd fluisterend met een buurman of -vrouw van gedachten gewisseld over de wedstrijd. Het was muisstil, je kon een speld horen vallen. Totdat het nederlands elftal een doelpunt scoorde: als één man stond iedereen op om te juichen. Ook de rest van de wedstrijd leefden de mensen helemaal mee, kreten van teleurstelling toen een nederlander nét miste, nogmaals gejuich toen het nederlandse team weer een doelpunt scoorde. En na de wedstrijd ging iedereen vrolijk en opgewekt weer aan het werk om de verloren werktijd in te halen. Het schoot me door mijn hoofd dat je zo eigenlijk geen kind had aan al die mensen, en onwillekeurig moest ik even denken aan de oude romeinen. Je weet wel, die militairen uit de Asterix-strips, die door Obelix steevast "rare jongens" genoemd worden. Die gaven hun volk immers brood en spelen. Tweeduizend jaar later is het dan bier en voetbal geworden, maar is er wel zoveel verschil tussen toen en nu?

Want zolang ze voetbal kijken, heb je geen kind aan voetballiefhebbers. En er zijn ongetwijfeld niet-zo-aardige mensen op deze wereld die vinden dat mensen zich beter druk kunnen maken om doelpunten van FC Groningen (of Ajax of Feyenoord voor de niet-Groningers onder u misschien) dan over de wereldpolitiek. Verdeel je volk in aanhangers van de verschillende elftallen en heers over hen.
Zoiets.

Maar alles met elkaar genomen denk ik dat ik voetbal toch beter vind dan gladiatorengevechten; die laatste waren zó bloederig! Dat dat kon, en dat mensen dat zelfs graag wilden zien geeft wel duidelijk aan dat de romeinse cultuur heel anders was dan die van ons is. Nu zou zo'n gevecht niet meer kunnen, zelfs al zouden de deelnemers dat vrijwillig doen.
Soms vraag ik me af of gladiatorengevechten écht altijd tot de dood gingen; want als dat zo was, hoe kwamen ze dan aan nieuwe goedgetrainde gladiatoren? Mensen opleiden kost tijd tenslotte, dat was toen niet anders dan nu. Als je te veel wedstrijden houdt, hou je op een gegeven moment maar één gladiator over, en tegen wie moet hij dan vechten? De onoverwinnelijkheidsdrank van Panoramix zal in het echt niet bestaan hebben, denk ik zo, dus moet je tijd steken in opleiden van mensen (want soldaten kun je natuurlijk niet gebruiken, wie verdedigt dan nog de grenzen van het rijk?).

In ieder geval lijkt het me toe dat de grote lijnen in tweeduizend jaar tijd niet echt veranderd zijn: je kunt als leider je volk kennelijk nog steeds tevreden houden met brood en spelen. Maar de spelen zelf en de mensen die er naar kijken zijn gelukkig wél beschaafder geworden want we hoeven nu niet meer zonodig mensen dood te zien gaan in de arena.

Voetbal is zo slecht nog niet.

Ciao,
Ingrid.

WK, WK

Het Wereldkampioenschap Voetbal staat weer voor de deur. En zowel in de winkels als op straat is dat inmiddels goed te merken. In de winkels is het al oranje wat de klok slaat, en in de straten hebben sommige mensen hele straten en pleinen versierd met oranje vlaggetjes en oranje slingers enzo. Mensen vinden de combinatie "Nederlands Elftal" en "Wereldkampioenschap" duidelijk erg interessant.


Zelfs op de televisie en op internet kan ik er niet meer omheen. Ik kijk niet zo heel veel naar de televisie, en als ik kijk, kijk ik meestal naar National Geographic. En zelfs die proberen een graantje mee te pikken van de algehele WK-gekte want ze hebben een documentaire gemaakt over de bouw van de WK-stadions in Zuid-Afrika. En op bushokjes zie ik posters met de vraag of ik WK-ready ben, en op internet word ik lastig gevallen door nogal opvallende reclames met soortgelijke vragen. Alles en iedereen is oranje en die paar mensen die niet meedoen worden meewarig aangekeken.


Maar zo'n WK-gekte geldt alleen voor voetbal. Voor andere sporten komen mensen hun deur niet uit, en cameraploegen ook niet zo veel, lijkt het. Zo ben ik afgelopen zondag bijvoorbeeld naar een wedstrijd American Football geweest en heb ik ontdekt dat ik dat spectaculairder vind om te zien dan gewoon voetbal. Maar veel publiek trekt dat niet in Nederland, vergeleken met de overvolle stadions die de Eredivisie bijvoorbeeld trekt. Het rare is, dat rugby (mag ik eigenlijk wel rubgy zeggen?) aan de andere kant van de oceaan veel populairder is dan ons voetbal. Een eender verschijnsel doet zich voor bij schaatsen: heel Nederland volgt het lange-baan-schaatsen, maar van shorttrack heeft bijna niemand gehoord. En ook dat is in Amerika precies andersom.


En er zijn zoveel onbekende sporten te ontdekken die hardstikke tof zijn. Wat te denken bijvoorbeeld van curling of korfbal of concours hippique of dressuur of typisch amerikaanse paardensporten als "reining" en "cutting" (erg spectaculair! wikipedia )? Nou ja, concours hippique zie je af en toe nog wel eens op de televisie, dus cameraploegen interesseren zich daar in elk geval wel voor. En op de Duitse televisie is heel af en toe nog wel eens een stijldanswedstrijd te zien. Maar als één van de Nederlandse stijldansers naar het wereldkampioenschap mag, zie ik geen oranje straten en ook geen oranje winkels. En als dansliefhebber steekt dat toch een beetje, ook al vind ik dat van de winkels begrijpelijk; dansen verkoopt niet, en voetbal verkoopt wel.


Alles met elkaar doet het me wel afvragen wat er nu zo interessant en spannend is aan voetbal.


En ondanks alles hoop ik stiekem toch een beetje dat het Nederlands Elftal het gebeuren in Zuid-Afrika wint. Ik ben patriottisch genoeg om dát toch wel leuk te vinden.


Maar ik ga geen pletter-pet dragen!




Ciao,
Ingrid.

13g?

Sommige mensen zijn erg bijgelovig.
Ze lopen niet onder een trap door, gruwen van zwarte katten, blijven op vrijdag de dertiende veilig thuis en willen in een hotel beslist niet op een dertiende verdieping of in een kamer dertien slapen. Ik heb me laten vertellen dat vooral aan de andere kant van de Atlantische Oceaan dat aantal bijgelovige mensen best wel groot schijnt te zijn - hoewel ik dat niet uit de eerste hand weet. Vooral dertien schijnt niet zo'n prettig getal te zijn.


De mythe van vrijdag de dertiende is al oud, volgens een documentaire op Discovery (of National Geograpic, dat weet ik niet meer) zou die ontstaan zijn in de middeleeuwen. In die periode had je de Tempeliers, die op een gegeven moment best wel erg rijk en machtig waren. Toen dat de paus niet meer zinde, liet hij orders uitgaan naar alle uithoeken van de christelijke wereld, die op een vrijdag de dertiende uitgevoerd moesten worden. De orders in kwestie bleken het vernietigen van de tempeliers te behelzen, ze werden aangeklaagd voor afgoderij of ketterij of hoe het heet, ze zouden niet God aanbidden maar iemand die Baphomet heette. En sindsdien is vrijdag de dertiende een ongeluksdag en dertien een ongeluksgetal, aldus die documentaire.


Nu werk ik al jaren met Oracle-technologie, mijn werk bestaat uit programmeren in onder andere PL/SQL en dat is op een oracle-database. Inmiddels is Oracle toe aan release 11g van zijn database, dus nog 1 grote release - 12g - en dan komt de dertien in zicht. De gevreesde ongeluksdertien, waar rechtgeaarde techneuten als wij natuurlijk niet in geloven.


En nu vraag ik me af: zou Oracle een 13g uitbrengen, of zouden ze die overslaan en direct doorstomen naar 14g, gewoon voor het geval dàt?


We zullen het zien!